και ο δίκαιος ας γείνη έτι δίκαιος, και ο άγιος ας γείνη έτι άγιος.

Αποφάσεις...

Βράδυ παραμονή Πρωτοχρονιάς.

Γύρω από το μεγάλο τραπέζι στο κεντρικό σαλόνι του σπιτιού, μαζεμένα όλα τα μέλη, τελευταίοι απόγονοι της μεγάλης και ένδοξης οικογένειας «Ανοητίδου». 

Όλο το ρετιρέ της επί της οδού Πλουτάρχου πολυκατοικίας, που κρατούσε ο μεγαλέμπορας Ανοητίδης, αστραποβολούσε. Παραμονή Πρωτοχρονιάς, βλέπεις. Ο καινούργιος χρόνος να μας βρει φωτισμένους. Γύρω από το τραπέζι από τα δεξιά προς τα αριστερά ο κ. Ανοητίδης πατήρ, μεγαλέμπορας της Κεντρικής αγοράς, με το απαραίτητο για κάθε σοβαρό άνθρωπο προκοίλι, με το εξίσου χαριτωμένο προγουλάκι του και με ύφος ανθρώπου, που έφαγε τη ζωή με τη σέσουλα. 

συνοικοδομείσθε στην ΕΚΤΙΜΗΣΗ

«προλαμβάνοντες να τιμάτε αλλήλους» (Ρωμ.ιβ:10)

Θέμα καυτής επικαιρότητας και τούτο, για ν' αντιμετωπίσει μια σφαλερή - που ίσως υποθάλπει απωθημένους και ανομολόγητους εγωισμούς- τακτική, που μ' έναν απαίσιο οδοστρωτήρα έρχεται να γκρεμίσει και να ισοπεδώσει μέσα στον εκκλησιαστικό χώρο, κάθε αξία και πνευματική ιεραρχία. Που εντούτοις και η μια και η άλλη υπάρχουν κι είναι αποδεκτές από τον Θεό.

Αυτό δε τον οδοστρωτήρα της ισοπέδωσης τον πήρε ήδη η νέα γενιά στα χέρια της και... ποιος μπορεί να την καταδικάσει αν τον χρησιμοποιεί;

Ο Χριστιανός σύζυγος

Ο ρεαλισμός του Πέτρου

Από τις πολλές νουθεσίες σχετικά με την οικογενειακή ζωή που βρίσκουμε στην Καινή Διαθήκη, αυτή του Πέτρου είναι μοναδική από πολλές απόψεις. Οι περισσότερες από τις άλλες νουθεσίες προέρχονται από την πένα του Παύλου, ο οποίος δεν ήταν παντρεμένος όταν τις έγραψε (Α’ Κορ.ζ:7), και απ’ ότι ξέρουμε, ποτέ δεν παντρεύτηκε.

Αντίθετα, ο Πέτρος ήταν παντρεμένος, όταν έγινε μαθητής του Ιησού. Ένα από τα πρώτα θαύματα του Ιησού ήταν να θεραπεύσει την πεθερά του Πέτρου (Μάρκ.α:30-31). Γνωρίζουμε επίσης ότι ο Πέτρος ήταν ακόμα παντρεμένος, χρόνια αργότερα, όταν του δόθηκαν τα κλειδιά της Βασιλείας των ουρανών και ταξίδευε σε όλες τις εκκλησίες της περιοχής της Μεσογείου (Α’ Κορ.θ:5). Η εμπειρία του Πέτρου σαν άνθρωπος οικογενειάρχης, εξηγεί γιατί τα σχόλιά του σχετικά με τον γάμο είναι εξαιρετικά άμεσα και προσγειωμένα, περισσότερο από του Παύλου, που, αν και απόλυτα σωστά, κάποιες φορές φαίνονται σχεδόν θεωρητικά συγκρινόμενα με αυτά του Πέτρου.

Κ α λ η μ έ ρ α

Σύμβολο

Είναι σημείο, σχήμα ή αντικείμενο με το οποίο υποδηλώνονται κατά συνθήκη ορισμένες έννοιες, πράγματα ή γεγονότα.

