Ρωμ.θ:4 οίτινες είναι Ισραηλίται, των οποίων είναι η
υιοθεσία και η δόξα και αι διαθήκαι και η νομοθεσία και η λατρεία και αι
επαγγελίαι,
Οι συγγενείς του Παύλου ήταν οι Ισραηλίτες. Στα εδάφια 4-5
αναφέρει τις ιδιαίτερες ευλογίες, προνόμια, ή πλεονεκτήματα που ο Θεός είχε
δώσει στους Εβραίους, που έκανε ακόμα πιο τραγική την απόρριψη του Ευαγγελίου.
(Η λίστα αυτή απαντάει πληρέστερα στην ένσταση του γ:1).
(1) Η υιοθεσία. Από όλα τα έθνη, ο Θεός επέλεξε αρχικά
τους Ισραηλίτες να τους ευλογήσει και να τους χρησιμοποιήσει μ’ ένα ιδιαίτερο
τρόπο στο σχέδιό Του. Έξοδ.δ:22 Ούτω
λέγει Κύριος· Υιός μου είναι, πρωτότοκός μου, ο Ισραήλ·
(2) Η δόξα. Ο Θεός αποκάλυψε τη δόξα Του στο Ισραήλ, όσο
σε κανένα άλλο έθνος. Ειδικότερα, η νεφέλη της δόξας Του (Σεκίνα) κατοίκησε
μαζί τους στη Σκηνή του Μαρτυρίου.
(3) Οι διαθήκες.
Ήταν κληρονόμοι των αμοιβαίων συμφωνιών μεταξύ του Θεού και του Αβραάμ, του Ισαάκ,
του Ιακώβ, του Μωυσή και του Δαβίδ.
(4) Η νομοθεσία. Έλαβαν την υψηλότερη αποκάλυψη του
λόγου του Θεού και του θελήματός Του, μέχρι εκείνη τη στιγμή — τις δέκα εντολές
και το νόμο του Μωυσή που δόθηκε στο όρος Σινά.
(5) Η λατρεία του Θεού. Ο Θεός τους έδωσε ειδικά
θρησκευτικά διατάγματα που δίδαξαν μεγάλες πνευματικές αλήθειες. Ήταν σε θέση
να υπηρετήσουν το Θεό πληρέστερα απ’ οποιοδήποτε άλλο λαό.
(6) Οι επαγγελίες. Όλες οι υποσχέσεις της Παλαιάς
Διαθήκης ήταν δικές τους, συμπεριλαμβανομένης της υποσχέσεις για σωτηρία, απελευθέρωση,
θεραπεία, προστασία, διατήρηση, ευημερία και άλλα ευλογίες.
Ρωμ.θ:5 των οποίων είναι οι πατέρες, και εκ των
οποίων εγεννήθη ο Χριστός το κατά σάρκα, ο ων επί πάντων Θεός ευλογητός εις
τους αιώνας· αμήν.
(7) Οι πατέρες. Είχαν μια επιφανή καταγωγή από ισχυρούς
άντρες της πίστης και της ανδρείας, αρχίζοντας με τον Αβραάμ.
(8) Ο Μεσσίας (Χριστός). Τελευταίο και μεγαλύτερο, ο
Σωτήρας του κόσμου ήρθε μέσα από την ανθρώπινη γενεαλογία τους. (Η ελληνική
λέξη Χριστός είναι ισοδύναμη με την εβραϊκή λέξη Μεσσίας, και οι δύο σημαίνουν
«ο κεχρισμένος»). Δυστυχώς, το Εβραϊκό έθνος σαν σύνολο απέρριψε αυτό το
τελευταίο και μεγαλύτερο προνόμιο όταν απέρριψαν τον Ιησού Χριστό.
