«Το λιοντάρι βρύχησε· ποιος δεν θα φοβηθεί;» - Αμώς γ:1-15

Τα προνόμια συνοδεύονται από ευθύνες, πάντα.

Προχωρώ στην ωριμότητα όταν συνειδητοποιώ και ζω με αυτή την αλήθεια.

Σαν νέος, έχω το προνόμιο να είμαι ανεξάρτητος οικονομικά και να κάνω ό,τι θέλω όταν αναλάβω την αντίστοιχη ευθύνη για τις υποχρεώσεις μου.

Για να έχω το προνόμιο να κάτσω στο τιμόνι ενός αυτοκινήτου, έχω την ευθύνη να είμαι νόμιμος και να μπορώ να οδηγήσω σωστά.

Η ελευθερία του λόγου είναι προνόμιο κι ευθύνη. Όταν ανοίγω το στόμα μου να πω κάτι, ή όταν μου δίνουν τον λόγο να πω κάτι, έχω την ευθύνη να προσέχω ώστε με τα λόγια μου να κάνω καλό, κι όχι να καταστρέψω.

Στην ηθική σφαίρα, στην οικονομική, στην κοινωνική, αυτή είναι μια αλήθεια.

Αντίστοιχα όταν ζητάω να έχω μόνο προνόμια, χωρίς υποχρεώσεις αυτό είναι δείγμα ανωριμότητας κι όχι ελευθερίας.

Από το κεφάλαιο Αμώς (γ) μέχρι και το κεφάλαιο (ς) ο προφήτης συνεχώς κηρύττει το κατηγορητήριο του Θεού ενάντια στο λαό Του και την συνακόλουθη κρίση. Δεν είναι ευχάριστα αναγνώσματα είναι όμως αληθινά για αυτό και αναγκαία.

Θυμάστε εκείνο το γνωστό εδάφιο Αν ο Θεός είναι υπέρ μας ποιος θα είναι εναντίον μας; (Ρωμ.η:31).

Ο Αμώς όμως, ουσιαστικά μας παρουσιάζει σήμερα το ανάποδο: Αν ο Θεός είναι εναντίον μας, ποιος θα είναι υπέρ μας; Είναι ένα μήνυμα που ο Θεός έδωσε στο λαό Του τότε και το απευθύνει και στην Εκκλησία Του σε όλες τις εποχές.

H Εκκλησία πρέπει να παλέψει ενάντια στην αυταρέσκεια, στο να είναι περήφανη, να πιστεύει πως δεν χρειάζεται μετάνοια κι αλλαγή.

Πρέπει να μην ενδώσει στην αλαζονεία.

Χρειάζεται να ζει με μετάνοια επειδή ανάμεσα σε αυτά που λέει και σε αυτά που ζει, υπάρχει χάσμα.

Ο λαός Του ήταν αυτάρεσκος, αλαζόνας, περήφανος, πίστευε πως επειδή ήταν ο εκλεκτός λαός του Θεού, αυτό του έδινε ασυλία και προστασία.

Αμώς γ:1-2 Ακούσατε τον λόγον τούτον, τον οποίον ελάλησεν ο Κύριος εναντίον σας, υιοί Ισραήλ, εναντίον παντός του γένους, το οποίον ανεβίβασα εκ γης Αιγύπτου λέγων, Εσάς μόνον εγνώρισα εκ πάντων των γενών της γής· διά τούτο θέλω σας τιμωρήσει διά πάσας τας ανομίας σας.

Υπάρχουν τρεις βασικές αλήθειες εδώ για τον Ισραήλ και ένα συμπέρασμα.

Η πρώτη αλήθεια είναι πως ο Ισραήλ ήταν ο εκλεκτός λαός του Θεού.

Και τον Αβραάμ η Γραφή λέει πως ο Θεός τον διάλεξε. Όταν ο Ιησούς του Ναυή κάνει την αποχαιρετιστήρια ομιλία του, λέει: (Ιησ. Ναυή κδ:2-3) Και είπεν ο Ιησούς προς πάντα τον λαόν, Ούτω λέγει Κύριος ο Θεός του Ισραήλ· πέραν του ποταμού κατώκησαν απ' αρχής οι πατέρες σας, Θάρρα ο πατήρ του Αβραάμ και ο πατήρ του Ναχώρ, και ελάτρευσαν άλλους θεούς. Και έλαβον τον πατέρα σας τον Αβραάμ εκ του πέραν του ποταμού, και ώδήγησα αυτόν διά πάσης της γης Χαναάν, και επλήθυνα το σπέρμα αυτού, και έδωκα τον Ισαάκ εις αυτόν.