Η λέξη προέρχεται από το συν+βάλλω, δηλαδή το να βάλλεις, να ρίξεις δύο πράγματα μαζί ώστε το ένα να αντιπροσωπεύει το άλλο. Η Βίβλος είναι γεμάτη από σύμβολα. Οι προφητείες του Δανιήλ και σχεδόν όλη η Αποκάλυψη είναι γραμμένα σε συμβολική γλώσσα.

Ο Βιβλικός συμβολισμός είναι, από πολλές απόψεις, ένα απ’  τα δυσκολότερα  αντικείμενα για τον μελετητή. Πνευματικές αλήθειες, προφητείες κι αόρατα, αιώνια πράγματα συμβολίζονται “αινιγματωδώς” με “καλυμμένα” σύμβολα. Φαίνεται ότι είναι ευχαρίστηση του υψίστου να κρύβει μ’ αυτό τον τρόπο  πολλά από τα άγιά Του.

Εξαιτίας αυτού του “κρυμμένου” χαρακτήρα των συμβόλων ο ερμηνευτής πρέπει να βαδίζει με διάκριση και προσοχή, εκτεταμένη μελέτη κι έρευνα, με λογική και σωστή σειρά σε κάθε πτυχή της μελέτης του και να ζητάει, πάνω απ’ όλα,  την οδηγία του Αγίου Πνεύματος, του συγγραφέα της Βίβλου.

ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ - Ο ποιμένας (συνέχεια).

Ο ΧΑΡΑΚΤΗΡΑΣ ΤΟΥ ΠΟΙΜΕΝΑ

Υπάρχουν δύο στοιχεία για το κήρυγμα: Η αλήθεια και η προσωπικότητα. Το ευαγγέλιο είναι προσωπικό, ο Ιησούς είναι η αλήθεια. Έτσι, η αλήθεια πρέπει να μεταβιβάζεται μέσα από την προσωπικότητα. Το μήνυμα διαβιβάζεται μέσα από την ίδια την ζωή του αγγελιοφόρου. Ένας κήρυκας δεν μπορεί ποτέ να κηρύξει ένα δυνατό μήνυμα, εάν δεν το ζει ο ίδιος. Ο ίδιος ο χαρακτήρας και η ψυχή του μεταδίδουν στο ποίμνιο του κάθε μήνυμα που διαβιβάζουν. Η ζωή που ζει μπροστά στο ποίμνιο του και το παράδειγμα που δίνει, κηρύττει το πιο πειστικό κήρυγμα προς την εκκλησία απ’ ότι όλες οι λέξεις που θα πει. Ο ποιμένας δεν μπορεί να οδηγήσει το ποίμνιο του πέρα από το σημείο που έχει φτάσει ο ίδιος. Δεν μπορεί να ανυψώσει το ποίμνιο του ψηλότερα από την κορυφή στην οποία ο ίδιος έχει ανεβεί.

Σε καμία άλλη κλήση ή επάγγελμα η εργασία ενός ανθρώπου δεν ασκεί τόσο σημαντική επιρροή με τον χαρακτήρα και την προσωπικότητά του. Για παράδειγμα ένας γιατρός μπορεί να είναι μέθυσος, όμως συνεχίζουν να τον αναγνωρίζουν ως ικανό γιατρό. Ένας δικηγόρος μπορεί να μην είναι τίμιος, όμως συνεχίζει να αναγνωρίζεται ως ικανότατος και εξυπνότατος δικηγόρος. Πρέπει να ζει πρακτικά αυτά που κηρύττει. Στην διακονία το “να ζεις” είναι πιο σημαντικό και θα ασκήσει μεγαλύτερη επίδραση από το “να κάνεις”.

Στην μελέτη αυτή αναφέρουμε έναν μερικό κατάλογο ιδιοτήτων που πρέπει να προσιδιάζουν στο χαρακτήρα του ποιμένα.

Κ α λ η μ έ ρ α

Πρόσκληση

Για χιλιάδες χρόνια, ο άνθρωπος ψάχνει να βρει το νόημα της ζωής. Για χιλιάδες χρόνια, ο άνθρωπος προσ­παθεί να βρει ειρήνη με το Θεό. Και για χιλιάδες χρόνια, η Αγία Γραφή διακηρύττει, «οι ανομίες σας έβαλαν χωρίσματα μεταξύ εσάς και του Θεού, και οι αμαρτίες σας έκρυψαν το πρό­σωπο Αυτού από σας, για να μην ακού­ει» (Ησαΐας 59:2).