Σαν άνθρωπος, ο Ιησούς Χριστός γεννήθηκε από τους Εβραίους. Ωστόσο,
το εδ.5 αμέσως προσθέτει ότι είναι, ο ων
επί πάντων Θεός ευλογητός εις τους αιώνας· αμήν. Κατά σάρκα ήταν Εβραίος, κατά
το πνεύμα ήταν και είναι ο Θεός. Η περιγραφή της ανθρώπινης φύσης και της
θεότητας του Χριστού εδώ, αντιστοιχεί με την παρόμοια δήλωση στο α:3-4. Σε όλη
την επιστολή, το θ:5 είναι η πιο άμεση και ισχυρή επιβεβαίωση της υπέρτατης
θεότητας του Ιησού Χριστού. Τον προσδιορίζει σαν τον ένα Θεό της Παλαιάς
Διαθήκης, γιατί ένας Εβραίος ποτέ δεν θα χρησιμοποιούσε τον τίτλο Θεός για να
αναφερθεί σε κανέναν άλλο εκτός από τον Γιάχβε: Δευτ.ς:4 Άκουε, Ισραήλ· Κύριος ο Θεός ημών είναι εις Κύριος. (Σέμα Ιζραέλ,
Γιάχβε ελοχένου, Γιάχβε εχάδ).
Μερικές σύγχρονες μεταφράσεις προσπαθούν να σπάσουν το
τελευταίο μέρος του εδ.5 στα δύο, διαχωρίζοντας τις αναφορές στο Χριστό και το Θεό.
Έτσι η «Revised Standard Version» μεταφράζει, «ευλογητός εις τους αιώνας ο ων
επί πάντων Θεός». Μια τέτοια μετάφραση προκαλεί μια αφύσικη, τεχνητή διακοπή
στο στίχο και δεν εντάσσεται στο γενικό πλαίσιο. Το τελευταίο μέρος του στίχου
είναι σε μια διαδικασία που περιγράφει το Χριστό, δεν υπάρχει πλέον λόγος να
ολοκληρώσει με μια άσχετη δοξολογία στο Θεό ξέχωρα από το Χριστό. Είναι πιο
φυσικό να το δούμε σαν παράλληλο του α:3-4, που περιγράφει την ανθρώπινη φύση του
Χριστού και τη θεότητα, και σαν παράλληλο του α:25, μια παρόμοια δοξολογία που
αναφέρεται στο προηγούμενο ουσιαστικό.
Ρωμ.θ:6 Αλλά δεν είναι δυνατόν ότι εξέπεσεν ο λόγος
του Θεού. Διότι πάντες οι εκ του Ισραήλ δεν είναι ούτοι Ισραήλ,
Μετά την παρουσίαση του προβλήματος — την κατάσταση μη
σωτηρίας του Ισραήλ— το εδάφιο εξηγεί ότι το λάθος δεν είναι του Θεού. Ο λόγος
του Θεού δεν έχει αποτύχει. Το συμπέρασμα είναι ότι οι Εβραίοι έχουν αποτύχει με
το Θεό.
Αν και οι Εβραίοι ήταν ο εκλεκτός λαός του Θεού, η αποτυχία
του Ισραήλ να δεχθεί το Ευαγγέλιο, δεν σημαίνει ότι ο λόγος του Θεού ήταν
αναποτελεσματικός ή ότι ο σκοπός του Θεού είχε αποτύχει. Τα εδάφια 6-13 αποδεικνύουν
ακριβώς αυτό, ότι εξαρχής, οι υποσχέσεις του Θεού δεν ήταν ποτέ για το σύνολο
των φυσικών απογόνων του Αβραάμ, αλλά μόνο για εκείνους που περπάτησαν στην
πίστη του Αβραάμ. (δ:12-13). Υπάρχει μια διάκριση μεταξύ φυσικού και πνευματικού
Ισραήλ. Δεν είναι όλοι οι Ισραηλίτες από φυσική καταγωγή, πνευματικοί
Ισραηλίτες δια της πίστεως. Έτσι, δεν θα πρέπει να περιμένει κανείς, ότι όλος ο
φυσικός Ισραήλ θα κληρονομήσει τις υποσχέσεις του Θεού.