Ο Αβραάμ λοιπόν ήταν κι αυτός ένας ειδωλολάτρης που τον διάλεξε ο Θεός του αποκαλύφθηκε τον άλλαξε και του υποσχέθηκε πως μέσα από τους απογόνους του θα ευλογηθούν όλα τα έθνη. Ο Θεός τον βρήκε. Δεν οφείλεται αυτή η ευλογία στον ίδιο, αλλά στο σχέδιο και την εκλογή του Θεού.

Το ίδιο επαναλήφθηκε και στην επόμενη γενιά. Η Σάρρα δεν μπορούσε να κάνει παιδιά. Ο Αβραάμ έπρεπε να εμπιστευθεί την υπόσχεση του Θεού πως από τον Ισαάκ θα έρθουν οι απόγονοι, όχι από τον Ισμαήλ.

Η τρίτη γενιά, ξαναζεί τη διαδικασία της εκλογής. Από τα δύο παιδιά που γέννησε η Ρεβέκκα, διαβάζουμε πως ο Θεός είχε διαλέξει τον Ιακώβ, τον μικρότερο κι όχι τον Ησαύ, τον μεγαλύτερο. Δεν είχαν γεννηθεί καλά καλά τα παιδιά, ούτε είχαν προφτάσει να κάνουν κάτι καλό ή κακό, όταν ο Θεός, βάσει της πρόγνωσής Του, είπε στη Ρεβέκκα: Ο μεγαλύτερος θα υπηρετήσει τον νεότερο. Όπως λέει η Γραφή: Αγάπησα τον Ιακώβ, μίσησα όμως τον Ησαύ (Ρωμ.θ:11-13).

Ο Θεός εμφανίστηκε στον Ιακώβ όταν επέστρεφε από τη Μεσοποταμία και είπε:

Γέν.λε:10-12 Το όνομά σου είναι Ιακώβ· δεν θέλεις ονομάζεσθαι πλέον Ιακώβ, αλλά Ισραήλ θέλει είσθαι το όνομα σου· και εκάλεσε το όνομα αυτού Ισραήλ. Είπε δε προς αυτόν ο Θεός, Εγώ είμαι ο Θεός ο Παντοκράτωρ· αυξάνου και πληθύνου· έθνος, και πλήθος εθνών θέλουσι γείνει εκ σου, και βασιλείς θέλουσιν εξέλθει εκ της οσφύος σου· και την γην, την οποίαν έδωκα εις τον Αβραάμ και εις τον Ισαάκ, εις σε θέλω δώσει αυτήν· και εις το σπέρμα σου μετά σε θέλω δώσει την γην ταύτην.

Και οι τρεις γενιές φανερώνουν την εκλογή αγάπης του Θεού για το λαό Του.

Όμως, αυτή η χάρη απαιτεί ευθύνη ανάλογης συμπεριφοράς στη συνέχεια.

Η δεύτερη αλήθεια που λέει ο Αμώς είναι:  υιοί Ισραήλ, εναντίον παντός του γένους, το οποίον ανεβίβασα εκ γης Αιγύπτου (Αμώς γ:1). Ο Θεός τους ελευθέρωσε. Όχι μόνο τους διάλεξε, αλλά τους ελευθέρωσε κιόλας. Τους έλεγε ο Μωυσής: Δευτ.α:31 είδες τίνι τρόπω Κύριος ο Θεός σου σε εβάστασε, καθώς βαστάζει άνθρωπος τον υιόν αυτού, κατά πάσαν την οδόν την οποίαν περιεπατήσατε εωσού ήλθετε εις τούτον τον τόπον.

Η τρίτη αλήθεια είναι πως αυτό που έκανε ο Θεός στον Ισραήλ ήταν μοναδικό: Εσάς μόνον εγνώρισα εκ πάντων των γενών της γής (Αμώς γ:2α). Όλη η γη απολαμβάνει ευλογίες από το Θεό. Υπάρχει ο κόσμος, η γη καρποφορεί, οι εποχές αλλάζουν, τα σπαρτά καρπίζουν. Αυτό όμως για το οποίο μιλάει εδώ, δεν αφορά όλους. Δεν το είπε αυτό ο Θεός για τη Συρία, ή για τον Εδώμ, ή την Αίγυπτο. Εσένα διάλεξα, λέει. Γι’ αυτό κι έχουν τόσο μεγάλη ευθύνη.

