Βιβλικός Χριστιανισμός και ορθολογιστικός σκεπτικισμός (10)

9. Είναι η Βίβλος βιβλίο εθνικιστικό;

Ένα από τα εδάφια που συχνά παρανοούνται από τους αρνητές κριτικούς και δίνει την εντύπωση ότι η Παλιά Διαθήκη καλλιεργεί πνεύμα εθνικιστικό και μάλιστα πολεμικό, στρεφόμενο εναντίον της Ελλάδας (!) είναι το Ζαχαρίας 9:13 όπου διαβάζουμε: «Θα χρησιμοποιήσω τους άντρες του Ιούδα σαν τόξο μου, τους άντρες του Εφραΐμ για βέλη και τους άντρες της Σιών σαν ξίφος, που εγώ σαν ήρωας το υψώνω εναντίον του στρατού των Ελλήνων».

Το χωρίο αυτό απομονωμένο, χωρίς τη συνάφεια και τα συμφραζόμενα, φαίνεται να λέει ότι η Σιών θα στραφεί εναντίον της Ελλάδας, αλλά κάτι τέτοιο, ούτε λέει η προφητεία ούτε συνέβη ποτέ, όπως το εννοούν αυτοί που το επικαλούνται. Το 9^ο κεφ. του Ζαχαρία αναφέρεται σε γεγονότα που συνέβησαν από τον Μέγα Αλέξανδρο και τις κατακτήσεις του, εναντίον της νησιωτικής Τύρου και εναντίον των φιλισταϊκών πόλεων Γάζας, Ακκαρών, Ασκαλών, Αζώτου, οι οποίες καταστράφηκαν και εξαλείφτηκαν, αν και οι Φιλισταίοι (ένα υπόλοιπο), συγχωνεύτηκαν αργότερα με άλλους κατοίκους (εδ. 3-7). 

Γίνεται μια προφητική αναλαμπή-προέκταση για την έλευση του Μεσσία καθήμενου επί πώλου όνου και επί υιού υποζυγίου (εδ. 9), ο οποίος θα σώσει τον Ισραήλ, αλλά και όλα τα έθνη, ως ειρηνοποιός (εδ. 10). Και συνεχίζει στο πώς ο λαός Ισραήλ (Εφραΐμ) θα σωθεί αφού θα νικήσει τον διάδοχο του Αλεξάνδρου, Αντίοχο Δ΄ τον Επιφανή, που βεβήλωσε το ναό σφάζοντας ένα γουρούνι στο θυσιαστήριο. Αναφέρεται δηλαδή, στη διαμάχη Μακκαβαίων και Αντίοχου Δ΄ και τη νίκη του Ιούδα Μακκαβαίου (1 Μακ. κεφ. 3 & 4. Βλ. επίσης Barton Payne, Encyclopedia of Biblical Prophecy, σελ. 460 και σχόλια στην ESV Study Bible και άλλα σχολιολόγια στο βιβλίο του Ζαχαρία, όπως Ι. Γιαννακόπουλου, Οι 12 μικροί προφήται, 1963, σελ. 354).

Κάποιοι άλλοι αρχαιοελληνικοί-ελληνοκεντρικοί κύκλοι, διαβάζοντας κάποια χωρία της Παλιάς Διαθήκης ξεκομμένα εκουσίως από τη συνάφειά τους, βρίσκουν εκεί έναν ιμπεριαλιστή Θεό-κατασκεύασμα του εβραϊκού ιερατείου, ο οποίος θέλει να καθυποτάξει και να κατασφάξει όλα τα έθνη για να σώσει το λαό Ισραήλ! Οποία άγνοια και διαστροφή των Γραφών! Οποία άγνοια της ποιητικής γλώσσας και εικονοποιείας των συγγραφέων της!

Ένα τέτοιο παράδειγμα είναι τα λόγια του προφήτη Ησαΐα (49:22, 23· 60:14-17) όπου με διττό, εξεικονιστικό τρόπο, συνήθη στους προφήτες, γίνεται λόγος για την αποκατάσταση του λαού Ισραήλ από τη βαβυλώνια αιχμαλωσία, κατ’ αρχάς, και στη συνέχεια για την ευλογία και  επέκταση του πνευματικού Ισραήλ—της εκκλησίας, με την ίδρυσή της από τον «παίδα του Κυρίου», Ιησού Χριστό.

