Α’ Βασιλέων ιθ:8-18
Κάθε Κυριακή πρωί στο Μοναστηράκι, στήνεται ένα πρωτότυπο
παρδαλό παζάρι, το γιουσουρούμ. Εκεί βρίσκεις ό,τι θέλεις - ένα κράνος
γερμανικό η ένα ακροκέραμο του τάδε αιώνα - εκτός από ένα πράγμα. Όλα που
πουλάνε είναι... μεταχειρισμένα. Καινούργιο δεν θα βρεις, τίποτα. Όλα έχουν ξαναφορεθεί,
ξαναχρησιμοποιηθεί, ξαναγοραστεί και ξαναπουληθεί κάμποσες φορές.
Με ρωτάς αν το να φορέσεις κάτι μεταχειρισμένο είναι κακό.
Όχι, όταν μάλιστα δεν έχεις ν' αγοράσεις καινούργιο. Όμως, το να χρησιμοποιείς
μεταχειρισμένη, μπαλωμένη και παραποιημένη θρησκεία, όταν η πηγή είναι κοντά
σου και η προσφορά είναι δωρεάν, είναι κακό. Είναι αμαρτία και πνευματικό
έγκλημα.
Τρεις προτροπές του Θεού στον Ηλία, μας μιλούν για την ανάγκη
ν’ αποβάλουμε αυτό που οι άνθρωποι συγκατέλεξαν ανάμεσα στους άλλους «ωμούς» και
ν’ αποκτήσουμε μία απόλυτα προσωπική και υπεύθυνη σχέση με τον Θεό. Ο
Χριστιανισμός πολυφορέθηκε, ο Χριστός στους πολλούς είναι άγνωστος και αφόρετος
ακόμη.
1. «ΕΞΕΛΘΕ»
(Α’ Βας.ιθ:11)
Το πρώτο καθοριστικό βήμα στην πνευματική πορεία, είναι ακριβώς
τούτο Το «έξελθε». Στον Ηλία σήμαινε έξοδος από μία σπηλιά απόκρυψης και
καβουκισμού. Πάντα ο άνθρωπος θέλει να βολεύεται. Να χωράει κάπου άνετα. Να μη έχει
πιεστικές καταστάσεις. Πάντοτε είναι πιο εύκολο να προσαρμόζεται στις
περιστάσεις γύρω παρά να παλεύει να τις αλλάξει. Έστω κι αν η προσαρμογή,
γίνεται με συμβιβασμό και ξεπούλημα αρχών. Χειρότερα δε, με ξεμάδισμα ή απαλλοτρίωση
της προσωπικότητάς του.
Στον Αβραάμ ο Θεός είπε «έξελθε» (Εβραίους ια:8-12), μετά δε
την έξοδό του αυτή τον ευλόγησε. «Εξέλθετε και αποχωρίσθητε» (Β’ Κορ.ς:17),
είναι πάντοτε η προτροπή του Θεού.
Από την όποια «σπηλιά» σου, κοινωνική, θρησκευτική,
μορφωτική... «έξελθε». Αυτό σημαίνει αρχή σωτηρίας. Όπως το να προσπαθείς το
Χριστό να μπάσεις στη σπηλιά σου, σημαίνει έκτροπη σ’ έναν ανθρωπόφτιαχτο, παραποιημένο
και πολυφορεμένο χριστιανισμό.
2. «ΣΤΑΘΗΤΙ»
(11)
Τούτο το «στάθητι», δίνεται σε δύο σκέλη. Τα δύο πόδια, που θα
σε ικανώσουν σε τούτο το «στάθητι». Το πρώτο, είναι «επί το όρος». Πάνω στο
βουνό. Πιο ψηλά από την κοινωνική ρουτίνα, τη θρησκευτική συμβατικότητα, τον αλλοτριωμένο
όχλο. Ποτέ δεν γίνεσαι τόσο αληθινά και ουσιαστικά άνθρωπος, όσο τη στιγμή που
ξεχωρίζεις από το σύνολο, για να πάρεις θέση υπεύθυνη και προσωπική μπροστά στη
ζωή.
Το δεύτερο σκέλος, είναι «ενώπιον του Κυρίου». Εδώ που
στέκεσαι, πάνω στο βουνό, επικοινώνησε μαζί Του. Με προσευχή, ζητώντας Του να σου
αποκαλύψει το πρόσωπό Του. Με μελέτη του λόγου Του, στην τίμια επιθυμία σου να
μάθεις τα σχέδιά Του για τη ζωή σου. Με ευλαβική ενατένιση του λυτρωτικού του
έργου, που «επί το όρος», έκαμε για σένα. Προσωπικά για σένα.
«Άντλησε λοιπόν νερό, από τις νερομάνες της σωτηρίας»
Ης.ιβ:3. Φόρεσε το ιμάτιο της σωτηρίας και το επένδυμα της δικαιοσύνης Ης.ξα:10
που Αυτός προσφέρει. Μη καταφύγεις σε κανένα θρησκευτικό γιουσουρούμ. Δεν είναι
ανάγκη και είναι επικύνδινο.
3. «ΕΠΙΣΤΡΕΨΟΝ»
(15)
Στην ανθρώπινη ροπή, είναι... η «ένταξη». Καμιά φορά με
προοδευτική υποστολή, από το «στάθητι». Με υποβάθμιση του «επί το όρος». Με αλλοίωση του «ενώπιον του Κυρίου». Και όταν
τούτο, με του Θεού τον έλεγχο, το συνειδητοποιήσει κανείς! Τότε, η προτροπή είναι
«επίστρεψον». Μάλιστα- «επίστρεψον εις τήν όδόν σου».
Γιατί δε λέει - «στην οδό του Κυρίου»; Δεν πρέπει στου
Κυρίου την οδό να επιστρέφουμε, σε στιγμές προβληματισμού και λαχτάρας επαναξιολόγησης
και επανατοποθέτησης! Βεβαίως, ναι. Κι ακριβώς τούτο Το «σου», αυτό δείχνει.
Είναι η οδός που ο Κύριος σου ’δείξε, σένα προσωπικά, όταν υπάκουσες στο
«έξελθε» και το «στάθητι». Κι έγινε έτσι η οδός του Κυρίου, οδός σου.
Φωτεινή ασυμβίβαστη αφετηρία, στην όποια χρειάζεται να επιστρέφεις
τόσο συχνά, όσο βιαιότερα οι αφομοιωτικές δυνάμεις ενός κάποιου εκκλησιαστικού
περιβάλλοντος, σε απειλούν με υποβάθμιση και άλλοτρίωση πνευματική και
προσωπική.