Όλο αυτό το συνοψίζει ο Μωυσής, μάλιστα πιο «βαριά»:  

Δευτ.ζ:6-8 επειδή συ είσαι λαός άγιος εις Κύριον τον Θεόν σου· σε εξέλεξε Κύριος ο Θεός σου διά να ήσαι εις αυτόν λαός εκλεκτός, παρά πάντας τους λαούς τους επί του προσώπου της γης. Δεν προετίμησεν εσάς Κύριος ουδέ εξέλεξεν εσάς, διότι είσθε πολυπληθέστεροι παρά πάντα τα έθνη· επειδή σεις είσθε οι πλέον ολιγάριθμοι παρά πάντα τα έθνη· αλλ' επειδή ο Κύριος σας ηγάπησε και διά να φυλάξη τον όρκον, τον οποίον ώμοσε προς τους πατέρας σας, σας εξήγαγεν ο Κύριος εν χειρί κραταιά και σας ελύτρωσεν εκ του οίκου της δουλείας, εκ χειρός Φαραώ, βασιλέως Αιγύπτου.

Ο Θεός σας διάλεξε επειδή σας αγάπησε. Δεν είχατε κάτι καλύτερο από κανένα άλλον, δεν αξίζατε περισσότερο. Την ξέρουμε την ιστορία του λαού Ισραήλ. Από την αρχή μέχρι το τέλος, ανυπακοή, επανάσταση, αλαζονεία, αυταρέσκεια. Δεν προλαβαίνει να κατεβεί από το  βουνό ο Μωυσής κι έχουν κάνει το χρυσό μοσχάρι. Συνέχεια γκρινιάζουν. Η εκλογή σας, λένε και ο Μωυσής και ο Αμώς, δεν οφείλεται σε σας σε κανένα σημείο. Ο Θεός σας αγάπησε. Αυτός ήθελε να τηρήσει αυτό που υποσχέθηκε. Ο Θεός ήταν πιστός στο λόγο Του. Όχι ο λαός Του.

Όλο αυτό όμως, έχει σημασία το πώς το βλέπει και πως το ερμηνεύει κανένας. Τι εννοώ. Είναι προνόμιο, είναι ευλογία να σε διαλέγουν ακόμη και στα πιο απλά πράγματα. Για αυτό είναι μια τεράστια ευλογία να είσαι εκλεκτός του Θεού. Να σου έχει ανοίξει ο Θεός τα μάτια και να Τον γνωρίσεις.  Όμως, η εκλογή του Ισραήλ δεν ήταν μόνο «προνόμιο». Έγινε για κάποιο σκοπό. Το παρελθόν τους δεν ήταν άδεια για να αμαρτάνουν, αλλά εντολή κι αποστολή να ζουν με δικαιοσύνη. Να είναι φως στα έθνη! Κι αυτό δεν το έζησαν ποτέ, δυστυχώς.

Λέει λοιπόν, ο Θεός μέσω του προφήτη: Ακούσατε τον λόγον τούτον, τον οποίον ελάλησεν ο Κύριος εναντίον σας, υιοί Ισραήλ, εναντίον παντός του γένους, το οποίον ανεβίβασα εκ γης Αιγύπτου λέγων, Εσάς μόνον εγνώρισα εκ πάντων των γενών της γής· διά τούτο θέλω σας τιμωρήσει διά πάσας τας ανομίας σας. (Αμώς γ:1-2).

Επειδή τα είχες όλα αυτά και τα πάτησες, τα υποτίμησες, θα τιμωρηθείς. Μην νομίζεις πως επειδή είσαι λαός μου, θα γλιτώσεις. Επειδή σε διάλεξα, επειδή σε λύτρωσα, επειδή είσαι μοναδικός ανάμεσα στα έθνη γι’ αυτό και είσαι υπεύθυνος και θα σε τιμωρήσω.

Αυτό φυσικά, εφαρμόζεται και σε μας. Όπως ο Ισραήλ εκλέχθηκε με τη χάρη του Θεού, το ίδιο ισχύει και για μας, αν φυσικά είμαστε γνήσια κι αληθινά πιστοί του Χριστού. Όπως λυτρώθηκε ο Ισραήλ, έτσι λυτρωθήκαμε κι εμείς. Η Εκκλησία σήμερα είναι «βασίλειο ιεράτευμα, έθνος άγιο». Όποιος είναι του Χριστού είναι παιδί του Αβραάμ, κληρονόμος των υποσχέσεων του Θεού. Επομένως, σ’ όποιον δόθηκαν πολλά, θα ζητηθούν πολλά απ’ αυτόν· και σ’ όποιον δόθηκαν περισσότερα, θα του ζητηθούν περισσότερα (Λουκ.ιβ:48β).

