Ποιος σταύρωσε τον Κύριο Ιησού;

Λουκάς κγ:33-38

Εισαγωγή:

1. Το ερώτημα φαίνεται να είναι άνευ σημασίας, σχεδόν 2000 χρόνια μετά που συνέβη. Αλλά οι συνέπειες του γιατί ο Χριστός σταυρώθηκε, έχουν να κάνουν και πολύ μάλιστα, μ’ εμάς σήμερα.

2. Για τους Εβραίους έχει απαίσιες και φοβερές συνέπειες. Για αιώνες φέρουν την ενοχή και ονομάζονται «Δολοφόνοι του Χριστού» σε χιλιάδες γλώσσες. Έχουν μισηθεί και ακόμα έχουν δολοφονηθεί. Κι όμως, αυτοί που μισούσαν τους Εβραίους, πραγματικά το έκαναν αυτό το λάθος. Οι περισσότεροι έχουν χρησιμοποιήσει τη σταύρωση του Ιησού για να τους καταδικάσουν και να τους μισήσουν. Αλλά ο πραγματικός λόγος έχει να κάνει με τον πλούτο και την κλειστή κοινωνία τους. Όσοι έχουν διώξει τους Εβραίους στην πραγματικότητα δεν το έκαναν από αγάπη για το Χριστό.

Ο ίδιος ο Ιησούς προσευχήθηκε, Πατέρα συγχώρεσε τους, γιατί δεν ξέρουν τι κάνουν. Αυτοί που κατηγορούν τους Εβραίους σήμερα και ανά τους αιώνες, αποδεικνύουν τη δική τους ενοχή και συμμετοχή στη σταύρωση.

Οι Εβραίοι σε περίπτωση βλασφημίας ή παραβίασης του Νόμου από ομόθρησκούς τους, δεν σταύρωναν ΛΙΘΟΒΟΛΟΥΣΑΝ (μοιχαλίδα, Στέφανος)!!

3. Υπήρχαν πολλά άτομα και ομάδες που συμμετείχαν ή ήταν εκεί όταν ο Ιησούς σταυρώθηκε.

Ήταν ο αρχιερέας, οι ιερείς, οι άρχοντες και οι πρεσβύτεροι του Εβραϊκού λαού, οι γραμματείς, οι Φαρισαίοι και οι Σαδδουκαίοι. Οι Ρωμαίοι είχαν επίσης ένα μεγάλο μέρος στη σταύρωση: ο Πιλάτος, ο Ρωμαίος κυβερνήτης, έδωσε την εντολή και οι στρατιώτες του την εκτέλεσαν.

Κι άλλοι ήταν εκεί. Η μητέρα του Ιησού, οι άλλες Μαρίες και μερικοί από τους μαθητές Του. Ο Ιωάννης πήρε τη Μαριάμ στο σπίτι του πριν πεθάνει. Αλλά αυτοί ήταν παρευρισκόμενοι, δεν συμμετείχαν.

Όλοι στην Ιερουσαλήμ το ήξεραν. Χιλιάδες είχαν κράξει ξανά και ξανά «Σταύρωσον, σταύρωσον αυτόν». Αλλά αν και ζητούσαν το θάνατό Του, είναι σε τελευταία ανάλυση υπεύθυνοι που πήγε στο Σταυρό;

I. Ο ΑΡΧΙΕΡΕΑΣ ΣΥΜΜΕΤΕΙΧΕ ΣΤΗ ΣΤΑΥΡΩΣΗ.

Ο Άννα ήταν συνταξιούχος αρχιερέας, όταν ο Ιησούς στάθηκε μπροστά του. Ο πραγματικός αρχιερέας ήταν ο Καϊάφας, ο γαμπρός του Άννα. Το ιερατείο ήταν απόλυτα διεφθαρμένο, ο Άννα ήταν η δύναμη και κυβερνούσε μέσω των πέντε γιων του.

