Μερικοί δυσανασχετούν όταν αποκαλύπτονται τα κακώς κείμενα στις εκκλησίες τους.
Αυτό εν μέρει ικανοποιεί, επειδή
μαρτυρεί την παρουσία κάποιου ίχνους ντροπής, που ίσως οδηγήσει και σε
μετάνοια.
Άλλοι όμως αδιαφορούν για όλα, επειδή το κακό έχει γίνει πια συνήθεια στη ζωή τους και ελάχιστα πλέον ενοχλεί....
Ο Θεός δεν εντυπωσιάζεται με διαφημίσεις. Δεν διαθέτει χώρο για υπερβολές. Οι μεγάλες ομιλίες δεν Τον επηρεάζουν. Οι εντυπωσιακοί ισχυρισμοί δεν Τον εξαπατούν. Νοιάζεται μόνο για την αλήθεια.
Κι ενώ μπορούμε εύκολα να εξαπατήσουμε τους άλλους (και τους
εαυτούς μας), ποτέ δεν μπορούμε να εξαπατήσουμε τον Κύριο.
Είναι «ο έχων τους οφθαλμούς
Αυτού ως φλόγα πυρός», είναι «ο έχων την ρομφαίαν την δίστομον την
οξείαν», Αυτός είναι «ο μάρτυς ο πιστός και αληθινός» (Αποκ.β:18,12,
γ:14).
Ποτέ δεν λέει: «Νομίζω». Λέει
μόνο: «Ξέρω». Σε κάθε εκκλησία που απευθύνεται στο βιβλίο της Αποκάλυψης, τα
λόγια Του ήταν πάντα τα ίδια: «Εξεύρω...»
Οι πιστοί στις Σάρδεις είχαν ένα όνομα. Έχαιραν εκτίμησης στη βασιλεία. Ο Ιησούς όμως δεν συγκινούνταν:
«Εξεύρω τα έργα σου, ότι το όνομα έχεις ότι ζης, και είσαι νεκρός» (Αποκ.γ:1).
Αυτό που νόμιζαν οι άλλοι άνθρωποι ήταν τελείως λάθος.
Οι άνθρωποι της Λαοδίκειας, εξωτερικά
φαίνονταν τόσο καλοί. Φαινόταν να έχουν μαζέψει όλα τα καλά. Ήταν η εκκλησία
εκείνη που είχε φτάσει στο πιο ακμάζον, το πιο ευλογημένο, το πιο χρισμένο
σημείο. (Πιθανόν να καυχιόταν ότι είχε τις "πιο γρήγορα αυξανόμενες
συναθροίσεις" στη Μικρά Ασία). Ο Ιησούς όμως είδε πέραν αυτής της λάμψης
και της ακτινοβολίας.
«Εξεύρω τα έργα σου... Διότι
λέγεις, Ότι πλούσιος είμαι, και επλούτησα, και δεν έχω χρείαν ουδενός, και δεν
εξεύρεις ότι συ είσαι ο ταλαίπωρος, και ελεεινός, και πτωχός, και τυφλός, και
γυμνός» (Αποκ.γ:15,17).
Τα λόγια του Ιησού αφαίρεσαν το
κάλυμμα.
Είναι πολύ άσχημο να βρίσκεσαι σε
μια ταλαίπωρη, ελεεινή, φτωχή, τυφλή και γυμνή κατάσταση. Η μεγαλύτερη όμως
τραγωδία είναι να μην το ξέρεις!
Πού είναι η δόξα; Πού είναι η
αίσθηση του δέους; Πού είναι η μεγαλοπρέπεια του Θεού; Πόσο συχνά η φωνή Του
αντηχεί στα ενδόμυχά μας; Αυτή η φωνή που σε συντρίβει, που σε κάνει να
τρέμεις;
Πόσο συχνά τα σημεία και τα
τεράστια Του σε κάνουν να φωνάξεις: «Ω, είναι ο Κύριος!»
Πόσο τακτικά μείναμε άφωνοι,
συγκλονισμένοι, έκπληκτοι και σιωπηλοί, εξαιτίας των τρομερών πραγμάτων που
Εκείνος έχει κάνει;
Πού είναι η παρουσία του Θεού; Τι
ντροπή!
Πιστεύουμε στις διογκωμένες και
υπερβολικές αναφορές μας. Έχουμε εξαπατηθεί από τα ίδια μας τα υπέροχα λόγια.
Ισχυριζόμαστε ότι έχουμε φοβερά, τρομερά, καταπληκτικά σημεία και τεράστια και
θαύματα.
