Το βιβλίο των Αριθμών 002

ΠΡΩΤΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ

(αρίθμηση των ανδρών του πολέμου)

Στη Γένεση, μετά τη διήγηση της δημιουργίας, του κατακλυσμού και του διασκορπισμού της Βαβέλ, έχουμε την κατά Θεό εκλογή του σπέρματος του Αβραάμ. Στο βιβλίο της Εξόδου, βρίσκουμε την απολύτρωση. Το Λευιτικό μας μιλά για την κοινωνία ανάμεσα στο Θεό και τον άνθρωπο δια μέσου της ιερατικής λατρείας. Στους Αριθμούς βλέπουμε την πορεία και τον αγώνα μέσα στην έρημο.

α:1-3

Από την πρώτη στιγμή, βρισκόμαστε «εις την έρημον», όπου δεν υπολογίζονται παρά μόνο οι «δυνάμενοι να εξέλθωσιν εις πόλεμον» κι αυτό αναφέρεται μ’ ένα κατηγορηματικό τρόπο.  Γίνεται μια απογραφή για τους άνδρες από 20 χρονών και πάνω, που ήταν ικανοί για πόλεμο.

Στη Γένεση όπως είδαμε λίγο πριν, ακούμε την πρόσκληση του Θεού, στην Έξοδο βλέπουμε να χύνεται το αίμα του Αρνίου για την απολύτρωση, στο Λευιτικό είμαστε σχεδόν αποκλειστικά απασχολημένοι με τη λατρεία και την ιερατική διακονία, αλλά μόλις ανοίγουμε το βιβλίο των αριθμών, παρατάσσονται μπροστά μας άντρες πολέμου, σημαίες, στρατόπεδα, σάλπιγγες που καλούν σε πόλεμο.

Όλα αυτά είναι πολύ χαρακτηριστικά και μας δείχνουν ότι το βιβλίο που αρχίσαμε να μελετάμε έχει ιδιαίτερη αξία, σπουδαιότητα και ενδιαφέρον για το Χριστιανό.

Συμβολικά το ίδιο κάνει ο Θεός στην εκκλησία Του σήμερα, απαριθμεί τους πολεμιστές. Στην Καινή Διαθήκη μας λέει ο λόγος του Θεού ότι δεν υπάρχει άρσεν και θήλυ, αλλά όλοι είμαστε πολεμιστές και κρατάμε στο χέρι τη ρομφαία του λόγου του Θεού.

Ο Θεός ζητάει ανθρώπους που δεν είναι πια σαρκικοί, νήπια εν Χριστώ, αυτούς που μπορούν να οπλιστούν με την πανοπλία του Θεού και να αγωνιστούν τον καλό αγώνα της πίστης. Ο Θεός μας βγάζει από την Αίγυπτο (κόσμος) μας περνά από την Ερυθρά θάλασσα (βάπτισμα στο νερό) μας περνά από το Σινά (βάπτισμα με Άγιο Πνεύμα) και μετά μας βγάζει για πόλεμο. Από δω κι εμπρός μέχρι να μπούμε στη γη Χαναάν έχουμε να αντιμετωπίσουμε πολλούς εχθρούς αλλά ο πιο ύπουλος εχθρός τον οποίο έχουμε να αντιμετωπίσουμε είναι ο ΕΑΥΤΟΣ ΜΑΣ.

Α' Κορ.γ:1-3 Γράφει ο απόστολος Παύλος στην εκκλησία της Κορίνθου που εί­χαν τα χαρίσματα και όλες τις ευλογίες, ότι δεν μπορεί να τους μιλή­σει σαν πνευματικούς, γιατί ήταν νήπια. Ο Θεός περιμένει να φύγουμε από το νηπιακό στάδιο και να γίνουμε άντρες πνευματικοί, σοβαροί. Τέτοιοι, ώστε ο Θεός να αισθάνεται ότι μπορεί ν’ ακουμπήσει πάνω μας. Πνευμα­τικός είναι αυτός που δεν σείεται από κάθε άνεμο διδασκαλίας, αλλά μένει και κρατάει αυτό που ο Κύριος του εμπιστεύθηκε.

Εβρ.ε:11-14 Ο απόστολος Παύλος κάνει εδώ μια ελαφρά επίπληξη στο σώμα του Χριστού. Μιλάει στους Εβραίους που πραγματικά έπρεπε να είναι δάσκαλοι αφού μεγάλωσαν με τις διαθήκες, με τους προφήτες με το λόγο του Θεού, και όμως ήταν ακόμα νήπια. Το ίδιο βέβαια μπoρεί να ισχύει και για τον καθ' ένα από εμάς.

Ρωμ.ιγ:12 ως εν ημέρα, γιατί την νύκτα κυκλοφορεί η αμαρτία.