Είχαν πάρει αυτή τη θέση από τους Ρωμαίους. Ήταν φοβισμένοι και μισητοί από τους Εβραίους. Είχαν γύρω τους μια μυστική αστυνομία από κοινούς κακοποιούς, που κατασκόπευαν τους ανθρώπους, ώστε κανείς να μην τολμά ακόμη και να ψιθυρίσει μια λέξη εναντίον τους για το φόβο της φυλάκισης.

Η κύρια πηγή του πλούτου τους φαίνεται να ήταν η πώληση των απαραίτητων για τις θυσίες του Ναού, όπως πρόβατα, περιστέρια, κρασί και λάδι, τα οποία μετέφεραν στα τέσσερα διάσημα «υπόστεγα των γιων του Άννα» στο όρος των Ελαιών, έχοντας ένα υποκατάστημα μέσα στον περίβολο του ναού. Κατά τις μεγάλες εορτές, αποσπούσαν υψηλές μονοπωλιακές τιμές για τα κλεμμένα εμπορεύματα. Απ’ αυτό το γεγονός, ορμώμενος ο Κύριός μας τους κατακεραύνωσε ότι έκαναν τον οίκο της προσευχής «σπήλαιο ληστών».

Αυτός ήταν ο αρχιερέας μπροστά στον οποίο έφεραν τον Ιησού. Λίγο πριν είχε εκδιώξει τους πωλητές και τους αργυραμοιβούς έξω από το Ναό. Ανοιχτά ονόμασε το Ναό «σπήλαιο ληστών».

Αυτό, συν το γεγονός ότι καλούσε τους ανθρώπους σε δικαιοσύνη και μετάνοια από την αμαρτία, ήταν επαρκής λόγος να εύχονται το θάνατό Του.

Ο Ιησούς φέρθηκε πρώτα μπροστά στον Άννα, τη νύχτα, πράγμα που ήταν παράνομο. Δεν ήταν ο αρχιερέας και ήταν παράνομο να κάνει δίκη μέσα στη νύχτα, στα κρυφά. Μετά Τον πήγαν στο σπίτι του Καϊάφα στις 3:30 π.μ., που ήταν γαμπρός του Άννα. Και πάλι μέσα στη νύχτα κάτι που ήταν παράνομο σύμφωνα με τον Εβραϊκό νόμο. Ο Ιησούς στη συνέχεια οδηγήθηκε στις 6:00 π.μ. ενώπιον των μελών του Σανχεντρίν. Δεν είχαν καμία επίσημη κατηγορία εναντίον Του, κ  έτσι Τον κατηγόρησαν για προδοσία κατά της Ρώμης;!;!;! Οι Εβραίοι υπερασπίζονται τη Ρώμη;! Μετά, στον Πιλάτο, μετά στον Ηρώδη και τελικά πάλι μπροστά στον Πιλάτο. Δεν καταδικάστηκε για οτιδήποτε... όμως τιμωρήθηκε σε θάνατο.

II. ΟΙ ΣΑΔΔΟΥΚΑΙΟΙ ΚΑΙ ΟΙ ΦΑΡΙΣΑΙΟΙ.

Οι πρεσβύτεροι και οι γραμματείς ανήκαν σε δύο πολιτικά κόμματα στο Σανχεντρίν. Στους Σαδδουκαίους που απέρριπταν τη ζωή μετά θάνατο, τους αγγέλους και τα υπερφυσικά πράγμα. Ήταν η αριστοκρατία και η άρχουσα τάξη. Οι Φαρισαίοι πίστευαν στο Θεό. Ο Παύλος είπε ότι έχουσι ζήλον Θεού, αλλ' ουχί κατ' επίγνωσιν.

Είχαν αναγάγει την υποκρισία σε επιστήμη. Θεωρούσαν τους εαυτούς τους σαν τους θρησκευτικούς ηγέτες των Εβραίων, αλλά όμως ζούσαν με υπερηφάνεια, δύναμη και αυτοδικαίωση. Επιθυμούσαν ένα Μεσσία, αλλά ήθελαν ένα ισχυρό στρατιωτικό ηγέτη που θα αποτινάξει τους Ρωμαίους καταπιεστές. Ήθελαν το Ισραήλ να είναι δυνατό, ισχυρό και λαμπρό έθνος. Δεν θα μπορούσαν να δεχτούν ένα Μεσσία, που προέρχεται από την οικογένεια ενός φτωχού ξυλουργού, από τη φτωχή Ναζαρέτ.