 Η αμαρτία είναι το εμπόδιο μεταξύ Θεού και ανθρώπου και αφαιρεί από τον άνθρωπο τη σχέση και επικοινω­νία με τον Άγιο Θεό. Κι αφού «όλοι αμάρτησαν και στερού­νται της δόξας του Θεού» (Ρωμ.γ:23), όλοι οι άνθρωποι είναι μακριά απ' το Θεό, κι όλοι έχουν την επεί­γουσα ανάγκη όσο ζουν σ' αυτή τη ζωή, να έρθουν κοντά Του.

ΤΥΠΟΣ

Ο τύπος είναι ένα είδος  μεταφοράς που δεν αποτελείται απλώς και μόνο από λέξεις αλλά από πράξεις, πρόσωπα ή αντικείμενα τα οποία προσδιορίζουν παρόμοιες πράξεις, πρόσωπα ή αντικείμενα σε μελλοντικό χρόνο.

Η λέξη “τύπος” θα πει κτύπημα, αποτύπωμα. Προέρχεται από το ‘τύπτω” και σημαίνει “το εκ πλήγματος ή πιέσεως ίχνος ή σημείον, αποτύπωμα σφραγίδας, παν σημείον ή αποτύπωμα δια πιέσεως ή δι’ εκθλίψεως”. Το αποτύπωμα λοιπόν ή το ίχνος είναι ο “τύπος” και το αντικείμενο που προκαλεί τον τύπο (σφραγίδα) λέγεται “χαρακτήρας”.

Είναι μία πρόσωπο με πρόσωπο εικόνα του τύπου με το χαρακτήρα, αυτού που πιέζεται (αντικειμένου ή προσώπου) μ’ αυτόν που πιέζει για να δημιουργήσει αποτύπωμα.

ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ - Ο ποιμένας (συνέχεια).

Ο ΠΟΙΜΕΝΑΣ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟΣ ΠΟΥ ΤΡΕΦΕΙ ΤΟ ΠΟΙΜΝΙΟ

Η σημασία της λέξης «ποιμένας» είναι «βοσκός» και «τροφοδότης». Ο προφήτης Ιερεμίας μίλησε γι’ αυτή τη διακονία: 

Ιερ.γ:15 και θέλω σας δώσει ποιμένας επ’ αυτά κατά την καρδίαν μου, και θέλουσι σας ποιμάνει εν γνώσει και συνέσει. 

Ιερ.κγ:4 και θέλω καταστήσει ποιμένας επ’ αυτά, και θέλουσι ποιμαίνει αυτά και δεν θέλουσι φοβηθή πλέον, ουδέ τρομάξει, ουδέ εκλείψει, λέγει Κύριος.

Καλημέρα

ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ - Ο ποιμένας

Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΕΧΕΙ ΟΡΙΣΤΕΙ ΑΠ’ ΤΟ ΘΕΟ

Α’ Κορ.ιβ:28 Και άλλους μεν έθεσεν ο Θεός εν τη εκκλησία πρώτον αποστόλους, δεύτερον προφήτας, τρίτον διδασκάλους, έπειτα θαύματα, έπειτα χαρίσματα ιαμάτων, βοηθείας, κυβερνήσεις, είδη γλωσσών.

Μερικές φορές γίνεται άσοφη κριτική και επίκριση στα θέματα οργάνωσης. Αυτή η άσοφη και άδικη κριτική προέρχεται κυρίως από τις παρακάτω δύο πηγές.

1.   Από ένα άτομο που έχει βγει από κάποιο προβληματικό χώρο όπου πληγώθηκε, θέλει να αισθανθεί ελεύθερο απ’ όλα αυτά, κι έτσι πετιέται στο άλλο άκρο, του να απορρίπτει κάθε εκκλησιαστική κυβέρνηση.

