Αγιασμός, σημαίνει να ζεις μια ζωή νίκης ενάντια στην αμαρτία. Περιλαμβάνει απελευθέρωση από τη δύναμη της αμαρτίας και ένωση με το ζωντανό Χριστό.
Η ίδια χάρη που αφαιρεί την ενοχή των αμαρτιών του παρελθόντος, είναι διαθέσιμη για να μας βοηθήσει να ξεπεράσουμε τις αμαρτίες στο παρόν και το μέλλον. Το Ευαγγέλιο του Χριστού δεν μας θεραπεύει μόνο από τις αμαρτωλές πράξεις, αλλά θεραπεύει και την αμαρτωλή μας φύση.
Το πιο συχνό λάθος... στις περισσότερες κριτικές του δόγματος της δικαίωσης δια πίστεως συνίσταται στην αποτυχία κατανόησης τι σημαίνει πίστη.
Αν πίστη είναι μια απλή συγκατάθεση ή επανάληψη μιας διδασκαλίας, τότε, το να δεχτείς κάποιον σαν δίκαιο, λαμβάνοντας υπόψη την πίστη του, θα ήταν παράλογο και άδικο, αλλά η πίστη περιγράφει μια προσωπική σχέση με το Χριστό. Για τον πιστό, σημαίνει εμπιστοσύνη, υπακοή και αγάπη για το Χριστό και μια τέτοια εμπιστοσύνη, υπακοή και αγάπη θα οδηγήσει αναπόφευκτα σε καθαρότητα και αγιότητα και μια ζωή ανιδιοτελούς υπηρεσίας.
Η ζωή του Πνεύματος
Το Ρωμ.η μας παρουσιάζει το σχέδιο του Θεού για μια φυσιολογική χριστιανική ζωή – ζωή κατά το Πνεύμα.
Ο χριστιανός μπορεί να νικήσει την αμαρτία και να ζήσει μια άγια, αφιερωμένη ζωή, με τη δύναμη του Πνεύματος, βαδίζοντας κατά το Πνεύμα και όχι κατά τη σάρκα. Έχει την ευθύνη, αλλά και το προνόμιο του αγιασμού.
Μπορεί να υποφέρει θλίψεις τώρα, αλλά τον περιμένει αιώνια δόξα. Αν ο χριστιανός συνεχίζει να αφήνει το Άγιο Πνεύμα να τον οδηγεί και να ελέγχει τη ζωή του, τότε, άσχετα από τις περιστάσεις, έχει τη βεβαιότητα της σωτηρίας, τώρα και για όλη την αιωνιότητα.
Ρωμ.η:1 Δεν είναι τώρα λοιπόν ουδεμία κατάκρισις εις τους εν Χριστώ, Ιησού, τους μη περιπατούντας κατά την σάρκα, αλλά κατά το πνεύμα.
Αυτοί που είναι «εν» Χριστώ Ιησού – αυτοί που πιστεύουν σ’ Αυτόν, ζουν εν Αυτώ και Αυτός μένει εν αυτοίς, δεν κατακρίνονται.
Η ζωή τους είναι καθαρή στα μάτια του Θεού, καθώς και η συνείδησή τους. Ο χριστιανός δεν θα πρέπει να επιτρέπει στο Σατανά, σε άλλους ανθρώπους, ή ακόμα στη συνείδησή του να τον κατακρίνουν για αμαρτίες του παρελθόντος. Φυσικά, αν ακόμα ζει με αμαρτία, θα πρέπει να αισθάνεται κατακριτέος, και αυτό θα τον παρακινήσει να μετανοήσει και να λάβει συγχώρεση.
Ο αγιασμός δεν κερδίζει τη σωτηρία, όμως, στο ξεκίνημα της χριστιανικής μας ζωής είμαστε ήδη ελεύθεροι καταδίκης. Το πρώτο εδάφιο δείχνει ότι η δικαίωση προηγείται του αγιασμού. Η χάρη δίνει πριν απαιτήσει.
Ρωμ.η:5 διότι οι ζώντες κατά την σάρκα τα της σαρκός φρονούσιν, οι δε κατά το πνεύμα τα του πνεύματος.