Η εκλογή και η χάρη του Θεού δεν ήταν ποτέ δικαιολογίες ασυλίας. Πολλά απαιτούνται από εμάς. Αν δεν ακολουθούμε το Θεό, αν δεν λατρεύουμε το Όνομά Του, αν δεν υπακούμε το λόγο Του, τότε είμαστε σαν τα έθνη και η κρίση Του θα μας επισκεφθεί. Ακριβώς επειδή μας έχει διαλέξει, για αυτό και θα μας κρίνει.

Αυτή η αλήθεια, μας είναι εντελώς ξένη. Είναι εντελώς ανάποδη από τον τρόπο που έχουμε μάθει να σκεφτόμαστε κι εμείς και φυσικά και η κοινωνία γύρω μας.  Εμείς, όταν κάποιος είναι «δικός μας» κάνουμε τα στραβά μάτια. Τους δικούς μας τους συγχωρούμε. Προσπερνάμε τα λάθη, καλύπτουμε τις αμαρτίες. Επειδή έχουμε να σκεφτόμαστε πως εμείς και οι δικοί μας είμαστε η εξαίρεση. Ο Θεός όμως, λέει «ακριβώς επειδή είσαι δικός μου, θα σε τιμωρήσω». Βαθειά διαφορετικό και τελείως ξένο για την ανθρώπινη νοοτροπία και σκέψη. Όμως είναι δίκαιο κι αληθινό. Γιατί; Επειδή ο Θεός δεν είναι προσωπολήπτης. Με απλά λόγια, πρόσεξε πως ζεις. Πρόσεξε. Η χάρη  που σε έσωσε, δεν είναι ασυλία για να συνεχίσεις να ζεις σε μια ζωή αμαρτίας. Αν ζεις όπως οι άνθρωποι γύρω σου, κι εσύ θα κριθείς, κι εγώ θα κριθώ. Ο Θεός δεν θα κάνει ποτέ τα στραβά μάτια στην αμαρτία του λαού Του ή του παιδιού Του. Επειδή η δική Του αγάπη είναι άγια και καθαρή.

Περνάμε στο δεύτερο μέρος, όπου τα λόγια του προφήτη μας καλούν να σκεφτούμε συνετά και σοφά. Εμείς θέλουμε να επικαλεστούμε τα προνόμιά μας. Χωρίς αμφιβολία πολλοί και τότε που τα άκουγαν αυτό ακριβώς ήθελαν να κάνουν και το έκαναν. Στο νότιο βασίλειο για παράδειγμα, αργότερα απέρριψαν το μήνυμα του Ιερεμία επειδή ακριβώς ήξεραν πως είναι ο λαός του Θεού και πίστευαν πως ο Θεός τους είχε υποσχεθεί ένα βασιλιά που πάντα θα βρισκόταν στον θρόνο του Δαβίδ. Επομένως η Ιερουσαλήμ δεν πρόκειται να κατακτηθεί ποτέ. Κατακτήθηκε όμως. Με τον ίδιο τρόπο η Σαμάρεια κι όλο το βόρειο βασίλειο θα οδηγούνταν στην αιχμαλωσία επειδή δεν ζούσαν όπως ο Θεός ήθελε.

Στα εδάφια λοιπόν 3 ως 8, ο προφήτης λέει «σκεφτείτε καθαρά». Κάνει 9 ερωτήσεις και βάζει και μια δήλωση ενδιάμεσα.

Δύνανται δύο να περιπατήσωσιν ομού, εάν δεν ήναι σύμφωνοι; Θέλει βρυχήσει ο λέων εν τω δρυμώ, εάν δεν έχη θήραν; θέλει εκπέμψει την φωνήν αυτού ο σκύμνος από της κατοικίας αυτού, αν δεν επίασέ τι; Δύναται πτηνόν να πέση εις παγίδα επί της γης, όπου δεν είναι βρόχος δι' αυτό; ήθελε σηκωθή παγίς εκ της γης, χωρίς να πιασθή τι; Δύναται να ηχήση σάλπιγξ εν πόλει και ο λαός να μη πτοηθή; δύναται να γείνη συμφορά εν πόλει και ο Κύριος να μη έκαμεν αυτήν; Βεβαίως Κύριος ο Θεός δεν θέλει κάμει ουδέν, χωρίς να αποκαλύψη το απόκρυφον αυτού εις τους δούλους αυτού τους προφήτας. Ο λέων εβρύχησε· τις δεν θέλει φοβηθή; Κύριος ο Θεός ελάλησε· τις δεν θέλει προφητεύσει; (Αμώς γ:3-8).