Το ότι αυτή είναι η ορθή ερμηνεία και όχι αυτή που θέλουν οι διαστρεβλωτές, προκύπτει εκ του ότι, στο κεφάλαιο 49 τα πρώτα χωρία 1-7, αναφέρονται στο πρόσωπου του Μεσσία που ο Θεός τον κάλεσε «εκ κοιλίας μητρός» για το έργο του, και έκανε το στόμα του σαν κοφτερό σπαθί, και τον «κατέστησε φως των εθνών» και έτσι θα τον αναγνώριζαν και θα τον αποδέχονταν βασιλιάδες και άρχοντες—όπως και έγινε (βλ. εκπλήρωση της προφητείας στα χωρία Λουκάς 2:32· Πρξ. 13:47). Από τα εδάφια 8 και εντεύθεν, γίνεται λόγος για την αποκατάσταση του λαού Ισραήλ μετά την καταστροφή της Ιερουσαλήμ, δηλαδή μετά το έτος 537 π.Χ. που εκδόθηκε το διάταγμα του Κύρου για την επιστροφή των Εβραίων στην πατρώα γη (εδ. 14-21), και στη συνέχεια διακηρύσσεται η ευνοημένη θέση που είχε το πιστό «λείμμα»-υπόλοιπο του Ισραήλ που επέστρεψε κάτω από την εξουσία των Περσών βασιλέων Κύρου, Δαρείου, Αρταξέρξη, όπως περιγράφεται και στα βιβλία Έσδρα και Νεεμία. Αυτή είναι η έννοια των εδαφίων 23 και επόμενα.

Το μήνυμα είναι ότι, εκείνοι που εμπιστεύονται στο Θεό, δεν θα ντραπούν και ότι «πάσα σάρκα θα γνωρίσει ότι ο Γιαχβέ είναι ο σωτήρας», ο εξαγοραστής του λαού που τον πιστεύει, δηλαδή του Ισραήλ αρχικά και του πνευματικού Ισραήλ, της εκκλησίας, κατ’ επέκταση.

Το ίδιο νόημα έχουν τα χωρία 60:14-17. Με ποιητική γλώσσα περιγράφονται τα τέκνα της Σιών ως παιδιά που θα θηλάσουν το γάλα των εθνών, δηλαδή, θα επωφεληθούν από την περίοδο ειρήνης που θα επικρατούσε με τη βασιλεία των παραπάνω Περσών βασιλέων, και θα ανοικοδομηθεί η Ιερουσαλήμ και η εκκλησία θα χρησιμοποιήσει κάθε εθνικό μέσο στη διάδοση του Ευαγγελίου (π.χ. ελληνική γλώσσα, κ.α.). Έτσι θα αναγνωρίσει όποιος θέλει ότι, ο Γιαχβέ είναι «ο σωτήρας σου» ο οποίος θα «διορίσει την ειρήνη ως επισκόπους» και θα γίνει τελικά «φῶς αἰώνιον» (εδ. 19), μια εικόνα που παρουσιάζεται για την εκκλησία και τους πιστούς και στο βιβλίο της Αποκάλυψης (21:29· 22:5).

Τελικά, νομίζω ότι, δεν πρέπει να εντυπωσιάζεται κανείς από την εκούσια διαστρέβλωση των Γραφών, από πολέμιούς της, αφού και ο ίδιος ο Διάβολος χρησιμοποίησε χωρίο των Ψαλμών για να εκπειράσει τον ίδιο το Χριστό! (Μτθ. 4:6· Ψλμ. 91:11), αλλά έλαβε τη δέουσα απάντηση από τον κάτοχο όλης της Γραφής, του γράμματος τε και του πνεύματός της, και αποστομώθηκε.