Υπάρχουν δύο αρχές ζωής, δύο τρόποι σκέψης, δύο δρόμοι για να ακολουθήσει κανείς: Μπορούμε να βαδίζουμε κατά σάρκα ή κατά το Πνεύμα. Ο Παύλος τα έγραψε αυτά σε χριστιανούς. Σ’ αυτά τα εδάφια δεν αντιπαραβάλλει την μη αναγεννημένη με την αναγεννημένη ζωή, αλλά παρουσιάζει μια επιλογή που είναι ανοικτή και για τον αναγεννημένο χριστιανό.
Η πρώτη περίπτωση είναι να ζήσεις κατά σάρκα (αμαρτωλή φύση). Αυτό σημαίνει υπακοή στη σάρκα δίνοντας το δικαίωμα ελέγχου της ζωής. Όσοι κάνουν αυτή την εκλογή, δίνουν προτεραιότητα στις σαρκικές επιθυμίες. Πρωταρχικά διψούν για τις ανάγκες και τις επιθυμίες του φυσικού ανθρώπου, προσπαθώντας να ικανοποιήσουν αμαρτωλές επιθυμίες. Υιοθετούν το σύστημα αξιών του κόσμου, αγωνίζονται για κοσμική επιτυχία, δόξα, πλούτο, κατοχή υλικών αγαθών και δύναμη, ζημιώνοντας την πνευματική τους ανάπτυξη.
Η δεύτερη περίπτωση, είναι να ζει κανείς κατά το Πνεύμα. Αυτό σημαίνει να ακολουθεί την οδηγία του Πνεύματος, επιτρέποντάς του να πάρει τον έλεγχο. Όσοι κάνουν αυτή την επιλογή, βάζουν σε πρώτη προτεραιότητα το θέλημα του Θεού. Είναι ευαίσθητοι στη φωνή του Πνεύματος. Ζητάνε πρώτα τη Βασιλεία του Θεού και τη δικαιοσύνη Του. Είναι συνεπείς στην προσευχή. Παρακολουθούν τις συναθροίσεις της εκκλησίας, τυχόν Βιβλικές μελέτες και συμμετέχουν ενεργά στην οικονομική υποστήριξη του έργου του Θεού.
Πως μπορούμε να ξέρουμε ποια από τις δύο περιπτώσεις ακολουθούμε; Πρέπει να εκτιμήσουμε τις προτεραιότητές μας, τη χρήση του χρόνου μας, τη χρήση των χρημάτων μας, τις σκέψεις μας τη συμπεριφορά μας, το ντύσιμό μας, τις πράξεις μας και τον τρόπο διασκέδασης. Σε κάθε περίπτωση, θα πρέπει να συγκρίνουμε τη ζωή μας με το λόγο του Θεού.
Ρωμ.η:6 Επειδή το φρόνημα της σαρκός είναι θάνατος, το δε φρόνημα του πνεύματος ζωή και ειρήνη·
Αν επιλέξουμε την πρώτη περίπτωση – σαρκικότητα – το αποτέλεσμα θα είναι θάνατος, και έχθρα εις τον Θεόν (εδ.7). Είναι λοιπόν καθαρό, ότι ο χριστιανός δεν μπορεί να συνεχίσει να ζει με αμετανόητες αμαρτίες και την ίδια στιγμή να πιστεύει ότι είναι κληρονόμος αιώνιας ζωής. Αν επιλέξουμε τη δεύτερη περίπτωση – πνευματικότητα – το αποτέλεσμα θα είναι ζωή και ειρήνη με το Θεό
Ρωμ.η:7 διότι το φρόνημα της σαρκός είναι έχθρα εις τον Θεόν· επειδή εις τον νόμον του Θεού δεν υποτάσσεται· αλλ' ουδέ δύναται·
Το εδάφιο αυτό επεξεργάζεται τα αποτελέσματα της σαρκικότητας. Ο σαρκικός νους βρίσκεται σε τέλεια αντίθεση με το Θεό. Δεν υπακούει το Νόμο του Θεού. Στην πραγματικότητα, όπως είδαμε στο Ρωμ.ζ:14-25 η σάρκα δεν μπορεί να το κάνει αυτό.
Ρωμ.η:8 όσοι δε είναι της σαρκός δεν δύνανται να αρέσωσιν εις τον Θεόν.
Η έκφραση «της σαρκός», είναι ισοδύναμη με το «σαρκικό βάδισμα, σαρκική ζωή, σαρκικές σκέψεις. Με λίγα λόγια, αυτοί που είναι της σαρκός δεν μπορούν να ευχαριστήσουν το Θεό. Ο άνθρωπος δεν μπορεί να σωθεί ή να αγιαστεί από μόνος του.
