Την παραβολή τούτη (Ματθ.ιη:23-35), ο Χριστός την είπε σ’ απάντηση
στο ερώτημα του Πέτρου, που - ας μας επιτραπεί - ήταν σαν να ’λεγε: «έχω δίπλα
μου κάποιον που πέφτει από γκάφα σε γκάφα. Η μεγάλη μου καρδιά με σπρώχνει να τον
συγχωρώ. Όμως, πότε πρέπει να σταματήσω; Στις εφτά φορές ή λίγο παραπάνω; Βλέπεις,
Κύριε, και η συγνώμη πρέπει να ’χει όρια». Η απάντηση του Κυρίου στην προκειμένη
παραβολή, τονίζει δύο μεγάλες αλήθειες:
α) την ανάγκη να συγχωρεθούμε, και
β) την ανάγκη να συγχωρούμε
1. Η
ΑΠΕΛΠΙΣΤΙΚΗ ΤΟΥ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ
Φαμφαρόνος, γιομάτος αίσθημα ανωτερότητας κι αυτοδικαίωσης ο
άνθρωπος, αρχίζει να βλέπει τον εαυτό του, μόνο όταν τοποθετηθεί μπροστά στον
Κύριο και το αποκαλυπτικό φως του λόγου Του. Το φανάρι με το οποιο φώτιζε τα
σφάλματα των άλλων σβήνει στα χέρια του, ενώ εκτυφλωτικό το φως του Θεού του
φανερώνει ότι είναι:
• μεγάλος
χρεώστης «μυρίων ταλάντων» (24)
• καθολικά
χρεωκοπημένος (25)
• τελεσίδικα
καταδικασμένος (25)
Στον υλικό τομέα, δεν θα δυσκολευτείτε τέτοιους τύπους να
βρείτε στις φυλακές. Το χρέος μεγάλο, η καταδίκη μεγαλύτερη, στην καρδιά ούτε η
πιο μικρή ελπίδα. Στον πνευματικό τομέα, μη διστάσεις να δεις τον εαυτό σου σ’ αυτή
την κατάσταση. Μπροστά στη δικαιοσύνη του Θεού, είσαι προσωπικά κι αμετάκλητα
καταδικασμένος (Ρωμ.γ:20, 9-18).
2. ΤΟ
ΣΩΤΗΡΙΟ ΒΗΜΑ
Τί είπε, δεν έχει τόσο σημασία. Συχνά στις προσευχές μας δεν
είμαστε εκφραστικά σωστοί. Όμως, «ο Κύριος βλέπει την καρδιά» (Α’ Σαμ.ις:7).
Έτσι βλέποντας το «πεσών, προσεκύνει αυτόν» (26), παραβλέπει την άτοπη υπόσχεση
«θέλω σοι αποδώσει πάντα». Πώς και τί ν’ ανταποδώσει; «Τί μπορεί να δώσει ο
άνθρωπος σ’ αντάλλαγμα της ψυχής του;» (Ματθ.ις:26). Ο Κύριος, τον συγχωρεί. Ο
Κύριος, μας αφαιρεί όλο το φορτίο. Ο Κύριος, πλήρωσε στο Σταυρό, για όλες μας
τις αμαρτίες. Το έργο Του, πόσο ανάγλυφα περιγράφεται σε τρεις εκφράσεις της
παραβολής:
• «τον σπλαχνίστηκε» (27)
• «αφήκεν εις αυτόν το δάνειον» (27)
• «τον απέλυσεν» (27)
Όποιος έτσι γεύτηκε τη συγνώμη του Θεού, ενώνει τη φωνή της
δοξολογίας του μ’ αυτή του Μιχαία- «τις Θεός όμοιος σου, συγχωρών ανομίαν και
παραβλέπων την παράβασιν!» (ζ:18).
3. Η
ΑΠΡΕΠΗ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑ
Γρήγορα ξέχασε, κείνο που έπρεπε να θυμάται πάντοτε- ότι
υπήρξε ο συγχωρεμένος του Θεού. «Πέτρο, με ρωτάς αν μέχρι εφτά. Τί θα συνέβαινε
αν χρησιμοποιούσα τούτο τον κανόνα για σένα - στο βουνό όταν δεν ήξερες τί λες
(Μάρκ.θ:6), στο δρόμο προς Ιερουσαλήμ που 'γινες όργανο του Διαβόλου (Ματθ.ις:23),
στην τριπλή σου άρνηση (κς:7)! Εσύ, πώς πιάνεις τον αδελφό σου από το λαιμό!
Εσύ, γιατί δεν συγχωρείς!».
Η συγχωρητικότητά
μας, όταν υπάρχει:
α) δείχνει ότι μοιάζουμε στον Κύριο
β) δείχνει ότι ενθυμούμεθα ότι εμείς πρώτα συγχωρεθήκαμε.
Η συγχωρητικότητά
μας, πρέπει να είναι:
α) «εκ καρδίας», πλούσια κι ατσιγκούνευτη
β) σ’ ένδειξη ευγνωμοσύνης στον Κύριο. Ο Κύριος δέχεται το
χρέη μας σ’ Αυτόν, να εξοφλούνται στους ανθρώπους.
ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ:
Έλλειψη συγχωρητικότητας, προδίνει τουλάχιστο εσφαλμένη
πνευματική τοποθέτηση. Ας διορθώσουμε τη ζωή μας σ’ αυτό τον κεφαλαιώδη τομέα των
αδελφικών (ή και ανθρώπινων) σχέσεων. Ο λόγος του Θεού μας προτρέπει: «Γίνεσθε δε
εις αλλήλους χρηστοί, εύσπλαχνοι, συγχωρούντες αλλήλους, καθώς ο Θεός
συνεχώρησεν εσάς, διά του Χριστού» (Εφες.δ:32).
