Τι συμβαίνει στη Μετάνοια;

Τη στιγμή της μετάνοιας, ο άνθρωπος ξεκινά ν’ αφήνει το Θεό να εργαστεί στη ζωή του. Αποφασίζει να αποστραφεί την αμαρτία και να στραφεί στο Θεό κι έτσι επιτρέπει στο Θεό να στραφεί σ’ αυτόν. Ένα μέρος αυτής της απόφασης να αποστραφεί την αμαρτία, είναι το γεγονός ότι ο Θεός τον ικανώνει να ξεκόψει από αμαρτωλές συνήθειες κι επιθυμίες (τσιγάρο, βλασφημία κτλ). Ένα μέρος της απόφασης να στραφεί στο Θεό, είναι το γεγονός ότι ο Θεός επιτρέπει στον άνθρωπο να έχει προσωπική κοινωνία μαζί Του.

Από τότε που ο Αδάμ και η Εύα αμάρτησαν, η αμαρτία έχει αποχωρίσει τον άνθρωπο από το Θεό, γιατί αμαρτωλός άνθρωπος δεν μπορεί να έχει κοινωνία με τον Άγιο Θεό. Όταν ο άνθρωπος μετανοεί από την αμαρτία, μπορεί να έχει και πάλι κοινωνία με το Θεό, στη βάση του αντικαταστατικού θανάτου του Ιησού Χριστού. Η μετάνοια μετακινεί το εμπόδιο που ύψωσε η αμαρτία κι επιτρέπει στον άνθρωπο και το Θεό ν’ αρχίσουν μια προσωπική σχέση. Η μετάνοια λοιπόν, καθιστά ικανό ένα άτομο να βαπτιστεί στο νερό και να γεμίσει με το Άγιο Πνεύμα.

Τι σχέση έχει με το βάπτισμα στο νερό και στο Άγιο Πνεύμα.

Σαν ένα πρώτο βήμα προς το Θεό, η μετάνοια από μόνη της δεν σώζει τον άνθρωπο, αν και δημιουργεί θετικά συναισθήματα, συγκίνηση και μια περιορισμένη, προσωρινή δύναμη αποστροφής από την αμαρτία. Το βάπτισμα στο νερό και το βάπτισμα με Άγιο Πνεύμα είναι απαραίτητα για να ολοκληρωθεί το έργο που η μετάνοια ξεκίνησε.

Η μετάνοια και το βάπτισμα στο νερό ολοκληρώνουν το έργο της συγχώρεσης. Στο βάπτισμα ο Θεός ξεπλένει την αμαρτία, απομακρύνοντας το αμαρτωλό παρελθόν καθώς και το μισθό της αμαρτίας.

Σε μερικούς, αρέσει να λένε ότι στη μετάνοια ο Θεός συγχωρεί τις αμαρτίες και στο βάπτισμα τις αφίει. Όμως, το κριτικό κείμενο δεν μας δίνει αυτό το δικαίωμα να ξεχωρίζουμε τις έννοιες των δύο ρημάτων. Μιλώντας θεολογικά, η άφεση και η συγχώρεση είναι ισοδύναμοι όροι και συγχώρεση (ή άφεση) έρχεται σε συνδυασμό της μετάνοιας και του βαπτίσματος στο νερό. Δεν πρέπει να ξεχωρίζουμε αυτές τις δύο εμπειρίες.

Αν θέλουμε να το εξετάσουμε λίγο περισσότερο, θα μπορούσαμε να κάνουμε μόνο τον παρακάτω διαχωρισμό: στη μετάνοια, ο Θεός καταστρέφει την εξουσία που έχει η αμαρτία εκείνη τη στιγμή στη ζωή του ανθρώπου και μετακινεί το φράγμα που εμποδίζει την προσωπική κοινωνία μαζί Του. Στο βάπτισμα στο νερό, ο Θεός αφαιρεί το νομικό έρεισμα της αμαρτίας και σβήνει το μισθό της, δηλαδή το θάνατο. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι ο Θεός, στη μετάνοια, συναλλάσσεται με τις παρούσες συνέπειες της αμαρτίας ενώ στο βάπτισμα με τις μελλοντικές. Όμως και τα δύο είναι απαραίτητα για τη συγχώρεση ή την άφεση των αμαρτιών. Γι’ αυτό ο Πέτρος είπε: «Μετανοήσατε, και ας βαπτισθή έκαστος υμών εις το όνομα του Ιησού Χριστού, εις άφεσιν αμαρτιών» (Πράξ.β:38).

