Υπάρχουν δύο
στοιχεία για το κήρυγμα: Η αλήθεια και η προσωπικότητα. Το ευαγγέλιο είναι
προσωπικό, ο Ιησούς είναι η αλήθεια. Έτσι, η αλήθεια πρέπει να μεταβιβάζεται
μέσα από την προσωπικότητα. Το μήνυμα διαβιβάζεται μέσα από την ίδια τη ζωή του
αγγελιοφόρου. Ένας κήρυκας δεν μπορεί ποτέ να κηρύξει ένα δυνατό μήνυμα, εάν
δεν το ζει ο ίδιος. Ο ίδιος ο χαρακτήρας και η ψυχή του μεταδίδουν στο ποίμνιο
του κάθε μήνυμα που διαβιβάζουν. Η ζωή που ζει μπροστά στο ποίμνιο του και το
παράδειγμα που δίνει, κηρύττει το πιο πειστικό κήρυγμα προς την εκκλησία απ’
ότι όλες οι λέξεις που θα πει. Ο ποιμένας δεν μπορεί να οδηγήσει το ποίμνιο του
πέρα από το σημείο που έχει φτάσει ο ίδιος. Δεν μπορεί να ανυψώσει το ποίμνιο
του ψηλότερα από την κορυφή στην οποία ο ίδιος έχει ανεβεί.
Σε καμία άλλη κλήση
ή επάγγελμα η εργασία ενός ανθρώπου δεν ασκεί τόσο σημαντική επιρροή με τον
χαρακτήρα και την προσωπικότητά του. Για παράδειγμα ένας γιατρός μπορεί να
είναι μέθυσος, όμως συνεχίζουν να τον αναγνωρίζουν ως ικανό γιατρό. Ένας
δικηγόρος μπορεί να μην είναι τίμιος, όμως συνεχίζει να αναγνωρίζεται ως
ικανότατος και εξυπνότατος δικηγόρος. Πρέπει να ζει πρακτικά αυτά που κηρύττει.
Στην διακονία το “να ζεις” είναι πιο σημαντικό και θα ασκήσει μεγαλύτερη
επίδραση από το “να κάνεις”.
Στην μελέτη αυτή
αναφέρουμε έναν μερικό κατάλογο ιδιοτήτων που πρέπει να προσιδιάζουν στο
χαρακτήρα του ποιμένα.
1. ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ
ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΣ
Πρέπει να είναι
κάτι πολύ περισσότερο από ένας απλός οπαδός του Χριστού. Πρέπει να γνωρίζει τον
Ιησού σαν προσωπικό του Σωτήρα και να έχει λάβει την αποκάλυψη της σωτηρίας
στην Καινή Διαθήκη και επίσης να ζει σε πλήρη επικοινωνία με τον Σωτήρα. Πρέπει
να είναι ένας συνειδητός Χριστιανός σε λόγο και έργο. Ο ποιμένας δεν πρέπει
ποτέ να υποκύπτει σε οτιδήποτε είναι λάθος.
2. ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ
ΕΥΓΕΝΙΚΟΣ
Πρέπει να φέρεται
ευγενικά σε όλους και να είναι προσεκτικός με τον καθένα. Πρέπει να είναι καλός
με όλους, να κινείται ελεύθερα και με άνεση ανάμεσα στο ποίμνιο. Δεν πρέπει
μόνο να μπορεί να κινείται άνετα, αλλά πρέπει επίσης να κατέχει την ικανότητα
να κάνει και αυτούς που είναι στην συντροφιά του να αισθάνονται άνετα και
ευχάριστα. Η προσεκτική και ευγενική συμπεριφορά απέναντι στους άλλους είναι
απολύτως ουσιώδης.
3. ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ
Ο ΕΑΥΤΟΣ ΤΟΥ
Η διακονία δεν
είναι τόπος για ”παπαγάλους” ή “μηχανές”. Δεν πρέπει να είναι απλά κάποιος που
καταγράφει ή αντιγράφει. Πρέπει να είναι ο εαυτός του, όπως ακριβώς ο Θεός τον
έχει κάνει.
4. ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ
ΑΠΟΤΕΛΕΙ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ
Ο κήρυκας πρέπει
πάντα να έχει στο νου του ότι όλα τα βλέμματα είναι στραμμένα πάνω του. Το
παράδειγμα που δίνει θα ασκήσει βαθιά επιρροή στην ζωή όλων.
Α’ ΤΙΜ. δ: 12 Γίνου τύπος των πιστών...
Τίτος β: 7 Δεικνύων κατά πάντα σεαυτόν τύπον των καλών
έργων
Α’ Πέτρ.ε: 3 Τύπος γινόμενος του ποιμνίου
5. ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ
ΗΓΕΤΗΣ
Ο διάκονος του
Ευαγγελίου είναι ένας ηγέτης. Τα πρόβατα πρέπει να καθοδηγούνται, όχι να
κατευθύνονται. Υπάρχουν πολλές ιδιότητες τις οποίες ένας ηγέτης χρειάζεται να
έχει, όπως εμπιστοσύνη, ισορροπία, πείθουσα δύναμη και ισχύ στις αποφάσεις του.
