Βιβλικός Χριστιανισμός και ορθολογιστικός σκεπτικισμός (11)

10. Είναι η Βίβλος βιβλίο ανήθικο και πορνογραφικό; 

Η Βίβλος στο σύνολό της, συνεχίζει λόγω της προσήλωσης των πιστών σ’αυτήν, να απασχολεί τους απίστους και τους σκεπτικιστές, οι οποίοι προσπαθούν να βρουν διάφορα ψεγάδια σ΄αυτήν και στους πρωταγωνιστές της. Επισημαίνουν χωρία και επεισόδια τα οποία θεωρούν ως ανήθικα – κρίνοντάς τα βέβαια με τα δικά τους κριτήρια ηθικής – και μερικά ως πορνογραφικά τάχα. Διότι περιέχουν επεισόδια ή γεγονότα που κατά την κρίση τους δεν θα έπρεπε να έχουν θέση σ΄ένα ‘άγιο θεόπνευστο βιβλίο’ όπως ισχυρίζονται οι συγγραφείς της Βίβλου ότι είναι, και οι πιστοί της αποδέχονται (βλ. Ρωμ. 1:2, Β΄ Τιμ. 3:15,16).

Για το θέμα αυτό έχω γράψει ολόκληρο δοκίμιο που εμπεριέχεται στο βιβλίο μου, Το στοίχημα του Πασκάλ ([2016 εκδ. Εν πλω] με τίτλο ‘Βίβλος, βιβλίο ανήθικο;’ σελ. 315-323), όπου δίδεται νομίζω, η πρέπουσα απάντηση, και όπου παραπέμπω τον αναγνώστη. Το αν επανέρχομαι εδώ, αυτό το κάνω, διότι θέλω να επισημάνω μερικά σημεία ακόμη, και να καταδείξω την στενόμυαλη και κακεντρεχή κριτική των επικριτών, σ΄ένα επεισόδιο που αν κανείς δεν έχει επαρκή γνώση για τη στοχοθεσία και την μέθοδο του συγγραφέα ενός βιβλικού κειμένου, και αν δεν έχει καλή γνώση των ιστορικών συνθηκών και συνηθειών μιας μακρινής εποχής, κρίνοντας εξ ιδίων τα αλλότρια, μπορεί να καταλήγει σε άτοπα συμπεράσματα. Σαν κι αυτά που καταλήγει ο γνωστός αθεϊστής Ρίτσαρντ Ντόκινς, ο οποίος επικρίνει τη Βίβλο και τους χριστιανούς που δεν βλέπουν τέτοιου είδους σκανδαλώδη επεισόδια! Το επεισόδιο είναι αυτό, του Λωτ και των θυγατέρων του, όπως περιγράφεται στο 19^ο κεφ. της Γένεσης. Εκεί αναφέρεται ότι δύο (υλοποιημένοι) άγγελοι του Θεού, που προηγουμένως είχαν επισκεφτεί με έναν τρίτο, τον Αβραάμ, και του αποκάλυψαν την διπλή απόφαση του Θεού: να ευλογήσει τον ίδιο και τη Σάρα με τεκνοποιΐα και να καταστρέψει τα Σόδομα και Γόμορρα, λόγω της υπερβολικής αμαρτίας των κατοίκων τους, επισκέπτονται τα Σόδομα, όπου ο Λωτ τους προσφέρει αφειδώς τη φιλοξενία του. Διπλή, είναι η κατηγορία των επικριτών, καθώς διαβάζουμε ότι, ο Λωτ, προσέφερε τις θυγατέρες του στους Σοδομίτες για να προστατεύσει τους φιλοξενούμενούς του, και αργότερα, αφού διασώθηκε, ήρθε σε αιμομικτική σχέση μ΄αυτές που έμειναν έγκυες και εγέννησαν τον Αμμών και τον Μωάβ.

Εδώ, έχουμε λένε οι κατήγοροι της Βίβλου, πορνογραφικά επεισόδια και χαμηλή εκτίμηση της ηθικής, από έναν Λωτ ο οποίος χαρακτηρίζεται μάλιστα δίκαιος (!) από τον απ. Πέτρο και θεωρείται άγιος από την Εκκλησία. «Ο Θεός πόλεις Σοδόμων και Γομόρρας τεφρώσας καταστροφή, κατέκρινεν υπόδειγμα μελλόντων ασεβείν τεθεικώς και δίκαιον Λωτ… ερρύσατο (διαφύλαξε)» γράφει ο απ. Πέτρος (Β΄ Περ. 2:6-7).

