Ένα ενεργό μέλος μιας εκκλησίας, ξαφνικά σταμάτησε να πηγαίνει στις συναθροίσεις. Μετά από μερικούς εβδομάδες, ο ποιμένας τον επισκέφτηκε ένα κρύο χειμωνιάτικο βράδυ.
Ο άνθρωπος αυτός ζούσε μόνος του και απολάμβανε τη φωτιά που
έκαιγε στο τζάκι του. Μαντεύοντας το λόγο της επίσκεψης του ποιμένα, ο άνδρας
τον καλωσόρισε και τον οδήγησε στην άνετη πολυθρόνα κοντά στο τζάκι,
περιμένοντας σιωπηλός.
Ο ποιμένας κάθισε ήσυχα, κοιτάζοντας τη φωτιά για κάποια λεπτά,
χωρίς να πει τίποτα.
Κατόπιν σηκώθηκε, πήρε τη μασιά, και έπιασε ένα κατακόκκινο από
τη φωτιά κάρβουνο που καιγόταν με δυνατή φλόγα και το άφησε μόνο του σε μια
άκρη.
Οι δύο άντρες παρακολουθούσαν τώρα σιωπηλά τη φλόγα αυτού του
κάρβουνου να τρεμοπαίζει, να μικραίνει,
και στο τέλος να σβήσει και να πεθάνει. Το κάρβουνο σε λίγο έγινε κρύο και
μαύρο.
Καμία λέξη δεν είχε βγει από το στόμα τους από τότε που χαιρετηθήκανε
στην αρχή. Μετά, ο ποιμένας παίρνει το κρύο κάρβουνο με το χέρι του και το
βάζει πίσω στη φωτιά ανάμεσα στα άλλα κάρβουνα που καιγόταν.
Καθώς ο ποιμένας περπάτησε προς την πόρτα για να φύγει, ο οικοδεσπότης
είπε (με δάκρυα στα μάτια), "Σ’ ευχαριστώ πολύ για την επίσκεψή και
ιδιαίτερα για το σιωπηλό κήρυγμα. Θα είμαι στην εκκλησία την επόμενη Κυριακή."
Μερικές φορές λέμε πάρα πολλά για ασήμαντα πράγματα, και οι άνθρωποι
τείνουν να ακούν όλο και λιγότερο. Μερικές φορές τα καλύτερα κηρύγματα είναι
χωρίς λόγια. Μπορούν οι άλλοι να δουν τον Ιησού μέσα μας; Τους δίνουμε το
μήνυμα που χρειάζονται; Τους δίνουμε αυτό που θέλει ο Θεός;
