Στη σκέψη πολλών ανθρώπων - ίσως των περισσοτέρων - είναι πόθος διαχρονικός, ίσως στόχος ζωής, η προσπάθεια να μειώσουν το οποιοδήποτε κόστος και τα δυσάρεστα στη ζωή και να αυξήσουν όσο γίνεται περισσότερο τα ευχάριστα, τα εύκολα και τα βολικά.
Μερικά παραδείγματα αποδίδουν αυτή την αλήθεια πολύ καθαρά. Να μπορούσαν οι άνθρωποι να τρώνε όσο θέλουν, όποτε θέλουν, ό,τι θέλουν και να μην παχαίνουν, να μην ασχημίζουν και να μην αρρωσταίνουν. Αν ανακάλυπτε κάποιος μια ουσία που θα είχε αυτήν την ενέργεια, θα γινόταν πολύ σύντομα ο μεγάλος ευεργέτης της ανθρωπότητας, με ό,τι αυτό συνεπάγεται...
Μερικά παραδείγματα αποδίδουν αυτή την αλήθεια πολύ καθαρά. Να μπορούσαν οι άνθρωποι να τρώνε όσο θέλουν, όποτε θέλουν, ό,τι θέλουν και να μην παχαίνουν, να μην ασχημίζουν και να μην αρρωσταίνουν. Αν ανακάλυπτε κάποιος μια ουσία που θα είχε αυτήν την ενέργεια, θα γινόταν πολύ σύντομα ο μεγάλος ευεργέτης της ανθρωπότητας, με ό,τι αυτό συνεπάγεται...
Να μπορούσαν ακόμα οι άνθρωποι να μην πηγαίνουν κάθε μέρα στη δουλειά, να μπορούσαν τα παιδιά, οι νέοι να μη διαβάζουν, να μην πηγαίνουν σχολείο, αλλά να είχαν έναν καλό μισθό για να ζήσουν, και μάλιστα πλούσια και άνετα...
Και μια τρίτη περιοχή, γνωστή και επίκαιρη, είναι να μπορούν οι νέοι να απολαμβάνουν όλες τις ομορφιές και τις χαρές του γάμου, της ένωσης δύο ανθρώπων, αλλά χωρίς το κόστος και τα βάρη της οικογένειας.
Γενικά η μεγάλη αναζήτηση είναι να αντιστρέψουμε τις αναλογίες της ζωής μας υπέρ του βολικού, του ανέξοδου, του με τη λιγότερη προσπάθεια, του ευχάριστου.
Λιγότερο διάβασμα τα παιδιά και περισσότερο παιχνίδι ή μόνο παιχνίδι, «...να περάσω τις εξετάσεις χωρίς διάβασμα...», «..μια δουλειά να μη δουλεύω..» και οι μεγαλύτεροι, «...να τρώω όσο θέλω και να μένω στα κιλά μου», κλπ. Είναι μια γνωστή σε όλους μας ανθρώπινη τάση. Αυτά όλα ισχύουν στη ζωή μας, στην κάθε μας μέρα.
Το πρόβλημα το μεγάλο και σοβαρό αρχίζει όταν μεταφέρουμε αυτή μας την τάση στα πνευματικά πράγματα, στα 'Αγια του Θεού. Εδώ επιχειρείται μια επικίνδυνη και βέβηλη συνύπαρξη. Μέσα στην ίδια καρδιά να συνυπάρχει το άγιο με το βέβηλο, το καθαρό με το ακάθαρτο, το φως με το σκοτάδι. Η τάση αυτή του ανθρώπου είναι πολύ παλιά και την αναλύουν πολύ γλαφυρά δύο εδάφια, για το θέμα αυτό το σοβαρό και επικίνδυνο:
«Εφοβούντο μεν τον Κύριον, ελάτρευον όμως τους ίδίους αυτών θεούς, κατά τον τρόπον των εθνών, από τα οποία μετοικίσθηκαν.»
«Και τα έθνη ταύτα εφοβούντο μεν τον Κύριον, ελάτρευον όμως τα γλυπτά αυτών, και οι υιοί αυτών, και των υιών αυτών οι υιοί, καθώς οι πατέρες αυτών έκαμνον, ούτω κάμνουσιν έως της ημέρας ταύτης» (Β΄Βασ.ιζ:33, 41).