III. Ο ΡΩΜΑΙΟΣ ΚΥΒΕΡΝΗΤΗΣ ΠΙΛΑΤΟΣ ΚΑΙ Ο ΒΑΣΙΛΙΑΣ ΗΡΩΔΗΣ.

Ο Πιλάτος ήταν μια μαριονέτα της Ρώμης. Το μόνο μέλημά του ήταν να πλουτίσει, και να αποκτήσει ένα καλό όνομα, έτσι ώστε όταν επέστρεφε στη Ρώμη, να τον τιμούσαν. Σκάνδαλα ή αναταραχές στην αιχμάλωτη Παλαιστίνη, θα ήταν κακά στοιχεία στο αρχείο του. Αυτός ήθελε να κλείσει το θέμα Ιησούς, αλλά επειδή οι Εβραίοι ήταν τόσο αναστατωμένοι, έπρεπε να τους κατευνάσει για να διατηρήσει την ειρήνη.

Έτσι, επέτρεψε έναν αθώο άνθρωπο, που ήξερε ότι δεν είχε κάνει τίποτα λάθος, να σταυρωθεί για το δικό του οικονομικό και πολιτικό όφελος. Ο Ηρώδης δεν ήταν καν Εβραίος, προσπάθησε να παίξει με το Χριστό, Τον χλεύασε και Τον μείωσε.

IV. ΟΙ ΡΩΜΑΙΟΙ ΣΤΡΑΤΙΩΤΕΣ.

Ουσιαστικά, οι στρατιώτες πραγματοποίησαν τη σταύρωση. Οι αξιωματικοί ήταν όλοι Ρωμαίοι, αλλά οι απλοί φαντάροι ήταν άντρες από πολλές χώρες. Γερμανοί, Γαλάτες, Βρετανοί, οι πρόγονοι όλων των Ευρωπαϊκών και Αμερικάνικων εθνών. Ήταν σαν ο Θεός να ήθελε να εικονογραφήσει την αμαρτία όλων των ανθρώπων, επειδή οι περισσότερες εθνικότητες εκπροσωπούνταν εκεί.

Λειτούργησαν σαν αστυνομικοί της εποχής τους. Ειρωνεύτηκαν τον κρατούμενό τους, Τον βασάνισαν ανελέητα, έπαιξαν σκληρά παιχνίδια, Του έδεσαν τα μάτια κι άρχισαν να Τον χαστουκίζουν, ρωτώντας Τον μετά ποιος το έκανε.

Μισούσαν τους Εβραίους, και ξέσπασαν όλο τους το μίσος πάνω στο Χριστό. Του έβαλαν ένα στεφάνι από αγκάθια στο κεφάλι, του έδωσαν ένα καλάμι για σκήπτρο, Του φόρεσαν μια κόκκινη χλαμύδα και άρχισαν να Τον κοροϊδεύουν σαν βασιλιά των Εβραίων.

Είναι ενδιαφέρον ότι οι Ρωμαίοι που Τον βασάνισαν και στην πραγματικότητα Τον σταύρωσαν, δεν ονομάζονται ποτέ «Δολοφόνοι του Χριστού» όπως οι Εβραίοι.

V.  ΟΙ ΕΒΡΑΙΟΙ.

Φώναζαν στους δρόμους, «Σταύρωσον, σταύρωσον αυτόν» και Τον χλεύαζαν με τους πιο απαίσιους τρόπους. Ακόμη, ενώ ήταν κρεμασμένος και βασανιζόταν κάτω από τρομερή ταλαιπωρία, Τον χλεύαζαν και Τον έφτυναν. Οι περισσότεροι Τον μισούσαν πάρα πολύ.

