Ιωάν.ς:5 Υψώσας λοιπόν ο
Ιησούς τους οφθαλμούς και ιδών ότι πολύς όχλος έρχεται προς αυτόν, λέγει προς
τον Φίλιππον· Πόθεν θέλομεν αγοράσει άρτους, διά να φάγωσιν ούτοι;
Δεν υπάρχει άνθρωπος, δεν υπάρχει
οικογένεια ή κοινωνία που να μην έχει προβλήματα. Μικρά και μεγάλα. Απλά και
περίπλοκα. Η ζωή είναι γεμάτη από προβλήματα. Προβλήματα οικονομικά,
ψυχολογικά, προβλήματα σχέσεων, υγείας.
Μερικά απ' αυτά τα προβλήματα
δημιουργούνται από τις περιστάσεις και τις συνθήκες της ζωής. Είναι ανεξάρτητα
από τη δική μας θέληση. Τα αντιμετωπίζουμε χωρίς να έχουμε άμεση ευθύνη.
Υπάρχουν όμως και προβλήματα που δημιουργούμε εμείς οι ίδιοι. Με τις απροσεξίες
μας, τις επιπολαιότητές μας, τους εγωισμούς μας. Δημιουργούμε προβλήματα στους
εαυτούς μας, στην οικογένειά μας ή και ευρύτερα στον κοινωνικό κύκλο μέσα εις
τον οποίον κινούμαστε.
Υπάρχουν όμως και προβλήματα που
μας βάζει ο Θεός. Τα βάζει μπροστά μας, όπως θα δούμε, για κάποιο συγκεκριμένο
σκοπό.
Ένα τέτοιο πρόβλημα έβαλε ο
Ιησούς στο Φίλιππο όταν στην ύπαιθρο, όπου βρέθηκε, τον ακολούθησαν πλήθη
κόσμου. Το πρόβλημα ήταν: Από πού θα προμηθευτούμε ψωμί για όλο αυτό το πλήθος;
Και το έκανε αυτό ο Ιησούς στο
Φίλιππο, για να δοκιμάσει τόσο την πίστη όσο και την αγάπη του.
Να τον βοηθήσει να αντιμετωπίζει
τα προβλήματα. Ο ίδιος ο Χριστός δεν είχε πρόβλημα. Ήξερε τι επρόκειτο να
γίνει. Ήξερε πως ο ίδιος θα έδινε λύση. Δεν ζητούσε λοιπόν στην ουσία από το
Φίλιππο να του παρουσιάσει ψωμί για τα πλήθη. Κάτι άλλο ζητούσε. Το ενδιαφέρον
του, την αγάπη του, την πίστη του αν ήταν ζωντανή!
Αν ο Φίλιππος είχε τέτοια ώριμη πίστη
θα μπορούσε ν’ απαντήσει: Δάσκαλε, δεν υπάρχει ανάγκη να αγοράσουμε ψωμί για
όλα αυτά τα πλήθη. Συ είσαι εδώ και συ είσαι μεγαλύτερος από το Μωυσή που
έθρεψε τις χιλιάδες των πατέρων μας με το μάννα στην έρημο.
Θα μπορούσε ακόμα να πει: Δεν
ξέρω, Κύριε, από πού μπορούμε να βρούμε τόσο ψωμί. Ξέρω όμως ότι ο άνθρωπος δεν
μπορεί να ζήσει με άρτο μόνο. Μπορείς με ένα λόγο σου να τονώσεις και να χορτάσεις
αυτό το λαό.
Αλλά ο Φίλιππος δεν έχει ακόμα
αυτή την ώριμη, την ολοκληρωμένη πίστη. Καταπιάνεται να λύσει το πρόβλημα με τη
λογική που διαθέτει. Άρχισε να λογαριάζει: πόσοι να είναι; Μια, δυο, τρεις, έως
πέντε χιλιάδες. Χρειάζεται τόσο ψωμί που διακόσια δηνάρια δεν φτάνουν για να
τους δώσουμε από ένα κομματάκι. Ο υπολογισμός του ήταν σωστός. Μόνο που δεν
έβαλε στον υπολογισμό μέσα τη δύναμη του Χριστού.