2.   Από ένα άτομο που αρνείται να υποταχθεί, να πειθαρχήσει, κι έτσι υιοθετεί μια ανεξάρτητη θέση και στάση, κι ένα ανεξάρτητο πνεύμα, κι έτσι προάγει την αποκαλούμενη «ελεύθερη» εκκλησία.

Εβραϊσμοί

Μ’ αυτή τη λέξη εννοούμε ορισμένες εκφράσεις και όρους που είναι χαρακτηριστικά της Εβραϊκής κουλτούρας. Όπως έχουμε ήδη αναφέρει, είναι απαραίτητη κάποια γνώση αυτών των Εβραϊσμών για να μπορούμε να χρησιμοποιούμε τον πρώτο ερμηνευτικό κανόνα. Όταν είμαστε εξοικειωμένοι με αυτούς  θα δούμε ότι πολλά δύσκολα σημεία ερμηνεύονται  και πολλές φαινομενικές αντιξοότητες εξαφανίζονται.

Παραδείγματα

Ήταν συνήθεια ανάμεσα στους Εβραίους να ονομάζουν ένα πρόσωπο υιό κάποιου “πράγματος”,  το οποίο τον χαρακτήριζε μ’ ένα ιδιαίτερο τρόπο. Έτσι ένας άνθρωπος που ήταν ειρηνικός και χρηστών ηθών ονομαζόταν «υιός ειρήνης», οι φωτισμένοι και πολυμαθείς «υιοί φωτός», οι απειθείς κι ανυπάκουοι «υιοί απειθείας», κ.λ.π. (Λουκ.ι:6, Εφεσ.ε:8, ε:6).

Κ α λ η μ έ ρ α

ΣΧΗΜΑΤΑ ΛΟΓΟΥ

Εδώ θα εξετάσουμε διάφορες μεταφορικές εκφράσεις που συναντάμε στη Βίβλο για να εξοικειωθούμε μ’ αυτές και να μάθουμε πώς θα μπορέσουμε να κατανοήσουμε σωστά καθένα απ’ αυτά τα σχήματα λόγου. Το κυριότερο πράγμα που πρέπει να θυμόμαστε ως προς τον σκοπό της μελέτης αυτής είναι ότι υπάρχουν εδάφια μέσα στη Γραφής τα οποία δεν ερμηνεύονται πεζά.

   

Θα εξετάσουμε σχήματα λόγου όπως μεταφορές, προσωποποιήσεις, ειρωνείες, υπερβολές, αλληγορίες, αινίγματα, τύπους, σύμβολα, παραβολές, παρομοιώσεις, αποστροφές, αντιθέσεις, παροιμίες κι Εβραϊσμούς.

Πολλά απ’ αυτά τα σχήματα συναντώνται παράλληλα, έτσι ώστε, π.χ. μία ιστορία να είναι αλληγορία μαζί και τύπος ή μπορεί να περιλαμβάνει ακόμη ειρωνεία, υπερβολή κι αντίθεση.

Έχεις σωθεί;

Να μια καλή ερώτηση που μπορείς να κάνεις στον εαυτό σου!

Προς τα που βαδίζεις;

Δεν είμαστε σωτήρες, αλλά μπορούμε να σου συστήσουμε Αυτόν που πέθανε για σένα για να σωθείς!

Συνοικοδομείσθε στην ΑΔΕΛΦΟΣΥΝΗ

«γίνεσθε προς αλλήλους φιλόστοργοι διά της φιλαδελφίας» (Ρωμ.ιβ:10)

Την αδελφική σχέση οι περσότεροι από μας την έχουμε γευτεί και εξακολουθούμε να τη ζούμε. Ανέφελη στα μικρά παιδικά χρόνια. Με τα προβλήματά της, αργότερα. Κάποτε η ένταση, κινδύνεψε να φέρει τη ρήξη. Τα σύννεφα να σκεπάσουν τον όμορφο δεσμό. Όμως, τελικά κέρδισε η σχέση του αίματος. Νίκησε και θριάμβευσε ο δεσμός της αγάπης. Τ' αδέλφια ό,τι και να 'γινε, παράμειναν αδέλφια. Το «αδελφός», αποδείχτηκε πιο μεγάλο από το συμφέρον, την παρεξήγηση, τη μπόρα.

