Η σύγχρονη κουλτούρα, διακατέχεται από ναρκισσισμό. Και η
εκκλησία δεν είναι άτρωτη από αυτόν τον ιό. Σήμερα, ο τρόπος ζωής και οι
επιθυμίες πολλών χριστιανών, συχνά δεν έχουν καμία αξιόλογη διαφορά από εκείνο
των μη-χριστιανών γειτόνων ή συνεργατών.
Από κάποια στιγμή και μετά, κατά τη διάρκεια της τελευταίας
25ετίας, έγινε πολύ κοινό να σταματήσει το κήρυγμα του ευαγγελίου που απευθυνόταν
στις πραγματικές πνευματικές ανάγκες των ανθρώπων και να επικεντρωθεί στα θέλω
και τις επιθυμίες των εκκλησιασμάτων. Αντί να φαίνεται η ζωή της πρώτης
εκκλησίας, αυτό που αντανακλάται στη ζωή των σύγχρονων χριστιανών είναι ένας
αγώνας διαφήμισης, προβολής επιτυχίας, ανταγωνισμού, κτλ.
Για παράδειγμα, αυτό που ακούγεται σήμερα είναι ότι οι
δοκιμασίες είναι η εξαίρεση, δεν είναι ο κανόνας για τον πιστό. Επιπλέον, αν
ένας Χριστιανός δοκιμάζεται, αυτό είναι πολύ πιθανόν εξαιτίας της αμαρτίας που
υπάρχει στη ζωή του. Πολλές εκκλησίες που έχουν βυθιστεί στην ιδέα του
ευτυχισμένου, ευημερούντα καταναλωτισμού — έχουν απαξιωθεί από τον κόσμο,
εξαιτίας του τρόπου που κήρυξαν τι λέει η Βίβλος σχετικά με τις δοκιμασίες και
τις θλίψεις.
Αλλά οι δοκιμασίες στην χριστιανική ζωή είναι ο κανόνας, όχι
η εξαίρεση. Από την ημέρα που ο Χριστός μας κάλεσε να Τον ακολουθήσουμε πλήρως,
αποκάλυψε δύο προϋποθέσεις: να αρνηθούμε τον εαυτό μας και να πάρουμε το σταυρό
μας. Όταν ο Σαούλ από την Ταρσό συνάντησε τον Ιησού στο δρόμο προς την Δαμασκό,
δεν είχε την εμπειρία μιας αλλά Benny Hinn
θεραπείας. Αντίθετα, ο Θεός τον τύφλωσε, τον άφησε σ’ αυτή την κατάσταση για
μέρες και έστειλε ένα διστακτικό Ευαγγελιστή που τον έλεγαν Ανανία, να τον ενημερώσει
πόσο θα υπέφερε για το όνομα του Χριστού (Πράξ.θ:15).
Και πραγματικά, υπέφερε. Σκεφτείτε τι άντεξε ο Παύλος: πέντε
φορές ξυλοδαρμό με 39 χτυπήματα με μαστίγιο κάθε φορά, τρεις φορές χτυπημένος
με ράβδους, λιθοβολισμό, ναυάγησε τρεις φορές, μια νύχτα και μια μέρα στο βυθό
της θάλασσας, οδοιπορίες, κίνδυνους όλων των ειδών, κόπο και πόνο, πείνα και δίψα,
γύμνια και κρύο (Β’ Κορ.ια:24). Και για να επιδεινώσουμε ακόμα την κατάσταση, ο
Θεός αρνήθηκε να απαντήσει τις προσευχές του για θεραπεία από ό, τον ενοχλούσε
— ένα σκόλοπα στη σάρκα του «και μοι
είπεν· Αρκεί εις σε η χάρις μου· διότι η δύναμίς μου εν αδυναμία δεικνύεται
τελεία» (Β’ Κορ.ιβ:9).
Πώς ανταποκρίθηκε ο Παύλος σ’ αυτά τα παθήματα;
Β’ Κορ.ια:30 Εάν πρέπη να καυχώμαι, θέλω καυχηθή εις τα
της ασθενείας μου.