ΩΣΤΟΣΟ, ΥΠΗΡΧΑΝ ΚΑΠΟΙΟΙ ΠΟΥ ΤΟΝ ΑΓΑΠΟΥΣΑΝ ΤΟΣΟ ΠΟΛΥ, ΟΣΟ ΟΙ ΑΛΛΟΙ ΤΟΝ ΜΙΣΟΥΣΑΝ.

Οι μαθητές Του, ήθελαν να Τον υπερασπιστούν. Ο Πέτρος, με ένα μαχαίρι έκοψε το αυτί ενός από τους απαγωγείς του Ιησού στον κήπο της Γεθσημανή. Κι όμως, ο Ιησούς δεν τους επέτρεψε να Τον υπερασπιστούν. Αβοήθητο, τον συνέλαβαν Τον δίκασαν, Τον βασάνισαν και Τον σταύρωσαν.

Είναι άδικο να ρίχνουμε ολόκληρη την ευθύνη στους Εβραίους. Πολλοί άλλοι ήταν εκεί και πήραν μέρος στο μακελειό.

Ο Ιούδας Τον πρόδωσε και ο Πέτρος Τον αρνήθηκε τρεις φορές. Ακόμα, μέσα σε δύο μήνες, όπως καταγράφεται στις Πράξ.β & δ, πάνω από 8.000 Εβραίοι πίστεψαν και σώθηκαν. Η πρώτη εκκλησία ήταν 100 % Εβραϊκή.

VI. ΠΟΙΟΣ ΣΤΑΥΡΩΣΕ ΤΟΝ ΚΥΡΙΟ ΙΗΣΟΥ;

Πράξ.δ:26-28 «παρεστάθησαν οι βασιλείς της γης και οι άρχοντες συνήχθησαν ομού κατά του Κυρίου και κατά του Χριστού αυτού.  Διότι συνήχθησαν επ' αληθείας εναντίον του αγίου Παιδός σου Ιησού, τον οποίον έχρισας, και ο Ηρώδης και ο Πόντιος Πιλάτος μετά των εθνών και των λαών του Ισραήλ, διά να κάμωσιν όσα η χειρ σου και η βουλή σου προώρισε να γείνωσι».

1. Άνθρωποι σταύρωσαν τον Κύριο Ιησού. Άνθρωποι όπως εσύ κι εγώ. Άνθρωποι, που είναι το ίδιο και σήμερα όπως ήταν και τότε.

2. Δεν ήμασταν εκεί αυτοπροσώπως, αλλά ήμασταν σαν χαρακτήρες.

Καθένας που πήρε μέρος, ο αρχιερέας, οι θρησκευτικοί ηγέτες, οι πολιτικοί ηγέτες, οι Ρωμαίοι, οι Εβραίοι και οι Εθνικοί κάθε έθνους... σήμερα έχουμε τους αντίστοιχους ή παράλληλους χαρακτήρες. Ο αμαυρωμένος από την αμαρτία άνθρωπος, ζει σήμερα, όπως ζούσε και τότε. Οι αμαρτίες τους είναι αμαρτίες μας, η ενοχή τους ενοχή μας.

Όταν εμείς επιδιώκουμε να εδραιώσουμε τη δική μας δικαιοσύνη, αγνοώντας τη δικαιοσύνη του Θεού, στεκόμαστε μαζί με τους ανθρώπους εκείνης της εποχής. Με όλους αυτούς που απέρριψαν το Χριστό και Τον χλεύασαν.

Ακόμα είμαστε ποτισμένοι στην αμαρτία, επιδιώκοντας να ικανοποιούμε τους πόθους και τις επιθυμίες μας, σκεπτόμενοι ελάχιστα τους άλλους. Κάνοντας ελάχιστα για να τους ανακουφίσουμε. Περιφρονώντας όλα όσα Αυτός έκανε. Ω, ναι, καθένας που ισχυρίζεται ότι ξέρει το Χριστό σαν Σωτήρα, ζει ακόμα στην αμαρτία, συνεχίζει να αμαρτάνει εμπαίζει τον Ιησού καθώς υποφέρει.