Καλημέρα

ΠΕΜΠΤΟΣ ΚΑΝΟΝΑΣ ΤΩΝ ΕΡΜΗΝΕΥΤΙΚΩΝ (4)

Παραλληλισμοί μεταφορικού λόγου

Ορισμένες φορές είναι ανάγκη να καταφεύγουμε σε παραλληλισμούς για να καταλάβουμε αν ένα κείμενο πρέπει να το πάρουμε με την πεζή ή την μεταφορική του έννοια.

Για παράδειγμα, μερικές φορές, βλέπουμε το Θεό να παρουσιάζεται απ’ τους προφήτες σαν κάποιος που κρατάει ένα ποτήρι κρασί στο χέρι, από το οποίο θέλει να δώσει να πιουν αυτοί που σκοπεύει να τιμωρήσει, ώστε να πέσουν κάτω μεθυσμένοι και ζαλισμένοι (Ναούμ γ:11, Αββ.β:16, Ψαλμ.οε:8). Αυτή η εικόνα του Θεού την οποία συναντάμε περιληπτικά και χωρίς πολλές εξηγήσεις σε ορισμένα κείμενα, σκιαγραφείται με σαφήνεια στις παράλληλες Γραφές, στον Ησ.να:17, 22, 23 όπου βλέπουμε ότι το ποτήρι είναι η οργή, ο θυμός κι η δίκαιη αγανάκτηση του Κυρίου. Εκεί βλέπουμε ακόμη ότι η μέθη κι η ζάλη συμβολίζουν την καταστροφή και την αβάσταχτη τιμωρία.

Το βιβλίο των αριθμών 43

ΤΡΙΑΚΟΣΤΟ ΤΡΙΤΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ

λγ:1-49 Απαρίθμηση των ταξιδιών στην έρημο.

Γράφτηκαν, για να μην αμφισβητεί κανείς ότι πράγματι έγιναν όλα αυτά, επειδή ο Μωυσής έβλεπε ότι οι επερχόμενες γενιές θα τα ξέχναγαν όπως κι έγινε στον καιρό του Ιωσία.

λγ:50-56 Προειδοποίηση του Μωυσή ώστε να καταλάβουν πλήρως τη γη.

ΤΡΙΑΚΟΣΤΟ ΤΕΤΑΡΤΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ

εδ.1-12 Τα όρια της γης Χαναάν (αρκτικόν = βόρειο)

εδ.13-15 φυλές παίρνουν την ανατολική του Ιορδάνη.

εδ.16-29 Ορίζονται άνδρες από κάθε φυλή σαν υπεύθυνοι για την δίκαια μοιρασιά της γης.

Κ α λ η μ έ ρ α

Προς Ρωμαίους (030)

Νεκροί κατά την αμαρτία, ζώντες κατά Θεό (ς:1-14)

Το έκτο κεφάλαιο ρωτά, «Μπορεί ένας χριστιανός να αμαρτάνει;» Διαιρεί το ερώτημα σε δύο επερωτήσεις:

(1) Τι λοιπόν θέλομεν ειπεί; θέλομεν επιμένει εν τη αμαρτία, διά να περισσεύση η χάρις; (εδ.1) μας ενθαρρύνει δηλαδή η χάρη να αμαρτάνουμε;

(2) Τι λοιπόν; θέλομεν αμαρτήσει διότι δεν είμεθα υπό νόμον, αλλ' υπό χάριν; μη γένοιτο. Δηλαδή η χάρη μας επιτρέπει να αμαρτάνουμε; (εδ.15).

Η απάντηση και στις δύο ερωτήσεις είναι ένα παταγώδες Όχι! " Τα εδάφια 1-14 αναλύουν την πρώτη ερώτηση.

Υιοί Κυρίου του Θεού σας

Δευτ.ιδ:1-2 Σεις είσθε υιοί Κυρίου του Θεού σας· δεν θέλετε κάμει εις το σώμα σας εντομάς, ουδέ θέλετε κάμει φαλάκρωμα αναμέσον των οφθαλμών σας, διά νεκρόν. Διότι λαός άγιος είσαι εις Κύριον τον Θεόν σου· και σε εξέλεξεν ο Κύριος διά να ήσαι εις αυτόν λαός εκλεκτός, παρά πάντα τα έθνη τα επί της γης.