Ακούγεται βολικό και επιθυμητό. ...και ο φόβος του Κυρίου και τα γλυπτά, τα είδωλα της αμαρτωλής καρδιάς μας. Δεν υπάρχει καλύτερος συνδυασμός... Αν μπορεί να σταθεί φυσικά και αν είναι αποδεκτός από τον 'Αγιο Κύριο. Και για να καταλάβουμε καλύτερα το μήνυμα που εκπέμπει αυτή η προσπάθεια συγκατοίκησης, ας προσπαθήσουμε να αναλύσουμε το σκεπτικό.
Πρώτα από όλα ο φόβος του Κυρίου. Μεγάλο κεφάλαιο και πολύ σοβαρό στη ζωή του ανθρώπου. Ο φόβος του Κυρίου είναι απαραίτητη προϋπόθεση για να λειτουργήσουν οι υποσχέσεις και οι επαγγελίες Του στη ζωή μας.
«Εκπληροί την επιθυμίαν των φοβουμένων αυτόν, και της κραυγής αυτών εισακούει, και σώζει αυτούς», (Ψαλμός ρμε:19).
Ο φόβος του Κυρίου προηγείται και ακολουθεί μια ζωή με ευλογίες, με νίκες, με θρίαμβο, με τη ζωντανή παρουσία Του και τις επεμβάσεις Του. Ο φόβος του Κυρίου, όταν είναι γνήσιος και καθαρός, οδηγεί την ψυχή σε άγια ζωή, σε καταδίκη του κόσμου της αμαρτίας, σε υπακοή συνεχή στο νόμο και το θέλημα του Κυρίου.
Τι φόβος είναι αυτός, που μπορεί και συγκατοικεί στην ίδια καρδιά με τα γλυπτά, τα είδωλα της αμαρτίας;
Πόση συναίσθηση μπορεί να έχει ο άνθρωπος που αποτολμά αυτό το εγχείρημα; Πόσο μπορεί να αγαπά, να σέβεται και να έχει πίστη στον 'Αγιο Θεό ένας τέτοιος άνθρωπος, που δεν έχει καθαρίσει την καρδιά του από τα βδελύγματα, που έχουν μέσα τους και τη σάρκα και το διάβολο;
Πρέπει όμως να κοιτάξουμε και λίγο πιο προσεκτικά και την άλλη πλευρά, τα είδωλα, τα γλυπτά του κόσμου αυτού της αμαρτίας. Εύκολο είναι να τα διαγράψουμε όλα με έναν αφορισμό, να τα χαρακτηρίσουμε σαν αμαρτία και να πάμε παρακάτω. Είναι έτσι όμως; Κόσμος θα πει ομορφιά, στολίδι. Είναι φτιαγμένος για να αρέσει, να εντυπωσιάζει, να τραβάει το μάτι, να διεγείρει την επιθυμία, να θέλεις να τον αποκτήσεις, να τον ζήσεις. Ο κόσμος λαμπυρίζει, γυαλίζει, υπόσχεται, αιχμαλωτίζει...
Δεν είναι εύκολο να δεις τον κίνδυνο, να τον βγάλεις από την καρδιά σου, να τον καταδικάσεις και να τον απορρίψεις. Η φύση μας η αμαρτωλή έχει τάση και ροπή προς τα είδωλα και την ειδωλολατρία.
Πιστεύουμε σ' αυτό που είναι στημένο γύρω μας ότι είναι καλό, ότι αξίζει, ότι θα ωφεληθούμε αν το αποκτήσουμε. Παρασυρόμαστε και από τη μεγάλη προσφορά ειδώλων και γλυπτών, που έχει αναπτυχθεί γύρω μας. Κάτι σαν μεθύσι, που δεν μπορείς να σταματήσεις, να το αναχαιτίσεις.
Ακριβώς σε αυτό το σημείο είναι, που έρχεται η σειρά της καρδιάς του ανθρώπου. Ας παρακολουθήσουμε το συλλογισμό που κάνει. Ίσως βοηθηθούμε όλοι.