Η μετάνοια, είναι ακόμα ανεπαρκής χωρίς το βάπτισμα του Αγίου Πνεύματος. Από μόνη της, η μετάνοια, φέρνει προσωρινή και περιορισμένη δύναμη κατά της αμαρτίας. Μόνιμη και χωρίς όρια δύναμη έρχεται μόνο μετά το βάπτισμα του Αγίου Πνεύματος (Πράξ.α:8). Οι άγιοι της Παλαιάς Διαθήκης είχαν μετανοήσει, αλλά αυτό δεν τους έδινε μια ανακαινισμένη φύση με διαρκή εξουσία κατά της αμαρτίας. Ούτε ο νόμος του Μωυσή, ούτε το ανθρώπινο μυαλό μπορεί να πετύχει κάτι τέτοιο (Ρωμ.ζ:15-25). Μόνο το Πνεύμα μεταδίδει δύναμη κατά της αμαρτίας και δύναμη για να εκπληρώσει κανείς τη δικαιοσύνη που ο νόμος δίδαξε αλλά δεν έδωσε την ανάλογη εξουσία στον άνθρωπο (Ρωμ.η:2-4). Στη μετάνοια, ο Θεός δίνει την αρχική ικανότητα να αποκοπεί κανείς από το αγκάλιασμα της αμαρτίας, αλλά η κατοίκηση του Πνεύματος είναι αυτή που κάνει τη νέα ζωή εν Χριστώ μια καθημερινή πραγματικότητα (Ρωμ.η:10,13).

Ο Ιησούς δίδαξε ότι όταν ένα ακάθαρτο πνεύμα βγει από τον άνθρωπο, πάει αλλού ζητώντας ανάπαυση (Λουκ.ια:24-26). Αν όμως δεν βρει, επιστρέφει στον τόπο απ’ όπου βγήκε, τον άνθρωπο. Αν τον βρει άδειο, σκουπισμένο και στολισμένο, φέρνει μαζί του άλλα 7 δαιμόνια και ξαναμπαίνουν σ’ αυτόν. Αυτή η ιστορία περιέχει μια αρχή που έχει να κάνει με το θέμα μας. Για την ακρίβεια, το να διώξεις απλά ένα δαιμόνιο, δεν είναι αρκετό. Το κακό πρέπει ν’ αντικατασταθεί με καλό. Το να καθαρίσεις απλά τη ζωή σου και να τακτοποιήσεις κάποια πράγματα κάποια στιγμή, δεν είναι αρκετό, χρειάζεται η δύναμη που θα διατηρήσει αυτή την κατάσταση.

Ο άνθρωπος που μετανοεί και δεν προχωράει περισσότερο, γίνεται θύμα ενός ατέλειωτου, απογοητευτικού φαύλου κύκλου συνεχούς μετάνοιας και αποτυχίας και τελικά θα γίνει χειρότερος απ’ ότι ήταν. Αυτό είναι ένα μεγάλο πρόβλημα ανάμεσα σε Χριστιανούς σήμερα. Πολλές ομάδες κηρύττουν την ανάγκη μετάνοιας και ηθικής ζωής, αλλά δεν κηρύττουν το βάπτισμα στο Άγιο Πνεύμα, με το οποίο ο άνθρωπος ενδυναμώνεται για να μπορεί ν’ αντιμετωπίζει τις αποτυχίες. Το Πνεύμα είναι αυτό που γεμίζει την άδεια ζωή, τη διατηρεί καθαρή και αντιστέκεται στο κακό όταν επιστρέφει.

Πως πρέπει να λειτουργούμε όταν προσευχόμαστε για ψυχές που θέλουν να μετανοήσουν.

Είναι πολύ σημαντικό, αυτοί που ασχολούνται μ’ αυτό το θέμα, να έχουν κατανοήσει πολύ καλά, τι σημαίνει μετάνοια.