Ρωμ.η:9 Σεις όμως δεν είσθε της σαρκός, αλλά του πνεύματος, εάν το Πνεύμα του Θεού κατοική εν υμίν. Αλλ' εάν τις δεν έχη το Πνεύμα του Χριστού, ούτος δεν είναι αυτού.
Αντιπαραβάλει αυτούς που είναι της σαρκός με αυτούς που είναι του Πνεύματος. Όχι μόνο αναγεννημένους και μη αναγεννημένους, αλλά όπως το περιεχόμενο ολόκληρου του κεφαλαίου φανερώνει, είναι μια σύγκριση ανάμεσα σ’ αυτούς που διοικούνται από τη σάρκα και αυτούς που διοικούνται από το Πνεύμα, άσχετα αν είναι αναγεννημένοι ή όχι.
Αν το Πνεύμα κατοικεί μέσα μας, τότε είμαστε του Πνεύματος και όχι της σαρκός. Αυτό σημαίνει κάτι περισσότερο από το γεγονός ότι κάποτε έλαβες το Άγιο Πνεύμα. Σημαίνει να έχεις αμετάβλητα και σταθερά την παρουσία του Πνεύματος στη ζωή σου. Σημαίνει κάτι περισσότερο από το να μιλάς σε άγνωστες γλώσσες, να ψάλεις, να δοξολογείς ή να έχεις κάποιο πνευματικό χάρισμα. Σημαίνει ν’ αφήνεις το Πνεύμα να ελέγχει κάθε πτυχή της ζωής σου.
Το εδάφιο αυτό μας μεταδίδει μια δυνατή δήλωση όσο αφορά στην αναγκαιότητα της βάπτισης με Πνεύμα Άγιο. Πρέπει να είμαστε βαπτισμένοι με Πνεύμα Άγιο για να είμαστε χριστιανοί. Προκειμένου να ανήκουμε στο Χριστό και να κληρονομήσουμε αιώνια ζωή μαζί Του, πρώτα πρέπει να έχουμε βαπτιστεί με Πνεύμα Άγιο και μετά να συνεχίσουμε να ελεγχόμαστε από το Πνεύμα στη ζωή μας.
Να σημειώσουμε ότι «το Πνεύμα του Θεού», είναι το ίδιο με το «Πνεύμα του Χριστού». Στη Βίβλο, δεν υπάρχει διαχωρισμός ανάμεσα στο Θεό, το Χριστό και το Πνεύμα. Ο Χριστός είναι η φανέρωση του Θεού. Το Άγιο Πνεύμα είναι ο Ίδιος ο Θεός (Πράξ.ε:3-4), άρα το Άγιο Πνεύμα είναι η πνευματική φύση του αναστημένου Χριστού (Β΄Κορ.γ:17). Στην πραγματικότητα, αν το Πνεύμα κατοικεί μέσα μας, έχουμε το Χριστό εν ημίν.
Ρωμ.η:12 Άρα λοιπόν, αδελφοί, είμεθα χρεώσται ουχί εις την σάρκα, ώστε να ζώμεν κατά σάρκα·
Συγκρίνοντας τ’ αποτελέσματα της σαρκικής και της πνευματικής ζωής, καταλαβαίνουμε ότι είμαστε χρεώστες, αλλά οπωσδήποτε όχι στη σάρκα. Αυτό που υπονοείται είναι ότι χρωστάμε τα πάντα στο Πνεύμα και τίποτα στη σάρκα. Η σάρκα μπορεί να λέει: «Το χρωστάς στον εαυτό σου να περνάς καλά», αλλά στην πραγματικότητα δεν χρωστάμε τίποτα στη σάρκα μας γιατί δεν έχει κάνει ούτε μπορεί ποτέ να κάνει κάτι καλό για μας.
Ρωμ.η:13 διότι εάν ζήτε κατά την σάρκα, μέλλετε να αποθάνητε· αλλ' εάν διά του Πνεύματος θανατόνητε τας πράξεις του σώματος, θέλετε ζήσει.
Αν σαν αναγεννημένοι Χριστιανοί επιμένουμε να ζούμε σαρκικά, θα πεθάνουμε. Γι’ αυτό δεν χρωστάμε τίποτα στη σάρκα. Βλέπουμε, για άλλη μια φορά, μια εκπληκτική διάψευση του δόγματος της άνευ όρων αιώνιας ασφάλειας (Αφού σώθηκες κάποτε, μη φοβάσαι, ότι κι αν γίνει θα πας στον ουρανό).