Όμως στη διακονία, οι ιδιότητες που είναι πιο σπουδαίες για έναν ηγέτη είναι η αληθινή
αγάπη για το ποίμνιο και ειλικρινής συμπάθεια γι’ αυτούς σε όλα τα προβλήματα.
Δεν υπάρχει κάποιο υποκατάστατο γι’ αυτό. Και πρέπει να θυμάται ότι είναι
πατέρας προς το ποίμνιο, όχι ένας τύραννος ή δικτάτορας.
6. ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ
ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΜΕ ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ ΚΑΙ ΣΟΒΑΡΟΤΗΤΑ
Ο απόστολος Παύλος,
γράφοντας στον Τιμόθεο και στον Τίτο, λέει ότι ο ποιμένας πρέπει να είναι
άμεμπτος και σοβαρός. Επίσης οι διάκονοι πρέπει να είναι σεμνοί και ακέραιοι
και οι γυναίκες τους πρέπει να είναι σεμνές και εγκρατείς. Αυτό δεν σημαίνει
ότι ο άνθρωπος του Θεού πρέπει να είναι λυπημένος ή μελαγχολικός με θλιβερή
όψη. Όλες τις ώρες ακόμη κι όταν βρίσκεται κάτω από μεγάλη πίεση, πρέπει να
τηρεί μια χαρούμενη και ευχάριστη συμπεριφορά δημόσια και στην ιδιωτική του
ζωή.
Αυτό σημαίνει ότι
επιπολαιότητες και ανοησίες δεν έχουν θέση στη ζωή του ποιμένα. Δεν είναι
κλόουν ο οποίος θα προσπαθήσει να κάνει ακροβασίες και φιγούρες για να διασκεδάσει
το πλήθος
7 .ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΧΕΙ
ΜΕΓΑΛΗ ΑΓΑΠΗ ΓΙΑ ΤΙΣ ΨΥΧΕΣ
Όλη η ζωή του
ποιμένα πρέπει να είναι μια ζωή γεμάτη θυσία. Μια από τις πιο σημαντικές
ισχυρές δυνάμεις, που θα τον κάνουν να είναι πρόθυμος να δώσει τη ζωή του και
να θυσιαστεί για τις ψυχές είναι η αγάπη. Δεν υπάρχει κανένα υποκατάστατο γι
αυτό.
8. ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ
ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΜΕ ΒΑΘΙΕΣ ΠΕΠΟΙΘΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΕΝΤΙΜΟΤΗΤΑ
Πρέπει να γνωρίζει
τι πρέπει να γίνει και να μην επιτρέπει σε τίποτα και σε κανέναν να επέμβει ή
να τον αποσπάσει από τον σκοπό του. Πρέπει να ξέρει τι πιστεύει και να είναι
πρόθυμος να πεθάνει για τις πεποιθήσεις του. Άνθρωπος χωρίς πεποιθήσεις είναι
ακατάλληλος και άχρηστος για την διακονία. Επίσης πρέπει να τηρεί μια ταπεινή
και διδακτική συμπεριφορά. Γερές πεποιθήσεις δεν πρέπει να συγχέονται με μια
”πνευματικά υπερήφανη” και “εγωκεντρικά δογματική” ζωή.
9. ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ
ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΘΑΡΡΟΥΣ
Πολλές φορές ο
ποιμένας θα κληθεί να σταθεί μόνος ενάντια σε μια βίαιη αντιπαλότητα. Πρέπει να
σταθεί για την αλήθεια και τη δικαιοσύνη, ακόμη κι αν αυτό σημαίνει ότι πρέπει
να πάρει θέση ενάντια στους καλύτερους φίλους του και τους πιο νομοταγείς
πιστούς. Δεν πρέπει να φοβάται κανέναν άνθρωπο, ούτε την αμαρτία ή το διάβολο.
10. ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ
ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΠΙΣΤΗΣ
Το θάρρος και η
πίστη στέκονται μαζί. Θα είναι θαρραλέος εάν έχει ζωντανή πίστη στο Θεό. Η
πίστη θα του δώσει αυτοπεποίθηση και άγια τόλμη για να κηρύξει το ευαγγέλιο
παρ’ όλες τις αντιθέσεις. Η πίστη θα του δώσει την νίκη πάνω σε όλες τις
δυνάμεις της κολάσεως.
11. ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ
ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΑΠΟΧΩΡΙΣΜΕΝΟΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ
Τα παιδιά του Θεού
είναι ένας ξεχωριστός λαός. Είναι αναγκαίο να αποχωριστούν από τον κόσμο για να
γίνουν δεκτοί σαν παιδιά Του. Δια τούτο, εξέλθετε
εκ μέσου αυτών και αποχωρίσθητε, λέγει Κύριος (Β’ Κορ.ς:17). Αυτό σημαίνει αποχωρισμός από τον κόσμο. Τότε ο ποιμένας
ξεχωρίζεται από το Άγιο Πνεύμα μέσα στο υπόλοιπο ποίμνιο για την διακονία (Πράξ.ιγ:2). Αυτό αποτελεί διπλό
αποχωρισμό για τον πλήρη Πνεύματος Αγίου κήρυκα.
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ
