Εβρ.α:1 Η πρόταση
με την οποία ανοίγει η επιστολή είναι ένα από τα ομορφότερα κομμάτια σ’
ολόκληρη τη Βίβλο. Εδώ η θεότητα του Ιησού Χριστού παίρνει την πρώτη θέση. Ο Θεός
του σύμπαντος, ο Γιάχβε που είναι το Πνεύμα λάλησε δια των προφητών. Μπορεί να
μιλούσε ο Ησαΐας, αλλά ουσιαστικά ήταν ο Κύριος που μιλούσε. Προφήτης όμως δεν
ήταν μόνο ο Ησαΐας αλλά και ο Αβραάμ και ο Νώε και ο Ενώχ. Ο Θεός άρχισε σιγά
σιγά να φανερώνει το θέλημά του μέσα από άγιους ανθρώπους. Μόλις αμάρτησε ο
Αδάμ και η Εύα, αμέσως βλέπουμε την εισαγωγή της θυσίας. Πως ήξερε ο Άβελ ότι
έπρεπε να θυσιάσει αρνί και ότι αυτή είναι η σωστή θυσία;
Ο Θεός το φανέρωσε στον Αδάμ κι αυτός το δίδαξε στα παιδιά
του. Αφού σκοτώθηκε ο Άβελ γεννιέται ο Σήθ κι απ' τον Σήθ βγαίνουν τα παιδιά
του Θεού. Ο Ενώχ, ο Μαθουσάλα, ο Νώε. Μετά τον κατακλυσμό, βγαίνουν από την
κιβωτό και θυσιάζουν καθαρά ζώα. Ποιος τους το δίδαξε;
Βλέπουμε ακόμη ανθρώπους όπως το Μελχισεδέκ που ήταν ο βασιλιάς
της πόλης Σαλήμ, να είναι ιερέας του Θεού του υψίστου. Βλέπουμε τον πεθερό του
Μωυσή, τον Ιωθόρ, να είναι ιερεύς του υψίστου. Πως ήξεραν αυτοί οι άνθρωποι ;
Τον καιρό του Ιώβ, ενώ δεν αναφέρεται πουθενά ότι υπήρχε
διδασκαλία, βλέπουμε τον Ιώβ να έχει μια τέλεια επαφή με το Θεό που σημαίνει
ότι ο Θεός είχε μιλήσει με τους ανθρώπους, είχε φανερώσει το θέλημά Του άσχετα
αν δεν γράφονταν. Βλέπουμε όμως τα αποτελέσματα.
Από τον Αδάμ πάει στο Νώε
από τους 3 γιούς του Νώε ξεχωρίζει τον Σήμ. Απ' τη γενιά του Σήμ ξεχωρίζει τη
γενιά του Θάρα απ' τον Θάρα ξεχωρίζει το γιό του τον Αβραάμ απ' τον Αβραάμ τη
φυλή του Ιούδα κι απ' την φυλή του Ιούδα ξεχωρίζει την οικογένεια του Ιεσαί. Απ'
τον Ιεσαί τον Δαβίδ απ' τον Δαβίδ τον Σολομώντα και το Νάθαν. Απ' το Νάθαν είναι
η Μαριάμ και απ' τον Σολομώντα ο Ιωσήφ κι έτσι ο Χριστός βγαίνει μέσα απ' την
γενιά του Ιούδα, αυτό που ο Θεός ήθελε να πει με όλους τους προφήτες, αυτό που
ήθελε να βάλει στις καρδιές των ανθρώπων συνέβη το 4.000 από Αδάμ.
Απ’ την αρχή του κόσμου,
ο Θεός μίλησε στον άνθρωπο πολλές φορές και με πολλούς διαφορετικούς τρόπους.
Αρχίζοντας από τον Αδάμ και τελειώνοντας με τον Μαλαχία, μια περίοδο
περισσότερο από 3.500 χρόνια, ο Θεός μιλούσε στους ανθρώπους με τους προφήτες.
Απ’ το Μαλαχία μέχρι το Χριστό, υπήρξαν ενδιάμεσα 400 σιωπηλά χρόνια. Τώρα, ο
Θεός έχει μιλήσει με μια πλήρη αποκάλυψη του εαυτού Του εν Χριστώ Ιησού.