Πρέπει να δίνουμε έμφαση στην κίνηση του Πνεύματος του Θεού κι όχι σε κόλπα και τεχνικές. Κάποιες παπαγαλίστικες εκφράσεις τυποποιημένα λόγια και κινήσεις δεν αντικαθιστούν το έργο του Αγίου Πνεύματος για μετάνοια.

Πρέπει να προσπαθούμε να διακρίνουμε πότε το άτομο βρίσκεται σε πραγματική πνευματική κατάσταση. Αν δεν έχει μετανοήσει πλήρως, δεν πρέπει να το πιέζουμε πρόωρα να εκφράσει χαρά ή ν’ αρχίσει να ζητά το Άγιο Πνεύμα. Μόλις μετανοήσει, τότε μπορούμε να το ενθαρρύνουμε ν’ αρχίσει να δοξάζει το Θεό και να περιμένει το δώρο του Αγίου Πνεύματος.

Μπορούμε να βάλουμε τον εαυτό μας στη θέση του, και να προσευχηθούμε μαζί του. Αυτό βοηθά τη δική του προσευχή, αλλά κι εμάς ώστε να προσευχηθούμε με βάρος.

Αν βλέπουμε ότι δεν υπάρχει πρόοδος, μπορεί να υπάρχουν διάφορα προβλήματα στη ζωή του, που το καθένα χρειάζεται διαφορετικό πλησίασμα. Μπορεί το πρόβλημα να είναι ότι δεν έχει καταλάβει τι είναι μετάνοια, μπορεί να είναι μια άρνηση να παραχωρήσει τα πάντα στο Θεό, μπορεί ακόμα να είναι έλλειψη επιθυμίας (δεν έχει πείνα, δεν αισθάνεται απελπισία και απόγνωση, δεν έχει αίσθηση της κρισιμότητας), ή δεν έχει λυπηθεί κατά Θεό, ή δεν έχει πίστη.

Δεν πρέπει να προσπαθούμε να τον «διδάξουμε πως θα μιλήσει σε γλώσσες»!!! (Λέγε συνέχεια Αλληλούια, λέγε λα λα λα λα.......) ούτε να του πιάνουμε το σαγόνι και ν’ αρχίζουμε να το κουνάμε!!!!  Η Γραφή λέει ότι αρχίζει κανείς να μιλά γλώσσες «καθώς το Πνεύμα δίδει αποφθέγγεσθαι εις αυτόν». Η έμφαση δεν πρέπει να δίνεται στο ότι πρέπει να παραδώσει τη γλώσσα του στο Θεό, αλλά ότι πρέπει να παραδώσει τη σκέψη του και τη ζωή του σ’ Αυτόν. Όταν το άτομο παραδώσει τα πάντα στο Θεό, συγκεντρωθεί απόλυτα σ’ Αυτόν και εξασκήσει πίστη, θα μπορέσει ν’ αφήσει και τη γλώσσα του στον Κύριο.

Καλύτερα ν’ αποφεύγονται τακτικές όπως να «ταρακουνάμε» το άτομο, να το χαϊδεύουμε, να το πιέζουμε να κάνει συγκεκριμένα πράγματα, να του δίνουμε τάχα συμβουλές που μόνο το μπερδεύουν εκείνη την ώρα, γιατί όλα αυτά ενοχλούν και εκνευρίζουν. Συνήθως, τα άτομα μετανοούν και λαμβάνουν το Πνεύμα, χωρίς τη βοήθεια, παρά με τη βοήθεια των «ειδικών».

Αν το άτομο είναι ειλικρινές κι έτοιμο να μετανοήσει, θα πάρει το Άγιο Πνεύμα πολύ γρήγορα. Αν αυτό αργεί, σημαίνει ότι κάτι λείπει στη μετάνοια ή την πίστη του. Σ’ αυτή την περίπτωση. αυτός που προσεύχεται πρέπει να είναι αρκετά ευαίσθητος στα πνευματικά και ικανός να κατανοεί για να μπορέσει να βοηθήσει το άτομο να ξεπεράσει τις δυσκολίες του.