Μια ολόκληρη ιστορία με πικρές εμπειρίες στο χθες, που αλίμονο αν δεν στείλει το μήνυμά της στο σήμερα. Ο Θεός προτρέπει το λαό του να ενθυμείται αυτό το χθες, για να ’ναι πιο σωστά τοποθετημένος στο σήμερα. Η μνήμη της σκλαβιάς του χθες:
1. Μας οδηγεί στην εκτίμηση κι επανεκτίμηση αυτού π’ απολαμβάνουμε σήμερα. Ο πιο αρμόδιος να μιλήσει για την άξια του νερού, είναι κείνος που χθες και προχθές δίψασε μέχρι θανάτου. Γι’ αυτό και οι ζωντανές μαρτυρίες πίστης, εκείνων που σε πολλή πνευματική σκλαβιά ζήσανε. Ο ναρκομανής, ο έκφυλος, ο χαρτοπαίχτης, όταν ο Κύριος τους ελευθερώσει, μιλούν με συγκλονισμό για την Αίγυπτο της δουλείας, στην όποια ζήσανε ένα μακρόχρονο χθες.
2. Μας βοηθάει, να μη ρουτινοποιήσουμε το όμορφο πνευματικό παρόν. Ένας που λιγότερο από κάθε άλλον μπορεί να θαυμάσει και να εκτιμήσει τη μοναδικότητα του Παρθενώνα, είναι αυτός που γεννήθηκε και ζει στην Πλάκα και που τον βλέπει κάθε μέρα, χωρίς ποτέ να τον πλησιάζει και να τον μελετήσει. Εκτιμάς τί απολαμβάνεις εν Χριστώ, όσο συχνότερα κι ουσιαστικότερα ζεις το «ενθυμείσθε... ότι είσθε εν τω καιρώ εκείνω χωρίς Χριστού... ελπίδα μη έχοντες και όντες εν τω κόσμω χωρίς Θεού» (Εφεσίους β:11,12).
3. Μας αποτρέπει από την πνευματική υποστολή και το συμβιβασμό. Ο Παύλος σαφώς αναφέρεται σ’ αυτό, όταν προτρέπει τούς Γαλάτες πιστούς- «εν τη ελευθερία με την όποιαν ηλευθέρωσεν ημάς ο Χριστός, μένετε σταθεροί και μη υποβληθήτε πάλιν εις ζυγόν δουλείας» (ε:1). Κάθε υποστολή - και η ελάχιστη - είναι ένα επικίνδυνο- «περιβλέψασα όπισθεν» (Γένεση ιθ:26).
4. Μας εμπνέει κατανόηση και συμπάθεια, γι’ αυτούς που ζουν ακόμη μέσα στη δουλεία της αμαρτίας. Καμιά φορά, η πνευματικότητά μας γίνεται... υπεροπτική. Κυττάζουμε τον αμαρτωλό άφ’ υψηλού, λες και δεν ζήσαμε κι εμείς στην ίδια η και χειρότερη πνευματική δουλεία. Ο λόγος του Θεού, μάς προτρέπει επί του προκειμένου - «δεικνύετε προς πάντας ανθρώπους πάσαν πραότητα, διότι... είμεθα ποτέ και ημείς ανόητοι, απειθείς...» (Τίτος γ:3).
5. Μας προφυλάσσει από τον κίνδυνο της επιστροφής. Οι Λακεδαιμόνιοι στην αρχαιότητα μεθούσαν δούλους που τούς έφερναν έπειτα μπροστά στα παιδιά τους, που βλέποντας το χάλι τους, από μικροί ν’ αποστρέφονται το κρασί. Δυστυχώς σαν πιστοί καμιά φορά παίζουμε με την αμαρτία, λες και δεν ξέρουμε τη δύναμή της και τη σκλαβιά της. Και κινδυνεύουμε να πάθουμε το «ο κύων επέστρεψε εις το ίδιον αυτού εξέρασμα και ο χοίρος λουσθείς επέστρεψε εις το κύλισμα του βορβόρου» (Β’ Πέτρου β:22).
6. Μας κατευθύνει σε λατρεία και δοξολογία στον Κύριο τον Ελευθερωτή μας. Περνάς από το δρόμο με τα κακόφημα σπίτια, βλέπεις ένα πρόγραμμα ντροπής στην τηλεόραση, διαβάζεις στις εφημερίδες για τα μίση και τίς σφαγές, και λες - «Κύριε, σ’ ευχαριστώ. Ήμουν δούλος (κι εγώ) της αμαρτίας» (Ρωμαίους ς:17) κι Εσύ με ελευθέρωσες. Το αίμα σου (το λυτρωτικό) με καθάρισε από κάθε αμαρτία» (Α’ Ιωάννη α:7). Τώρα «δούλος δικός σου, έχω τον καρπό μου εις αγιασμόν το δε τέλος ζωή αιώνιο» (Ρωμαίους ς:22).
ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ:
«Ενθυμού την Αίγυπτο», και δόξαζε τον Θεό.
ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ:
«Ενθυμού την Αίγυπτο», και δόξαζε τον Θεό.