Με το άνοιγμα της
επιστολής, δίδονται σαφείς αποδείξεις για τη θεότητα του Ιησού:
1. Ονομάζεται «Θεός»
(Εβρ.α:8)
2. Ονομάζεται «Κύριος»
(Εβρ.α:10)
3. Δημιούργησε
τους αιώνες, το σύμπαν (Εβρ.α:2, 10)
4. Διατηρεί
τα πάντα (Εβρ.α:3)
5. Είναι
ο Σωτήρας των αμαρτωλών (Εβρ.α:3)
6. Είναι
ο χαρακτήρ της υποστάσεως του Θεού (Εβρ.α:3)
7. Είναι
κληρονόμος πάντων (Εβρ.α:2)
8. Κάθεται
σε θέση ισχύος (Εβρ.α:3)
9. Είναι
ανώτερος των αγγέλων (Εβρ.α:4-8)
Ο Θεός λοιπόν μίλησε πολλάκις και πολυτρόπως. Μίλησε στο
Μωυσή μέσα από την καιόμενη βάτο. Μετά, στη Σκηνή του Μαρτυρίου, το βράδυ ήταν
σαν στήλη πυρός και την ημέρα σαν νεφέλη. Στο όρος Σινά φανερώθηκε σαν φωτιά
και καπνός και αστραπές και βροντές. Φανερώθηκε στον Αβραάμ σαν ένας άνθρωπος
μαζί με δύο αγγέλους και του μίλησε.
Ο Θεός προσπάθησε πολλές φορές να πλησιάσει τα παιδιά Του να
τους μιλήσει πρόσωπο με πρόσωπο.
Τώρα, έγινε προσιτός ο Θεός σε μας δια Ιησού Χριστού. Ένας
τίτλος του Ιησού είναι «Εμμανουήλ» δηλ. ο Θεός μαζί μας.
Λέει τώρα ότι στις έσχατες μέρες μίλησε «εν Υιώ».
Ιωάν. ιδ:9 Λέγει
προς αυτόν ο Ιησούς· Τόσον καιρόν είμαι μεθ' υμών, και δεν με εγνώρισας, Φίλιππε;
όστις είδεν εμέ είδε τον Πατέρα· και πως συ λέγεις, Δείξον εις ημάς τον Πατέρα;
Τι έπρεπε να γνωρίζει ο Φίλιππος; Ότι ο Χριστός είναι το
κατοικητήριο του Θεού.
Εβρ.α:2 Β’ Κορ.
ε:19 δηλονότι ο Θεός ήτο εν τω Χριστώ
διαλλάσσων τον κόσμον προς εαυτόν, μη λογαριάζων εις αυτούς τα πταίσματα αυτών,
και ενεπιστεύθη εις ημάς τον λόγον της διαλλαγής.
Κολ. β:8-9 Βλέπετε
μη σας εξαπατήση τις διά της φιλοσοφίας και της ματαίας απάτης, κατά την
παράδοσιν των ανθρώπων, κατά τα στοιχεία του κόσμου και ουχί κατά Χριστόν·
διότι εν αυτώ κατοικεί παν το πλήρωμα της θεότητος σωματικώς,
Εφεσ. α:9-10 γνωστοποιήσας
εις ημάς το μυστήριον του θελήματος αυτού κατά την ευδοκίαν αυτού, την οποίαν
προέθετο εν εαυτώ, εις οικονομίαν του πληρώματος των καιρών, να συγκεφαλαιώση
τα πάντα εν τω Χριστώ και τα εν τοις ουρανοίς και τα επί της γης.
Αυτό που θέλει ο Θεός είναι να συγκεφαλαιώσει τα πάντα εν
Χριστώ.
Κολ. α:15-18 όστις
είναι εικών του Θεού του αοράτου, πρωτότοκος πάσης κτίσεως, επειδή δι' αυτού
εκτίσθησαν τα πάντα, τα εν τοις ουρανοίς και τα επί της γης, τα ορατά και τα
αόρατα, είτε θρόνοι είτε κυριότητες είτε αρχαί είτε εξουσίαι· τα πάντα δι' αυτού
και εις αυτόν εκτίσθησαν· και αυτός είναι προ πάντων, και τα πάντα συντηρούνται
δι' αυτού, και αυτός είναι η κεφαλή του σώματος, της εκκλησίας· όστις είναι
αρχή, πρωτότοκος εκ των νεκρών, διά να γείνη αυτός πρωτεύων εις τα πάντα,
Δηλαδή οτιδήποτε έκανε ο Θεός το έκανε εξ αιτίας του Ιησού
Χριστού. Πρώτα είδε το Χριστό σαν το εξιλαστήριο μέσο με το οποίο εξαγοράσθηκε
όλη η ανθρωπότητα. Στο εδ.19 η λέξη «πατήρ»
δεν υπάρχει στο κριτικό κείμενο. Το πλήρωμα είναι ο Πατέρας (ο Πατήρ ο μένων εν εμοι αυτός εκτελεί τα
έργα).
