Τα χαρίσματα του Πνεύματος (8)

Ο υπερφυσικός χαρακτήρας των χαρισμάτων

Ιδιαίτερα, αυτά τα χαρίσματα είναι υπερφυσικά. Τα παραπάνω εδάφια τα περιγράφουν σαν «ενέργειες» του Θεού και σαν «φανέρωση του πνεύματος». Φανέρωση είναι μια εκδήλωση ή μια επίδειξη το ρήμα «φανερώνω» σημαίνει αποκαλύπτω ή κάνω κάτι ολοφάνερο.

Κατά συνέπεια, είναι λάθος να ερμηνεύονται αυτά τα χαρίσματα με ορολογία που έχει να κάνει με ανθρώπινες ικανότητες, όπως μερικοί σχολιαστές, που δεν πιστεύουν στα θαύματα σήμερα, προσπαθούν να κάνουν. Παραδείγματος χάριν, ερμηνεύουν το λόγο σοφίας σαν ικανότητα σωστής κρίσης και συμβουλευτικής, τα χαρίσματα θεραπείας σαν ικανότητα να είναι κανείς καλός γιατρός ή νοσοκόμα, και το χάρισμα των γλωσσών σαν δυνατότητα να μάθει κάποιος καλά ξένες γλώσσες. 

Φυσικά, υπό μια γενική έννοια, όλες οι ικανότητες και τα ταλέντα προέρχονται από το Θεό. Δημιούργησε τους ανθρώπους κατά την εικόνα Του, πνευματικά, ηθικά, διανοητικά όντα με όλες τις ιδιότητες που συνεπάγεται αυτή η περιγραφή. Όμως, αυτά τα εδάφια δεν μιλάνε γενικά για τα χαρίσματα που απορρέουν από τη χάρη του Θεού (όπως μπορεί να πούμε με τα χαρίσματα υπηρεσίας στη Ρωμ.ιβ). Μάλλον, το Α΄Κορ.ιβ εστιάζει στο υπερφυσικό με το να περιγράφει αυτά τα χαρίσματα σαν «πνευματικά».

Η Εβρ.β:3-4 υπογραμμίζει τον υπερφυσικό χαρακτήρα των «χαρισμάτων του Αγίου Πνεύματος»: «πως ημείς θέλομεν εκφύγει, εάν αμελήσωμεν τόσον μεγάλην σωτηρίαν; ήτις αρχίσασα να λαλήται διά του Κυρίου, εβεβαιώθη εις ημάς υπό των ακουσάντων, και ο Θεός συνεπεμαρτύρει με σημεία και τέρατα και με διάφορα θαύματα και με διανομάς του Αγίου Πνεύματος κατά την θέλησιν αυτού».

Το χάρισμα των γλωσσών είναι ένα καλό παράδειγμα. Η Α΄Κορ.ιδ σαφώς αποκαλύπτει ότι δεν είναι χάρισμα εκμάθησης γλωσσών αλλά χάρισμα να μιλάς ως εκ θαύματος σε γλώσσα που ο ομιλητής δεν καταλαβαίνει.

Δίδονται σύμφωνα με το θέλημα του Θεού

Καταλαβαίνοντας την υπερφυσική προέλευση και το χαρακτήρα αυτών των χαρισμάτων είναι ζωτικής σημασίας να ερμηνευτούν ακριβώς και να ενεργηθούν σωστά. 

Παραδείγματος χάριν, μια χαρισματική ομάδα διαφήμιζε ότι διεύθυνε ένα σχολείο προφητείας. Υποσχόταν να διδάξει κάθε μαθητή πώς να προφητεύει, και μάλιστα υποσχέθηκε ότι κάθε μαθητής θα λάμβανε μια προσωπική προφητεία πριν από το τέλος του σεμιναρίου.

Αν τα χαρίσματα λειτουργούν κάτω από την επιμέλεια του Θεού, τότε, πώς μπορεί άνθρωπος να εγγυηθεί ποιος θα λειτουργήσει συγκεκριμένο χάρισμα και πότε θα γίνει αυτό; Είναι πολύ σημαντικό να μάθουμε για τα πνευματικά χαρίσματα και πολύ πιο σημαντικό να μάθουμε να υποτασσόμαστε στο Πνεύμα του Θεού έτσι ώστε να είμαστε έτοιμοι για να μας χρησιμοποιήσει ο Θεός.

Ωστόσο, είναι αλαζονικό να λες, ότι άνθρωπος μπορεί να δώσει ένα τέτοιο χάρισμα σε κάποιον ή να το ασκήσει κατά βούληση. Δεν μπορούμε να διδάξουμε κανένα πώς να προφητεύει ή πώς να ενεργεί θαύματα. Μπορούμε όμως να διδάξουμε τους ανθρώπους πώς να είναι διαθέσιμοι για να μπορέσει το Πνεύμα του Θεού να δουλέψει δια μέσου αυτών, αναγνωρίζοντας ότι ο Θεός είναι αυτός που παραχωρεί και επιτρέπει τα χαρίσματα σύμφωνα με τον κυρίαρχο σκοπό Του (Α΄Κορ.ιβ:11, Εβρ.β:4).

