Αποκ.κ:13 «Και έδωκεν η θάλασσα τους εν αυτή νεκρούς,
και ο θάνατος και, ο Άδης έδωκαν τους εν αυτοίς νεκρούς, και εκρίθησαν έκαστος
κατά τα έργα αυτών».
Και έδωκεν η θάλασσα τους εν αυτή νεκρούς.
Αναφέρεται στην πραγματική θάλασσα
πάνω στη γη.
και
ο θάνατος και ο Άδης έδωκαν τους εν αυτοίς νεκρούς
Αυτοί που ήταν στο βασίλειο του Άδη και του
θανάτου ελευθερώνονται. Και ο θάνατος και ο Άδης άφησαν ελεύθερους τους νεκρούς
για να κριθούν.
Άδης. Δεν αναφέρεται στη γέενα, στη Λίμνη του
Πυρός. Αυτή δεν υπάρχει για κανέναν άνθρωπο μέχρι την κρίση του Μεγάλου Λευκού
Θρόνου, εκτός από το θηρίο και τον ψευδοπροφήτη.
Άδης είναι ο τόπος των φυλακισμένων πνευμάτων.
Αυτοί που βρίσκονται στο βασίλειο του Άδη
αυτό τον καιρό, είναι μόνο άνθρωποι ασεβείς, οι οποίοι έμειναν εκεί, γιατί οι
δίκαιοι έχουν ήδη αρπαχτεί και μεταφερθεί από την αιχμαλωσία του Άδη στην
παρουσία του Θεού, όταν ο Ιησούς πλήρωσε το τίμημα με τη θυσία Του.
Άδης, σημαίνει «αόρατος». Πρόκειται λοιπόν
για κάποιο αόρατο τόπο. Και ισοδυναμεί με την Εβραϊκή λέξη ΣΕΟΛ που σημαίνει
«απαιτώ, ζητώ».
Αρχικά ο Άδης ήταν ο τόπος όπου φυλασσόταν τα
πνεύματα των δικαίων και των αδίκων. Στις Πράξεις β:27, ο Δαβίδ αναφερόμενος
στο Χριστό είπε: «Δεν θέλεις αφήσει την
ψυχήν μου εν τω Άδη».
Βλέπουμε λοιπόν ότι και οι δίκαιοι βρίσκονταν
στον Άδη, σε ξεχωριστό όμως τόπο από τους άδικους. Ο Χριστός πήγε στον Άδη αλλά
δεν έμεινε εκεί. Αναστήθηκε και αναλήφθηκε στους ουρανούς.
Οι δίκαιοι και οι άδικοι φυλάσσονταν σε δύο
ξεχωριστούς τόπους στον Άδη. Ο τόπος για τους δίκαιους ονομαζόταν κόλπος του
Αβραάμ και ο τόπος για τους άδικους τόπος της βασάνου.
Λουκ.ις:22-26 Στην ιστορία του
πλουσίου και του φτωχού Λαζάρου, βλέπουμε ότι ο Αβραάμ και ο Λάζαρος βρίσκονταν
σε διαφορετικό τόπο από τον πλούσιο. Ο Αβραάμ και ο Λάζαρος ήταν στον τόπο των
δικαίων, ενώ ο πλούσιος, ο οποίος σε όλη του τη ζωή ήταν αμαρτωλός, ήταν στο
άλλο μέρος με τους άδικους, στον τόπο της βασάνου.
Στο εδάφιο 25 ο Λάζαρος επαρηγορείτο, ενώ
αυτός βασανιζόταν. Ο Αβραάμ είπε στον πλούσιο στο εδ.26: «Μεταξύ ημών και υμών χάσμα μέγα είναι εστηριγμένον, ώστε οι θέλοντες να
διαβώσιν εντεύθεν προς εσάς, να μην δύνωνται, μηδέ οι εκείθεν να διαπερώσει
προς ημάς». Τώρα ο τόπος των δικαίων αποκαλείται Παράδεισος.
Λουκ.κγ:43 Ο Ιησούς είπε στο ληστή πάνω στο
σταυρό: «Σήμερον θέλεις είσθαι μετ' εμού
εν τω Παραδείσω». Οι ψυχές των δικαίων με την ανάσταση του Χριστού
αρπάχτηκαν στον ουρανό, στην παρουσία του Θεού, αν και δεν αναστήθηκαν τα
σώματά τους.
Β' Κορ ιβ:4 Εδώ ο Παύλος μιλώντας για τον εαυτό
του σε τρίτο πρόσωπο λέει ότι, γνωρίζει κάποιον άνθρωπο, ο οποίος ηρπάγη στον
Παράδεισο και, άκουσε ανεκλάλητα λόγια. Τώρα εάν ο Παύλος άφησε το σώμα του και
ηρπάγη εν Πνεύματι ή είδε κάποια όραση, ο ίδιος λέει ότι δεν μπορεί να πει,
γιατί δεν εξεύρει.
Εφεσ.δ:8 Οι ψυχές που ήταν αιχμάλωτες στη
Σεόλ, είχαν οδηγηθεί στην αιχμαλωσία. Ο Ιησούς όμως τις ελευθέρωσε και τις πήρε
σαν λάφυρο. Υπήρχε ένα Ρωμαϊκό έθιμο σύμφωνα με το οποίο όταν ένα έθνος
κατακτιόταν, έπαιρναν αιχμάλωτους τους οποίους οδηγούσαν μέσα από τους δρόμους
της Ρώμης και τους έφερναν στον τόπο της αιχμαλωσίας. Έτσι και ο Ιησούς πήρε
τις ψυχές των δικαίων σαν αιχμάλωτους αγάπης και τους μετέφερε στη δική Του
βασιλεία, μέσα στην παρουσία Του.
