Ήταν η πρώτη βασίλισσα της ανακύκλωσης, πριν ακόμα υπάρξει αυτό το όνομα...
Είχα
ένα πατέρα, που ήταν ευτυχέστερος όταν έφτιαχνε τα παλιά του παπούτσια παρά
όταν αγόραζε καινούρια.
Ο
γάμος τους ήταν καλός, τα όνειρά τους ήταν τα ίδια. Οι καλύτεροι φίλοι τους ζούσαν
δυο βήματα μακριά. Μπορώ να τους δω τώρα, το μπαμπά να φοράει το παντελόνι του,
το πουκάμισο και ένα καπέλο και τη μαμά μ’ ένα φόρεμα σπιτιού, να κρατάει στο
ένα χέρι τη μηχανή του γκαζόν και στο άλλο μια πετσέτα για τα πιάτα. Ήταν ο καιρός
που διόρθωναν τα πράγματα. Ένα κουρτινόξυλο, το ραδιόφωνο της κουζίνας, την πόρτα,
το φούρνο, το στρίφωμα σε ένα φόρεμα. Ήταν τότε που κρατούσανε τα διάφορα
πράγματα, δεν τα πετούσαν.
Ήταν
ένας τρόπος ζωής, και μερικές φορές με τρέλαινε. Όλος αυτό το ξαναφτιάξιμο,
ξαναφάγωμα, η ανανέωση των παλιών… Ήθελα μια φορά να είμαι σπάταλος. Σπατάλη
σημαίνει ευημερία. Πετώντας πράγματα σήμαινε ότι ήξερες πως θα υπάρξουν άλλα, περισσότερα….
Αλλά
έπειτα η μητέρα μου πέθανε, και εκείνη την καθαρή καλοκαιριάτικη νύχτα, στη ζέστη
του δωματίου του νοσοκομείου, πόνεσα γιατί κατάλαβα ότι μερικές φορές δεν
υπάρχει άλλο.
Μερικές
φορές, αυτά που μας αρέσουν περισσότερο, παλιώνουν και τα πετάμε... χωρίς
επιστροφή. Γι’ αυτό... ενώ τα έχουμε... είναι καλύτερα να τα αγαπάμε... να τα
φροντίζουμε... να τα διορθώνουμε όταν σπάνε... να τα θεραπεύουμε όταν αρρωστήσουν.
Αυτό
ισχύει... για το γάμο... για τα παλιά αυτοκίνητα... για τα παιδιά με κακούς
ελέγχους... για τα σκυλιά με αδύναμα πόδια... για τους γονείς που γερνάνε... τους
παππούδες και τις γιαγιάδες. Τους κρατάμε επειδή το αξίζουν, επειδή το
αξίζουμε.
Μερικά πράγματα τα κρατάμε. Όπως τον καλύτερο φίλο ή ένα συμμαθητή που
μεγαλώσαμε μαζί.
Τελικά, υπάρχουν
κάποια πράγματα που κάνουν τη ζωή σημαντική, όπως άνθρωποι που ξέρουμε, που
είναι κάτι ιδιαίτερο για μας... και γι’ αυτό τους κρατάμε κοντά μας!
Οι καλοί
φίλοι είναι όπως τα αστέρια... Δεν τα βλέπεις πάντα, αλλά ξέρεις ότι είναι
πάντα εκεί.
Κρατήστε τους
κοντά σας!
