ΤΡΙΤΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ
Τι θαυμαστό θέαμα παρουσιάζει το στρατόπεδο του Ισραήλ στην ξερή έρημο, όπου δεν υπάρχει τίποτε άλλο παρά ουρλιαχτά και ερήμωση! Τι θέαμα για τους αγγέλους, τους ανθρώπους και τους δαίμονες!
Τι θαυμαστό θέαμα παρουσιάζει το στρατόπεδο του Ισραήλ στην ξερή έρημο, όπου δεν υπάρχει τίποτε άλλο παρά ουρλιαχτά και ερήμωση! Τι θέαμα για τους αγγέλους, τους ανθρώπους και τους δαίμονες!
Όμως, το βλέμμα του Θεού αναπαυόταν εκεί. Η παρουσία Του ήταν εκεί. Κατοικούσε ανάμεσα στο λαό Του που έδινε τις μάχες του. Δεν ήταν δυνατόν να κατοικεί στη λαμπρότητα και την πολυτέλεια της Αιγύπτου, της Ασσυρίας ή της Βαβυλώνας. Αυτές οι χώρες αναμφίβολα πρόσφεραν στην σάρκα κάθε επιθυμία. Ακόμα, εκεί αύξαναν οι τέχνες και οι επιστήμες. Ο πολιτισμός σ’ αυτά τα αρχαία έθνη είχε φτάσει σε βαθμό που σήμερα δεν είμαστε διατεθειμένοι να παραδεχτούμε. Η λεπτότητα και η πολυτέλεια ίσως άγγιζαν τις σημερινές αξίες.
Όμως, δεν πρέπει να ξεχνάμε, ότι αυτοί οι λαοί δεν ήξεραν τον Γιάχβε. Ποτέ δεν τους είχε αποκαλύψει το όνομά Του. Μπορεί να φρόντιζε γι’ αυτούς δίνοντας τις βροχές κάθε χρόνο στον καιρό τους, αλλά δεν Τον ήξεραν και δεν Τον ζητούσαν. Κανένα απ’ αυτά τα έθνη δεν μπορούσε να πει: «Ο Κύριος είναι η δύναμίς μου καί τό σμά μου, καί εστάθη η σωτηρία μου· αυτός είναι Θεός μου καί θέλω δοξάσει αυτόν· Θεός τού πατρός μου, καί θέλω υψώσει αυτόν» (Έξοδ.ιε:2).
Ο ίδιος ο Θεός διάλεξε να κατοικεί ανάμεσα στο λαό Του.
Ο ίδιος ο Θεός διάλεξε να κατοικεί ανάμεσα στο λαό Του.
Δεν τους εξαγόρασε μόνο από την Αίγυπτο, αλλά συνοδοιπορούσε μέσα στην έρημο. Ο Ύψιστος Θεός εγκατέστησε τον τόπο της κατοίκησής Του στην άμμο της ερήμου, ανάμεσα στον εξαγορασμένο λαό Του. Πουθενά αλλού, σ’ όλο τον κόσμο, δεν συνέβαινε κάτι τέτοιο.
Αυτός ο στρατός των εξακοσίων χιλιάδων ανδρών, βρισκόταν σε μια ξερή έρημο που δεν υπήρχε ούτε ένα χορταράκι, ούτε μια σταγόνα νερό, κανένα ορατό μέσο διατροφής.
Πως θα τρεφόταν; Ο Θεός ήταν εκεί.
Πως θα διατηρούσαν την τάξη ανάμεσά τους; Ο Θεός ήταν εκεί.
Πως θα βρίσκανε το δρόμο μέσα στην άγρια, απέραντη έρημο, όπου δεν υπήρχε κανένας δρόμος; Ο Θεός ήταν εκεί!
Με μια λέξη: η παρουσία του Θεού τα εγγυούταν όλα! Ο άπιστος βέβαια θα μπορούσε να πει: Πως θα ζούσαν 3.000.000 άνθρωποι; Τι θα τρώγανε, αέρα; Ποιος φρόντιζε το στρατό; Που βρήκαν τα υλικά του πολέμου; Που ήταν οι αποθήκες τους, οι αποσκευές τους; Σ’ αυτές της ερωτήσεις μπορεί να απαντήσει μόνο η πίστη και η απάντησή της είναι απλή, σύντομη και πειστική: Ο Θεός ήταν εκεί!
Αυτό ήταν απόλυτα αρκετό. Στην αριθμητική της πίστης, ο Θεός είναι ο μόνος κοινός ουσιώδης παράγων που μπορείς να προσθέσεις όσους αριθμούς θέλεις.
Το στρατόπεδο του Ισραήλ λοιπόν ήταν ένας θαυμαστός τύπος της εκκλησίας του Ιησού Χριστού σ’ όλο το πρόσωπο της γης. Η Γραφή μαρτυρεί γι’ αυτό, ώστε να μην υπάρχει περιθώριο για φαντασίες: «Ταύτα δέ πάντα εγίνοντο εις εκείνους παραδείγματα, καί εγράφησαν πρός νουθεσίαν ημών, εις τούς οποίους τά τέλη τών αιώνων έφθασαν» (Α’ Κορ.ι:11).
