ΜΕΛΕΤΗ ΣΤΗΝ ΠΡΟΦΗΤΕΙΑ (15)

ΙΙΙ. ΤΟ ΙΣΡΑΗΛ ΣΑΝ ΕΘΝΟΣ

Α. Η τοποθεσία αυτής της χώρας στο πρόσωπο της Γης.

Στις 14 Μαΐου του 1948 ανακηρύχτηκε το κράτος του Ισραήλ, όταν με τη λήξη της βρετανικής εντολής, τα αγγλικά στρατεύματα εγκατέλειψαν την Παλαιστίνη. Εκείνη την εποχή, υπήρχαν μόνο 650.000 Ιουδαίοι στην Παλαιστίνη, περικυκλωμένοι από 30.000.000 Άραβες. Η χώρα ήταν μικρή. Συγκρινόμενη με άλλες περιοχές, η Παλαιστίνη είχε το μέγεθος γραμματόσημου. Η έκτασή της ήταν μόλις 2.720 τετρ. χλμ. αλλά έχει εκατοντάδες χιλιόμετρα σύνορα. Θα μπορούσε να σκεφτεί κανείς, ότι ένα τόσο μικρό κράτος σπάνια θα αναφερόταν ή δεν θα μπορούσε να επηρεάζει τις παγκόσμιες υποθέσεις, αλλά δεν είναι έτσι.

Σπάνια τυπώνεται μια εφημερίδα, χωρίς κάποια επικεφαλίδα της να αφορά στο Ισραήλ. Τα μάτια όλου του κόσμου είναι πάνω στο μικρό αυτό κράτος. Η Παλαιστίνη ήταν το κέντρο του αρχαίου κόσμου και συνεχίζει να είναι στις μέρες μας. Η επίδρασή της είναι αισθητή και η φωνή της ακούγεται σ’ όλο τον κόσμο από εχθρούς και φίλους. Δεν πήρε απλά μια θέση ανάμεσα στα κράτη του κόσμου, αλλά πήρε ηγετική θέση. Ο λόγος είναι ότι ο Ιησούς, στην ερχόμενη βασιλεία Του, θα κυβερνήσει τον κόσμο μέσα από τον εκλεκτό λαό Του.

Την ανακήρυξη της ανεξαρτησίας ακολούθησε αμέσως το ξέσπασμα του πολέμου με τον Αραβικό Σύνδεσμο, που δεν αναγνώριζε την ύπαρξη ενός εβραϊκού κράτους στην Παλαιστίνη. Ανήκε στον Μπεν Γκουριόν, αρχηγό του εργατικού κόμματος MAPAI, η συγκρότηση του κράτους του Ισραήλ με τη συνεργασία προσωπικοτήτων όπως ο Γκόλντα Μέιρ, ο Λέβι Έσκολ, ο Άμπα Έμπαν κ.λ.π.. 

Το 1956, ταυτόχρονα με την Αγγλογαλλική επίθεση στην Αίγυπτο για το ζήτημα του Σουέζ, ξέσπασε ένας καινούριος Αραβο-ισραηλινός πόλεμος, αλλά τα στρατεύματα του Τελ Αβίβ, που έφθασαν στη διώρυγα, αναγκάστηκαν από τον ΟΗΕ να αποχωρήσουν. Τον Ιούνιο του 1967, μετά από την Αιγυπτιακή απόφαση να αποκλείσουν το στενό του Τιράν, ξέσπασε ο λεγόμενος πόλεμος των έξι ημερών. Σε σύντομο χρόνο το Ισραήλ κατέκτησε το Σινά, την ανατολική άκρη της διώρυγας του Σουέζ, το Γκολάν. Το 1969 έγινε πρωθυπουργός ο Γκόλτα Μέιρ, του εργατικού μετώπου. 

Ακολούθησαν χρόνια πολύ σημαντικά για το Ισραήλ και παρά τις επίμονες εντάσεις με τα αραβικά κράτη, γνώρισε μια εξαιρετική οικονομική ανάπτυξη. Το 1973 το Ισραήλ υπέστη μια Αιγυπτιακή επίθεση στη διώρυγα του Σουέζ και μια Συριακή στον Γκολάν (πόλεμος του Κιπούρ). Μετά τις αρχικές δυσκολίες, το Ισραήλ απώθησε  τις Αραβικές δυνάμεις. Το 1974 τον Μέιρ διαδέχτηκε ο εργατικός Ράμπιν. 