Αυτή είναι η βάση των προνομίων αλλά και των ευθυνών του λαού Ισραήλ.

Πρέπει ν’ αρχίσει ένας συγγενικός δεσμός, πριν μπορέσει κανείς να καταλάβει ή να εκπληρώσει τα καθήκοντά του (πατέρας, μητέρα).

Το ίδιο ισχύει με τον Θεό. Δεν μπορούμε να καταλάβουμε τα αισθήματα ή τα καθήκοντα ενός παιδιού του Θεού, μέχρι να βρεθούμε σ’ αυτή τη θέση.

Γιατί δεν αρέσουν στον Θεό τα καροτσάκια;

Υπάρχουν μερικά καλά πράγματα που θα μπορούσαν να ειπωθούν γι’ αυτά. Αλλά αυτό δεν αλλάζει το μυαλό του Θεού. Εξακολουθεί να μισεί τα καροτσάκια. Τα μισεί για διάφορους λόγους, μερικούς από τους οποίους θα σας πω.

Πρώτα απ’ όλα, μισεί τα καροτσάκια, γιατί πάντα πρέπει κάποιος να τα σπρώχνει. Δεν κάνουν ούτε ένα πράγμα από μόνα τους. Δεν κουνιούνται αν δεν τα σπρώξεις. Στη συνέχεια, μόλις αυτός που τα σπρώχνει σταματήσει, το ΚΑΡΟΤΣΙ σταματά αμέσως κι αυτό.

Δεύτερο, μισεί τα καροτσάκια, επειδή έχουν την τάση να πηγαίνουν «μονόπλευρα» κι αυτό γίνεται πολύ εύκολα που σημαίνει ότι απαιτείται πρόσθετη προσπάθεια για να τα διορθώσεις.

Κ α λ η μ έ ρ α

ΚΗΡΥΞΕ ΤΟ ΛΟΓΟ

Το Ευαγγέλιο του Χριστού δεν είναι μια... ειδησούλα μαζί με τις άλλες, τις ποικίλες που κάποτε ακούστηκαν στον πλανήτη μας στο διάστημα της μακραίωνης ιστορίας του. Το Ευαγγέλιο είναι η είδηση, η πιο μεγάλη είδηση, διότι δεν πήγασε απ' τη Γη αλλά απ' τον Ουρανό.

Ο Θεός την έστειλε στους ανθρώπους με σκοπό να τους ενημερώσει γύρω από ορισμέ­νες αλήθειες που πρέπει να μάθουν. Άσχετα αν θα τις δεχτούν ή όχι. Άσχετα αν θα τις αγα­πήσουν και θα τις υπηρετήσουν ή θα τις μισή­σουν και θα τις πολεμήσουν. Ο Θεός ενδια­φέρεται αυτή η είδηση να γίνει ακουστή, γνω­στή, αν είναι δυνατό πιστευτή. Αυτή η είδηση που την ονομάζουμε Ευαγγέλιο είναι κάτι που μέσα του κρύβει όχι απλά δύναμη, αλλά τον Ίδιο το Θεό.

Όταν η φωτιά του Θεού πέσει

Η ΑΝΑΖΩΠΥΡΩΣΗ ΣΤΙΣ ΕΒΡΙΔΕΣ ΝΗΣΟΥΣ (ΣΚΩΤΙΑ)

Ένας αυτόπτης μάρτυρας διηγείται

Μιλώντας για την Αναζωπύρωση του Αγίου Πνεύματος στις Εβρίδες νήσους, θα 'θελα με όσα θα πω να υπογραμμίσω τρεις όψεις του θέματος: 

   1. Πώς άρχισε αυτή η Αναζωπύρωση,

   2. ποια ήταν τα κύρια χαρακτηριστικά της, και

   3. τί επίδραση είχε στην εκεί εκκλησία αλλά και στον έξω κόσμο.