Θα ήταν ακριβώς το ίδιο αν ο Χριστός ερχόταν στη γενιά μας. Τίποτα δεν θα ήταν διαφορετικό.

3. Εξετάσαμε μέχρι τώρα μόνο την ανθρώπινη πλευρά του Σταυρού. Τι γίνεται όμως με την πνευματική του θελήματος του Θεού;

Σίγουρα ο Χριστός πέθανε για τις αμαρτίες όλου του κόσμου. Επειδή ο άνθρωπος αμάρτησε, προκειμένου να σωθεί ο άνθρωπος, ο Χριστός έπρεπε να πληρώσει το μισθό της αμαρτίας μας... κανένας άλλος δεν μπορούσε να το κάνει αυτό παρά μόνο ο αναμάρτητος Ιησούς.

Καταλαβαίνεις, ότι στην πραγματικότητα, ήταν ο Θεός που επέτρεψε να σταυρωθεί ο Ιησούς!

Ιωάν.γ:16 Διότι τόσον ηγάπησεν ο Θεός τον κόσμον, ώστε έδωκε τον Υιόν αυτού τον μονογενή, διά να μη απολεσθή πας ο πιστεύων εις αυτόν, αλλά να έχη ζωήν αιώνιον.

Υπάρχει κανείς που θα μπορούσε να πει, και να πιστεύει ότι είναι αλήθεια, ότι ο Θεός δεν θέλει να συγχωρήσει τις αμαρτίες μας; Θα μπορούσε κάποιος, να μην βλέπει και να μην καταλαβαίνει ότι ήταν ο Θεός που επέτρεψε να υποφέρει ο Ιησούς και να πληρώσει για τις αμαρτίες μας.

Ησ.νγ:5-6 Αλλ' αυτός ετραυματίσθη διά τας παραβάσεις ημών, εταλαιπωρήθη διά τας ανομίας ημών· η τιμωρία, ήτις έφερε την ειρήνην ημών, ήτο επ' αυτόν· και διά των πληγών αυτού ημείς ιάθημεν. Πάντες ημείς επλανήθημεν ως πρόβατα· εστράφημεν έκαστος εις την οδόν αυτού· και ο Κύριος έθεσεν επ' αυτόν την ανομίαν πάντων ημών.

Η δουλεία του Θεού δεν είναι να κατηγορεί και να καταδικάζει. Αυτός θέλει να σωθούν όλοι οι άνθρωποι, θέλει να συγχωρήσει τον καθένα που θα μετανοήσει!

Ίσως είναι κάπως φυσικό να προσπαθούμε να βρούμε δικαιολογίες για όλους αυτούς, γιατί σ' αυτούς βλέπουμε τον εαυτό μας και θα θέλαμε να μπορούσαμε να δικαιολογήσουμε τους εαυτούς μας. 

Πράγματι, υπήρξαν μερικά δικαιολογητικά γι' αυτές τις ενέργειες. Όπως κι ο ίδιος ο Ιησούς είπε καθώς προσευχόταν για τους στρατιώτες την ώρα που τον σταύρωναν: «δεν εξεύρουσι τι πράττουσι» (Λουκ.κγ:34). 

Το ίδιο κι ο Πέτρος είπε στο πλήθος των Ιουδαίων στην Ιερουσαλήμ: «επράξατε κατά άγνοιαν, καθώς και οι άρχοντές σας» (Πράξ.γ:17). 

Ο Παύλος προσθέτει ότι «αν οι δυνάμεις που κυβερνούν αυτόν τον κόσμο είχαν καταλάβει, δεν θα σταύρωναν τον χορηγό της δόξας» (Α’ Κορ.β:8).

