Δημόσια επίπληξη.

 

Υπάρχει κάποια κατάλληλη στιγμή για να επιπληχθεί κάποιος δημόσια;

Γενικά το καλύτερο είναι να διδάσκει κανείς τους ανθρώπους συλλογικά, απ’ τον άμβωνα ή να χειρίζεται τα προβλήματα, ιδιωτικά, σε προσωπική βάση.

Πόσο πονούν τα αληθινά λόγια;

Μερικοί δυσανασχετούν όταν αποκαλύπτονται τα κακώς κείμενα στις εκκλησίες τους.

Αυτό εν μέρει ικανοποιεί, επειδή μαρτυρεί την παρουσία κάποιου ίχνους ντροπής, που ίσως οδηγήσει και σε μετάνοια.

Άλλοι όμως αδιαφορούν για όλα, επειδή το κακό έχει γίνει πια συνήθεια στη ζωή τους και ελάχιστα πλέον ενοχλεί....

Υπακοή στην εξουσία

Εβρ.ιγ:17 Πείθεσθε εις τους προεστώτάς σας και υπακούετε· διότι αυτοί αγρυπνούσιν υπέρ των ψυχών σας ως μέλλοντες να αποδώσωσι λόγον· διά να κάμνωσι τούτο μετά χαράς και μη στενάζοντες· διότι τούτο δεν σας ωφελεί.

Φιλ.β:29 Δέχθητε λοιπόν αυτόν εν Κυρίω μετά πάσης χαράς και τιμάτε τους τοιούτους,

Α’ Θεσ.ε:12 Σας παρακαλούμεν δε, αδελφοί, να γνωρίζητε τους όσοι κοπιάζουσι μεταξύ σας και είναι προεστώτές σας εν Κυρίω και σας νουθετούσι,

ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ - Ο ποιμένας

Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΕΧΕΙ ΟΡΙΣΤΕΙ ΑΠ’ ΤΟ ΘΕΟ

Α’ Κορ.ιβ:28 Και άλλους μεν έθεσεν ο Θεός εν τη εκκλησία πρώτον αποστόλους, δεύτερον προφήτας, τρίτον διδασκάλους, έπειτα θαύματα, έπειτα χαρίσματα ιαμάτων, βοηθείας, κυβερνήσεις, είδη γλωσσών.

Μερικές φορές γίνεται άσοφη κριτική και επίκριση στα θέματα οργάνωσης. Αυτή η άσοφη και άδικη κριτική προέρχεται κυρίως από τις παρακάτω δύο πηγές.

1.   Από ένα άτομο που έχει βγει από κάποιο προβληματικό χώρο όπου πληγώθηκε, θέλει να αισθανθεί ελεύθερο απ’ όλα αυτά, κι έτσι πετιέται στο άλλο άκρο, του να απορρίπτει κάθε εκκλησιαστική κυβέρνηση.

2.   Από ένα άτομο που αρνείται να υποταχθεί, να πειθαρχήσει, κι έτσι υιοθετεί μια ανεξάρτητη θέση και στάση, κι ένα ανεξάρτητο πνεύμα, κι έτσι προάγει την αποκαλούμενη «ελεύθερη» εκκλησία.

Εξουσία

Έτυχε ποτέ να δείτε το άνθος του κάκτου; Είναι να απορεί κανείς πώς μέσα από ένα τέτοιο αγκαθωτό στεγνό φυτό μπορεί να προέλθει ένα τόσο λεπτό άρωμα, μια τόση ποικιλία και αρμονία χρωμάτων, μια πανέμορφη παρουσία.

Πόσο μου θυμίζει το λουλούδι αυτό το λόγο του Θεού. Πόση ομορφιά, πόση ανακούφιση, πόση ευγένεια κρύβει μέσα του! Σκορπά πλούσια το λεπτό άρωμά του πάνω στις θλιμμένες ανθρώπινες καρδιές, ακριβώς όπως το λουλούδι του κάκτου.