Μπορεί ένας τέτοιος άνθρωπος να χαρακτηριστεί δίκαιος, ερωτούν, και η απάντηση που αποσπάται βεβαίως, είναι αρνητική. Επιπλέον, επιτείνουν το επιχείρημα με το εξής σκεπτικό: Γιατί να καταδικάζεται η αμαρτία (ομοροφυλοφιλία) των Σοδομιτών ώστε να καταστραφούν και όχι η αιμομιξία του Λωτ;

Πριν απαντήσω στις παραπάνω αιτιάσεις, προτάσσω δύο σημαντικές παρατηρήσεις που θα βοηθήσουν νομίζω τον αναγνώστη στην κατανόηση του όλου θέματος.

Πρώτη παρατήρηση: το επεισόδιο βρίσκεται στα λεγόμενα ιστορικά βιβλία της Βίβλου (Γένεσις), όπου ο συγγραφέας-συντάκτης, όταν αφηγείται ένα επεισόδιο, σπανίως εκφέρει αξιολογική κρίση. Αφηγείται απλά τα γεγονότα και αφήνει τον αναγνώστη να βγάλει τα συμπεράσματά του. 

Σ΄ελάχιστες περιπτώσεις αναφέρει ότι τούτο, ή εκείνο, εφάνη «κακόν εις τα όμματα του Κυρίου». Όπως στην περίπτωση π.χ. του Αυνάν, ο οποίος ενώ έπρεπε να τηρήσει τον ανδραδελφικό γάμο, δηλ. να παντρευτεί την χήρα του αποβιώσαντος αδελφού του, και να αποκτήσει απογόνους για λογαριασμό του αδελφού του, αυτός ναι μεν την παντρεύτηκε, αλλά αρνιόταν να γονιμοποιήσει τη χήρα… Το αναφέρω κι αυτό, γιατί είναι ένα άλλο χωρίο, που ενοχλεί και σκανδαλίζει πολλούς στενόμυαλους, ευσκανδάλιστους, κακεντρεχείς κ.λπ., ενώ ο συντάχτης της Γένεσης, περιγράφει γεγονότα χωρίς να τα αξιολογεί ιδιαίτερα. Οι ηθικές αξιολογήσεις των συγγραφέων γίνονται στα βιβλία των προφητών κυρίως, και στη σοφιολογική γραμματεία (Ψαλμοί, παροιμίες Ιώβ κ.λπ.) και, πολύ περισσότερο, στα κείμενα της Καινής Διαθήκης, όπου έχουμε κανόνες της χριστιανικής ηθικής τους οποίους οι πιστοί προτρέπονται να τους ακολουθήσουν.

Δεύτερη παρατήρηση: Είναι κολοσσιαίο σφάλμα να κρίνουμε και να κατακρίνουμε ανθρώπους της εποχής των πατριαρχών ή του αρχαίου Ισραήλ, που ζούσαν με άλλη κουλτούρα και συνήθειες τοπικές, με βάση τη δική μας σχετικιστική ανθρωπιστική(;) ηθική που, εμμέσως είναι διαποτισμένη από τις χριστιανικές αρχές, ή έστω, από τις επιταγές της αυτόνομης ηθικής συνείδησης (Καντ), ή οποιασδήποτε άλλης νόρμας.