Όλοι αναφέρουν εντυπωσιακές
ενέργειες του Θεού. Όταν τους ακούς να μιλάνε, νομίζεις ότι συγκρίνοντάς τους
με τους αποστόλους, οι δεύτεροι ήταν μάλλον πνευματικά αρχάριοι. (Μη γελάτε.
Μερικοί διδάσκαλοι ισχυρίζονται ότι αν ο Παύλος είχε την αποκάλυψή μας, δεν θα
είχε αυτό το σκόλοπα στη σάρκα του κι αν ο Στέφανος γνώριζε την πλήρη εξουσία
που είχε, δεν θα είχε μαρτυρήσει. Αντί να γελάσουμε, καλύτερα να κλάψουμε).
Ίσως οι απόστολοι κάποια μέρα
θαυμάσουν τους σύγχρονους αγίους. Αυτή η μέρα όμως δεν είναι σίγουρα η
σημερινή.
Θέλουμε να αποκατασταθεί η δόξα
του Θεού; Είμαστε έτοιμοι για μία ατελείωτη δύναμη; Τότε ας αντιμετωπίσουμε τα
ειλικρινά λόγια, όσο κι αν μας πονέσουν.
Το προϊόν μαζικής παραγωγής που
περνά ως "χριστιανικό" έχει ελάχιστη ή καμία ομοιότητα με τη δυναμική
πραγματικότητα του Χριστού, που μπορεί και πρέπει να είναι η σφραγίδα κάθε
αληθινού παιδιού του Θεού.
Δεν ξέρουμε πόσα απ' αυτά που
κατέχουμε από τον πρακτικό χριστιανισμό είναι στ' αλήθεια ένας αποστατημένος συμβιβασμός
με το πνεύμα αυτής της εποχής.
Αγωνιζόμαστε για την πίστη που
παραδόθηκε άπαξ στους αγίους; (Ιούδα 3).
Το μυαλό μας, που ενδιαφέρεται να
γίνονται τα πράγματα γρήγορα κι εύκολα χωρίς να νοιάζεται για την ποιότητα ή
την αντοχή τους, έχει γεννήσει ένα ιό, που έχει μολύνει ολόκληρη την Εκκλησία.
Ο στιγμιαίος χριστιανισμός είναι η συμπεριφορά που επικρατεί τον 21ο αιώνα.
Είναι η ώρα μας ν’ ακούσουμε λόγια
αλήθειας, λόγια που θα διεισδύσουν το επικάλυμμα της αυτοϊκανοποίησης και θα
διαταράξουν την εγωιστική πνευματικότητα μας. Αυτό που προφήτεψε ο Παύλος, έχει
εκπληρωθεί:
«Διότι θέλει έλθει καιρός, ότε
δεν θέλουσιν υποφέρει την υγιαίνουσαν διδασκαλίαν, αλλά θέλουσιν επισωρεύσει
εις εαυτούς διδασκάλους κατά τας ιδίας αυτών επιθυμίας, γαργαλιζόμενοι την
ακοήν. Και από μεν της αληθείας θέλουσιν αποστρέψει την ακοήν αυτών, εις δε
τους μύθους θέλουσιν εκτραπή» (Β’ Τιμ.δ:3-4).
Το πρόβλημα με τους ψευδοπροφήτες
είναι ότι χρησιμοποιούν με επιπολαιότητα την αδυναμία και το σπάσιμο των
ανθρώπων λέγοντας τους:
«Και ιάτρευσαν το σύντριμμα της
θυγατρός του λαού μου επιπολαίως, λέγοντες, Ειρήνη, ειρήνη, και δεν υπάρχει
ειρήνη» (Ιερ.ς:14).
Δεν αποκαλύπτουν την ανίατη
κατάσταση του ασθενή. Προσφέρουν λάθος ελπίδα και ασφάλεια σε ένα λαό κι ένα
έθνος που πεθαίνει. Και λένε: «Κανένα κακό δεν μπορεί να συμβεί σε μας. Ούτως ή
άλλως είμαστε παιδιά του Θεού». Κι έτσι παραπλανούν τις μάζες, επειδή κι οι
ίδιοι είναι πλανημένοι.
Ευχαριστώ το Θεό γιατί πολλοί
πιστοί σήμερα νιώθουν κουρασμένοι από τα άδεια λόγια.
Οι διάφορες αναφορές επιτυχίας δεν
γεμίζουν το ολοένα αυξανόμενο κενό. Στις καρδιές μας θέλουμε την αλήθεια όσο
ενοχλητική και δυσάρεστη κι αν είναι. Έχουμε αηδιάσει και κουραστεί από τα
ανθρώπινα λόγια. Είμαστε αποφασισμένοι ν’ ακούσουμε το Θεό.