Εδώ όμως εγείρεται ένα άλλο κρίσιμο ερώτημα. Εάν η Βίβλος είναι βιβλίο σοβινιστικό-εθνικιστικό, που γράφτηκε από το ιερατείο για να πετύχει την υποδούλωση των εθνών μέσω του επινοημένου αιμοσταγούς(!) Θεού της, του Γιαχβέ (μέσω των ιδίων δηλαδή των Εβραίων), γιατί να περιέχει προφητείες και κρίσεις εναντίον του ίδιου του λαού Ισραήλ σε περίπτωση ανυπακοής του; Γιατί να καυτηριάζονται οι ίδιοι οι ιερείς και οι προφήτες ακόμη, όταν ενεργούσαν ανήθικα και παράνομα και να χαρακτηρίζονται τυφλοί ή δόλιοι και προπετείς και κύνες αδηφάγοι (Σοφ. 3: 4· Ιερ, 33:11· Ησ. 56:10-12· Ματθ. 23:13-38); Γιατί η Βίβλος να προβλέπει σε πολλά χωρία της την αιχμαλωσία και το διασκορπισμό των Ιουδαίων στα έθνη, και τη θλίψη τους που θα έφταναν να φάνε από την πείνα τα ίδια τα παιδιά τους, πράγμα που έγινε όταν κατεστράφη η Ιερουσαλήμ από τους Βαβυλώνιους (6^ος αι. π.Χ.) και τους Ρωμαίους το 70 μ.Χ. (βλ. Δευτ. 28:53-57· Θρν. 4:10· Ζαχ. 11:9· Ιωσήπου, Ιουδ. Πολ. VI, 193-213); Και γιατί, ο συνωμοτών τάχα Ιησούς με το εβραϊκό ιερατείο, να προβλέψει την καταστροφή της Ιερουσαλήμ, την καταπάτησή της από τα έθνη και τον διασκορπισμό των Εβραιών σε αυτά (Λουκ. 21:20-24), που εκπληρώθηκαν μέχρι «κεραίας» όπως είδαμε προηγουμένως; Και γιατί να προβάλλεται κατά κόρον το πρόσωπο του μεγαλύτερου μετά τον Μωυσή ηγέτη τους, του Δαυίδ, τη στιγμή που αυτός ήταν κατά το ήμισυ Μωαβίτης και όχι 100% Εβραίος, προερχόμενος από τη Μωαβίτισσα Ρουθ (Ρουθ 4:13-22);

Αυτά, νομίζω είναι η καλύτερη επαλήθευση της Βίβλου, ως βιβλίου διεθνιστικού και όχι εθνικιστικού, όπως το θέλουν οι κακόβουλοι εχθροί της…

Για να αντιληφτεί κανείς πόσο βαθειά νυχτωμένοι, μάλλον, πόσο πωρωμένοι είναι αυτοί που φωνασκούν για έναν εθνοφυλετικό Θεό της Βίβλου, που θέλει τάχα να σφάζει όλα τα έθνη εκτός του Ισραήλ, παραπέμπω στο γνωστό κοινωνιολόγο Έριχ Φρομ (Ως Θεοί έσεσθε), ο οποίος ορθά κάνει λόγο για τον ουνιβερσαλισμό των προφητών, ιδίως του Ησαΐα, και ο οποίος αναφέρεται στην ουνιβερσαλιστική (οικουμενιστική) άποψη της μεσσιανικής εποχής παραπέμποντας μάλιστα στο Ησαΐας 19:23-25, εκτός από το Ησαΐας 11:1-9 και άλλα.

Η ιδέα ότι ο Θεός θα αγαπάει το ίδιο όλα τα έθνη και ότι δεν θα υπάρχει ιδιαίτερα αγαπητός λαός (πρβλ. Αμώς 9:7) εκφράζεται με θαυμαστό τρόπο από τον Ησαΐα, παρατηρεί ο Έριχ Φρομ.

Τελειώνω το όλο θέμα με το εξής περιστατικό. Λέγεται ότι κάποτε ο Φρειδερίκος ο Μέγας ρώτησε τον στρατηγό του Zeiten, γνωστό για τις χριστιανικές του πεποιθήσεις, ποιο είναι το πειστικότερο και θετικότερο επιχείρημα υπέρ της Βίβλου και του Χριστιανισμού, και εκείνος απάντησε: «Οι Εβραίοι, μεγαλειότατε».