Στην πατριαρχική εποχή (2000-1700 π.Χ. περίπου), στην Εγγύς Ανατολή, άλλες συνήθειες και πρακτικές επικρατούσαν, άλλα ήθη και έθιμα, και κάτω απ΄αυτό το πρίσμα θα πρέπει να κρίνουμε ορισμένες συμπεριφορές και ενέργειες πρωταγωνιστών της Βίβλου, οι οποίοι δεν ήταν ούτε σ΄όλη τη ζωή τους ακέραιοι ούτε ανεπίληπτοι. Ήταν αγωνιζόμενοι άνθρωποι με σάρκα και οστά, οι οποίοι προσπαθούσαν ν΄αποδειχθούν ακέραιοι και όσιοι σε δύο βασικές θείες απαιτήσεις Στην πίστη και την υπακοή (πρβλ. Γεν. 22:17,18). Την εποχή εκείνη, ο Θεός απαιτούσε μόνο αυτά τα δύο στοιχεία από έναν οπαδό του, παραβλέποντας την ύπαρξη π.χ. πολυγαμίας που ήταν γενικός θεσμός, ή της παλακείας με τη συναίνεση της συζύγου, χάριν τεκνοποιίας (πρβλ. περίπτωση Σάρρας-Άγαρ). Τα αρχαιολογικά ευρήματα της Νουζί και Μάρι της Μεσοποταμίας, έχουν ρίξει αρκετό φως πάνω σε σχέσεις και επεισόδια της ζωής των πατριαρχών, δείχνοντας ότι, οι πατριάρχες ζούσαν ως ημινομάδες με βάση τα εθιμικά στερεότυπα της εποχής τους, όπως αυτά αντανακλώνται επίσης και στον Κώδικα του Χαμμουραμπί (18^ος αιώνας) (πρβλ. Κ. Α. Kitchen, On the Reliability of the Old Testament).

Σήμερα ορκιζόμαστε στη Βίβλο, όσοι ορκίζονται, ενώ στην πατριαρχική εποχή, ο ορκιζόμενος έθετε την «χείρα υπό τον μηρόν», δηλ. ακουμπούσε τα γεννητικά όργανα εκείνου προς τον οποίον υποσχόταν, γιατί απ΄εκεί προερχόταν το ζωογόνο σπέρμα, η ζωή! (βλ. Γεν. 25:2). Είναι ενδιαφέρον να σημειώσουμε εδώ, ότι η αγγλική λέξη testicle (όρχις), εμπεριέχει την έννοια της “μαρτυρίας/μάρτυρα” καθότι προέρχεται από τη λατινική λέξη testis    βλ.π.χ. https://en.wikipedia.org/wiki/Testicle#Etymology).

Κάποιοι δυσανασχετούν με το επεισόδιο του Αβραάμ και του Φαραώ, όπου ο Αβραάμ φαίνεται να ψεύδεται στον Φαραώ (Γεν. 12:11-13), λέγοντάς του ότι η Σάρρα ήταν αδερφή του και όχι γυναίκα του. Αυτοί, προφανώς, θέλουν να αγνοούν δύο πράγματα: Πρώτον, ότι η Σάρρα ήταν πράγματι ετεροθαλής αδερφή του Αβραάμ, και άρα, δεν εψεύδετο ο Πατριάρχης παρουσιάζοντάς την μ' αυτή την ιδιότητα (Γεν. 20:12), και δεύτερον, υπάρχουν μαρτυρίες ότι οι Φαραώ, προκειμένου να αποκτήσουν μια ελκυστική γυναίκα, παντρεμένη, δεν δίσταζαν να δώσουν εντολή στους στρατιώτες να σκοτώσουν το σύζυγο, και να αρπάξουν τη γυναίκα. Αυτό προκύπτει από αρχαίο πάπυρο της Αιγύπτου (βλ. K. A. Kitchen, On the reliability of the Old Testament, σελ. 319· R. S. Hess, He Swore an Oath: Biblical Themes from Genesis 12-50, σελ. 70). Ποιος λόγος, λοιπόν, υπήρχε ο Αβραάμ να θέσει σε κίνδυνο τη ζωή του ανώφελα; Προτίμησε να παρουσιάσει τη Σάρρα όπως ήταν με την ιδιότητα της αδερφής και να εμπιστευτεί στον Θεό την προστασία της, και τη δική του, όπως ακριβώς και έγινε (12:17), ώστε να επιτευχθεί η επαγγελία του Θεού ότι όλα τα έθνη της γης θα ευλογούνταν με το σπέρμα του Αβραάμ.​

Το να θέλει λοιπόν, κάποιος, να κρίνει και να κατακρίνει συμπεριφορές ατόμων της εποχής εκείνης, με τα σύγχρονα πρότυπα της χριστιανικής ή ανθρωπιστικής ηθικής, είναι άτοπον και μεθοδολογικά εσφαλμένο.