Το νόημα  νομίζω είναι προφανές. Αν δύο άνθρωποι προηγουμένως δεν έχουν συνεννοηθεί και συμφωνήσει δεν θα περπατήσουν μαζί.  Ένα λιοντάρι δεν βρυχάται πριν πιάσει το θήραμα. Αφού το πιάσει, βρυχάται. Το πουλί πιάνεται επειδή κάποιος έστησε παγίδα. Η παγίδα δεν σηκώνεται από τη γη, αν κάτι δεν πιαστεί σε αυτή. Οι σάλπιγγες σαλπίζουν όταν υπάρχει μια απειλή.

Υπάρχουν τρείς αλήθειες, τρεις παρατηρήσεις σ’ αυτή την αλυσίδα. Υπάρχει κατ’ αρχήν μια πρόοδος από πράγματα που είναι απλά σε άλλα που είναι επικίνδυνα. Δύο πρόσωπα περπατάνε μαζί επειδή το συμφώνησαν. Αν δεν συμφωνήσουν, δεν θα περπατήσουν. Στη συνέχεια πάει στο κυνήγι και μετά στην καταστροφή. Η κατάληξη είναι στο εδάφιο 6:

Δύναται να ηχήση σάλπιγξ εν πόλει και ο λαός να μη πτοηθή; δύναται να γείνη συμφορά εν πόλει και ο Κύριος να μη έκαμεν αυτήν; (Αμώς γ:6).

Δηλαδή η προειδοποίηση για τον κίνδυνο δίνεται όταν όντως υπάρχει άμεσος κίνδυνος. Ο Θεός λοιπόν προειδοποιεί για την κρίση και το κακό που θα στείλει. Το συμπέρασμα: Η καταστροφή έρχεται επειδή ο Θεός την φέρνει. Σε όλα υπάρχει αίτιο κι αιτιατό. Υπάρχει δράση και αντίδραση. Δεν έρχεται ποτέ μόνη της η κρίση. Η καταστροφή που θα φέρει η κρίση, ο Θεός θα την φέρει.

Δεύτερο, ο Θεός δεν πρόκειται να στείλει κρίση αν δεν προειδοποιήσει πιο πριν. Ο Θεός πάντα προειδοποιεί. Προειδοποιούσε με τους προφήτες Του πολλά χρόνια πριν να έρθει το κακό. Και σήμερα, προειδοποιεί με το λόγο Του. Αυτό που διαβάζουμε αδελφοί είναι μια προειδοποίηση για κάθε χριστιανό και για την Εκκλησία στο σύνολό της. Δεν μπορούμε να ζούμε όπως ο κόσμος, και να ζούμε με την ψευδαίσθηση πως επειδή είμαστε παιδιά Του, επειδή μας έσωσε με τη χάρη Του, επειδή ο Χριστός είναι ο εγγυητής μας για τον ουρανό, πως δεν θα μας κρίνει.  Αν παίζουμε με την αμαρτία, αν συμβιβαζόμαστε με αυτή, θα μας κρίνει. Η προειδοποίηση για αυτό δίνεται, για να αποφευχθεί η κρίση.

Οι προειδοποιήσεις του Θεού, έρχονται νομίζω σταδιακά. Για παράδειγμα ο Ωσηέ όπως κι ο Αμώς χρησιμοποιεί την εικόνα του λιονταριού που βρυχάται για το Θεό. Όμως, κι εκεί δεν ξεκινάει έτσι. Διαβάζουμε από το κεφάλαιο 5:  Εγώ θα είμαι στον Εφραϊμ σαν σαράκι, και στον οίκο Ιούδα σαν σκουλήκι (Ωσηέ ε:12). Πως αντέδρασαν στην κρίση του Θεού με αυτό τον τρόπο; «Ο λαός του Εφραΐμ διαπίστωσε την αρρώστια του και ο λαός του Ιούδα την πληγή του. Τότε ο λαός του Εφραΐμ έστειλε αγγελιοφόρους στο μεγάλο βασιλιά των Ασσυρίων. Μα εκείνος δεν μπορεί να τους γιατρέψει, δεν μπορεί να θεραπεύσει την πληγή τους (Ωσηέ ε:13). Πήγαν να ζητήσουν βοήθεια από εκεί που δεν έπρεπε. Αντί να πάνε στο Θεό πήγαν σε άνθρωπο. Και μετά; Γιατί εγώ, ο Κύριος, θα επιτεθώ ωσάν λιοντάρι στο λαό του Εφραΐμ και στο λαό του Ιούδα· θα τους ρίξω καταγής και θα τους ξεσκίσω. Κι όταν μαζί μου θα τους σέρνω, κανείς δε θα βρεθεί να τους γλιτώσει (Ωσηέ ε:14).