Τον έθεσε λοιπόν κληρονόμο πάντων, κεφαλή της εκκλησίας και
τώρα θα δούμε πως εννοεί ο λόγος του Θεού την προΰπαρξη του Χριστού.
Ο Παύλος μιλάει σε Εβραϊκά μυαλά που έχουν μεγαλώσει και
ποτιστεί με το μονοθεϊσμό. Για τους Εβραίους ο Θεός είναι ο Γιάχβε, το Πνεύμα.
Σε κάποιο σημείο στην αιωνιότητα του παρελθόντος ο Θεός μέσα
στην αγάπη Του βλέπει τη δημιουργία της εκκλησίας. Βλέπει τον άνθρωπο κατ'
εικόνα και ομοίωσή Του μέσα στην παρουσία Του να του δίνει αγάπη και να παίρνει
αγάπη απ' τον άνθρωπο. Να είναι ένα διαφορετικό όν απ' Αυτόν αλλά ταυτισμένο με
Αυτόν, όπως ο άνδρας είναι διαφορετικός από τη γυναίκα αλλά και οι δύο είναι
ταυτισμένοι σε μία σάρκα.
Ακριβώς αυτή τη σχέση μας δείχνει ο Θεός με τον άντρα και τη
γυναίκα και γι' αυτό μας έφτιαξε έτσι. Θα μπορούσε να μας είχε κάνει ερμαφρόδιτους
όπως τα σκουλήκια και τα σαλιγκάρια.
Αυτό που έκανε ο Θεός, να δημιουργήσει άντρα και γυναίκα δεν
είναι τυχαίο. Μέσα σ’ αυτή τη σχέση κρύβεται το μυστήριο που λέει για το γάμο Εφες. ε:32 Το μυστήριον τούτο είναι μέγα, εγώ δε λέγω
τούτο περί Χριστού και περί της εκκλησίας.
Είναι το μυστήριο της ευσέβειας, η φανέρωση του Θεού στη σάρκα.
Ο Θεός εν Χριστώ, είναι ο άνδρας και η εκκλησία είναι η γυναίκα, και οι δύο
γίνονται εις σάρκαν μίαν.
Ο Θεός θέλει να φτιάξει τώρα ένα άνθρωπο (πλήθος ανθρώπων) μέσα
στον οποίο να κατοικήσει πλήρως. Να έχει τέλεια επαφή με το Πνεύμα Του, να τον γεμίζει
με τη χάρη Του, κι ο άνθρωπος απ’ την άλλη μεριά να απολαμβάνει αυτή τη σχέση
και να δίνει λατρεία στο Θεό. Αυτό βλέπει ο Θεός, Του αρέσει και θέλει να το φτιάξει.
Πρέπει όμως πρώτα να φτιάξει τη Γη η οποία θα έχει τέτοιες συνθήκες που να
μπορεί να ζήσει ο άνθρωπος πάνω της. Να έχει τέτοια ομορφιά ώστε ο άνθρωπος να
αισθάνεται παντού γύρω του το Θεό. Όπου και να κοιτάξει να βλέπει το μεγαλείο
του Θεού.
Θα φτιάξει λοιπόν τη Γη τα άστρα τους Γαλαξίες θα φτιάξει
την Εδέμ θα βάλει τον άνθρωπο εκεί μέσα…. αλλά. . . . ;
Ο άνθρωπος θα αμαρτήσει. Ο Θεός σκέφτεται ότι κάτι πρέπει να
κάνει.
