Η περηφάνια

Η υπερηφάνεια είναι αμαρτία. Είναι εμπόδιο στην πνευματική μας ζωή και πορεία. Είναι αιτία πού προκαλεί το Θεό νά επέμβει και νά προκα­λέσει σύντριμμα της υπερηφάνειάς μας.

Πολύ εύκολα μπαίνει μέσα στην πνευματική μας ζωή. Αθόρυβα, σιωπηλά. Ανακατεύεται με τη σκέψη μας. Δεν μπορούμε να την ξεχωρίσουμε, δεν την υποψιαζόμαστε. Και όμως υπάρχει και μο­λύνει.

Όταν σκέπτεσαι πώς είσαι πιο φρόνιμος και πιο προσεκτικός χριστιανός. Όταν διακρίνεις ότι ή ζωή η δική σου είναι καλύτερη από τη ζωή των άλλων. Μπορεί νά είναι. Μα αυτό εσύ δεν μπορείς νά το ξέρεις. Αυτό το ξέρει ο Θεός. Και αν μια τέ­τοια αντίληψη τη δέχεσαι, την ασπάζεσαι και τη γλυκοπιπιλίζεις στη σκέψη σου, πόσο σε ζημιώνει.

Όταν φαντάζεσαι πώς το χάρισμά σου είναι πιο καλό από το χάρισμα των άλλων είναι και αυτό υπερηφάνεια. Μπορεί νά είναι έτσι. Μα είναι κάτι πού σου το έδωσε ο Θεός και θα σου ζητήσει ανάλογα με το χάρισμα. Δεν μπορούμε νά καυχόμα­στε για κάτι πού δεν μας ανήκει και πού μας επιβαρύνει μπροστά στον Κύριο, τη μέρα του ξεκαθαρί­σματος των λογαριασμών.

Όταν στοχάζεσαι πώς έκανες για τον Κύριο πολύ περισσότερα απ’ όσα άλλοι κάνανε. Και μπο­ρεί νά είναι αλήθεια. Μα ο Κύριος σε προορίζει για πολύ περισσότερα. Και υπολείπεσαι από το σημείο πού ο Κύριος σε προορίζει. Και είσαι χρεώστης, πως λοιπόν καυχάσαι, έστω και μέσα στην καρδίά σου, στον εσωτερικό σου κόσμο;

Και ή υπερηφάνεια είναι ένα σημείο ευπρόσβλητο. Πληγώνεταί εύκολα. Και κάνει τη ζωή δύ­σκολη, βασανιστική. Η πληγή πάντα θα αιμορροεί. Ο υπερήφανος άνθρωπος ταλαιπωρείται αδιάκοπα Και είναι δυστυχισμένος. Ο διάβολος διαρκώς τον πειράζει, δεν τον αφήνει ήσυχο. Είναι αξιολύπητος.

Αλλά είναι και έξω από το πνεύμα τής χά­ρης του Θεού. Είναι έξω από το πνεύμα του σταυρού, του Χριστού. Ο σταυρός είναι θάνατος. Είναι το τελείως αντίθετο σε κάθε μορφή δικής μας αξιολόγησης και υπερηφάνειας. Εκεί πάνω πήραμε αυτό πού αξίζαμε, πού ήτανε μόνο θάνατος, πως τώ­ρα μπορώ νά καυχηθώ; πως τώρα μπορώ να πω πως κάτι είμαι; πως μπορώ να σκεφτώ κάτι τέτοιο;

Είναι άγνοια και μωρία. Προηγείται ή μωρία και ακολουθεί η άγνοια. Όταν η άγνοια ακολουθεί της αφροσύνης, μπορείς να την πεις και τύφλωση. Είναι αναπηρία. Είναι κακομοιριά. Ο περήφανος, όποιος και να ’ναι, όσα χαρίσματα και αν έχει, δεν είναι πα­ρά ένας χαμένος και αξιολύπητος άνθρωπος.

Και κάτι άλλο. Αναριγώ σαν το σκέφτομαι. Αυτός ο άνθρωπος έχει κόντρα σ' ό,τι κάνει, το Θεό. Στους «υπερήφανους αvτιτάσσεται». Σκέψου να έχεις το Θεό κόντρα. Και νά τολμάς να θες να προχωρήσεις στον δρόμο τής υπερηφάνειας. Τρελός για δέσιμο πρέπει να ’σαι.