Όταν ξεφεύγουμε από το θέλημα του Θεού, μας προειδοποιεί σταδιακά. Αρχικά στέλνει το «σαράκι». Θα μας ελέγξει και θα μας στείλει ένα τέτοιο μέσο μήπως και ξυπνήσουμε από το λανθασμένο μονοπάτι στο οποίο βαδίζουμε. Αλλά αν δεν αντιδράσουμε, θα έρθει καταπάνω μας σαν λιοντάρι. Γιατί; Επειδή είμαστε δικοί Του! Επειδή έχει αποφασίσει πως η νύφη Του, εκείνη την ημέρα δεν θα έχει κηλίδα ή ρυτίδα ή κάτι που να την μολύνει. Έχει υποσχεθεί πως το καλό έργο που ξεκίνησε μέσα μας θα το ολοκληρώσει.

O Θεός δεν κάθεται με τα χέρια σταυρωμένα περιμένοντας να δει αν θα υπακούσουμε τελικά ή όχι. Δεν είναι σαν τον Ηλεί ο οποίος δεν μάλωνε τα παιδιά του όσο γλιστρούσαν και έφευγαν από το Θεό. Ο Θεός είναι λιοντάρι και η αγάπη Του είναι άγια αγάπη, οι σκοποί Του άγιοι σκοποί. Είναι Θεός που θα χρησιμοποιήσει ακόμη και ξένα στρατεύματα για να κρίνει τον ασεβή λαό Του. Όπως και έγινε.

Το τρίτο που μαθαίνουμε πως τελικά η καταστροφή που τους βρήκε, ο Θεός την έστειλε. Συνήθως εμείς προσπαθούμε να υπερασπιστούμε τον Θεό σε κάτι τέτοια, τα ρίχνουμε στο διάβολο, ή στη φύση. Το παράξενο είναι πως η Γραφή δεν το κάνει. Σίγουρα υπάρχουν πρωτεύοντες και δευτερεύοντες λόγοι. Υπάρχει ο διάβολος, αλλά η Βίβλος διδάσκει πως ο Θεός στέκεται πάνω από όλα. Στην ιστορία του Ιώβ, ο διάβολος ενεργεί ως εκεί που ο Θεός του επιτρέπει.

Ο Ησαΐας γράφει, Εγώ δημιούργησα το φως και το σκοτάδι, την ευτυχία έφτιαξα και τη δυστυχία. Εγώ, ο Κύριος, είμαι που όλ’ αυτά τα πραγματοποιώ (Ης.με:7).

Ο Αμώς λέει, Πέφτει ποτέ κακό σε κάποια πόλη, που απ’ τον Κύριο να μην έχει σταλθεί; (Αμώς γ:6)

Αυτό σημαίνει πως με τρόπο που εμείς δεν καταλαβαίνουμε ο Θεός ακόμη κι όταν στέλνει  κρίση, είναι απόλυτα άγιος και καθαρός και δίκαιος προς όλους. Κι εμείς εξαρτιόμαστε από Εκείνον και από κανέναν άλλον. Αυτός είναι ο μόνος που εξουσιάζει τη ζωή και το θάνατο. Χρησιμοποιεί φυσικά ανθρώπους, χρησιμοποιεί αγγέλους, χρησιμοποιεί καταστάσεις, επιτρέπει να συμβούν, την τελική ευθύνη για όλα την έχει Εκείνος που εξουσιάζει απόλυτα.

Κι ακριβώς για αυτό το λόγο, ο προφήτης εξηγεί γιατί τα λέει όλα αυτά:

Βέβαια, ο Κύριος ο Θεός δεν κάνει τίποτα, δίχως να πει το σχέδιό του στους προφήτες, τους δούλους του, από πριν.

Μούγκρισε το λιοντάρι· ποιος δε θα φοβηθεί; Μίλησε ο Κύριος ο Θεός· ποιος δεν θα προφητέψει;  (Αμώς γ:3-8).