Ερχόμενοι τώρα να εξετάσουμε τις παραπάνω αιτιάσεις εναντίον του Λωτ, παρατηρούμε ότι: Κατ΄αρχάς, ο Λωτ, δεν κατατάσσεται από τους συγγραφείς της Βίβλου στο ίδιο επίπεδο πίστης, ευσέβειας και πνευματικότητας όπως είναι ο Αβραάμ. Η αφήγηση μάλιστα, υπονοεί σαφώς ότι, η παράκληση του Αβραάμ για να μη καταστραφούν τα Σόδομα, αφορούσε την διάσωση του ανεψιού του Λωτ, ο οποίος τελικά διαφυλάχτηκε εξαιτίας της πίστης του Αβραάμ (Γεν. 19:29^.‘και εμνήσθη ο Θεός του Αβραάμ’). Αλλά, διαφυλάχτηκε, βέβαια, και εξαιτίας της δικής του πίστης, φιλοξενίας και υπακοής. Ο Λωτ πάντως, κατά τον ιερό συντάκτη, όπως αφήνει να διαφανεί, διέπραξε κολοσσιαίο λάθος, με το να διαχωριστεί από τον Αβραάμ πρώτον, με το να διαλέξει την εύφορη περιοχή πλησίον των Σοδόμων-Γομόρων δεύτερον, και μετά να κατοικήσει τελικά, μέσα στα Σόδομα, την πόλη της ανομίας και της ακολασίας, αρραβωνιάζοντας μάλιστα και τις κόρες του με Σοδομίτες!

Το αν διαφυλάχτηκε, αυτό έγινε, όπως θα έλεγε και ο απ. Παύλος σε παρόμοια περίπτωση ‘ως δια πυρός’, περνώντας δηλ. μέσα από τη φωτιά – όπως και έγινε, ενώ το έργο του (η περιουσία του) κατεκάη! (πρβλ. Α΄ Κορ.3: 13-15): «Και εκάστου το έργον οποίον εστι το πυρ δοκιμάσει».

Τα παραπάνω σαν προεισαγωγικές σκέψεις, μας οδηγούν να καταλάβουμε γιατί, ενώ ευρισκόμενος σε δύσκολη θέση όταν οι σοδομίτες από μικρού έως μεγάλου πολιόρκησαν το σπίτι του Λωτ απαιτώντας απ΄αυτόν να τους παραδώσει τους δύο ξένους για να έχουν σεξουαλικές σχέσεις μ΄αυτούς, αυτός ενήργησε όπως ενήργησε. Ο Λωτ υπερασπίστηκε με θάρρος και αυτοθυσία τους δύο φιλοξενούμενούς του. Προτίμησε να παραδώσει, όπως λέει η αφήγηση στον εξαγριωμένο όχλο τις δύο παρθένες θυγατέρες του παρά τους φιλοξενούμενούς του. Ο συντάκτης, δεν σχολιάζει την πράξη αυτή του Λωτ, δεν την αποδοκιμάζει ούτε την επιδοκιμάζει, ούτε μας αποκαλύπτει το τι πιθανόν να σκεπτόταν ο ίδιος ο Λωτ κάνοντας μια τέτοια πρόταση. Ο αναγνώστης πρέπει να ξέρει ότι, η φιλοξενία ήταν ιερή στην αρχαία ανατολή – όπως συμβαίνει και σε πολλά μέρη της ανατολής σήμερα –, και ο οικοδεσπότης θεωρούνταν υπεύθυνος για τους φιλοξενούμενούς του, όπως ένιωσε και ο Λωτ (βλ. Cl. Westermann, Genesis, σελ. 143). Προσφέροντας τις αρραβωνιασμένες θυγατέρες του στους Σοδομίτες, είναι πολύ πιθανόν, να σκεφτόταν ότι, ο Θεός θα τον προστάτευε, όπως προστάτεψε και τον Αβραάμ όταν ο Φαραώ πήρε στον γυναικωνίτη του τη Σάρρα. Μπορεί να σκέφτηκε ότι οι σοδομίτες δεν θα τις ήθελαν ούτως ή άλλως, διότι αυτές ζούσαν ανάμεσά τους και είχαν όλο το χρόνο για να τις βιάσουν αν ήθελαν. Ακόμη, πιθανόν να σκέφτηκε ότι, ανάμεσά τους θα υπήρχαν και συγγενείς των γαμβρών του, οι οποίοι θα αντιδρούσαν σε μια τέτοια περίπτωση. Όποιες κι αν ήταν οι σκέψεις του, το γεγονός είναι ότι, αυτό το έκανε ίσως και σαν μια θυσία από μέρους του, αφού βρέθηκε, σε μια τόσο δυσχερή θέση που δεν χρειάστηκε βέβαια να πραγματοποιήσει, γιατί οι άγγελοι πατάξαντες με αορασία τον άνομο όχλο (πρβλ. Α΄ Βασιλ. 6:18) προστάτευσαν και τον ίδιο και την οικογένειά του. Δεν αποκλείεται ακόμη ο Λωτ, να υποψιάστηκε ότι οι φιλοξενούμενοί του ήταν άγγελοι Θεού και μπορούσαν να τον προστατεύσουν, όπως και έκαναν. Όλες οι εκδοχές είναι πιθανές. Ο Λωτ μεταξύ δύο κακών προσέφερε τις θυγατέρες του, ελπίζοντας και πιστεύοντας ότι δεν θα γινόταν τίποτα εις βάρος τους, όπως και δεν έγινε τελικά.

