Το βιβλίο των Αριθμών 003

«Καί πάς ο λαός ακούσας καί οι τελώναι εδικαίωσαν τόν Θεόν, βαπτισθέντες τό βάπτισμα τού  Ιωάννου. Οι δέ Φαρισαίοι καί οι νομικοί ηθέτησαν εις έαυτούς τήν βουλήν τού Θεού, μή βαπτισθέντες υπ' αυτού» (Λουκ.ζ:29-30).

Βλέπουμε εδώ δύο γενιές να στέκονται η μια απέναντι στην άλλη. Τους τελώνες που δικαίωσαν το Θεό καταδικάζοντας τους εαυτούς τους,  και τους Φαρισαίους που δικαίωναν τους εαυτούς τους και καταδίκαζαν το Θεό. Οι πρώτοι υποτάχθηκαν στο βάπτισμα μετανοίας του Ιωάννη, ενώ οι δεύτεροι αρνιόταν να μετανοήσουν και να βαπτιστούν.

Αυτές είναι οι δύο μεγάλες τάξεις που ολόκληρη η ανθρωπότητα χωρίζεται από τον καιρό του Άβελ και του Κάιν μέχρι σήμερα. Ο άνθρωπος που καταδικάζει τον εαυτό του δικαιώνει το Θεό κι εκείνος που δικαιώνει το Θεό καταδικάζει τον εαυτό του. Βέβαια, από τη στιγμή που κάποιος κρίνει τον εαυτό του και μετανοεί, ο Θεός παίρνει τη θέση του δικαιώνοντα. Ο Θεός δικαιώνει πάντοτε αυτούς που καταδικάζουν τους εαυτούς τους (Β’ Σαμ.ιβ:13).

Ο καθένας μας στη φυσική του κατάσταση, εύκολα μπορεί να κρίνει και να κατακρίνει τους πάντες, εκτός από τον εαυτό του. Όταν όμως ενεργείται η χάρις του Θεού, παράγει τη διάθεση να κρίνει κανείς το εγώ του, παίρνοντας έτσι μια ταπεινή θέση. Εδώ βρίσκεται το μυστικό της ευλογίας και της ειρήνης.

Κανείς δεν μπορεί ν’ αναγνωρίσει την αληθινή «Σημαία» και να την πλησιάσει, αν δεν μπορεί να ομολογήσει τη «γενεαλογία» του. Είναι αδύνατο να πάρεις μια θέση στην έρημο, όσο υπάρχει αβεβαιότητα στο μεγάλο αυτό ζήτημα. Δεν υπάρχει πρόοδος στη ζωή της ερήμου, επιτυχίες στον πνευματικό αγώνα, αν δεν μπορεί να πει:

·        «Ημείς εξεύρομεν ότι μετέβημεν εκ τού θανάτου εις τήν ζωήν» (Α΄Ιωάν.γ:14)

·        «Εξεύρομεν ότι εκ τού Θεού είμεθα» (Α΄Ιωάν.ε:19)

Ας μη λέει κανείς: Μα, ανήκω σ’ αυτή την εκκλησία, παίρνω τακτικά από το δείπνο του Κυρίου, είμαι μονοθεϊστής, οι γονείς μου ήταν πιστοί, είμαι ηθικός, διαβάζω καθημερινά το λόγο του Θεού και προσεύχομαι, κάνω φιλανθρωπικά έργα.

Όλα αυτά μπορεί να είναι τελείως αληθινά και όμως να μην έχει κανένα παλμό θείας ζωής, ούτε μια ακτίνα από ουράνιο φως. Τίποτα απ’ όλα αυτά ή και όλα μαζί δεν είναι δήλωση πνευματικής γενεαλογίας. Πρέπει το Πνεύμα να μαρτυρήσει ότι είσαι παιδί του Θεού κι αυτή η μαρτυρία ακολουθεί πάντα την απλή πίστη στον Κύριο Ιησού. «Όστις πιστεύει εις τόν Υιόν τού Θεού έχει τήν μαρτυρίαν εν έαυτώ» (Α΄Ιωάν.ε:10).  Αυτό που χρειάζεται είναι μια παιδική πίστη στον Ιησού.

Εκτός από τη δήλωση της ομολογίας, υπήρχε και κάτι άλλο εξίσου απαραίτητο για τον πολεμιστή της ερήμου, η αναγνώριση της σημαίας του. Αυτά είναι αχώριστα. Αν κάποιος δε γνώριζε τη γενεαλογία του, δεν μπορούσε ν’ αναγνωρίσει τη σημαία του κι αυτό θα προκαλούσε απελπιστική σύγχυση σε όλους. Αντί να βρίσκεται ο καθένας στη θέση του και να προχωρά μπροστά, θα μπερδευόταν, θα έμπαινε στο δρόμο κάποιου άλλου και θα γινόταν εμπόδιο. Ο καθένας έπρεπε να ξέρει τη θέση του, τη σημαία του και να μένει κοντά της. Έτσι το έργο θα προχωρούσε και δεν θα γινόταν ο ένας εμπόδιο στον άλλο. Ο καθένας είχε τη θέση του και το έργο του και υπήρχε αρκετός χώρος και αρκετό έργο για όλους.

Όπως στο στρατόπεδο τότε, έτσι και στην εκκλησία σήμερα μαθαίνουμε ότι στο Θεό δεν αρέσει η ακαταστασία. Ο Θεός των δυνάμεων του Ισραήλ ήξερε πώς να διαθέσει τα στρατεύματά Του.

Είναι μεγάλο λάθος να σκεφτεί κανείς ότι οι πολεμιστές του Θεού δεν ήταν τακτοποιημένοι σύμφωνα με το τελειότερο σύστημα στρατιωτικής τακτικής.