Το μυστηριώδες αυτό στρατόπεδο αποτελείτο από πολεμιστές, εργάτες και λατρευτές. Ξεχωρισμένοι απ’ όλα τα έθνη του κόσμου! Χωρίς καμία απολύτως βοήθεια! Δεν είχαν τίποτα! Δεν μπορούσαν να κάνουν τίποτα! Δεν ήξεραν τίποτα! Ήταν απόλυτα εξαρτημένοι από το Θεό! Και ο Θεός ήταν εκεί! Στην πίστη δεν χρειάζεται τίποτα περισσότερο. Η πίστη δεν αναγνωρίζει τίποτα το πραγματικό, το σταθερό, το αληθινό, παρά μονάχα το ζωντανό αιώνιο Θεό.
Έτσι είναι και η εκκλησία του Θεού στον κόσμο, χωρισμένη, εξαρτώμενη, ανυπεράσπιστη, αφημένη απόλυτα στο ζωντανό Θεό.
Όπως είναι αλήθεια ότι κάποτε υπήρχε το στρατόπεδο του Θεού στην έρημο, είναι το ίδιο αλήθεια ότι σήμερα υπάρχει στον κόσμο η εκκλησία, το σώμα του Ιησού Χριστού.
Χωρίς αμφιβολία, τα έθνη δεν γνώριζαν την ύπαρξη αυτής της συναγωγής της ερήμου, αλλά ούτε ενδιαφερόταν γι’ αυτήν. Αυτό όμως δεν αδυνάτιζε ούτε επηρέαζε το γεγονός της ύπαρξής της. Το ίδιο και σήμερα, οι άνθρωποι του κόσμου δεν ξέρουν την εκκλησία του Ιησού Χριστού και ούτε ενδιαφέρονται γι’ αυτήν. Αυτό όμως δεν επηρεάζει με κανένα τρόπο τη μεγάλη αλήθεια ότι υπάρχει.
Η συναγωγή του Ισραήλ είχε δοκιμασίες, αγώνες, κόπους, πειρασμούς, φιλονικίες, εσωτερικές ταραχές, δυσκολίες, αλλά παρ’ όλη την αδυναμία, την πτώση, την αμαρτία, την αποστασία, τη διαφωνία, ένας αόρατος βραχίονας τους οδηγούσε και τους φρόντιζε. Ο αιώνιος Θεός ποτέ δεν απομακρύνθηκε από αυτή τη μυστηριώδη και συμβολική στρατιά.
Ας μην ξεχνάμε ότι όλα αυτά ήταν ένας τύπος της εκκλησίας του Θεού στον κόσμο και είμαστε υπεύθυνοι να το ομολογήσουμε πρακτικά.
Όπως όταν ένα παιδί γεννιέται μέσα σε μια οικογένεια, είναι ένα γεγονός που κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει, έτσι και στη ζωή κάποιων ανθρώπων έλαβε χώρα μια καινούρια γέννηση, μια καινούρια σχέση σχηματίστηκε και δεν έχουμε παρά να την αναγνωρίσουμε και να συμπεριφερθούμε ανάλογα. Από τη στιγμή που μια ψυχή γεννιέται ξανά, ανήκει στο σώμα του Χριστού. Δεν είναι πια ιδιώτης ή ανεξάρτητο πρόσωπο, είναι μέλος ενός σώματος. Όπως το χέρι και το πόδι και βεβαία δεν μπορεί ν’ ανήκει και σε κάποιο άλλο σώμα.
Πως είναι οργανωμένο αυτό το σώμα; Δια του Αγίου Πνεύματος «διότι ημείς πάντες διά τού ένός Πνεύματος εβαπτίσθημεν εις έν σώμα» (Α΄Κορ.ιβ:13). Πως διατηρείται αυτό το σώμα; Φροντίζει η κεφαλή του, «διότι ουδείς εμίσησέ ποτέ τήν εαυτού σάρκα, αλλ' εκτρέφει καί περιθάλπει αυτήν, καθώς καί ο Κύριος τήν εκκλησίαν» (Εφες.ε:29).
Βέβαια, κάποιοι έχουν να λένε ότι τα πράγματα στην εκκλησία σήμερα δεν είναι όπως ήταν στην εποχή των αποστόλων. Ότι η εκκλησία έχει πέσει, τα χαρίσματα δεν ενεργούνται, οι ένδοξες μέρες της πρώτης αγάπης της εκκλησίας έχουν χαθεί. Σε όλα αυτά η απάντηση είναι: Απέτυχε ο Θεός; Απέτυχε η κεφαλή της εκκλησίας; Όχι! Ούτε ένα γιώδ ούτε μία κεραία του λόγου του Θεού δεν εξέπεσε. Το αληθινό θεμέλιο της πίστης είναι αυτό: «Ο Ιησούς Χριστός είναι ο αυτός χθές καί σήμερον καί εις τούς αιώνας» (Εβρ.ιβ:8).
Ο Ιησούς είπε: «ιδού, εγώ είμαι μεθ' υμών». Για πόσο καιρό; Μόνο τις μέρες της πρώτης αγάπης; Κατά τους αποστολικούς χρόνους; Αν μείνετε πιστοί; Όχι! Είπε: «ιδού, εγώ είμαι μεθ' υμών πάσας τάς ημέρας έως τής συντελείας τού αιώνος» (Ματθ.κη:20).