Η αφήγηση προχωράει στο να καταδείξει ότι οι γαμβροί του Λωτ αρνήθηκαν να τον ακολουθήσουν όταν τους ειδοποίησε για την επερχόμενη καταστροφή, κι ότι μόνον ο Λωτ και οι θυγατέρες του τελικά διαφυλάχτηκαν, αρχικά σε μια ασήμαντη πόλη τη Σηγώρ, η οποία με την παράκληση του Λωτ δεν κατεστράφη από την πύρινη καταστροφή της πεντάπολης (Σόδομα, Γόμορρα, Αδαμά, Σεβωείμ, Σηγώρ) και, τελικά, μετά την απώλεια της συζύγου του λόγω της ανυπακοής της, έμεινε μόνος με τις θυγατέρες του σε μια σπηλιά. Εκεί συνέβη και το επεισόδιο της αιμομιξίας, χωρίς τη θέληση του Λωτ. Ρητώς αναγράφεται ότι, οι θυγατέρες του τον μέθυσαν με κρασί και συνευρέθηκαν μαζί του, η μια μετά την άλλη, διότι επίστευαν ότι δεν υπήρχε στην περιοχή άντρας (κατάλληλος) για να ‘αναστήσει σπέρμα’, δηλ. να διαφυλάξει τη γενεαλογική γραμμή του Λωτ (Γεν.19:32). Προφανώς, και η Σηγώρ ερημώθηκε από τους κατοίκους της, μετά την πύρινη καταστροφή του περιβάλλοντος χώρου.

Με άλλα λόγια, είναι φανερό ότι ο Λωτ, δεν ευθύνεται για την αιμομιξία, διότι τον μέθυσαν οι θυγατέρες του, οι δε θυγατέρες του, τελούσαν στη λεγόμενη νομικά ‘συγγνωστή πλάνη’, δηλαδή πλάνη ότι δεν υπήρχε κατάλληλος, πιστός άνδρας γι΄αυτές. Ήταν νωπό το πλήγμα που υπέστησαν με την απώλεια των μνηστήρων τους και της μητέρας τους. Οδηγήθηκαν σε αιμομικτική σχέση με τον πατέρα τους, σε μια εποχή που ακόμη δεν είχε απαγορευτεί η αιμομιξία και δε θεωρούνταν αμάρτημα ή αδίκημα από τη θεία νομοθεσία. Για πρώτη φορά η αιμομιξία απαγορεύτηκε στο λαό Ισραήλ από τη Μωσαϊκή νομοθεσία (Λευιτ.κεφ.18) και μπορούμε να πούμε ότι ήταν μια πρωτοποριακή απαγόρευση που την αγνοούσαν οι άλλοι αρχαίοι λαοί που ήταν αιμομίκτες (πρβλ. Δίας-Ήρα, Πτολεμαίος ο Φιλάδελφος, Πέρσες κ.άλλ.).

Ο Συντάκτης της Γένεσης αναφέρει το επεισόδιο της αιμομιξίας όχι για γαργαλιστικούς-πορνογραφικούς σκοπούς, αφού δεν περιλαμβάνει σκανδαλιστικές πιπεράτες λεπτομέρειες όπως συμβαίνει στα πορνογραφήματα, (πρβλ. Λογοτεχνία και πορνογραφία), αλλά για να καταδείξει - χωρίς να σχολιάζει -, από πού προήλθαν οι Αμμωνίτες οι Μωαβίτες, με τους οποίους είχαν εχθροπραξίες οι Ισραηλίτες αργότερα, ενώ δεν θα’πρεπε, αφού ήταν συγγενικοί λαοί.