Να γιατί σας τα λέω. Ο Θεός μου τα είπε. Ο Θεός βρυχάται. Δεν μπορώ να μην τα πω. Μετανοήστε κι επιστρέψτε.

Και φτάνουμε στο τελευταίο σημείο, το οποίο δείχνει πως η κρίση του Θεού ήταν σαρωτική και τα περιλάμβανε όλα. Είναι εκπληκτικό πως καλεί τους εχθρούς του λαού Του, τους Φιλισταίους και τους Αιγύπτιους: Ο Κύριος λέει: Στείλτε αυτό το μήνυμα στ’ ανάκτορα της Ασδώδ και στ’ ανάκτορα της Αιγύπτου… (Αμώς γ:9α). Τους καλεί να δουν την ασέβεια του λαού Του: …συγκεντρωθείτε στα βουνά γύρω από τη Σαμάρεια και δείτε τις πολλές αναστατώσεις, την καταπίεση που συντελείται εκεί. Αυτοί οι άνθρωποι δεν ξέρουν να κάνουν το σωστό. Γεμίζουνε τα μέγαρά τους μ’ όσα τους προμηθεύει η βία κι η αρπαγή (Αμώς γ:9β-10). Δεν γνωρίζουν το δίκαιο. Τους διαφεύγει πλήρως η λογική δίκαιη συμπεριφορά. Οδηγούνται από τον υλισμό και με τη βία γίνονται πλούσιοι κι αποκτούν προνόμια. Φωνάζει τους Αιγύπτιους και τους Φιλισταίους να το δουν, επειδή προφανώς η κακία του Ισραήλ έχει ξεπεράσει τη δική τους.

Αυτό όμως δεν θα έχει καλή κατάληξη. Οι καταπιεστές, θα καταπιεστούν οι ίδιοι. Γι’ αυτό εγώ, ο Κύριος, τους λέω: “ο εχθρός τη χώρα σας θα την πολιορκήσει· θα καταστρέψει τα οχυρά σας και τα παλάτια σας θα τα λεηλατήσει! (Αμώς γ:11). Οι άρχοντες θα κριθούν, τα παλάτια θα καταστραφούν.

Επίσης θα κριθούν οι διεφθαρμένοι ιερείς και η διεφθαρμένη θρησκεία τους: Ακούστε και προειδοποιήστε τους απογόνους του Ιακώβ: Τη μέρα που θα τιμωρήσω το λαό του Ισραήλ για τις ασέβειές του εναντίον μου, θα καταστρέψω τα θυσιαστήρια της Βαιθήλ· τα κέρατα κάθε βωμού θ’ αποκοπούνε και θα πέσουνε στη γη (Αμώς γ:13β-14).  Η Βαιθήλ ήταν κάποτε ο τόπος που ο Ιακώβ είχε λατρεύσει τον Θεό στη Γένεση κη. Δυστυχώς τώρα δεν ήταν παρά ένας τόπος ειδωλολατρίας. Ο Ιεροβοάμ ουσιαστικά είχε μειώσει τον Κύριο του σύμπαντος σε μια τοπική θεότητα όπως οι Χαναανιτικές θρησκείες. Κι αυτό φυσικά οδηγεί σε ηθική κατάπτωση. Η ειδωλολατρία κρίνεται από τον Θεό αδελφοί. Εμείς που τα διαβάζουμε αυτά σήμερα, πρέπει να σκεφτούμε τα δικά μας είδωλα.  Υπάρχουν και σήμερα πειρασμοί ανηθικότητας, χρημάτων, εξουσίας, ή ψευτοδιδασκαλίας. Αν πέσουμε σε αυτά ο Θεός δεν θα διστάσει να μας πειθαρχήσει αυστηρά για να μας πάρει από εκεί. Είναι καλύτερο να φύγουμε μακριά από την ειδωλολατρία:

Όταν χαθούν τα φρούρια και οι ναοί που πάνε οι άνθρωποι να κρυφτούν; Πάνε στα σπίτια τους. Θα καταστρέψω τις χειμερινές τους κατοικίες, το ίδιο και τις θερινές. Θ’ αφανιστούν τα σπίτια τα στολισμένα με ελεφαντόδοντο, συντρίμμια οι επιβλητικές τους κατοικίες θα γίνουν (Αμώς 3:15). Στο Α΄ Βασιλέων 21 διαβάζουμε για τον γνωστό βασιλιά Αχαάβ που είχε χειμερινό παλάτι και θερινό. Ίσως επειδή ήταν πολύ γνωστός για την κακία του, με αυτό τον έμμεσο τρόπο τους τον θυμίζει ο Αμώς.