Στις εκλογές του 1977, όμως, υπερίσχυσε το Λίκουντ, μέτωπο της δεξιάς οδηγημένο από τον ιστορικό αρχηγό Μενάχεμ Μπέντζιν, υποστηρικτή μιας αδιάλλακτης γραμμής στα σύνορα των Αράβων και των Παλαιστινίων. Παρ’ όλα αυτά, το 1978 ο Μπέντζιν υπόγραψε με την Αίγυπτο του Σαντάτ τις συμφωνίες του Καμπ Ντέιβιντ (Camp David), που οδήγησαν στην ειρήνη ανάμεσα στις δύο χώρες το 1979. Το 1982 ο Μπέντζιν διέταξε την επιδρομή του νότιου Λιβάνου, όπου βρίσκονταν οι βάσεις του OLP (Οργανισμός για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης). Οι δαπάνες της Λιβανέζικης επιδρομής και η σοβαρή οικονομική κρίση που ξέσπασε γύρω στο 1980 έφθειραν την κυβέρνηση του Μπεντζίν. Από το 1987 οι Παλαιστίνιοι της Γάζας ξεκίνησαν μια μη ένοπλη εξέγερση, ενώ οι εντάσεις οξύνθηκαν από τις εγκαταστάσεις στα Αραβικά εδάφη που ήταν κυριευμένα κατά ένα μέρος από Εβραϊκές αποικίες. Η αδιαλλαξία του συνασπισμού της συντηρητικής κυβέρνησης κατευθυνόμενη από τον Σαμίρ προκάλεσε δυσκολίες και με το μεγαλύτερο σύμμαχο, τις ΗΠΑ, που μετά τον πόλεμο του κόλπου (1991) μονάχα εξασκώντας δυνατές πιέσεις κατάφεραν να αναγκάσουν το Ισραήλ να προσχωρήσει στη διεθνή διάσκεψη ειρήνης για τη Μέση Ανατολή, που εγκαινιάστηκε στη Μαδρίτη το Νοέμβριο του 1991. 

Το 1992 οι εκλογές κερδίσθηκαν από τους εργατικούς και από τους συμμάχους τους, της αριστεράς, που δημιούργησαν μια κυβέρνηση οδηγημένη από τον Ράμπιν, που τασσόταν υπέρ μιας διαπραγματευόμενης λύσης του παλαιστινιακού προβλήματος. Μακροχρόνιες μυστικές διαπραγματεύσεις με το OLP, που διακόπηκαν πολλές φορές και ξανάρχισαν με τη μεσολάβηση της Νορβηγίας, των ΗΠΑ και της Αιγύπτου, οδήγησαν το 1993 στην υπογραφή από την πλευρά του Ράμπιν, του Αραφάτ και του προέδρου των ΗΠΑ, Κλίντον, της Διακήρυξης των αρχών πάνω στην παλαιστινιακή αυτονομία. Το OLP αναγνώρισε το δικαίωμα μιας ειρηνικής ύπαρξης του Ισραήλ, ενώ οι ισραηλινοί αναγνώρισαν την παλαιστινιακή αυτονομία ξεκινώντας από τα εδάφη της Γάζας και της Ιεριχούς, στα οποία το 1994 ο Αραφάτ εγκατέστησε την κυβέρνησή του μετά την αποχώρηση των ισραηλινών στρατευμάτων. 

Η διαδικασία ειρήνης συνεχίστηκε (υπογραφή ειρήνης ανάμεσα στο Ισραήλ και την Ιορδανία, 1994) παρά την αιματηρή αντίθεση της παλαιστινιακής εξτρεμιστικής τρομοκρατίας και του ισραηλινού εξτρεμισμού. Σ’ αυτό το χώρο ανήκε και ο δολοφόνος του Ράμπιν (Νοέμβριος 1995). 

Η δολοφονία του Ισραηλινού προέδρου έθετε σε κίνδυνο την ειρήνη ανάμεσα στους παλαιστινίους και τους ισραηλινούς, παρά την εγγύηση από τον Πέρες, που πήρε τη θέση του Ράμπιν, και από τον Αραφάτ, όπως επίσης και από τις διεθνείς δυνάμεις. Στις αρχές του 1996, όμως, οι φανατικοί ισλαμιστές άρχισαν ξανά τις ένοπλες διαμάχες, αναγκάζοντας την κυβέρνηση του Πέρες να αντιδράσει σκληρά. Οι εκλογές του Μαΐου του 1996 έληξαν με την ήττα του Πέρες και του κόμματος του και τη νίκη του Νετανιάχου, αντιπρόσωπου των φανατικών Εβραίων. Αυτός ο τελευταίος διακήρυττε την επιθυμία να οδηγήσει σε λήξη την διαδικασία ειρήνης, ακόμα και χωρίς εδαφικές παραχωρήσεις.