Δεν είναι λίγες οι φορές που μέσα στις θλίψεις, στην πίεση, στις αγωνίες και τους φόβους αυτής της ζωής, ο λόγος του Θεού αποτέλεσε στο παρελθόν αλλά και τώρα το στοιχείο εκείνο που προσέφερε ισορροπία, ανάπαυση, γαλήνη.

Λάθος στη διακονία.

Τί θα πρέπει να κάνουμε αν νομίζουμε ότι ο ποιμένας μας είναι λάθος; Αν το λάθος αναφέρεται σε κάποια μέθοδο ή πρόγραμμα ή ιδιαίτερη διδασκαλία, θα πρέπει να είμαστε ταπεινοί και υπάκουοι. Μπορούμε να έχουμε διαφορετικές γνώμες και πεποιθήσεις, αλλά ακόμη και τότε θα πρέπει να υποστηρίζουμε και να σεβόμαστε τους θεοσεβείς ηγέτες. Δεν έχουμε ποτέ το δικαίωμα να μουρμουρίζουμε, να παραπονιόμαστε ή να σπείρουμε έριδες. Αν θέλουμε ν’ αλλάξουν κάποια πράγματα μπορούμε να προσευχόμαστε και να περιμένουμε το Θεό να τα εργαστεί. Μερικές φορές ίσως είναι κατάλληλη ώρα να προτείνουμε με σεβασμό κάποιες υποδείξεις κατ’ ευθείαν στον ποιμένα. Αν δεν μπορείς ενεργά να συνεργαστείς για κάτι, τουλάχιστον μην κάνεις τίποτα για να το εμποδίσεις ή να το υπονομεύσεις.

Δημόσια επίπληξη.

Υπάρχει κάποια κατάλληλη στιγμή για να επιπληχθεί κάποιος δημόσια; Γενικά το καλύτερο είναι να διδάσκει κανείς τους ανθρώπους συλλογικά, απ’ τον άμβωνα ή να χειρίζεται τα προβλήματα, ιδιωτικά, σε προσωπική βάση. Δεν είναι σχεδόν ποτέ ωφέλιμο για τον ποιμένα να επιπλήττει κάποιον δημόσια, με το όνομά του. Ωστόσο, υπάρχουν περιπτώσεις, που είναι αναγκαίο να επιπληχθούν μπροστά σ’ όλους αυτοί που έχουν αμαρτήσει για να το μάθουν κι οι υπόλοιποι. “Τους αμαρτάνοντας έλεγχε ενώπιον πάντων, δια να έχωσι φόβον και οι λοιποί” (Α’Τιμ.ε:20). Αυτό δεν σημαίνει ότι κάθε φορά που κάποιος κάνει ένα λάθος ή δεν κάνει ό,τι θα έπρεπε να κάνει ο ποιμένας πρέπει να τον επιπλήττει δημόσια. Στο Γαλ.ς:1, λέει, “Εάν άνθρωπος απερισκέπτως πέση εις κανέν αμάρτημα, σεις οι πνευματικοί διορθόνετε τον τοιούτον με πνεύμα πραότητας, προσέχων εις σεαυτόν, μη και συ πειρασθής”.  

Η εξουσία της ηγεσίας.

Η Βίβλος έχει πολλά να πει για τις αρμοδιότητες των ηγετών μέσα στην εκκλησία (Εβρ.ιγ:17 & Α’Θεσ.ε:12-13). Αξίζει να σημειωθεί ότι αυτά τα εδάφια ισχύουν τόσο για τις εξουσίες μεταξύ διαφορετικών εκκλησιών όσο και για τις επιτόπιες εκκλησίες. Αξίζει επίσης να σημειωθεί ότι πρέπει να υπάρχουν τρόποι να ξέρουμε το χαρακτήρα των ηγετών, και να εκτιμούμε αυτούς που είναι σε θέση εξουσίας για χάρη του έργου το οποίο κάνουν. Δεν εκτιμούμε ούτε σεβόμαστε έναν άνθρωπο αλλά εκτιμούμε και σεβόμαστε τη θέση του. 

