Μια απογοητευτική σύγκριση, συντριπτική για τον άνθρωπο, αποτολμά
ο λόγος του Θεού «ο βούς
γνωρίζει... ο άνθρωπος δεν γνωρίζει»
(Ησαΐας α:3). Μα, είναι δυνατό! Ο άνθρωπος της γνώσης
και των διαστημικών ταξιδιών! Ναι, μάλιστα σ’ έναν τομέα αυτόχρημα
υπαρξιακό της ζωής. Ο άνθρωπος
«φάσκοντας είναι σοφός, μωράνθηκε» σε τέτοιο
βαθμό (Ρωμαίους α:22), που να μη γνωρίζει το Δημιουργό του, ενώ... το βόδι και το
γαϊδούρι γνωρίζουν το αφεντικό τους.
«Ο λαός μου δεν εννοεί...
1. Το βάραθρο και την απώλεια από την όποια λυτρώθηκαν, αλλιώτικα
θα ’σαν πιο ταπεινοί. Μια πνευματική φούσκωση και μια εκκλησιαστική υπεροψία,
είναι οι αρρώστιες που συχνά προσβάλουν τους χριστιανούς. Έχουν το φως, τη
σωστή γνώση του Θεού και... κομπάζουν γι’ αυτό. Αν όμως εννοούσαν, ότι «ήταν
κάποτε κι αυτοί ανόητοι, απειθείς, πλανεμένοι... μισητοί και μισούντες» (Τίτος
γ:3)! Αν θυμόντουσαν ότι «εκ λάκκου και βορβορώδους πηλού, ανεσύρθησαν» (ψαλμός
μ:2)! Αλήθεια, πόσο πιο ταπεινοί μπροστά στο Θεό και επιεικείς στους άλλους, τους
μη φωτισμένους θα ήταν!..
2. Το κόστος (τίμημα) της σωτηρίας τους, αλλιώτικα θα
δοξολογούσαν ολημερίς. Πόσες φορές στάθηκα μ’ ευγνωμοσύνη και συγκίνηση,
μπροστά στο - «ουχί διά φθαρτών, αργυρίου ή χρυσίου, αλλά διά του τιμίου αίματος
του Χριστού, ως αμνού...» (Α’ Πέτρου α:18); Και πως μια ένδοξη μέρα στον ουρανό
θα ενώσω τη φωνή μου στο «άξιος... διότι εσφάγης και ήγόρασας ημάς εις τον
Θεόν» (Αποκάλυψη ς:9), αν από τούτη τη ζωή δεν δοξολογώ! Αν... «εννοούσαν»!..
3. Την αγαθή μέριμνα του Θεού πάνω τους, αλλιώτικα θα ζούσαν
μια ζωή εμπιστοσύνης και επανάπαυσης σ’ Αυτόν. Πόση δυσφήμηση για το Ευαγγέλιο,
οι αγχώδεις και συνοφρυωμένοι χριστιανοί! Πόσο ζούμε από το «πάσαν την μέριμναν
υμών ρίψατε έπ’ Αυτόν, διότι Αυτός φροντίζει περί υμών» (Α’ Πέτρου ε:7)!.. Πόσο
από το εφησύχασμα του «ας μη ταράττεται η καρδία σας, πιστεύετε εις τον
Θεόν...» (Ιωάννης ιδ:1)!.. Αν «εννοούσαμε» τη φροντίδα Του πάνω μας!..
4. Τα προνόμιά τους σαν «υιοί του Θεού», αλλιώτικα δεν θα
συμπεριφέρονταν σαν ορφανοί κι ανυπεράσπιστοι στον κόσμο. Μέσα μας ο Θεός έβαλε
ένα πνεύμα υιοθεσίας για να «κράζει» και να μας θυμίζει το «Αββά, ο Πατήρ». Θεέ
μας, είμαστε παιδιά σου. Ο μονάκριβος Γιος σου πέτυχε τούτη την υιοθεσία.
Γινήκαμε αδέλφια Του. Θεέ μας, πόση ασφάλεια έχουμε κοντά σου! «Υιοί Θεού διά της
πίστεως» (Γαλάτες γ:26). «Ως προς υιούς, λαλεί προς εσάς» (Εβραίους ιβ:5). Αν «εννοούσαμε»
τα προνόμιά μας, σαν γιοί του Θεού!..
5. Την ευθύνη τους σαν δούλοι Θεού, αλλιώτικα θα φρόντιζαν πιο
πολύ να μάθουν και να εκτελέσουν το δικό Του θέλημα. Αυτή την - ίσως - ηθελημένη
άγνοια, κατακρίνει ο Κύριος όταν παρατηρεί- «σεις με φωνάζετε ο Κύριος και ο
Διδάσκαλος... σεις χρεωστείτε» (Ιωάννης ιγ:14). Η γνώση, προκαλεί ένα χρέος
ζωής. Μια συμμόρφωση με το θέλημα του Κυρίου. Υπάρχει στη ζωή μας!.. Τί «εννοούμε»,
όταν λέμε- «ο Κύριός μου»!..
6. Το «πώς θέλουσι πιστεύσει εις Εκείνον περί του οποίου δεν
ήκουσαν» (Ρωμαίους ι:14), αλλιώτικα θα έσπευδαν να δώσουν τη μαρτυρία τους.
Πόσοι κυριακάτικοι χριστιανοί, σήμερα! Πόσοι που μετέχουν στη «χάρη», όχι όμως και
στην «αποστολή» (Ρωμαίους α:5)! Πόσοι που ’γίναν - ή τους κάμαμε - εκκλησίασμα,
χωρίς ποτέ να βάλουν «το χέρι στο αλέτρι» (Λουκάς θ:62)! «Ο λαός μου δεν εννοεί»,
ότι σ’ αυτόν κι όχι στους αγγέλους τ’ ουρανού έδωσα την εντολή- «πορευθέντες, μαθητεύσατε»
(Ματθαίος κη:19).
7. Ότι «πάλιν έρχομαι» (Ιωάννης ιδ:3), αλλιώτικα θα ζούσαν μια
ζωή προσδοκίας κι αγιότητας, χωρίς εκκρεμότητες που στο «Βήμα του Χριστού» (Ρωμαίους
ιδ:10, Β’ Κορινθίους ε:10), θα μας κάμουν να ντραπούμε. Μοιάζουμε συχνά στο
δούλο της παραβολής, που «είπε εν τη καρδία αυτού, βραδύνει να έλθη ο Κύριός
μου» (Ματθαίος κδ:48), με αποτέλεσμα η ζωή του να γίνει απρόσεκτη κι ασυμβίβαστη
με την ομολογία του. Μήπως συμβαίνει αυτό και με μας, που δεν «εννοούμε» ότι «δεν
βραδύνει ο Κύριος την υπόσχεση αυτού... αλλά μακροθυμεί» (Β’ Πέτρου γ:9).
Μήπως!..