Β. Το Ισραήλ σε κατάσταση πολέμου.

Οι προφητείες της Παλαιάς Διαθήκης αναφέρουν ότι τα έθνη θα επιτεθούν στο Ισραήλ και θα πολιορκήσουν την Ιερουσαλήμ προκειμένου να την καταπατήσουν. Το Ισραήλ θα είναι σε κατάσταση πολέμου μέχρι την επιστροφή του Ιησού, μέχρι να Τον δεχτούν σαν Άρχοντα ειρήνης. Μέχρι στιγμής δεν έχουν πιστέψει ακόμα και βρίσκονται σε συνεχείς διενέξεις με τους εχθρούς τους.

Το 1917, ο Κεμ Βάϊσμαν, Ισραηλινός πολιτικός (1874-1952) και ο πρώτος πρόεδρος του Ισραηλινού κράτους, έφτιαξε ένα τύπο για τη βιομηχανοποιημένη παραγωγή συνθετικής ακετόνης (ασετόν) διασφαλίζοντας τους Βρετανούς ότι δεν θα τον χρησιμοποιήσει αμέσως για εκρηκτικά. Σαν επιβράβευση, ο λόρδος Μπάλφουρ, γραμματέας του Υπουργείου εξωτερικών, διακήρυξε στις 2/11/1917 ότι θα δημιουργηθεί στην Παλαιστίνη ένα εθνικό Εβραϊκό κέντρο (Διάταξη Μπάλφουρ). Σε μικρό χρονικό διάστημα μετά απ’ αυτό, ο στρατηγός Άλενμπυ μπήκε στην Ιερουσαλήμ. Για 25 χρόνια η Μεγάλη Βρετανία είχε την εξουσιοδότηση διακυβέρνησης της Παλαιστίνης, επιτρέποντας ένα περιορισμένο αριθμό μετανάστευσης Εβραίων.

Μόλις η Μ. Βρετανία αποσύρθηκε το 1948, εφτά Αραβικά κράτη έκαναν πόλεμο ενάντια στο Ισραήλ: Ιράκ, Συρία, Λίβανος, Ιορδανία, Υεμένη, Σαουδική Αραβία και Αίγυπτος. Το μικρό κράτος του Ισραήλ, έπρεπε να απωθήσει εφτά εχθρικούς στρατούς και το κατάφερε.

Γ. Το Ισραήλ νίκησε.

Μέχρι το τέλος του πρώτου παγκόσμιου πολέμου, πολλά έθνη κέρδισαν ή επανέκτησαν πολιτική ανεξαρτησία. Με εξαίρεση το Ισραήλ, όλα αυτά τα έθνη βρισκόταν στις αντίστοιχες χώρες τους. Οι Εβραίοι της Παλαιστίνης ήταν μια μειονότητα όταν δημιουργήθηκε το κράτος του Ισραήλ. Το γεγονός ότι το Ισραήλ νίκησε στον πόλεμο και μέχρι σήμερα αναγνωρίζεται σαν έθνος, είναι το θαύμα του 20^ου αιώνα.

Μελετώντας τα γεγονότα που συνέβησαν στο Ισραήλ τα τελευταία 35 χρόνια, είναι σα να διαβάζουμε τα θαύματα της Παλαιάς Διαθήκης. Είναι ολοφάνερο το γεγονός ότι ο Ίδιος ο Θεός αγωνίστηκε για το Ισραήλ κάνοντας πολλά θαύματα. Στη Σάφεντ, ένας κεραυνός έκανε τους Άραβες να πιστέψουν ότι οι Ισραηλινοί είχαν ατομική βόμβα. Πρέπει να πιστεύει κανείς στην Παλαιά Διαθήκη, τότε που ο Θεός έκανε το ένα μετά το άλλο τα θαύματα υπέρ του Ισραήλ. Αν και ο Κύριος τους έχει αποκαταστήσει σαν έθνος, δεν εγκρίνει την απιστία τους στον Ιησού Χριστό. Κάποια στιγμή στο μέλλον, ένα υπόλοιπο του έθνους Ισραήλ θα επιστρέψει στο Θεό, αποδεχόμενο τον Ιησού Χριστό και τη θυσία Του στο σταυρό.