Εδ.18 Η ακριβής έννοια του «κατεγράφησαν» στα Εβραϊκά είναι: και εδήλωσεν έκαστος την γενεαλογία αυτού. Ο λαός έπρεπε να διακηρύξει τη γενεαλογία του, ο καθένας έπρεπε να δηλώ­σει ότι είναι υιός Ισραήλ. Σήμερα, οι Χριστιανοί, μπορούν να δηλώσουν τη γενεαλογία τους;

Μόνο οι αληθινοί Ισραηλίτες θα μπορούσαν να πολεμήσουν στις μάχες του Κυρίου. Το σύμμεικτο πλήθος ο Μωυσής δεν το έβαζε στις μάχες αλλά το άφηνε πίσω με τα γυναικόπαιδα. Μόνο αυτοί που έχουν αναγεννηθεί, που είναι δοσμένοι στον Κύριο, άγιοι, έχουν πά­ρει την απόφαση να μην αγαπήσουν την ψυχή τους μέχρι θανάτου, μπορούν να χρησιμοποιηθούν. Δεν μπορεί να χρησιμοποιήσει ανθρώπους που δεν ξέρουν ακόμα αν είναι Ισραηλίτες. Ο πραγματικός πνευματικός Ισραηλίτης ομολογεί με θάρρος, ότι ανήκει στο κύριο Ιησού Χριστό και στην άνω Ιερου­σαλήμ.

Δυστυχώς είναι λίγοι αυτοί που μπορούν να πουν:

ü «Αγαπητοί, τώρα είμεθα τέκνα Θεού» (Α’ Ιωάν.γ:2).

ü «Διότι πάντες είσθε υιοί Θεού διά τής πίστεως τής εν Χριστώ  Ιησού… εάν δέ ήσθε τού Χριστού, άρα είσθε σπέρμα τού  Αβραάμ καί κατά τήν επαγγελίαν κληρονόμοι» (Γαλ.γ:26,29).

ü «Επειδή όσοι διοικούνται υπό τού Πνεύματος τού Θεού, ούτοι είναι υιοί τού Θεού……. Αυτό τό Πνεύμα συμμαρτυρεί μέ τό πνεύμα ημών ότι είμεθα τέκνα Θεού» (Ρωμ.η:14,16).

Αυτή είναι η γενεαλογία του Χριστιανού και είναι προνόμιό του να μπορεί να τη δηλώσει. Είναι αυτός που έχει γεννηθεί ξανά, από το νερό και το πνεύμα. Όποιος προσπαθήσει να ανατρέξει την ανθρώπινη γενεαλογία του, θα καταλήξει στο συμπέρασμα ότι κατάγεται από ένα πεσμένο άνθρωπο. Βέβαια, κάποιοι ίσως μπορούν ν’ αποδείξουν ότι κατάγονται από ευγενείς και βασιλιάδες, αλλά αν θέλει να ομολογήσει ειλικρινά τη γενεαλογία του, δεν μπορεί παρά να σταματήσει στον αρχηγό που έπεσε, καταστράφηκε και διώχτηκε. Πρέπει να πάει κανείς στην πηγή του πράγματος για να μάθει τι πραγματικά είναι. Έτσι βλέπει και κρίνει ο Θεός τα πράγματα και πρέπει να μάθουμε να σκεπτόμαστε όπως Εκείνος, αν θέλουμε να έχουμε σωστή κρίση. Η ανθρώπινη κρίση είναι εφήμερη (Α΄Κορ.δ:3).

Πόσο διαφορετικά όμως είναι τα πράγματα με το Χριστιανό! Η γενεαλογία του είναι ουράνια. Το γενεαλογικό του δέντρο έχει τις ρίζες του στο έδαφος της νέας δημιουργίας. Ο θάνατος δεν μπορεί να σταματήσει αυτή τη γενεαλογία επειδή την έχει σχηματίσει η ανάσταση και πρέπει να το δεχτούμε με απλότητα αυτό. Η αβεβαιότητα πάνω σ’ αυτό το θέμα είναι ολέθρια και μπορεί να προκαλέσει απελπιστική σύγχυση.

Υπάρχει ένα σημείο, πολύ χαρακτηριστικό, που το έχουν όλα τα παιδιά του Θεού. Είναι απλό, αλλά πολυτιμότατο. Αν δεν το έχουμε σε κάποιο μέτρο, είναι σίγουρο ότι δεν καταγόμαστε από τον ουρανό. Αν το έχουμε, τότε είναι φανερό ότι είμαστε απ’ αυτή τη γενιά και μπορούμε χωρίς καμία δυσκολία ή επιφύλαξη να δηλώσουμε τη γενεαλογία μας. Ποιο είναι αυτό το σημείο; Ο Ιησούς το φανέρωσε όταν είπε: «Καί εδικαιώθη η σοφία από πάντων τών τέκνων αυτής» (Λουκ.ζ:35 & Ματθ.ια:19). Όλα τα παιδιά της Σοφίας από τις μέρες του Άβελ μέχρι σήμερα διακρίνονται από το οικογενειακό αυτό σημάδι, χωρίς καμία εξαίρεση: Έχουν δικαιώσει το Θεό. Τι σημαίνει όμως, «Δικαιώνω το Θεό»;