Τον Οκτώβριο του 1949, το πρεσβυτέριο της εκκλησίας στο Λιούις είχε συνέλευση στην πόλη Στορνοουαίυ. Συναντήθηκαν εκεί για να συζητήσουν, ανάμεσα σε άλλα θέματα, την απομάκρυνση - ιδιαίτερα των νέων του νησιού - από την εκκλησία. Σημείωσαν επίσης την έλλειψη πλέον επιστροφών νέων ψυχών στις συναθροίσεις τους. Σε μια τους απόφαση υπογραμμιζόταν η ανάγκη επαγρύπνησης των πιστών μπροστά στη διείσδυση του κοσμικού πνεύματος μέσα στην εκκλησία.

Κ α λ η μ έ ρ α

Μόνο μια ερώτηση:

Ο λόγος του Θεού ή οι παραδόσεις μας;

Είχαν περάσει περίπου 400 χρόνια από την τελευταία φορά που ο Θεός είχε μιλήσει μέσω του προφήτη Μαλαχία μέχρι τη γέννηση του Ιησού.

Στη διάρκεια αυτή των τεσσάρων αιώνων, το κατεστημένο θρησκευτικό σύστημα είχε μηχανευτεί, είχε θεσπίσει και είχε εφαρμόσει διάφορες άλλες διδασκαλίες, που ήταν αντίθετες με το λόγο του Θεού.

Το βιβλίο των αριθμών 42

ΤΡΙΑΚΟΣΤΟ ΔΕΥΤΕΡΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ

λβ:1-6 Οι Ισραηλίτες κυρίευσαν τη γη ανατολικά του Ιορδάνη πατάσσο­ντας τους Μαδιανίτες και την κληρονόμησαν.

Ο Θεός, σαν ο πιο καλός στρατηγός, τους είχε πει ότι θα τους έδινε κλη­ρονομιά μέσα (δυτικά) από τον Ιορδάνη, γιατί έβλεπε ένα φυσικό οχυρό που θα καθυστερούσε κάθε μεγάλη εισροή εχθρικού στρατού. Οι Ισρα­ηλίτες θα ήταν ασφαλισμένοι από τα δυτικά από τη Μεσόγειο θάλασσα και από τα ανατολικά από τον Ιορδάνη, και οι μόνοι δίοδοι θα ήταν από βορά και νότο, όπως και έγινε.

Ο Θεός λοιπόν τους ήθελε μέσα από τον Ιορδάνη - βέβαια αυτό ήταν περισσότερο συμβολικό - για να είναι ενωμένοι, όλοι σε μία γη, και ο Θεός θα τους ευλογούσε πάλι. Έξω από τον Ιορδάνη ήταν εκτεθειμένοι σε κινδύνους, και οι πρώτοι που πήγαν στην αιχμαλωσία ήταν οι φυλές Γάδ, Μανασσή και Ρουβήν.

Συνοικοδομείσθε στην ΕΝΟΤΗΤΑ

«ο δε καθείς αλλήλων μέλη» (Ρωμ.ιβ:5)

Το κεφάλαιο της προς Ρωμαίους, απ' όπου το εδάφιο της μελέτης μας, ανοίγει με το «Σας παρακαλώ λοιπόν, αδελφοί» (ιβ:1). Και στον απόστολο Παύλο, δεν πάει άλλος δρόμος προσέγγισης να διαλέξει. Ούτε διάφορο να 'ναι το ύφος του. Κοντά σας κι αυτός, ένας από σας, ο πιο ελάχιστος, μια ταπεινή αδελφική παράκληση έρχεται από το βήμα τούτο του Κυρίου, να σας υποβάλει: Όλοι μαζί κι όλοι ταπεινά, θα ξανασυλλογιστούμε τη θεμελιακή παραίνεση του λόγου του Θεού - «συνοικοδομείσθε» (Εφες.β:22). Όντες «συμπολίτες των αγίων και οικείοι του Θεού», ελάτε αδελφοί μου να «συνοικοδομηθούμε εις κατοικητήριον του Θεού εν πνεύματι».

Κ α λ η μ έ ρ α

«Μη Μεριμνάτε»

(Φιλιππησίους δ:6)

• Αν ξέραμε τι ρόλο μεγάλο παίζουν οι μέριμνες στη ζωή μας...

