ελπίδα έχων εις τον Θεόν, την οποίαν και αυτοί ούτοι προσμένουσιν, ότι
μέλλει να γείνη ανάστασις νεκρών, δικαίων τε και αδίκων· (Πράξ.κδ:15)
Χαιρόμαστε για το γεγονός, ότι
δίνοντας το μήνυμα της Ανάστασης, δεν χρειάζεται να προσπαθήσουμε να εξηγήσουμε
αναλυτικά τίποτα, γιατί μπορούμε να δώσουμε την απλή διδασκαλία από τον αποκεκαλυμμένο
λόγο του Θεού.
Μερικοί έχουν προσπαθήσει να κάνουν
αυτό το εδάφιο να σημαίνει ότι ο Παύλος πίστευε μόνο στην ανάσταση των δικαίων,
και ήταν οι Φαρισαίοι που πίστευαν σε ανάσταση τόσο των δίκαιων όσο και των
άδικων. Αλλά σε καμία περίπτωση, το κείμενο αυτό δεν μπορεί να δικαιολογήσει
μια τέτοια διδασκαλία. Αντίθετα, σ’ αυτό το εδάφιο βρίσκουμε το θεμέλιο για να
πιστεύουμε σε δύο αναστάσεις, μία των δίκαιων και μία των άδικων.
Βλέπουμε ακόμα, ότι ο Ιησούς μίλησε
ανάλογα, όταν είπε, «και θέλουσιν εξέλθει
οι πράξαντες τα αγαθά εις ανάστασιν ζωής, οι δε πράξαντες τα φαύλα εις
ανάστασιν κρίσεως» (Ιωάν.ε:29). Επίσης Δαν.ιβ:2 «Και πολλοί εκ των κοιμωμένων εν τω χώματι της γης θέλουσιν εξεγερθή, οι
μεν εις αιώνιον ζωήν, οι δε εις ονειδισμόν και εις καταισχύνην αιώνιον».
Βλέπουμε, ότι δεν υπάρχει μόνο
μια τεράστια διαφορά μεταξύ της ανάστασης των δίκαιων και αυτής των άδικων,
αλλά φαίνεται να υπάρχει επίσης μια μεγάλη χρονική περίοδο μεταξύ των δύο αυτών
αναστάσεων. Δεδομένου ότι ο αποκεκαλυμμένος λόγος είναι σιωπηλός σ’ αυτό το
σημείο, έχουμε τις πληροφορίες μας από την Αποκ.κ.
Μιλώντας για την πρώτη ανάσταση, ο
Ιωάννης γράφει, «Οι δε λοιποί των νεκρών
δεν ανέζησαν, εωσού πληρωθώσι τα χίλια έτη. Αύτη είναι η ανάστασις η πρώτη»
(Αποκ.κ:5). Το έκτο εδάφιο από το ίδιο κεφάλαιο, λέει, «Μακάριος και άγιος, όστις έχει μέρος εις την πρώτην ανάστασιν· επί
τούτων ο θάνατος ο δεύτερος δεν έχει εξουσίαν, αλλά θέλουσιν είσθαι ιερείς του
Θεού και του Χριστού και θέλουσι βασιλεύσει μετ' αυτού χίλια έτη». Στα
εδάφια 12 και 13 διαπιστώνουμε ότι αφού τελειώσουν τα χίλια χρόνια, οι άδικοι ανασταίνονται
και κρίνονται από τα βιβλία ανάλογα με τα έργα τους. Αφού θα υπάρχει το Βιβλίο
της Ζωής σ’ αυτή την κρίση, πρέπει να υπάρχουν και κάποιοι που θα είναι
σωσμένοι. Αυτοί μπορεί να είναι οι δίκαιοι που πέθαναν κατά τη διάρκεια της
χιλιετίας. Και όστις δεν ευρέθη γεγραμμένος
εν τω βιβλίω της ζωής, ερρίφθη εις την λίμνην του πυρός (Αποκ.κ:15). Βάσει
αυτού, διδάσκουμε ότι κάθε άνθρωπος που γεννήθηκε μια φορά πρέπει να πεθάνει
δύο φορές, αλλά ένας άνθρωπος που γεννήθηκε δύο φορές πεθαίνει μόνο μία φορά, ή
καμία! Είναι ευλογημένος και άγιος, και σ’ αυτόν ο δεύτερος θάνατος δεν έχει
καμία εξουσία.
Αυτοί που διδάσκουν ότι δεν
υπάρχει ανάσταση των άδικων, συχνά προσπαθούν να επισημάνουν το γεγονός ότι ο
λόγος του Θεού πολλές φορές μιλά για «την
Ανάσταση» όπως στην Α’ Κορ.ιε.
Εδώ ο απόστολος Παύλος μιλάει
μόνο για την ανάσταση των δίκαιων. Γράφει προς «τους ηγιασμένους εν Χριστώ Ιησού, τους προσκεκλημένους αγίους» και αυτοί
θα είναι στην πρώτη ανάσταση. Αυτή είναι η μόνη ανάσταση που τους ενδιαφέρει,
και γι’ αυτό το λόγο δεν γίνεται αναφορά της ανάστασης των άδικων. Λίγα
πράγματα είναι γραμμένα για τον κόσμο, ο λόγος του Θεού είναι γραμμένος για το
λαό του Θεού.