«... Και οι δύο πλευρές φαίνεται να έχουν τα θετικά τους και τα αρνητικά τους... Ο κόσμος του Θεού της αγιότητας, της καθαρότητας, της αλήθειας, αλλά και ο κόσμος των γλυπτών, των ειδώλων της αμαρτίας. Πρέπει να βρούμε έναν τρόπο να τα συνδυάσουμε και να κρατήσουμε τα καλά και από τις δυο πλευρές... Να χαμηλώσουμε το κόστος του δρόμου του Θεού, να καταφέρουμε να μειώσουμε τα ρίσκα που έχει η ζωή των γλυπτών και των ειδώλων και να τα 'χουμε και τα δύο στη ζωή μας,... να μη χάσουμε ούτε από το ένα τα καλά του, ούτε από το άλλο...»
Αυτός ο στόχος ανέβηκε και ανεβαίνει σε πολλές καρδιές ανθρώπων από παλιά μέχρι σήμερα και αρκετοί από αυτούς προχώρησαν και στην εφαρμογή. Κατά καιρούς, πολλοί πίστεψαν ότι τα κατάφεραν. Πίστεψαν όμως κάτι εντελώς λανθασμένο. Γιατί οι δύο από τους τρεις εμπλεκόμενους συμφωνούν. Ο τρίτος είναι το πρόβλημα. Ο σατανάς εύκολα αποδέχεται και τους όρους και τις προϋποθέσεις αυτής της συγκατοίκησης.
Όταν όμως έρχεται η ώρα του Κυρίου, να πει κι Εκείνος το δικό Του ναι, ο Κύριος αποχωρεί και απομακρύνεται. Χωρίς εξηγήσεις. Τις εξηγήσεις τις έχει δώσει όλες στο Βιβλίο Του, που είναι η Αγία Γραφή. Διαβάστε παρακάτω μία από τις πολλές, που υπάρχουν και στην Παλαιά αλλά και στην Καινή Διαθήκη, και πέστε μου εάν χρειάζονται άλλες εξηγήσεις από την πλευρά του Κυρίου για τη στάση Του αυτή:
«Εξέλθετε, αποχωρίσθητε και μη εγγίσητε ακάθαρτον και Εγώ θέλω σας δεχθή....»(Β΄Κορ.ς:17, Ης.νβ:11).
Όλες αυτές οι περιπτώσεις έχουν έναν κοινό παρονομαστή. Ο ίδιος από πολύ παλιά μέχρι σήμερα. Μένουν όλοι τους χωρίς τον Κύριο της αλήθειας στη ζωή τους. Τα υπόλοιπα τα έχουν όλα, για κάποιο διάστημα, ίσως. Νομίζουν ότι έχουν και τον Κύριο στην καρδιά τους, ότι κατάφεραν να τα συνδυάσουν.
Ο 'Αγιος Κύριος το έχει πει ξεκάθαρα, δεν μπορεί να συγκατοικήσει με τα είδωλα και τα γλυπτά της αμαρτίας. Δεν μπορεί να κατοικήσει σε μια καρδιά που ποτέ δεν θα Τον σεβαστεί, που δεν θα Τον βάλει ποτέ πρώτο και πάνω από όλους και όλα, που δεν θα ομολογήσει ποτέ με λόγια και ζωή: «Ο Κύριός μου και ο Θεός μου».
Υπάρχει εξήγηση στη στάση αυτή του Κυρίου. Ο Θεός για τη σωτηρία του ανθρώπου από την αμαρτία θυσίασε το γιο Του, τον Ιησού Χριστό τον αναμάρτητο στο σταυρό τού Γολγοθά. Τον τιμώρησε σκληρά για να πληρώσει για την αμαρτία μας, Τον άφησε στον τάφο, Τον ανέστησε για τη δικαίωσή μας. Έτσι μας έδωσε και ένα καθαρό στίγμα του τι είναι αμαρτία για το Θεό, πώς την βλέπει και πώς την αντιμετωπίζει.
Ο σατανάς τι κάνει στην περιοχή αυτή; Δέχεται ευχαρίστως το συμβιβασμό, τη συνθηκολόγηση με την αμαρτία, τη συγκατοίκηση με τα γλυπτά και τα είδωλα. Δεν έχει κανένα πρόβλημα. Αντιθέτως ξέρει πολύ καλά τι αποτελέσματα θα έχει η στάση του αυτή για τον άνθρωπο και το απολαμβάνει ιδιαίτερα.
