Το κεφ. κζ των Πράξεων είναι θαυμαστό, όχι μόνο για τη
συγκλονιστική ναυτική περιπέτεια που διηγείται, αλλά και για τα πνευματικά του
μηνύματα. Ένας κορυφαίος της πίστης με τον έξοχο ρόλο του, το μεταβάλει από
θλιβερή διήγηση χαμού και θρήνων, σε ευλογημένη μαρτυρία του τι μπορεί να
κατορθώσει η πίστη ενός μόνου ανθρώπου, μέσα σ’ ένα άβουλο και ξεστρατισμένο
πλήθος. Ας δούμε λίγα πνευματικά του σημεία:
1. Μια
τρομερή τρικυμία
Πινελιές σαν «εχειμαζόμεθα σφοδρώς... δεν εφαίνοντο ούτε
ήλιος ούτε άστρα... χειμών βαρύς επέκειτο... πάσα ελπίς σωτηρίας αφηρείτο πλέον
αφ’ ημών» (17- 20), ζωγραφίζουν μπροστά μας το φοβερό πίνακα. Εικόνα τούτη όχι
μόνο θαλασσινή. Ο κόσμος ολόκληρος χωράει σ’ αυτή. Φουρτούνα πρωτοφανής,
μυριοχτυπάει το σκάφος του αιώνα μας. Φως κι ελπίδα, ούτε διαφαίνεται στον
ορίζοντα. Οι μελλοντολόγοι, κάνουν τις πιο απαισιόδοξες προβλέψεις. Κι ο,τι
συμβαίνει έξω στον κόσμο, συμβαίνει και μέσα στην καρδιά κάθε ανθρώπου «ούτε
ήλιος, ούτε άστρα, ούτε ελπίδα».
2. Μια
θαυμαστή αποκάλυψη
«Την νύκτα εφάνη άγγελος» (23,24). Τέτοιος υπήρξε ο ερχομός του
Χριστού - «ανατολή εξ ύψους... Φως τοις εν σκότει» (Λουκ.α:79, Ρωμ.β:19).
Τέτοιο, είναι το μήνυμα του Ευαγγελίου. Καθήκον μας μέσα σ’ ένα κόσμο «σφοδρώς
χειμαζόμενον», να γίνουμε αγγελιοφόροι του πιο θαυμαστού μηνύματος - «ο Θεός σου
χάρισε πάντας τους πλέοντας μετά σού» (24). Αυτούς που συνταξιδεύουν μαζί σου
πιστέ, στο πλοίο της ίδιας οικογένειας, του ίδιου γραφείου, της ίδιας πατρίδας.
Στάσου ορθή ψυχή μου και ζήτα από τον Κύριο «πάντας τούς πλέοντας μετά σού».
3. Ένα αληθινό
Ευαγγέλιο
«Θαρρείτε... διότι πιστεύω εις τον Θεό» (25). Το θάρρος του
χριστιανού δεν είναι στα μπράτσα του, ούτε στο δυνατό του πνεύμα. Είναι, στην...
πίστη του. «Τούτη είναι η νίκη που νικάει τον κόσμο, η πίστη σας» (Α’ Ιωάν.ε:4).
Κι ενώ δύναμη αναμφίβολα δεν διαθέτουμε όλοι, πίστη μπορούμε να έχουμε. Πίστη,
ότι ο Θεός είναι πιο μεγάλος και από το πιο μεγάλο πρόβλημά μας. «Θαρρώ, γιατί
πιστεύω». Ας γίνει τούτη η αταλάντευτη πίστη, η ασπίδα και το ξίφος μας στις
μάχες της ζωής.
4. Ένας απαραίτητος
όρος
Φεύγω από το πλοίο για να σωθώ, ήταν η σκέψη των στρατιωτών.
Μείνετε στο πλοίο για να σωθείτε, ήταν η προτροπή του Παύλου. «Εάν δεν μείνωσι εν
τω πλοίω» (31). Δεν μας θυμίζει τούτο ένα άλλο πλοίο! Ναι, την Κιβωτό του Νώε. Και
κει σώθηκαν μόνο όσοι μπήκαν κι έμειναν μέσα «έλθετε... μείνατε» (Ματθ.ια:28,
Ιωάν.ιε:4). Όχι, όσοι την έφτιαξαν ή κουβάλησαν τις προμήθειες. Έξω από την
Κιβωτό του Χριστού, δεν υπάρχει σωτηρία. Κατάφυγε και μείνε σ’ αυτή.
5. Μια
συγκινητική φροντίδα
Σωστός ποιμένας των ψυχών που ο Θεός του «χάρισε», ο Παύλος
φροντίζει και για τις σωματικές ανάγκες του ποιμνίου του. Έτσι κάνει ο Θεός με
όλους μας. Φτάνει να τηρηθεί η προτεραιότητα. Πρώτα η «πίστη» και το «μείνατε»,
έπειτα «η αναγκαία τροφή» (34,35). Σύμφωνο τούτο με το «πρώτον την βασιλείαν του
Θεού και ταύτα πάντα προστεθήσεται υμίν» (Ματθ.ς:33). Τούτο ορίζει και τη
διαχωριστική γραμμή, ανάμεσα στην κοσμική και τη χριστιανική φιλανθρωπία. Η πρώτη
θεραπεύει υλικές και σωματικές ανάγκες. Η δεύτερη, υπηρετεί πρώτα την ψυχή κι
έπειτα (η ταυτόχρονα) το σώμα.
6. Μία
πρωτοφανής αλλαγή
«Έλαβον πάντες θάρρος» (36). Συνέχεια του παραπάνω σχολίου,
τούτα τα δύο «έλαβον»: «έλαβον θάρρος, έλαβον τροφήν» (36). Τοποθετήθηκαν
πνευματικά και τονώθηκαν σωματικά. Εάν είναι αλήθεια πώς δεν υπάρχουν σωματικές
αρρώστιες που στο ξεκίνημά τους να μην ήταν πρώτα ψυχικές, καταλαβαίνουμε την
καίρια σημασία του «έλαβον θάρρος, έλαβον τροφήν». Η ευεξία του σώματος,
πάντοτε ακολουθεί την ανάκαμψη της ψυχής.
7. Μία
τέλεια σωτηρία
«Και ούτω διεσώθησαν πάντες» (44). Ποιο αίσιο τέλος! Ο Θεός
θέλει «πάντας σωθήναι» (Α’ Τιμ.β:4). Όλοι, που είναι στο πλοίο. Από κυβερνήτη
μέχρι μούτσο. Οι ουρανοί έχουν χώρο για όλους μας. Το μήνυμα και η πρόσκλησή
του, είναι «στα πέρατα της γης». Φτάνει...
·
μέσα στην τρομερή τρικυμία
·
να ακούσουμε τη θαυμαστή αποκάλυψη
·
να δεχτούμε το αληθινό Ευαγγέλιο
·
να υπακούσουμε στον απαραίτητο όρο
·
για ν’ απολαύσουμε τη συγκινητική φροντίδα
·
και να πειραματιστούμε την πρωτοφανή αλλαγή
·
απολαμβάνοντας μια τέλεια σωτηρία.