Λογάριασε τα πλήθη, τα ψωμιά και
τα λεφτά. Αυτό ακριβώς που κάνουμε κι εμείς όλοι. Όταν αντιμετωπίζουμε τα
προβλήματά μας, όταν δοκιμάζεται η πίστη μας. Πώς θα ανταπεξέλθουμε;
Λογαριάζουμε τις δυνάμεις μας, τα υλικά μέσα που έχουμε στη διάθεσή μας.
Αφήνουμε όμως έξω από τους υπολογισμούς μας το Θεό - τη δύναμή Του, τη χάρη Του,
την πρόνοιά Του. Την επέμβασή Του που ανατρέπει όλους τους υπολογισμούς μας.
Μήπως και ο Μωυσής δεν έκανε αυτούς τους υπολογισμούς της ολιγοπιστίας; Σε μια ανάλογη
περίσταση είπε:
Αριθ.ια:21-23 Εξακόσιαι
χιλιάδες πεζών είναι ο λαός, εν μέσω των οποίων εγώ είμαι και συ είπας, Θέλω δώσει
εις αυτούς κρέας, διά να φάγωσιν ολόκληρον μήνα. Θέλουσι σφαχθή δι' αυτούς τα
ποίμνια και αι αγέλαι, διά να εξαρκέσωσιν εις αυτούς; ή θέλουσι συναχθή ομού
πάντα τα οψάρια της θαλάσσης δι' αυτούς, διά να εξαρκέσωσιν εις αυτούς; Και
είπε Κύριος προς τον Μωϋσήν, Μήπως η χειρ του Κυρίου εσμικρύνθη; τώρα θέλεις
ιδεί αν εκτελήται ο λόγος μου, ή ουχί.
Βλέπετε στην αριθμητική δεν έκαμε
λάθος ούτε ο Μωυσής, ούτε ο Φίλιππος. Αλλά η αριθμητική του Θεού είναι τελείως
διαφορετική. Σκεφτείτε αυτό που είπε ο Κύριός μας για τον ποιμένα που έτρεξε να
βρει το χαμένο του πρόβατο. Αφήνει τα 99 για να σώσει το ένα! Με το λογικό μας
θα σκεπτόμασταν διαφορετικά. Για το ένα που ξεστράτισε και είναι χαμένο θα
παραμελήσω τα 99 και θα τα αφήσω μόνα τους και ίσως στην απουσία μου κάποιος
κλέφτης ή κάποιος λύκος να τα απειλήσει; Να εγκαταλείψω τα 99 για το ένα; Είναι
παράλογο... Αυτό όμως το παράλογο είναι η λογική του Χριστού.
Με το πρόβλημα όμως που έθεσε ο
Χριστός στο Φίλιππο δεν δοκιμάστηκε μόνο η πίστη του. Δοκιμάστηκε και η αγάπη
του. Και αν η πίστη του βρέθηκε αδύνατη, όχι όμως και η αγάπη του. Θα μπορούσε
να πει στον Κύριό του: Γιατί να απασχοληθώ με αυτό το πρόβλημα; Δεν είναι δικό
μου! Δεν με αφορά. Εγώ θα σκεφθώ πού θα βρεθεί ψωμί για όλους αυτούς τους
ανθρώπους; Ας το σκεφτούν μόνοι τους.
Είναι αλήθεια ότι εμείς τις
περισσότερες φορές, όταν δοκιμάζεται η αγάπη μας, προτιμούμε να δείξουμε
αδιαφορία. Χιλιάδες γύρω μας οι πεινασμένες ψυχές. Ο Κύριος πάντα ο ίδιος σε
ευσπλαχνία, μας απευθύνει το ίδιο ερώτημα: Φίλιππε, έλα μαζί μου να δούμε πώς
θα θρέψουμε αυτό το λαό που είναι σκορπισμένος σαν πρόβατα που δεν έχουν
ποιμένα. Πώς θα τους δώσουμε αυτό που έχουν ανάγκη; Μπροστά σ' αυτή την ανάγκη,
είτε υλική είναι, είτε πνευματική, εμείς όχι μόνο απιστούμε, αλλά και δεν
νοιώθουμε, δεν συμμεριζόμαστε την αγάπη του Χριστού. Αδιαφορούμε. Δεν είναι
δική μας δουλειά. Δεν είναι δική μας ευθύνη. Και έτσι ξεφεύγουμε. Όπως ο ιερέας
και όπως ο Λευίτης στην παραβολή του καλού Σαμαρείτη προσπέρασαν τον ληστεμένο
και πληγωμένο συνάνθρωπό τους.