ΕΞΟΥΣΙΑ ΚΑΙ ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ

<Και άλλους μεν έθεσε ο Θεός εν τη εκκλησία.....κυβερνήσεις> (Α΄Κορ.ιβ:28).

Θα έρθουμε σ’ επαφή με το θέμα της εξουσίας και της οργάνωσης μέσα στην εκκλησία με διάφορους τρόπους. Θα προσπαθήσουμε να απαντήσουμε σε διάφορες ερωτήσεις όπως:

·     Ποιο είναι το μέγεθος της εξουσίας της εκκλησίας;

·     Η εκκλησία έχει την εξουσία να θεσπίζει πρότυπα αγιασμού;

·     Η εκκλησία έχει την εξουσία να αποκόπτει άτομα που παραβιάζουν βασικές αρχές αγιασμού;

·     Μέχρι ποιο σημείο είναι κανείς υποχρεωμένος ν’ ακολουθεί τις αποφάσεις της εκκλησίας;

·     Έχει ο καθένας εξουσία ανθρώπινη πάνω σ’ αυτούς που ασχολούνται με τα πνευματικά;

·     Τί διδάσκει ο λόγος του Θεού για τις σχέσεις μεταξύ των πιστών;

Καθήκοντα διακονίας

Η ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΜΕΣΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΙΤΕΥΞΗ ΤΟΥ ΣΚΟΠΟΥ

Η εκκλησία δεν οργανώνεται για να είναι ένας δυνατός οργανισμός, αλλά μάλλον για να ευαγγελίσει τον κόσμο.

Η αποστολή της εκκλησίας είναι ο ευαγγελισμός. Η μεγάλη εντολή που δόθηκε στην εκκλησία είναι να κηρύξει το Ευαγγέλιο σ’ όλο τον κόσμο. Ο σκοπός της οργάνωσης είναι να φέρει εις πέρας αυτό.

Καθήκοντα Διακονίας

ΘΕΟΚΡΑΤΙΑ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ.

Το σύστημα, ο τύπος της εκκλησιαστικής κυβέρνησης που δίδεται στο λόγο του Θεού είναι Θεοκρατικό. Είναι ο Θεός αυτός που κυβερνά το λαό Του μέσα από τους κεκλιμένους δια του Αγίου Πνεύματος εργάτες.

Υπάρχουν δύο άκρα στην κυβέρνηση της εκκλησίας που είναι και τα δύο λάθος:

Καθήκοντα Διακονίας

Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΕΧΕΙ ΟΡΙΣΤΕΙ ΑΠ’ ΤΟ ΘΕΟ

Α’ ΚΟΡ.ιβ:28 Και άλλους μεν έθεσεν ο Θεός εν τη εκκλησία πρώτον αποστόλους, δεύτερον προφήτας, τρίτον διδασκάλους, έπειτα θαύματα, έπειτα χαρίσματα ιαμάτων, βοηθείας, κυβερνήσεις, είδη γλωσσών.

Μερικές φορές γίνεται άσοφη κριτική και επίκριση στα θέματα οργάνωσης. Αυτή η άσοφη και άδικη κριτική προέρχεται κυρίως από τις παρακάτω δύο πηγές.

1.  Από ένα άτομο που έχει σωθεί απ’ το χώρο της δογματικής εκκλησίας, θέλει να αισθανθεί ελεύθερο από τη δουλεία των σχημάτων της παραδοσιακής εκκλησίας, κι έτσι πετιέται στο άλλο άκρο, του να απορρίπτει κάθε εκκλησιαστική κυβέρνηση.

2.  Από ένα άτομο που αρνείται να υποταχθεί, να πειθαρχήσει, υιοθετόντας μια ανεξάρτητη θέση και στάση, κι ένα ανεξάρτητο πνεύμα, κι έτσι προάγει την αποκαλούμενη «ελεύθερη» εκκλησία.