Ρωμ.η:28 Εξεύρομεν δε ότι πάντα συνεργούσι προς το αγαθόν εις τους αγαπώντας τον Θεόν, εις τους κεκλημένους κατά τον προορισμόν αυτού·
Το εδάφιο αυτό διακηρύσσει την πρόνοια του Θεού. Δεν είναι ασφαλές μόνο το μέλλον μας, αλλά και το παρόν μας. Αν ο Θεός έχει μελλοντική δόξα για εμάς και είμαστε τώρα στο δρόμο προς αυτήν, τότε πρέπει και το παρόν να είναι στα χέρια του Θεού. Ο Θεός ξέρει πώς να χειρίζεται τις παρούσες συνθήκες, συμπεριλαμβανομένων των θλίψεων και των δεινών, για το υπέρτατο καλό μας.
Ο Θεός έχει τον έλεγχο της ζωής μας, και δεν θα επιτρέψει εξωτερικές περιστάσεις να ματαιώσουν το απόλυτο θέλημά Του για τις ζωές μας.
Δεν θα επιτρέψει ποτέ κάτι τόσο τρομερό, μια δοκιμασία τόσο μεγάλη για μας ή πειρασμό χωρίς οδό διαφυγής (Α’ Κορινθίους ι:13).
Ακόμα και όταν ο Σατανάς ενεργεί ώστε να μας συμβεί κακό, ο Θεός θα το κάνει να βγει σε καλό μας. Ο Θεός μπορεί να χρησιμοποιήσει ακόμη και το κακό και να κάνει να συμβούν καλά πράγματα.
Για παράδειγμα, αμαρτωλοί άνθρωποι ανάγκασαν τον Ιωσήφ να γίνει σκλάβος και τελικά να μπει φυλακή σε μια ξένη χώρα, αλλά ο Θεός χρησιμοποίησε αυτές ακριβώς τις συνθήκες να εξυψώσει τον Ιωσήφ και να φυλάξει την οικογένειά του από την πείνα. Τα αδέλφια του ενήργησαν άδικα αλλά ο Θεός το επέτρεψε για να γίνει στο τέλος καλό (Γένεση ν:20).
Ομοίως, ο Θεός έστρεψε την κατάρα του Βαλαάμ κατά του Ισραήλ σε ευλογία (Δευτερονόμιο κγ:5). (Δείτε επίσης: Παροιμίες ιβ:13,21. Έσδρα η:22-23.)
Αυτό δεν σημαίνει ότι μπορούμε πάντα να έχουμε θετικά αποτελέσματα σε κάθε δοκιμασία ή τραγωδία. Όλα ΣΥΝΕΡΓΟΥΝ για να έρθει το απόλυτο αγαθό. Τα επιμέρους συστατικά ενός κέικ μπορεί να είναι πολύ άνοστα όταν τρώγονται ξεχωριστά, αλλά όταν αναμιγνύονται στις σωστές αναλογίες και ψήνονται με το σωστό τρόπο το τελικό αποτέλεσμα είναι πολύ νόστιμο. Πολλά διαφορετικά χρώματα — σκούρα και ανοιχτά – ανακατεύονται για να παράγουν ένα όμορφο ταπισερί ή πίνακα.
Όλες οι εμπειρίες της ζωής μας δημιουργούν το χαρακτήρα μας, μας κάνουν αυτό που είμαστε, και μας φέρνουν εκεί που βρισκόμαστε. Μερικές φορές οι δοκιμασίες μας μορφώνουν για να υπηρετήσουμε τον Θεό, να αναπτύξουμε το χαρακτήρα μας ή να μας κρατήσουν σε κατάσταση εξάρτησης από το Θεό. Χωρίς αυτά, μόνο ο Θεός ξέρει τι θα μπορούσαμε να είμαστε. Στο τέλος, όταν φτάσουμε στον ουρανό και κοιτάξουμε πίσω τη ζωή μας στο σύνολό της, θα είμαστε σε θέση να ομολογήσουμε, «τα πάντα συνεργούν στο αγαθό».
Αυτή η υπόσχεση είναι μόνο γι’ αυτούς που αγαπούν τον Θεό, και έχουν κληθεί σύμφωνα με το σχέδιό Του. Αν δεν αγαπάμε το Θεό με απόλυτη παραχώρηση ή εάν δεν ζούμε σύμφωνα με το σχέδιό Του, τότε πρέπει να μετανοήσουμε και να διορθώσουμε τις ζωές μας, πριν να διεκδικούμε την υπόσχεση.