Γιατί όμως ο Κύριος έθεσε το
πρόβλημα στο Φίλιππο και όχι σε κανένα άλλον από τους μαθητές; Η απάντηση είναι
και εύκολη και πολύ διδακτική. Ο Φίλιππος καταγόταν από τη Βηθεσδά και εκεί
κοντά ήταν ο Ιησούς και τα πλήθη. Έπρεπε λοιπόν να ξέρει και έπρεπε πιο πολύ
από όλους τους άλλους ο Φίλιππος να αισθάνεται κάποια υποχρέωση. Ο καθένας μας
είναι χρεώστης για το άμεσο περιβάλλον του. Για τον τόπο του, το σπίτι του, για
τους γύρω του. Αυτούς που βλέπει κάθε μέρα στη δουλειά του. Όταν διψά η αυλή
σου, πότιζέ την! Είναι αδιανόητο να τρέχεις να ποτίζεις ένα μακρινό αγρό όταν
το δικό σου χωράφι είναι διψασμένο.
Πόσο είμαστε διατεθειμένοι να συμμεριστούμε
το ενδιαφέρον του Χριστού για τις ψυχές που είναι γύρω μας; Ο Παύλος φλεγόταν
για τους συμπατριώτες του να τους δει μέσα στη Βασιλεία του Θεού. Έλεγε: "Χρεώστης είμαι προς Έλληνας τε και βαρβάρους".
Αλλά ειδικότερα για τους δικούς του έλεγε: "Ηυχόμην αυτός εγώ να ήμαι ανάθεμα από του Χριστού υπέρ των αδελφών μου,
των κατά σάρκα συγγενών μου" (Ρωμ.θ:3).
Τέτοια ήταν η λαχτάρα του να δει
τους ομοεθνείς του ώστε αν ήταν δυνατό ο ίδιος να παραχωρήσει τη θέση του...
Εύκολο είναι να τρέχουμε να δίνουμε τη μαρτυρία μας εκεί που δεν μας γνωρίζουν.
Τι γίνεται όμως με τους ανθρώπους που είναι δίπλα μας, μας βλέπουν κάθε μέρα
και είναι σε θέση να παρακολουθούν αν η ζωή μας επιβεβαιώνει αυτά που
προσπαθούμε να τους μεταδώσουμε;
Εδώ μας δοκιμάζει ο Χριστός. Εδώ
μας θέλει.
Τα προβλήματα, οι ανάγκες, οι
δύσκολοι άνθρωποι που υπάρχουν γύρω μας, αποτελούν μια πρόκληση που δοκιμάζει
την πίστη μας και την αγάπη μας.
Φίλιππε, από πού θα αγοράσουμε
ψωμί για όλους αυτούς τους ανθρώπους;
Πώς μπορεί να γίνει το έργο του
Ευαγγελίου; Ποιος μπορεί να θρέψει και να φωτίσει όλα αυτά τα πλήθη που είναι
στο σκοτάδι και την άγνοια, πεινασμένα; Μπορούν αυτοί οι γυμνοί σκελετοί να
αποκτήσουν ζωή; Μπορούν αυτά τα σκορπισμένα οστά που είδε ο προφήτης στην έρημο
να συναρμολογηθούν και να αναζήσουν;
Σ' αυτό το σημείο έρχεται η δύναμη
του Θεού. Για το Χριστό δεν υπήρχε ούτε υπάρχει πρόβλημα. Ο Ιησούς γνώριζε τι
έμελλε να κάμει. Και γνώριζε και ήθελε και μπορούσε.
Ναι, γνώριζε. Πάντοτε γνωρίζει.
Εμείς αγνοούμε το τι συμβαίνει γύρω μας και το τι θα συμβεί. Δεν αγνοεί όμως
Εκείνος. Γνώριζε πόσα ήταν τα πλήθη. Πόσα ψωμιά χρειαζόταν. Και πως ο ίδιος θα έπαιρνε
τα λίγα ψωμιά και τα λίγα ψάρια για να χορτάσει αυτά τα πλήθη και να τα
εξαποστείλει ικανοποιημένα και ξεκουρασμένα. Πριν γίνει ό,τι έγινε το γνώριζε.