Η κρίση σε όλους αυτούς θα είναι σαρωτική: Πώς ο βοσκός μέσ’ απ’ του λιονταριού το στόμα μόλις που καταφέρνει να τραβήξει δυο κόκαλα απ’ τα πόδια του αρνιού ή ένα κομμάτι αυτί; Παρόμοια θα σωθούν κι οι Ισραηλίτες που κατοικούνε στη Σαμάρεια: Τίποτα δε θα μείνει παραπάνω από μια ράχη κι ένα κομμάτι από ποδάρι κρεβατιού (Αμώς γ:12). Μόνο λόγω της πλούσιας χάρης του Θεού θα μπορεί κάποιος να δει ένα κάτι σαν υπόλοιπο που να μπορεί να διασωθεί. Ένα πόδι κρεβατιού, η γωνιά από ένα κρεβάτι. Η κατάλυση της κοινωνίας είναι η εξωτερική φανέρωση της απώλειας κάθε προσωπικής καθαρότητας, κάθε ευσέβειας, η εγκατάλειψη της συλλογικής και ατομικής πίστης στον Θεό.

Σε αντίθεση με την κακία τους, ο Αμώς δεν ξεχνάει να περιγράψει και να θυμίζει ποιος είναι ο Θεός τους. Μούγκρισε το λιοντάρι· ποιος δε θα φοβηθεί; (Αμώς γ:8α). Πως ο προφήτης να μην μιλήσει; Μίλησε ο Κύριος ο Θεός· ποιος δεν θα προφητέψει; (Αμώς γ:8β). Ο ίδιος ο Αμώς τους λέει πως επειδή φοβάται τον Θεό δεν μπορεί να μην προφητέψει. Ο Θεός είναι το λιοντάρι που βρυχάται. Κύριος ο Θεός, ο Θεός των δυνάμεων (Αμώς γ:13β). Αυτός που εξουσιάζει τα στρατεύματα του ουρανού, το σύμπαν όλο! Αυτός θα τα κάνει όλα αυτά. Έτσι τελειώνει η παράγραφος: Εγώ το λέω, ο Κύριος (Αμώς γ:15β).

Η κρίση του Θεού στο λαό Του είναι και δίκαιη και αναπόφευκτη. Ο Θεός δεν εμπαίζεται. Δεν ανέχεται την αμαρτία από όπου κι αν προέρχεται. Δεν είναι προσωπολήπτης. Επειδή είμαστε δικοί Του θα κρίνει την αμαρτία ακριβώς όπως και στα έθνη. Αν πισωγυρνάς στον κόσμο, αν αγαπάς την κοσμικότητα, αν ζεις για κάτι άλλο εκτός από τον Χριστό, ο Θεός θα κρίνει την αμαρτία.

Που να κρυφτεί ο άνθρωπος από την οργή Του; Πουθενά δεν μπορεί και τώρα, αλλά και τότε όταν η τελική Του κρίση ενάντια στην αμαρτία και στο κακό θα ξεσπάσει σε βασιλιάδες, άρχοντες, στρατηγούς, σε κάθε λογής καταπιεστές και αρνητές Του, πλούσιους αλλά και φτωχούς όταν οι άνθρωποι θα λένε: Τότε οι βασιλιάδες της γης και οι κυβερνήτες, οι στρατηγοί, οι πλούσιοι, οι δυνατοί και όλοι, δούλοι κι ελεύθεροι, κρύφτηκαν στις σπηλιές και στα βράχια των βουνών  κι έλεγαν στα βουνά και στα βράχια: «Πέστε πάνω μας και κρύψτε μας απ’ αυτόν που κάθεται στο θρόνο κι από την οργή του Αρνίου. Έφτασε η μεγάλη ημέρα της οργής του· ποιος μπορεί να την αντέξει; (Αποκ.ς:15-17).

Ποιος θα αντέξει; Μόνο όσοι θα σταθούν «εν Χριστώ»! Επειδή Εκείνος πρώτος άντεξε, υπέστη την οργή του Θεού στη θέση μας. Μόνο κρυμμένοι μέσα στο Χριστό μπορούμε να βρούμε καταφύγιο από την αναπόφευκτη κρίση του Θεού. Παραδώσου στο Χριστό λοιπόν. Μην παίζεις μαζί Του. Αναγνώρισέ Τον Κύριο προσωπικό σου. Σωτήρα δικό σου! Ακολούθησε Τον.