Ρωμ.η:29 διότι όσους προεγνώρισε, τούτους και προώρισε συμμόρφους της εικόνος του Υιού αυτού, διά να ήναι αυτός πρωτότοκος μεταξύ πολλών αδελφών·
Φανερώνει την πρόνοια του Θεού, παρουσιάζοντας το αιώνιο σχέδιό Του για τη σωτηρία του ανθρώπου. Αυτό το σχέδιο έχει πέντε φάσεις:
(1) πρόγνωση. Το σχέδιο του Θεού ξεκίνησε με τη γνώση Του για το μέλλον. Πριν δημιουργήσει τον άνθρωπο, ήξερε ότι θα αμάρτανε. Κατά συνέπεια, πριν από τη δημιουργία του κόσμου, είχε ήδη σχεδιάσει τo Γολγοθά (A’ Πέτρου α:18-20). Προείδε ότι κάποιοι άνθρωποι θα δεχόταν την προσφορά της σωτηρίας και ότι θα είχε μια εκκλησία, έτσι σχεδίασε ένα σχέδιο για αιώνια σωτηρία της Εκκλησίας.
(2) προορισμός. Ο Θεός προόρισε την εκκλησία Του να είναι κατά την ομοιότητα της εικόνας του Υιού. Προορίζω σημαίνει καθορίζω εκ των προτέρων, προγραμματίζω μελλοντικά χωρίς δυνατότητα αλλοίωσης ή μεταβολής. Ο προορισμός ισχύει για το σχέδιο του Θεού, όχι για τη μοίρα του καθένα.
Ο Θεός προόρισε τη φανέρωση εν σαρκί, την εξιλέωση, την εκκλησία και την τελική σωτηρία της εκκλησίας. Αυτά τα γεγονότα είναι αποφασισμένο να συμβούν ανεξάρτητα από οτιδήποτε άλλο. Ο καθένας εξακολουθεί να έχει την ελευθερία να επιλέξει εάν θέλει ή όχι να ανήκει σ’ αυτή την Εκκλησία. Ο πληθυντικός – όσους, τούτους - σε αυτό το εδάφιο, δείχνει ότι η ομάδα έχει προοριστεί όχι το άτομο.
Το θέμα είναι ότι η σωτηρία του πιστού δεν είναι απλά μια ευχή ή μια απλή δυνατότητα. Είναι ένα απόλυτα συγκεκριμένο συμβάν, εάν ο πιστός παραμείνει στο σχέδιο του Θεού.
Ρωμ.η:30 όσους δε προώρισε, τούτους και εκάλεσε, και όσους εκάλεσε, τούτους και εδικαίωσε, και όσους εδικαίωσε, τούτους και εδόξασε.
(3) κλήση. Ο Θεός ήξερε ότι θα είχε μια εκκλησία και μετά προόρισε την τελική της σωτηρία. Με βάση την πρόγνωσή Του, άρχισε να καλεί τον άνθρωπο να εμπιστευτεί το σχέδιό Του. Η προσφορά της σωτηρίας είναι για όλους (Ιωάν.γ:16. Β΄ Πέτρ.γ:9, Αποκ.κβ:17), αλλά μόνο όσοι ανταποκρίνονται με πίστη είναι εκλεκτοί. «διότι πολλοί είναι οι κεκλημένοι, ολίγοι δε οι εκλεκτοί» (Ματθ.κ:16).
Το εδάφιο αυτό μιλάει για μια πετυχημένη κλήση. Μόνο όσοι ανταποκρίνονται στη χάρη του Θεού καλούνται στην πραγματικότητα, έξω από την αμαρτία. Γίνονται οι εκλεκτοί. Η έννοια της λέξης «εκκλησία» είναι «αυτοί που έχουν κληθεί έξω από».
(4) δικαίωση. Ο Θεός δικαιώνει εκείνους που καλεί έξω από την αμαρτία. Τους αποτιμά σαν δίκαιους.
(5) δόξα. Το τελικό βήμα στη σωτηρία του ανθρώπου είναι η δόξα, που αποτελεί την κορύφωση της διαδικασίας αγιασμού. Τελικά, οι δίκαιοι θα λάβουν ένδοξα, αναμάρτητα σώματα.