Β’ Τιμ.δ:6-8 Διότι εγώ γίνομαι ήδη σπονδή και ο καιρός
της αναχωρήσεώς μου έφθασε. Τον αγώνα τον καλόν ηγωνίσθην, τον δρόμον
ετελείωσα, την πίστιν διετήρησα· του λοιπού μένει εις εμέ ο της δικαιοσύνης
στέφανος, τον οποίον ο Κύριος θέλει μοι αποδώσει εν εκείνη τη ημέρα, ο δίκαιος
κριτής, και ου μόνον εις εμέ, αλλά και εις πάντας όσοι επιποθούσι την
επιφάνειαν αυτού.
Β’ Τιμ.δ:18 Και θέλει με ελευθερώσει ο Κύριος από παντός
έργου πονηρού και θέλει με διασώσει διά την επουράνιον βασιλείαν αυτού· εις τον
οποίον έστω η δόξα εις τους αιώνας των αιώνων· αμήν.
Πώς μπορούσε ο Παύλος να χαίρεται μέσα στα παθήματά του και
να δίνει δόξα στον Θεό; Η απάντηση βρίσκεται σε μια πλήρη ανάγνωση του τρίτου και
τέταρτου κεφαλαίου της δεύτερης επιστολής προς Τιμόθεο, γραμμένη μέσα από τη φυλακή,
λίγο πριν από την εκτέλεσή του. Σημειώστε πέντε καταστάσεις σ’ αυτά τα δύο
κεφάλαια: φίλαυτοι (γ:2), φιλάργυροι (γ:2), φιλήδονοι (γ:4), ἠγαπηκόσιν τὴν ἐπιφάνειαν αὐτοῦ (δ:8), ἀγαπήσας τὸν νῦν αἰῶνα (δ:10).
Μία από τις πέντε καταστάσεις που αναφέρθηκαν, βρίσκεται σε
πλήρη αντίθεση με τις άλλες τέσσερεις: ἠγαπηκόσιν
τὴν ἐπιφάνειαν αὐτοῦ.
Όταν ζούμε με την προσμονή να δούμε τον Ιησού και να Τον ακούσουμε
να μας λέει «Εύγε, δούλε αγαθέ και πιστέ·
εις τα ολίγα εστάθης πιστός, επί πολλών θέλω σε καταστήσει· είσελθε εις την
χαράν του κυρίου σου» (Ματθ.κε:21), μπορούμε να αντέξουμε τις δοκιμασίες.
Γιατί? Επειδή όταν δίνουμε έμφαση σ’
αυτό, μας βοηθά να καταλάβουμε ότι και το χειρότερο πράγμα που μπορεί να μας συμβεί,
εδώ και τώρα, ποτέ δεν μπορεί να μας χωρίσει από την αγάπη του Θεού, που είναι
εν Χριστώ Ιησού. Εστιάζοντας στον Ιησού και όχι στον εαυτό μας, αντιλαμβανόμαστε
πλήρως την αλήθεια του Β’ Κορ.δ:17: «Διότι
η προσωρινή ελαφρά θλίψις ημών εργάζεται εις ημάς καθ' υπερβολήν εις υπερβολήν
αιώνιον βάρος δόξης».
Η τραγωδία είναι ότι ένα μεγάλο μέρος του σύγχρονου
ευαγγελισμού, έχει πουλήσει το μέλλον και το αιώνιο «βάρος δόξας», για την
άμεση και εφήμερη ικανοποίηση «μιας καλύτερης ζωής τώρα». Σαν αποτέλεσμα, όταν
οι Χριστιανοί συναντούν δυσκολίες, αρρωσταίνουν - και κατέβη η βροχή και ήλθον
οι ποταμοί και έπνευσαν οι άνεμοι και προσέβαλον «τον κουλτουριάρη χριστιανό»,
και έπεσε, και ήτο η πτώσις αυτού μεγάλη, επειδή δεν υπήρχε στερεό, βιβλικό
θεμέλιο για τη ζωή (Ματθ.ζ:27).
Στον Ιησού, έχουμε θεμέλιο όχι μόνο γι’ αυτή τη ζωή, αλλά
και για όλη την αιωνιότητα. Συνεπώς, να τι μπορεί να διακηρύξει ο Χριστιανός, «Ητόνησεν η σαρξ μου και η καρδία μου· αλλ' ο
Θεός είναι η δύναμις της καρδίας μου και η μερίς μου εις τον αιώνα» (Ψαλμ.ογ:26).
