Από την Κόρινθο την άνοιξη του 50 μ.Χ., έγραψε ο Παύλος την
πρώτη επιστολή του στην «εκκλησία των Θεσσαλονικέων», που αποτελεί και το πρώτο
χρονολογικά γραφτό της Καινής Διαθήκης. Σε τούτο το γραφτό, και στα άλλα, ο απόστολος
προσπαθεί να υπογραμμίσει στους Θεσσαλονικείς, την απευθείας προσωπική σχέση που
πρέπει να 'χουν με τον Θεό. Κάθε δε σωστή εκκλησία Χριστού, με τον Θεό συνδέει
τίς ψυχές, παρά με τον εαυτό της. Να το επτάπτυχο της σχέσης του πιστού με τον
Θεό, που αλλού - σ’ αυτή την επιστολή - είναι μαρτυρία ζωής και αλλού προτροπή:
Οι Θεσσαλονικείς...
1. Δέχτηκαν
το λόγο του Θεού
το «εδέξασθε... λόγον Θεού» (β:13), είναι η πρώτη σημαντική
και σωτήρια επαφή με τον Θεό. Τούτο το λόγο μπορεί να μας τον σερβίρει ο Παύλος
η μια σελίδα της Κ. Δ. η ένας κήρυκας. Όμως, η προσφορά και η πρόσκληση είναι του
Θεού. Είναι «διά του λόγου που (ο Θεός) μας αναγεννάει» (Ιάκ.α:18). Αυτός ο λόγος
επενεργεί σαν «άφθαρτος σπόρος» μέσα μας (Α’ Πέτρ.α:23), καίτοι όχι σπάνια η
παιδαγωγική του Θεού επιτρέπει να ποτιστεί και να φυτρώσει μέσα μας «εν θλίψει
πολλή» (α β).
2. Επέστρεψαν
στον Θεό
Χριστιανός, δεν σημαίνει κάποιον που απλά πλησιάζει στον
Θεό. Και οπωσδήποτε, δεν σημαίνει κάποιον που... προσθέτει στην καρδιά του λίγο
Θεό. Αντίθετα σημαίνει γυρνάω τα νώτα μου στα είδωλα - τα όποια είδωλά - και το
πρόσωπό μου (κι όλη μου την καρδιά) στον Θεό. Αυτό το ’χαν κάνει οι
Θεσσαλονικείς· «επεστρέψατε προς τον Θεόν από των ειδώλων» (α:9).
3. Έμεναν
«εν Θεώ»
Αφού δέχτηκαν το λόγο και επέστρεψαν στον Θεό, έκαμαν τόπο και
κέντρο κατοίκησής τους πνευματικής τον Θεό. «Η εκκλησία των Θεσσαλονικέων
(κατοικούσε) εν Θεώ» (α:1). Οι πιστοί στή μακεδονική πρωτεύουσα «είχαν εξαπλώσει
τις ρίζες τους» στον Κύριο (Ιερεμίας ιζ:8). Την ίδια αλήθεια μας δίνει κι ο
πρόλογος της επιστολής του Παύλου στους πιστούς της αχαϊκής πρωτεύουσας· «τη εκκλησία
του Θεού τη ούση εν Κορίνθω» (α:1).
4. Υπηρετούσαν
τον Θεό
Επιστροφή στον Θεό, δεν σημαίνει με κανένα τρόπο, πνευματική
απραγία και... συνταξιοδότηση. Οι Θεσσαλονικείς πιστοί, είχαν μια... τρίπτυχη
πρότυπη πνευματική δραστηριότητα. «Υπηρετούσαν τον ζωντανό κι αληθινό Θεό» (α:9),
με α) το έργο της πίστης τους, β) τον κόπο της αγάπης τους και γ) την υπομονή της
ελπίδας τους (έδ.3). Ο χριστιανός δεν υπηρετεί ανθρώπινα σχήματα, αλλά τον Θεό.
5. Ανέμεναν
τον Υιόν του Θεού
Στο τραγικό αδιέξοδο που έχει έλθει η εποχή μας
(πανσεξουαλισμός, βία, μόλυνση, τεχνολογία θανάτου κλπ.), η μόνη ελπίδα είναι «η
επιφάνεια της δόξης του μεγάλου Θεού και σωτήρος ημών Ιησού Χριστού» (Τίτος β:13).
Οι Θεσσαλονικείς πιστοί δίπλα στο «δουλεύειν» είχαν το «αναμένειν» (α:10). Αυτή
δε η ελπίδα ήταν «εκ των ουρανών». Το αδιέξοδό μας, θα το λύσει ο ουρανός κι
όχι η γη (Β’ Τιμ.δ:8).
6. Είχαν
δάσκαλο τον Θεό
«Είσαστε θεοδίδακτοι» (δ:9), τους επαινεί ο Παύλος. Μεγάλο
προσόν τούτο, να παίρνεις νερό γάργαρο και καθάριο από την πηγή. Να ’σαι
μαθητής του πρότυπου και μοναδικού Δασκάλου (Ιωάν.ς:45). Και, επίσης σπουδαίο, από
τον ίδιο τον Θεό να πάρεις το πρώτο και μεγάλο μάθημα την αγάπη· «θεοδίδακτοι εις
το αγαπάν αλλήλους». Να το μαθαίναμε, καθένας για τον εαυτό του!..
7. Περπατούσαν
σαν άξια τέκνα του Θεού
Τέτοια είναι η κλήση μας «περιπατήσαι αξίως του Κυρίου εις
πάσαν αρεσκείαν» (Κολ.α:10). Οι γύρω μας δηλαδή, πριν ανοίξουμε το στόμα μας - και
χωρίς να χρειαστεί - να αναγνωρίσουν ότι είμαστε του Κυρίου. Από το «περπάτημά»
μας, που σημαίνει- ντύσιμο, εμφάνιση, τρόποι, συμπεριφορά κλπ. Γι’ αυτό και η
προτροπή του Παύλου στους Εφεσίους πιστούς - «περιπατήσαι αξίως της κλήσεως ης
εκλήθησαν» (δ:1).
ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ:
Έχοντας δεχθεί το λόγο του Θεού και επιστρέψει προσωπικά στον
Θεό, ας μένουμε ριζωμένοι στον Θεό, υπηρετούντες τον Θεό κι αναμένοντας τον Γιο
του από τον ουρανό. Στο μεταξύ, ας φοιτούμε στο σχολείο του Θεού, περπατώντας σαν
άξια παιδιά του Θεού. Έτσι, σε μας «θα είναι ο Θεός τα πάντα εν πάσι» (Κολ.γ:11).