Αμέσως η αμαρτία καλεί τη λύτρωση. Άρα για να φτιάξει όλα
αυτά που θέλει ο Θεός, πρέπει να υπάρχει κάτι πιο μπροστά. Ένα εξιλαστήριο μέσο,
ένα μέσο δια του οποίου ο Θεός θα μπορέσει να εξαγοράσει τον άνθρωπο από την
αμαρτία ώστε να πραγματοποιηθεί το θέλημά Του.
Αυτό το μέσο λέγεται Ιησούς Χριστός. Είπαμε ότι ο Θεός είναι
ένας, ο Γιάχβε. Αν πούμε ότι ο Χριστός προϋπήρχε σαν θεότητα, μαζί με τον Πατέρα,
τότε έχουμε 2 θεούς.
Αυτές οι σκέψεις βασάνιζαν τους ανθρώπους μέσα στην
εκκλησιαστική ιστορία πάρα πολύ καιρό. Προσπαθούσαν να μπουν μέσα στο Θεό. Μεγάλη
βλασφημία.
Δεν πήραν τα καθαρά εδάφια του λόγου του Θεού, ότι ο Θεός
είναι εις, ο Γιάχβε είναι εις, είναι ΕΧΑΔ που είναι ένα αδιάσπαστο αριθμητικό.
Πήραν τις φιλοσοφίες του Πλάτωνα ο οποίος τις πήρε από το
Σωκράτη ο οποίος τις πήρε από τους Βραχμάνους στα ταξίδια του, ανάμειξε τη διδασκαλία
των Βραχμάνων των Αιγυπτίων και των Εβραίων, κι έφτιαξε μια δική του θεωρία την
οποία συνέχισε ο Πλάτωνας και αργότερα οι Νεοπλατωνιστές.
Μέσα από το Νεοπλατωνισμό βγήκαν όλοι οι πρώτοι
«εκκλησιαστικοί πατέρες».
Αυτοί δεν βλέπανε την καθαρότητα του μονοθεϊσμού, αυτό που πίστευε
ο Ησαΐας, αυτό που κήρυξε ο Μωυσής: ἄκουε,
Ἰσραήλ, κύριος ὁ θεὸς ἡμῶν κύριος εἷς ἐστιν - Γιάχβε ελοχίμ σου είναι
Γιάχβε εχάδ -, αλλά τα μπέρδεψαν.
Όταν εμφανίστηκε η θεωρία της τριάδας γύρω στο 500-600 μ.Χ, οι
Εβραίοι μέσα στις συναγωγές τους σε ένδειξη διαμαρτυρίας πριν αρχίσουν, φώναζαν
όλοι μαζί: ΓΙΑΧΒΕ ΕΧΑΔ, ΓΙΑΧΒΕ ΕΧΑΔ επί 10'.
Οι Αιγύπτιοι οι Βραχμάνοι αυτοί που πίστευαν στον Βαάλ είχαν
τριάδες.
Εβρ. α:3 όστις ων απαύγασμα της δόξης και χαρακτήρ
της υποστάσεως αυτού, και βαστάζων τα πάντα με τον λόγον της δυνάμεως αυτού, αφού
δι' εαυτού έκαμε καθαρισμόν των αμαρτιών ημών, εκάθησεν εν δεξιά της
μεγαλωσύνης εν υψηλοίς,
Δηλώνεται ότι ο Ιησούς
είναι το απαύγασμα της δόξας του Θεού και ο χαρακτήρας της υποστάσεως ή της
φύσεως Αυτού. Στο πρόσωπο του Χριστού έχουμε την έκφραση της βασικής φύσης του
Θεού. Ο αόρατος Θεός έγινε γνωστός από τον ορατό Υιό. Ό,τι είναι ο Θεός, το
βρίσκουμε εν Χριστώ Ιησού. Ο Ιησούς παρουσιάζεται σαν η λάμψη, στον Οποίο και
από τον Οποίο η δόξα του Θεού φανερώνεται. Ο Ιησούς είπε στον Φίλιππο, «Αυτός που είδε εμέ, είδε τον Πατέρα»
(Ιωάν.ιδ:9).
Απαύγασμα = ακτινοβολία. Τι σημαίνει ότι κάθισε στα δεξιά
της μεγαλοσύνης; Λέει η Γραφή στο τέταρτο κεφάλαιο του ευαγγελίου του Ιωάννη
ότι ο Θεός είναι Πνεύμα. Και ο Χριστός είπε ότι το Πνεύμα δεν έχει σάρκα και
οστά, κατά συνέπεια δεν έχει χέρια ούτε πόδια ούτε μάτια.