Μπορεί σήμερα να έχουμε προοδεύσει στις τέχνες και τις επιστήμες, και να σκεπτόμαστε ότι ο στρατός του Ισραήλ σε σύγκριση με τους σημερινούς στρατούς και εξοπλισμούς δεν ήταν παρά μια χονδροειδής ακαταστασία, αλλά αυτό είναι μια επιπόλαιη σκέψη. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ο Θεός τα έκανε όλα, κι αν είναι έτσι, πρέπει να είμαστε απόλυτα βέβαιοι ότι όλα ήταν τέλεια. Αυτός ο τρόπος σκέψης είναι μια πολύ απλή αλλά πολυτιμότατη αρχή.

Βέβαια, δεν ικανοποιεί τον άπιστο που αμφιβάλει για όλα και δεν πιστεύει τίποτα. Μετρά τα πάντα με το δικό του μέτρο και απορρίπτει ότι δεν ταιριάζει με τις ιδέες του. Μπορεί με θαυμαστή ψυχραιμία να κάνει διάφορους συλλογισμούς και να βγάζει συμπεράσματα, αλλά αν οι συλλογισμοί είναι λάθος, πρέπει να είναι και τα συμπεράσματα. Το σταθερό χαρακτηριστικό των απίστων και των ορθολογιστών είναι ότι αποκλείουν πάντοτε το Θεό στους συλλογισμούς τους. Το αναπόφευκτο αποτέλεσμα είναι να καταλήγουν σε λάθος συμπεράσματα.

Αντίθετα, ο ταπεινός πιστός ξεκινά απ’ αυτή την αρχή, ότι ο Θεός είναι και ότι έχει σχέση με τα πλάσματά Του. Ενδιαφέρεται για τον άνθρωπο, ασχολείται μαζί του. Αν πιστεύουμε ότι ο Θεός είναι, πρέπει το καθετί να το εξετάζουμε σε σχέση μ’ Αυτόν, να βλέπουμε τα πράγματα με το δικό Του τρόπο.

Υπάρχουν πολλοί που είναι λύκοι με ένδυμα προβάτου και απ' αυτούς πρέπει να προσέχουμε.

Αρχίζει η αρίθμηση των υιών Ισραήλ στα εδάφια 4-47

α:47-50

Ξεχωρίζει τους Λευίτες απ' όλο τον Ισραήλ, και δεν τους αφήνει να πάνε ούτε στον πόλεμο. Έπρεπε να μένουν στη σκηνή του Μαρτυ­ρίου για να δέχονται τις προσφορές, να κάνουν τις θυσίες, κι έτσι να γίνεται ο κύκλος της λύτρωσης των ψυχών του Ισραήλ. Έπρεπε δηλαδή να φέρνουν εις πέρας την τελετουργική λατρεία μέσα στη σκηνή του Μαρτυρίου.

Θα πει κανείς ότι γλίτωσαν από τις μάχες, αλλά οι Λευίτες είχαν τις δικές τους μάχες. Συμβολίζουν τους αγίους σήμερα και ιδιαίτερα τους εργάτες του Ευαγγελίου.

Ο Θεός δεν θέλει να αφήνουμε τα πράγματά Του ατημέλητα (Ιερεμ.μη:10).

Όταν ο Θεός μας δίνει μια διακονία, περιμένει να την τιμήσουμε. Προσευχή για τους αγίους, καθαριότητα αίθουσας, είναι διακονίες γιατί από κάποιους πρέπει να γίνουν. Κάποιοι Λευίτες έπρεπε να ξεσκονίζουν τη σκηνή, κάποιοι έπρεπε να πάρουν σκούπα και φαράσι να καθα­ρίσουν τις στάχτες μέσα από το θυσιαστήριο.

Οι Λευίτες κατασκήνωσαν γύρω - γύρω από τη σκηνή του Μαρτυρίου, έκαναν δηλαδή ένα εσωτερικό κύκλο κοντά στην παρουσία του Θεού.

Οι άλλοι κατασκήνωσαν στον εξωτερικό κύκλο για να υπερασπίζονται τη σκηνή αγωνιζόμενοι για την πίστη τους (Ιουδ.3). Υπήρχε  τέλεια τάξη όσον αφορά στην τοποθέτηση τους γύρω από τη σκηνή του Μαρτυρίου.  Δεν τους είχε αφήσει ο Θεός να κάνει ο καθένας ότι       θέλει και να κατασκηνώνει όπου θέλει.

Αποκ.δ:1-6 Ο θρόνος του Θεού στην Π.Δ. σε τύπο ήταν μέσα στα Άγια των Αγίων της σκηνής του Μαρτυρίου. Διαβάζουμε (Εβρ.η:5) ότι ο Μωυσής έφτιαχνε τη σκηνή κατά τον τύπο των επουρανίων που του έδειχνε ο Θεός. Επομένως όλα όσα ζούσαν οι Ισραηλίτες γύρω και μέσα στη σκηνή του Μαρτυρίου είχαν να κάνουν με την παρουσία του Θεού και τους αγίους όταν ο Θεός τελειώσει με την εκκλησία Του.

Αυτό που ο Θεός είχε κατά νου να κάνει, το έδειχνε εδώ σε τύπους. Πήρε ένα λαό, τον ξεχώρισε απ' τον κόσμο και την αμαρτία, τους πέρασε μέσα από την ερυθρά θά­λασσα και τους έπλυνε, έκαψε την αμαρτία τους δίνοντας το νόμο (Π.Α) και τώ­ρα τους τοποθετεί γύρω απ’ το θρόνο Του.