Ο Λωτ, όπως προανέφερα, υπέστη τις συνέπειες των πράξεών του και εσώθη ‘μέσα από τη φωτιά’ με βαριές απώλειες. Αντί να κατοικεί στην ωραία περιοχή που αρχικά διάλεξε, κατέληξε να ζει σε ένα σπήλαιο, χωρίς την περιουσία του και χωρίς τη γυναίκα του.

Γιατί όμως, χαρακτηρίζεται δίκαιος (= ευσεβής), από τον απ. Πέτρο; Χαρακτηρίζεται δίκαιος, διότι όπως σαφώς αναγράφεται ταλαιπωρούνταν και υπέφερε από την φαύλη συμπεριφορά των ανόμων και την ασέλγειά τους, «βλέμματι γαρ και ακοή», γιατί σπάραζε η καρδιά του μέρα με τη μέρα από τα άνομα έργα τους (Β΄Πετρ.2: εδ. 8, πρβλ. Γένεσις 13: 12-13).

Με άλλα λόγια παρόλο που ζούσε σε έναν φαύλο κόσμο, αυτός παρέμενε πιστός στο Θεό και υπάκουσε στη φωνή των αγγέλων. Πίστη και υπακοή, αυτό μέτρησε για τον Λωτ. Γι' αυτό διασώθηκε, και χάριν του Αβραάμ, του φίλου του Θεού (Γεν. 19:29).

Πριν κλείσω το όλο θέμα, θα ήθελα να προσθέσω ότι, τα Σόδομα και τα Γόμορρα, δεν κατεστράφηκαν μόνο για την πρακτική της ομοφυλοφιλίας των κατοίκων της, στην οποία δίνει έμφαση ο συντάκτης της Γένεσης, αλλά και λόγω της μεγάλης, γενικότερης φαυλότητας των κατοίκων που περιελάμβανε έπαρση, αιματοχυσία, πολέμους, βία, ειδωλολατρία, εκμετάλλευση κ.άλλ. (πρβλ. Ιεζ. 16:49).

Η κατακραυγή εναντίον των Σοδόμων ήταν τόσο μεγάλη ώστε επέσυρε την προσοχή του Θεού (‘καταβάς ουν όψομαι’, κατά την οικεία ανθρωπο-μορφική έκφραση) και την οργή του, θέσας παράδειγμα μελλόντων ασεβών. Η καταστροφή αυτή, δεν είναι επινενοημένος μύθος κάποιου εβραϊκού ιερατείου, όπως νομίζουν και θα ήθελαν πολλοί, αλλά ιστορικό γεγονός. Διότι όχι μόνον αναφέρεται ως αναμφίβολο γεγονός στη Γένεση, αλλά αναγράφεται και σε 14 και πλέον χωρία άλλων συγγραφέων της Βίβλου (πρβλ. Δευτ. 19:23, 32:32, Ησ.1:10, 3:9, 13:19, Ιεζ. 16:49, Άμως 4:11, Ιερεμ. 20:16, 23:14, 49:17-18, Σοφ. 2:9 κ.άλλ.). Όχι μόνον αναφέρεται από τον Ιησού Χριστό και τους αποστόλους του ως ιστορικό γεγονός (Ματθ.10:15, Λουκ. 17:28, 29, 32, Β΄ Πετρ. 2:6, Ιουδ. 7), αλλά και τα αρχαιολογικά ευρήματα συνηγορούν για μια με ‘πυρ και θείον’ καταστροφή της όλης περιοχής γύρω στο 2000 π.Χ., εποχή δηλ., του Αβραάμ-Λωτ. Όπως σημειώνει η ιστορικός Karen Farrington: "Αιώνες τώρα, η ιστορία των δύο πόλεων δείχνει τις τρομερές συνέπειες της ανηθικότητας. Σύμφωνα με καινούργια όμως στοιχεία, τα Σόδομα και τα Γόμορρα πράγματι υπήρξαν και καταστράφηκαν ολοσχερώς από ένα σεισμό γύρω στο 1900 π.Χ... Το πετρέλαιο και το φυσικό αέριο που αφθονούν στο υπέδαφος της περιοχής πρέπει να πήραν φωτιά προκαλώντας εκρήξεις, δημιουργώντας έτσι το σκηνικό που περιγράφεται στη Γένεση. Στη συνέχεια, τα νερά της Νεκράς Θάλασσας, φαίνεται ότι κάλυψαν τα ερείπια των δύο πόλεων... Είναι πολύ πιθανό, η άγονη και αφιλόξενη αυτή περιοχή, να ήταν εύφορη και κατοικήσιμη." (βλ. Karen Farrington, Ιστορικός Άτλας των Αγίων Τόπων, 2005, σελ. 19· Werner Keller, Η Βίβλος ως Ιστορία Λαών και Πολιτισμών, σελ. 108-120· Jack Finegan, Light from the Ancient Past​, σελ. 147· J. Free, Archaeology and Bible History, σελ. 61-63· G. Wright, Biblical Archaeology, και, ιδίως, Steve Collins, Where is Sodom? The case of Tall el-Hamam, BAR March/April 2013). Την καταστροφή μνημονεύουν και οι μεταγενέστεροι Ιουδαίοι συγγραφείς Φίλων (Abr. 140f, 227, 228, Congr. 92, 109) και Ιώσηπος (Αρχ. 1:170-206). Για μια ακόμη φορά, η Βίβλος αποδεικνύεται αληθινή σ’ όλες τις λεπτομέρειες, και αναδεικνύεται η κακεντρέχεια των επικριτών της, σ’ όλο τους το μεγαλείο.