Ήξεραν όμως αρκετά για να θεμελιωθεί η ενοχή τους. Δεν αναλάμβαναν, αλήθεια, όλη αυτήν την ευθύνη, όταν κραύγαζαν «το αίμα αυτού ας ήναι εφ' ημάς και επί τα τέκνα ημών» (ΜΑτθ.κζ:25); 

Ο Πέτρος ήταν απόλυτα ειλικρινής όταν μιλούσε τη μέρα της Πεντηκοστής: Πράξ.β:23 «τούτον λαβόντες παραδεδομένον κατά την ωρισμένην βουλήν και πρόγνωσιν του Θεού, διά χειρών ανόμων σταυρώσαντες εθανατώσατε» και Πράξ.ε:30 «Ο Θεός των πατέρων ημών ανέστησε τον Ιησούν, τον οποίον σεις εθανατώσατε κρεμάσαντες επί ξύλου».

Χωρίς να διαφωνούν με την κατηγορία αυτή, οι ακροατές του «ήλθεν εις κατάνυξιν η καρδία αυτών» και ρωτούσαν τι έπρεπε να κάνουν (Πραξ.β:36-37).

Ο Παύλος αργότερα χρησιμοποίησε την ίδια γλώσσα, όταν έγραφε στους Θεσσαλονικείς για την αντίδραση των συγχρόνων του Ιουδαίων στο ευαγγέλιο: «οίτινες και τον Κύριον Ιησούν εθανάτωσαν και τους ιδίους αυτών προφήτας, και ημάς εξεδίωξαν» (Α’ Θες.β:15,16). Κι επειδή αυτοί προσπαθούσαν να εμποδίσουν τους εθνικούς από του να δεχτούν την σωτηρία, η οργή του Θεού θα έφτανε πάνω τους ολοκληρωτικά.

Ο τρόπος όμως για να αποφύγει κάποιος την αντισημιτική προπαγάνδα δεν είναι να προσποιείται πως οι Εβραίοι είναι αθώοι, αλλά παραδεχόμενος την ενοχή τους να διευρύνει τον κύκλο των υπαιτίων. Δεν ήταν μόνο οι Εβραίοι. Έτσι άλλωστε το είδαν και οι απόστολοι. Ο Ηρώδης και ο Πιλάτος, οι εθνικοί και οι Ιουδαίοι, διακήρυτταν οι απόστολοι, συγκεντρώθηκαν εναντίον του Ιησού (Πραξ.δ:27).

Κι όμως το σπουδαιότερο είναι πως κι εμείς οι ίδιοι είμαστε το ίδιο ένοχοι. Αν εμείς ήμασταν στη θέση τους, τα ίδια θα κάναμε. Στην πραγματικότητα έχουμε κάνει τα ίδια. 

Κάθε φορά που στρέφουμε τα νώτα στο Χριστό, «ανασταυρούντες εις εαυτούς τον Υιόν του Θεού και καταισχύνοντες» (Εβρ.ς:6). 

Σταυρώνουμε κι εμείς το Χριστό, όταν είμαστε πλεονέκτες και φιλάργυροι σαν τον Ιούδα, όταν φθονούμε σαν τους αρχιερείς ή όταν βάζουμε πάνω απ' όλα τις φιλοδοξίες μας σαν τον Πιλάτο Κι εμείς ήμασταν εκεί. 

Όχι μόνο σαν μακρινοί παρατηρητές αλλά σαν συνεργοί, σαν ένοχοι συμμέτοχοι συνωμοτώντας, προδίδοντας, παζαρεύοντας το τίμημα της προδοσίας, και παραδίνοντας τον Κύριο «ίνα σταυρωθή». 

Πιθανόν κι εμείς να προσπαθούμε να «νίψουμε τα χείρας» της ευθύνης μας, όπως ο Πιλάτος. Τα επιχειρήματα μας όμως είναι το ίδιο ισχνά σαν τα δικά του. Γιατί, υπάρχει στα χέρια μας αίμα. Για να μπορέσουμε να δούμε το σταυρό σαν ένα έργο που έγινε για μας (και να οδηγηθούμε στην πίστη και στην ταπεινή λατρεία του Χριστού), είναι ανάγκη πρώτα να δούμε το σταυρό σαν ένα έργο που έγινε από μας (και να οδηγηθούμε στη μετάνοια και στη συντριβή).