Γεν.μη:12-14 Εδώ είμαστε στη στιγμή που ο Ιωσήφ,
φέρνει τους δύο γιούς του, το Μανασσή και τον Εφραΐμ στον Ιακώβ για να τους
ευλογήσει. Ο Μανασσής ήταν ο μεγαλύτερος και ο Εφραΐμ ο μικρότερος. Επειδή ο
Ιωσήφ ήταν ο πρώτος γιός της Ραχήλ και επειδή η Ραχήλ ήταν η αγαπημένη του Ιακώβ,
λόγισε τον Ιωσήφ σαν πρωτότοκο - που έπαιρνε τη διπλή μερίδα.
Ήταν συνήθεια ο μεγαλύτερος να παίρνει την ευλογία της
δεξιάς χειρός. Το δεξί χέρι σήμαινε μεγάλη ευλογία.
Ψαλμ.π:17 Ας
ήναι η χειρ σου επί τον άνδρα της δεξιάς σου· επί τον υιόν του ανθρώπου, τον
οποίον έκαμες δυνατόν εις σεαυτόν.
Ο άντρας της δεξιάς ήταν ο άντρας του βασιλιά που είχε και
εκτελούσε όλη την εξουσία. Κάτι σαν πρωθυπουργός. Αυτός βέβαια δεν καθόταν
πάντα δεξιά του βασιλιά αλλά όπου και αν βρισκόταν ήταν ο άντρας της δεξιάς του
βασιλιά. Αυτό εννοεί και όταν μιλάει η Γραφή για το Χριστό.
Ψαλμ.ριη:16 Η δεξιά
του Κυρίου υψώθη· η δεξιά του Κυρίου κάμνει κατορθώματα.
Η δεξιά του Θεού, σημαίνει η εξουσία, η δύναμη του Θεού.
Ματθ.κς:64 Λέγει
προς αυτόν ο Ιησούς· Συ είπας· πλην σας λέγω, Εις το εξής θέλετε ιδεί τον Υιόν
του ανθρώπου καθήμενον εκ δεξιών της δυνάμεως και ερχόμενον επί των νεφελών του
ουρανού.
Λουκ.κβ:69 από
του νυν θέλει είσθαι ο Υιός του ανθρώπου καθήμενος εκ δεξιών της δυνάμεως του
Θεού.
Ματθ.κη:18 Και
προσελθών ο Ιησούς, ελάλησε προς αυτούς, λέγων· Εδόθη εις εμέ πάσα εξουσία εν
ουρανώ και επί γης.
Εδώ μιλάει ο Χριστός λίγο πριν αναληφθεί. Αυτό σημαίνει στα
δεξιά της μεγαλοσύνης, είναι δηλαδή ο άντρας της δυνάμεως της βουλήσεως της
εξουσίας του Θεού. Η οποία εκτελείται τώρα διά του Ιησού.
Ιωαν.ε:26-27 Ο Θεός έδωσε όλη την εξουσία στον Υιό. Ο
Χριστός ενεργεί πια όπως ο Θεός.
εκάθησεν εν δεξιά της
μεγαλωσύνης εν υψηλοίς, δηλαδή πήρε τη θέση της εξουσίας και της δύναμης
που του έδωσε ο Θεός.
Ο Χριστός ενεργεί την εξουσία και την κυριότητα του Πατέρα,
είναι η εικόνα του Θεού του αοράτου, άρα αυτό που βλέπεις και ενεργεί είναι ο
Θεός.
Ο «χαρακτήρ της υποστάσεως Αυτού» μπορεί να μεταφραστεί σαν «η
ακριβής εντύπωση της ουσίας Αυτού».
Η λέξη «χαρακτήρ» σημαίνει «το χαραχθέν, το
αποτύπωμα, ακόμα και το εργαλείο που χρησιμοποιείται στην χαρακτική». Η λέξη
«υπόσταση» σημαίνει «η οντότης, η ουσία, η φύση πράγματος τινός» (Λεξικό
Σταματάκου). Η ουσία του Θεού είναι Πνεύμα και η ακριβής έκφρασή της είναι ο
άνθρωπος, Ιησούς Χριστός. Ο Χριστός είναι το ορατό αποτύπωμα του αόρατου Θεού.