Ένας από τους τίτλους του στις σελίδες της Αγίας Γραφής είναι «ο απ' αρχής ανθρωποκτόνος» διάβολος (Ιωάν.η:44).
Το να αποχωρίσει ο Θεός από μια ζωή είναι ό,τι πιο ευχάριστο για το σατανά, τον εχθρό της ψυχής μας, και ό,τι πιο σκληρό και επικίνδυνο μπορεί να συμβεί σ' έναν άνθρωπο επάνω στη Γη. Και εκεί καταλήγει κάθε προσπάθεια συμπλησιάσματος και συγκατοίκησης των γλυπτών του κόσμου της αμαρτίας με τον 'Αγιο Θεό του Ουρανού.
Ο άνθρωπος θα συνεχίσει να ζει τη φυσική του ζωή κανονικά ίσως, μπροστά στα μάτια των άλλων ανθρώπων. Μπορεί να είναι και πετυχημένος ή και πρότυπο. Η άποψη του Κυρίου όμως είναι τελείως διαφορετική:
«Παν κλήμα εν εμοί μη φέρον καρπόν εκκόπτει αυτό...εάν τις δεν μείνη εν εμοί ρίπτεται έξω ως το κλήμα και ξηραίνεται και συνάγουσιν αυτά και ρίπτουσιν εις πυρ και καίονται» (Ιωάν.ιε:2, 6).
Συμπέρασμα: Ο Κύριος, που αγαπάει όλον τον κόσμο, ο Θεός του Ουρανού και της Γης, που θυσίασε το μονάκριβο παιδί Του για την αμαρτία μας και μας προσφέρει δωρεάν, κατά χάριν σωτηρία, δεν δέχεται τη συγκατοίκηση με τα γλυπτά, αποστρέφεται τη συνθηκολόγηση με τον κόσμο της αμαρτίας, απορρίπτει κάθε προσπάθεια συμβιβασμού με το σατανά και τον κόσμο του. Είναι πέρα για πέρα καθαρή η φωνή και η οδηγία τού Κυρίου στα δικά Του πιστά παιδιά: «Εξέλθετε εκ της Βαβυλώνος, φεύγετε από των Χαλδαίων» (Ησαΐας μη:20).
Ας προσέξουμε αυτές τις αλήθειες, γιατί στις μέρες μας το δόγμα της συγκατοίκησης έχει ανακηρυχθεί σαν το υπέρτατο δόγμα και ο αγώνας επικράτησής του είναι σκληρός και καθημερινός. Ακούγεται σαν το «νυν υπέρ πάντων ο αγών».
Αγώνας επικράτησης του συμβιβασμού και υποταγής όλων στη χαλαρή σχέση των πιστών με το καθαρό και το απόλυτο της αγιότητας του Κυρίου.
Αγώνας να πλησιάσουν όσο γίνεται περισσότερο, να συγκλίνουν, η πίστη στο Θεό, με τα γλυπτά και τα είδωλα του αμαρτωλού κόσμου γύρω μας.
Ίσως αυτός είναι ο λόγος, που ο Κύριος μάς πληροφορεί:
«και πάντες οι θέλοντες να ζώσιν ευσεβώς εν Χριστώ Ιησού, θέλουσι διωχθή» (Β΄Τιμ.γ: 12).
Αυτό ισχύει βέβαια για τη Γη, για ανάμεσα στους ανθρώπους, γιατί στον Ουρανό αυτοί που έμειναν πιστοί, καθαροί και ξεχωρισμένοι από τα γλυπτά και τα είδωλα θα ακούσουν από το στόμα του Ίδιου του Κυρίου το «Εύγε δούλε αγαθέ και πιστέ, εις τα ολίγα εστάθης πιστός, επί πολλών θέλω σε καταστήσει, είσελθε εις την χαράν του Κυρίου σου» (Ματθ.κε:21,23).
Τα πάντα στην αιωνιότητα που μας περιμένει εξαρτώνται από τη στάση που θα κρατήσουμε απέναντι στα γλυπτά και τα είδωλα του κόσμου της αμαρτίας.