Οι συγγραφείς των ευαγγελίων, καθώς διηγούνται καθένας τη δική του εκδοχή, δείχνουν την αλυσίδα της ευθύνης (από τον Ιούδα στους αρχιερείς, από τους αρχιερείς στον Πιλάτο, από τον Πιλάτο στους στρατιώτες) και τουλάχιστον υπαινίσσονται ότι η φιλαργυρία, ο φθόνος και ο φόβος που υποκίνησε εκείνους τους ανθρώπους, υποκινεί κι εμάς σήμερα. Κι όμως, δεν είναι αυτός ο πλήρης απολογισμός που μας δίνουν οι ευαγγελιστές. Έχουμε άλλη μία πολύ ζωτική μαρτυρία, που οι ίδιοι πάλι μας δίνουν: Κι αυτή είναι ότι ο Ιησούς αν και παραδόθηκε στο θάνατο εξαιτίας των αμαρτιών μας, εν τούτοις δεν πέθανε σαν μάρτυρας. Αντίθετα, ανέβηκε στο σταυρό με τη θέλησή του, τελείως ελεύθερα. Από το ξεκίνημα της δημόσιας διακονίας του ήταν προσηλωμένος σ' αυτόν το σκοπό.

Όταν βαφτιζόταν στον Ιορδάνη, ταύτισε τον εαυτό Του με τους αμαρτωλούς (όπως επρόκειτο να κάνει αργότερα πάνω στο σταυρό), και στους πειρασμούς Του στην έρημο αρνήθηκε να παρεκκλίνει από το δρόμο του σταυρού. 

Προανήγγειλε επανειλημμένα τα παθήματά Του και το θάνατό Του, και με απόλυτη σταθερότητα πήρε την απόφαση να πάει στην Ιερουσαλήμ και να πεθάνει εκεί. 

Η σταθερή χρήση της λέξης «πρέπει», που έκανε ο Κύριος όταν αναφερόταν στο θάνατό Του, δεν έδειχνε κάποιον εξωτερικό καταναγκασμό, δεν τον καταπίεζε κανένας, αλλά υπονοούσε τη δική του εσωτερική απόφαση να εκπληρώσει στο πρόσωπό Του όλα όσα είχαν γραφεί γι' Αυτόν. «Ο καλός βοσκός θυσιάζει τη ζωή του για χάρη των προβάτων», έλεγε. Μετά, αφήνοντας τη μεταφορά συνέχιζε: «Εγώ θυσιάζω τη ζωή μου... Κανείς δεν μου την παίρνει, αλλά εγώ από μόνος μου την προσφέρω» (Ιωάν.ι:11, 17-18).

Ήσουν κι εσύ εκεί, εκείνη τη μέρα του δημόσιου εξευτελισμού. Τη μέρα που σταυρώθηκε ο Κύριος Ιησούς Χριστός ήσουν στο μυαλό Του. Ήμασταν όλοι εκεί γιατί οι αμαρτίες σου και οι αμαρτίες μου έπεσαν πάνω σ’ Αυτόν. Ακόμη, Αυτός που υπέφερε για τις αμαρτίες σου έχει μόνο αγάπη, ενδιαφέρον και συγχώρεση για σένα.

Θα γονατίσεις τώρα μπροστά στο σταυρό του Χριστού, θα μετανιώσεις για τις αμαρτίες σου, και θα ζητήσεις από το Θεό να σε συγχωρήσει; Αυτός θα το κάνει! Πώς το ξέρω; Άνθρωπέ μου, γι’ αυτό το λόγο ήταν εκεί... για να μη χρειαστεί εσύ να φέρεις την ποινή των αμαρτιών σου.

Ο Ιησούς τα πλήρωσε όλα, όλα σε Αυτόν τα χρωστάμε, αν η αμαρτία έχει αφήσει ένα κόκκινο λεκέ, Αυτός θα τον πλύνει και θα τον κάνει άσπρο σαν το χιόνι.