Πολλές φορές και κατά πολλούς τρόπους, ο άνθρωπος ακουμπάει την ελπίδα του στον άνθρωπο. Μπορεί τούτος ο δεύτερος να είναι ο φίλος, ο συγγενής, κάποιος που έχει τη δύναμη και τη θέση, από την οποία ο πρώτος περιμένει την επέμβαση και τη λύση. Είναι φαινόμενο της ανθρώπινης συμβίωσης τούτο. Είναι το σύμπτωμα της αδυναμίας του ανθρώπου, μόνος του και αβοήθητος, ν’ ανταπεξέλθει στις δυσκολίες και απαιτήσεις της ζωής.
Όμως συχνά, πολύ συχνά... η ανθρώπινη ελπίδα καταισχύνει. Τα ανθρώπινα στηρίγματα αποδεικνύονται σαθρά. Κι άλλες φορές, ο δυνατός είναι και ο αδιάφορος, ο κουφός στα χτυπήματά μας στην πόρτα του. Τούτη, ατυχώς, είναι συνηθισμένη πείρα μας και... απογοήτευσή μας.
Γι’ αυτό ο Ψαλμωδός, απευθύνεται στο Θεό με τη προσευχή: «Κύριε, μη με καταισχύνεις στην ελπίδα μου» (116).
Βεβαίωσε μέσα μου, Κύριε, και ας δούνε και οι άλλοι γύρω μου, ότι όσοι σε Σένα στηρίζονται δεν διαψεύδονται, ούτε απογοητεύονται. Τούτη η παραπάνω συμπεριφορά και θέση, οροθετεί αναμφίβολα τη διαχωριστική γραμμή, ανάμεσα στον άπιστο και τον πιστό. Ο πρώτος στηρίζεται με κομπασμό στις δικές του προσωπικές δυνάμεις ή το πολύ-πολύ ζητάει - άλλες φορές εκλιπαρεί - τη βοήθεια του διπλανού του. Ο πιστός, έχει στήριγμά του και ελπίδα του, τον Κύριο.
«Ελπίσαμε, βεβαιώνει ο Παύλος τον Τιμόθεο, στον ζωντανό Θεό, ο οποίος είναι σωτήρας όλων των ανθρώπων, μάλιστα των πιστών» (Α' Τιμ.δ:10).
Ας καταφεύγουμε πάντοτε σ’ Εκείνον.