Τελειώνοντας, σημειώνω ότι παρόμοια επεισόδια σαν κι αυτό υπάρχουν και σ’ άλλα ιστορικά βιβλία της Π.Δ. (π.χ. η μοιχεία του Δαβίδ και η δολοφονία του Ουρία του Χεταίου, ο βιασμός της Θάμαρ από τον ετεροθαλή αδελφό της Αμνών, τον οποίο εκδικήθηκε ο Αββεσαλώμ κ.άλλ.). Όλα όμως έχουν την ανάλογη ερμηνεία τους και εξήγηση μέσα στα ιστορικά και θεολογικά πλαίσια της εποχής τους. Δεν αναγράφονται για να σκανδαλίσουν, αλλά λειτουργούν ως παραδείγματα προς αποφυγήν. Όπως λέγει ο απ. Παύλος: «Ταύτα δε πάντα τύποι συνέβαινον εκείνοις. εγράφη δε προς νουθεσίαν ημών» (Α΄ Κορ. 10:11).

Μια τελευταία παρατήρηση ή σκέψη είναι εδώ νομίζω απαραίτητη, πριν κλείσω αυτό το θέμα.

Την Παλαιά Διαθήκη, ή εβραϊκή Βίβλο, διάβαζαν και είχαν υπόψη τους ο Ιησούς Χριστός και οι μαθητές του. Στην Παλαιά Διαθήκη αναφέρεται ο απόστολος Παύλος όταν γράφει "πᾶσα γραφὴ θεόπνευστος καὶ ὠφέλιμος πρὸς διδασκαλίαν, πρὸς ἐλεγμόν, πρὸς ἐπανόρθωσιν, πρὸς παιδείαν τὴν ἐν δικαιοσύνῃ, ἵνα ἄρτιος ᾖ ὁ τοῦ θεοῦ ἄνθρωπος, πρὸς πᾶν ἔργον ἀγαθὸν ἐξηρτισμένος" (Β´ Τιμ. 3:16). Όπως έχει υπολογιστέι, ο Ιησούς αναφέρθηκε πάνω από 80 φορές σε θέματα της Παλαιάς Διαθήκης με τη λέξη "γέγραπται" ή "δεν αναγνώσατε εις τας γραφάς", κ.λπ. Ο δε απόστολος Παύλος πολύ περισσότερες. Στην Καινή Διαθήκη υπάρχουν περίπου 800 αναφορές και παραπομπές στην Παλαιά Διαθήκη.

Αλήθεια, Ο Ιησούς Χριστός και οι απόστολος Παύλος, Πέτρος, Ιωάννης, κ.λπ. πώς δεν κατάλαβαν ότι η Παλαιά Διαθήκη που διάβαζαν και παρέπεμπαν, ήταν ένα βιβλίο ανήθικο και πορνογραφικό, και το κατάλαβαν σήμερα οι επικριτές της; Είναι ένα ερώτημα που αναμένει απάντηση...

Συγγραφέας: Τσινικόπουλος, Δημήτρης