Μπορούμε να προσευχηθούμε με τους ανθρώπους και να τους βεβαιώσουμε ότι ο Θεός θα ακούσει και θα ανταποκριθεί. Μπορούμε να προσευχηθούμε για να μας δώσει κατεύθυνση ο Κύριος, και έπειτα να μοιραστούμε αυτό που ο Θεός μας αποκάλυψε με κάποιον αδελφό. Κάνοντας όμως κάτι τέτοιο, πρέπει να είμαστε προσεκτικοί να εστιάζουμε στο Θεό και το θέλημά Του.

Όπως περιγράφει το τέταρτο κεφάλαιο, είμαστε κανάλια του Πνεύματος του Θεού, και μας περιμένει για να λειτουργήσουν τα χαρίσματα σύμφωνα με το λόγο Του. Πρέπει να ρυθμιστούμε έτσι, ώστε να μην κάνουμε κακή χρήση των χαρισμάτων (Α΄Κορ.ιδ:32). Η θέλησή μας παίζει σημαντικό ρόλο στη λειτουργία των πνευματικών χαρισμάτων, αλλά πρέπει πάντα να θυμόμαστε ότι προέρχονται από τη θέληση και τη δύναμη του Θεού.

Το πιο σημαντικό ζήτημα δεν είναι το δικό μας θέλω, αλλά του Θεού. Όταν προσευχόμαστε για κάποιον, πρέπει να προσευχόμαστε σύμφωνα με το θέλημα του Θεού. Για παράδειγμα, αν κάποιος είναι άρρωστος, είναι στο θέλημα του Θεού να προσευχηθούμε γι’ αυτόν, γιατί η Βίβλος μας λέει να το κάνουμε αυτό (Ιάκ.ε:14). Ωστόσο, δεν μπορούμε να εγγυηθούμε ότι η θεραπεία θα γίνει με τον τρόπο και στο χρόνο που πιθανόν το άτομο θέλει, εκτός αν έχουμε κάτι συγκεκριμένο από το Θεό. Αυτό που μπορούμε να υποσχεθούμε, βασιζόμενοι στο λόγο του Θεού, είναι ότι ο Θεός θα ακούσει την προσευχή μας, και θα μας βοηθήσει. Πρέπει να προσευχόμαστε και να πιστεύουμε στο Θεό για τη θεραπεία, αλλά δεν μπορούμε να Του υπαγορεύσουμε τον ακριβή τρόπο με τον οποίο θα δουλέψει.

Πολλές φορές ο Θεός απαντά με ένα άμεσο θαύμα, αλλά σε άλλες περιπτώσεις όχι. Σε κάθε περίπτωση, ο Θεός εργάζεται. Εάν δεν ελευθερώσει κάποιον αμέσως από τη δοκιμασία που περνάει, θα δώσει επαρκή χάρη για να υπομείνει (Α΄Κορ.ι:13, Β΄Κορ.ιβ:8-10). Και στις δύο περιπτώσεις, ο Θεός ανταποκρίνεται θετικά στην προσευχή. Ακόμα κι αν λέει όχι σ’ ένα ιδιαίτερο αίτημα, θα δώσει τη χάρη και τη δύναμη για να εκτελεστεί το θέλημά Του στη συγκεκριμένη περίσταση.

Τελικά, δεν πρέπει να εστιάζουμε στις επιδόσεις μας μέσω των χαρισμάτων, αλλά μάλλον στο ότι είμαστε ένα σκεύος ή ένα κανάλι μέσα από το οποίο ο Θεός θα κάνει ό,τι θέλει και όπως θέλει Αυτός σε μια δεδομένη κατάσταση. Δεν είναι απαραίτητα δική μας ευθύνη να καταλάβουμε γιατί ο Θεός απάντησε με κάποιο τρόπο, αλλά είναι ευθύνη μας να συνεχίσουμε να προσευχόμαστε να πιστεύουμε και να βιάζουμε έως ότου έρθει η νίκη.

Δεδομένου ότι τα πνευματικά χαρίσματα είναι από το Θεό, πρέπει να επιστήσουμε την προσοχή στο τι κάνει ο Θεός, κι όχι στο τι κάνει ο άνθρωπος. Είναι ενοχλητικό όταν όλη η έμφαση δίνεται στο «χαρισματικό άτομο», στο όνομα, και στο πως ενεργεί το χάρισμά του. Είναι επίσης ενοχλητικό όταν οι άνθρωποι προάγουν ένα χάρισμα όπως η θεραπεία, η προφητεία, ή ο λόγος γνώσης σαν αυτοσκοπό ή σαν μέσο εξύψωσης της φήμης ενός κήρυκα αντί να υψώνεται ο θείος σκοπός που είναι πίσω από τα χαρίσματα. Παραδείγματος χάριν, τα χαρίσματα της θεραπείας είναι συχνά αρκετά αποτελεσματικά στην οικοδόμηση της πίστης που οδηγεί ανθρώπους στη σωτηρία (Πράξ.γ:1-11 δ:4). Όταν σε μια συνάθροιση η προσοχή εστιάζεται στη θεραπεία παραμελώντας το μήνυμα της σωτηρίας, τότε ο σκοπός του Θεού στη χορήγηση της θεραπείας δεν εκπληρώνεται πλήρως.