• Αν ξέραμε τι βάρος προσθέτουν οι μέριμνες στη ζωή μας...

• Αν ξέραμε πόσο δυστυχισμένοι γινόμαστε από τις μέριμνες στη ζωή μας...

Ο Θεός μας αγαπά και θέλει να μας απελευθερώσει.

Και αναλαμβάνει όλο το φορτίο των μεριμνών μας. Τα φορτώνεται όλα Αυτός.

«Πάσαν την μέριμναν υμών ρίψατε επί τον Κύριον» (Α΄ Πέτρ.ε:7).

«Μη μεριμνάτε περί μηδενός» (Φιλιπ.δ:6).

Το βιβλίο των αριθμών 41

ΤΡΙΑΚΟΣΤΟ ΠΡΩΤΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ

Εδ.1-7 Έχουμε εδώ την τελευταία φάση της δημόσιας και επίσημης ζωής του Μωυσή, όπως στο Δευτερονόμιο λδ', έχουμε το τέλος της προσωπικής του ιστορίας.

Αυτό είναι ένα πολύ αξιοσημείωτο μέρος. Ο Κύριος είπε στον Μωυσή: «Κάμε την εκδίκησιν των υιών Ισραήλ κατά των Μαδιανιτών· έπειτα θέλεις προστεθή εις τον λαόν σου. Και ελάλησεν ο Μωϋσής προς τον λαόν, λέγων, Ας οπλισθώσιν από σας άνδρες εις πόλεμον και ας υπάγωσιν εναντίον του Μαδιάμ, διά να εκδικήσωσι τον Κύριον κατά του Μαδιάμ».

Καλημέρα

Ειδωλολάτρες δεν είναι μόνο όσοι γιορτάζουν τα Χριστούγεννα!

Έχουμε συνηθίσει να λέμε ότι ο γιορτασμός των Χριστουγέννων είναι ειδωλολατρία. Όμως, υπάρχουν «Χριστιανοί», που δεν γιορτάζουν τα Χριστούγεννα, και ησυχάζουν μ’ αυτό, αλλά κάνουν ένα σωρό άλλα πράγματα, ίσως πολύ χειρότερα! Βέβαια, αυτό πάλι δεν μας δίνει την άδεια να κάνουμε το πρώτο, αλλά πρέπει να είμαστε προσεκτικοί, γιατί ο διάβολος «περιέρχεται ζητών τίνα να καταπίη»!

Ένας χαλασμένος κι αποτυχημένος κόσμος, ο κόσμος μας. Εκεί τον κατάντησε η αμαρτία, χωρίς να υπάρχει ελπίδα από μόνος του ούτε με κάτι άλλο να αλλάξει, κι επομένως μόνο ο Θεός, αν ήθελε, θα το μπορούσε.

Διάκονοι: Το λησμονημένο λειτούργημα

Η φτώχεια αποτελεί μια από τις συνέπειες της πτώσης. Ο κόσμος τον οποίο δημιούργησε ο Θεός, ο κόσμος στον οποίο Αυτός εγκατέστησε τους προπάτορές μας ήταν πλήρης του πλούτου των θείων ευλογιών. Όλες οι ανάγκες του ανθρώπου προμηθευόταν με αφθονία.

«Και εφύτευσεν Κύριος ο Θεός παράδεισον εν τη Εδέμ κατά ανατολάς, και έθεσεν εκεί τον άνθρωπον τον οποίον έπλασε. Και Κύριος ο Θεός έκαμεν να βλαστήση εκ της γης παν δένδρον ωραίον εις την όρασιν και καλόν εις την γεύσιν» (Γεν.β:8,9).

Τα ύδατα των ποταμών και το χρυσάφι και οι πολύτιμοι λίθοι που αναφέρονται στα εδ.10-14 είναι δείγματα της αφθονίας που βρίσκεται στον Θεό. Με την τίμια εργασία του Αδάμ ο κήπος είχε τη σωστή φροντίδα, όλες οι ανάγκες του ικανοποιούντο. Δεν του έλλειπε τίποτε. Η απόλαυση των αγαθών της γης θα ήταν ένα δείγμα της ευαρεσκείας του Ίδιου του Θεού.