Οι νίκες των Εβραίων στο Ισραήλ δεν πρέπει να μας κάνουν να αμφισβητούμε το θάρρος των Αράβων, ούτε να ερμηνεύονται σαν δική τους ικανότητα στον πόλεμο. Όπως όλους τους λαούς, οι Άραβες έχουν δείξει σε καιρούς πολέμου την ικανότητά τους να πολεμάνε. Αυτό που έχει συμβεί, μπορεί να γίνει κατανοητό, μόνο όταν αναγνωρίσουμε ότι ήταν το θέλημα του Θεού να επιστρέψουν οι Εβραίοι στην Παλαιστίνη κι ότι είναι ο Θεός που έχει κάνει θαύματα προκειμένου να εκπληρωθούν οι προφητείες.

Η επιστροφή των Εβραίων στην Παλαιστίνη είναι μόνιμη. Ο Θεός έχει υποσχεθεί ότι δεν θα τους διώξουν ξανά.

«Καί θέλω φυτεύσει αυτούς επί τήν γήν αυτών, καί δέν θέλουσιν εκσπασθή πλέον από τής γής αυτών, τήν οποίαν έδωκα εις αυτούς, λέγει Κύριος ο Θεός σου» (Αμώς θ:15).

Μετά την πτώση των αλεξιπτωτιστών στην Παλιά πόλη της Ιερουσαλήμ τον Ιούνιο του 1967, ο αρχιραβίνος του στρατού είπε με δάκρυα να τρέχουν στο πρόσωπό του: Γυρίσαμε σπίτι για να μην φύγουμε ποτέ πια – ποτέ!

Η επιστροφή του Χριστού για να κυβερνήσει.

Είναι ο αιώνιος σκοπός του Θεού να επιστρέψει στη γη και να εγκαθιδρύσει τη Βασιλεία Του, που θα είναι Βασιλεία ειρήνης, για χίλια χρόνια. Θα είναι μια θεοκρατική κυβέρνηση με τον ίδιο τον Ιησού Βασιλιά.

«Καί ο Κύριος θέλει είσθαι βασιλεύς εφ' όλην τήν γήν· εν τή ημέρα εκείνη θέλει είσθαι Κύριος είς καί τό όνομα αυτού έν» (Ζαχαρ.ιδ:9).

Η Ιερουσαλήμ θα είναι η έδρα της κυβέρνησης και ο Ισραήλ που θα έχει μετανοήσει και αναγνωρίσει το Χριστό θα είναι το κυβερνών έθνος. Θα είναι μια περίοδος παγκόσμιας δικαιοσύνης και ειρήνης.

             

Ο Ιησούς θα επιστρέψει κατά τη μάχη του Αρμαγεδώνα, τότε που όλα τα έθνη θα έχουν μαζευτεί για να ανατρέψουν το κράτος του Ισραήλ. Τότε, που θα συμβαίνουν διάφορα γεγονότα, που θα φαίνεται ότι δεν υπάρχει καμία ελπίδα, ο Κύριος θα κατέβει με φλόγα πυρός για να διαλύσει τα στρατεύματα του Αντιχρίστου και να εγκαθιδρύσει τη Βασιλεία Του.

Αυτή η μέρα της κρίσης είναι κοντά, αλλά πρώτα ο Κύριος θα έρθει για την εκκλησία Του που περιμένει. Όσο αφορά στο έθνος Ισραήλ, το πιο όμορφο γεγονός θα είναι η μεταστροφή τους, τότε που θα δεχτούν το Χριστό σαν το Μεσσία.

«τότε θέλουσι γνωρίσει ότι εγώ είμαι Κύριος ο Θεός αυτών, όταν, αφού κάμω αυτούς νά φερθώσιν εις αιχμαλωσίαν μεταξύ τών εθνών, συνάξω αυτούς εις τήν γήν αυτών καί δέν αφήσω εξ αυτών πλέον εκεί υπόλοιπον» (Ιεζεκ.λθ:28).

«Διότι σάς λέγω, δέν θέλετε μέ ιδεί εις τό έξής, έωσού είπητε, Ευλογημένος ο ερχόμενος εν ονόματι Κυρίου» (Ματθ.κγ:39).

Όταν έρθει ο Κύριος, οι Εβραίοι, που υπέφεραν διωκόμενοι για δύο χιλιάδες χρόνια, θα χαρούν και θα απολαύσουν ειρήνη και δικαιοσύνη. Ο αγιασμός θα είναι σε ημερήσια διαταγή, το χαρακτηριστικό γνώρισμα εκείνων των ημερών.

«Καί πάς λέβης εν  Ιερουσαλήμ καί εν  Ιούδα θέλει είσθαι αγιασμός εις τόν Κύριον τών δυνάμεων» (Ζαχαρ.ιδ:21).