Και γνωρίζει το δικό σου πρόβλημα
και το δικό μου πρόβλημα. Όπως γνωρίζει και όλες τις ανάγκες που υπάρχουν γύρω
μας. "Ο Πατήρ σας ο ουράνιος εξεύρει
τίνων έχετε χρείαν πριν εσείς ζητήσητε παρ' αυτού" (Ματθ.ς:8).
Όταν προσευχόμαστε και αναφέρουμε
τις ανάγκες μας στον Κύριο, δεν το κάνουμε για να Τον πληροφορήσουμε σα να μη γνωρίζει
τι μας συμβαίνει και ποιες είναι οι ανάγκες μας. Τα γνωρίζει όλα. Και γνωρίζει
τι πρέπει να κάνει στην κάθε περίσταση. Ήξερε ο Ιησούς ότι εκεί ανάμεσα στο
πλήθος, πριν ο άλλος μαθητής, ο Ανδρέας, το επισημάνει, ήξερε ότι υπήρχε ένα
παιδί που κρατούσε στο καλάθι του τα πέντε ψωμιά και δύο ψάρια. Όπως και τώρα
γνωρίζει. Ποιος από μας, είναι εδώ με τα λίγα χαρίσματα, με τις λίγες δυνάμεις,
με τα λίγα μέσα που έχει - με τα λίγα ψωμιά και τα λίγα ψάρια, διατεθειμένος να
τα βάλει στα χέρια του Χριστού. Ξέρει ποιος θα κρύψει το ένα τάλαντο που του
έχει εμπιστευθεί και ποιος θα το παραδώσει...
Κοιτάξετε όμως με πόση τάξη και
ηρεμία κάνει ο Χριστός το έργο Του. Δίνει οδηγίες. Κάμετε τους ανθρώπους να καθίσουν
στη χλόη. Ο Κύριός μας είναι Θεός τάξης. Γι' αυτό το Πνεύμα το Άγιο μας
παραγγέλλει: όλα ας γίνονται ευσχημόνως και κατά τάξη. Το θαύμα δεν είναι μόνο
στο τι έκανε εκείνη την ώρα αλλά και στο πώς το έκανε!
Καθώς παρακολουθούμε το Χριστό
στη θαυμαστή αυτή ιστορία, ας βγάλουμε τα πνευματικά συμπεράσματα:
·
- Πώς να αντιμετωπίσω το πρόβλημα που είναι μπροστά μου;
- Πώς να σηκώσω το φορτίο μου και να ανταποκριθώ στις ανάγκες που παρουσιάζονται;
- Πώς να υπομείνω τη θλίψη;
Ας μην ξεχνάμε ότι μέσα στα
προβλήματά μας είναι ο ίδιος ο Χριστός. Μας προβληματίζει και μας δοκιμάζει.
Ξέρει Εκείνος. Όταν εμείς δεν ξέρουμε τι να κάνουμε και τι να πούμε μπροστά
στις περιστάσεις, Εκείνος ξέρει! Άφησε το πρόβλημά σου στα πόδια Του... "Πάσαν την μέριμναν υμών ρίψατε επ' αυτόν
διότι αυτός φροντίζει για σας..."
Έχουμε τη διαβεβαίωσή του ότι
μπορεί να κάνει περισσότερα από όσα ζητούμε ή νοούμε. Στη ζωή μας, στις
δοκιμασίες μας, στο έργο του Ευαγγελίου για τις ψυχές που είναι πεινασμένες
γύρω μας. Γι' αυτά τα παιδιά που μεγαλώνουν και οι γονείς προβληματίζονται πώς
να τα προφυλάξουν, πώς να τα καθοδηγήσουν και ακούς να λένε: Δεν ξέρω τι να κάνω!
Δεν ξέρεις. Εκείνος όμως ξέρει...
Συγχωράει, ελκύει, αναγεννά,
φωτίζει.
Δώσε εσύ τον εαυτό σου, τα λίγα
ψωμάκια που έχεις και τα λίγα ψαράκια, στα χέρια Του. Τα υπόλοιπα είναι δική
Του δουλειά!