Α' Πέτρ.γ:18,19 Εδώ πάλι μας λέει
για τα πνεύματα των δικαίων που ήταν στον Άδη. Ο Χριστός πήγε διά Πνεύματος και
κήρυξε προς τα πνεύματα των δικαίων που ήταν στη φυλακή του Άδη. Αυτό το
κήρυγμα βέβαια δεν ήταν κήρυγμα σωτηρίας, αλλά αφορούσε το γεγονός ότι ο Ιησούς
πλήρωσε το τίμημα γι' αυτούς με τη θυσία Του, και τώρα θα τους οδηγούσε σαν
αιχμάλωτους αγάπης στην παρουσία του Θεού. Κατά συνέπεια, τώρα οι δίκαιοι που
πεθαίνουν εν Χριστώ, δεν πάνε στον Άδη, σ' αυτό τον τόπο αναμονής. Πάνε κατ'
ευθείαν στον ουρανό, στην παρουσία του Θεού.
Β' Κορ.ε:6-9 «Θαρρούμεν δε, και επιθυμούμεν μάλλον να
αποδημήσωμεν από του σώματος, και να ενδημήσωμεν προς τον Κύριον».
Ο Παύλος επιθυμούσε να αναχωρήσει και να
είναι με το Χριστό, στην παρουσία Του, γιατί είναι πολύ πλέον καλύτερα. Αλλά
πρέπει να έχουμε υπ' όψη μας ότι ακόμη και αυτοί οι δίκαιοι νεκροί που
βρίσκονται στην παρουσία του Θεού, δεν έχουν ακόμη αναστηθεί. Δεν έχουν λάβει
ακόμη τα αθάνατα και άφθαρτα σώματα τους.
Α' Κορ.ιε:54 «όταν το φθαρτό τούτο ενδυθή αφθαρσίαν, και
το θνητόν τούτο ενδυθή αθανασίαν, τότε θέλει γείνει ο λόγος ο γεγραμμένος,
κατεπόθη ο θάνατος εν νίκη».
Αποκ.κ:15 Οι άδικοι νεκροί προς το παρόν
εξακολουθούν να βρίσκονται στη Σεόλ. Δεν έχουν ριχθεί ακόμη στη Λίμνη του
Πυρός. Αυτό δεν συμβαίνει παρά μόνο μετά την κρίση του Μεγάλου Λευκού Θρόνου.
Αυτοί οι άδικοι στη Σεόλ βρίσκονται σε κάποιο βαθμό βασανισμού και φόβου, αν
και αυτό δεν συγκρίνεται καθόλου με το μέγεθος του βασανισμού που θα δοκιμάσουν
μετά, στην αιώνια κόλαση.
Στον Ησαΐα κδ:21,22 διαβάσαμε σχετικά με τους
άδικους που βρίσκονται στη Σεόλ. Λέει ότι θα συναχθούν όπως οι αιχμάλωτοι και
θα κλεισθούν στη φυλακή. Και μετά από πολλές ημέρες θα γίνει επίσκεψη σ'
αυτούς, μετά τη Χιλιετή βασιλεία, για να κριθούν κατά τα έργα τους ενώπιον του
Μεγάλου Λευκού Θρόνου.
Επίσης στον Λουκ.ις:23 είδαμε τον άδικό
πλούσιο να βρίσκεται στη Σεόλ, στον τόπο της βασάνου, και να βασανίζεται. Δεν
περίμενε την κρίση βρισκόμενος σε κάποια ουδέτερη κατάσταση. Έλεγε «βασανίζομαι εν τη φλογί ταύτη». Και λέει
στον Αβραάμ να στείλει τον Λάζαρο να βρέξει το δάκτυλο του στο νερό, και να
καταδροσίση τη γλώσσα του, γιατί βασανιζόταν τρομερά. Βλέπουμε λοιπόν ότι
υπάρχει βασανισμός για τους άδικους νεκρούς πριν την κρίση του Λευκού Θρόνου.
Αποκ.κ:14. Και ο θάνατος και ο Άδης ερρίφθησαν εις την
λίμνην του πυρός. Ούτος είναι ο δεύτερος θάνατος.
Θάνατος σημαίνει αποχωρισμός. Ο φυσικός
θάνατος είναι ο αποχωρισμός του σώματος από την ψυχή και το πνεύμα. Πνευματικός
θάνατος όμως είναι αυτό που ονομάζει ο λόγος του Θεού δεύτερο θάνατο, είναι ο
αιώνιος αποχωρισμός από την παρουσία του Θεού. Η ψυχή και το πνεύμα του
ανθρώπου αποχωρίζονται από το Θεό για ολόκληρη την αιωνιότητα. Ο δεύτερος
θάνατος είναι αιώνιος θάνατος.
Και
ο θάνατος και ο Άδης ερρίφθησαν εις την λίμνην του πυρός
Ορισμένα αρχαία χειρόγραφα προσθέτουν πάλι
τις λέξεις «λίμνη του πυρός» μετά τη φράση «ούτος είναι ο δεύτερος θάνατος».
Αυτό το κάνουν για να δώσουν έμφαση στο ότι η λίμνη του πυρός είναι ο δεύτερος
θάνατος, ο αιώνιος πνευματικός θάνατος.
Είναι μια τρομερή τιμωρία και κρίση για την
αμαρτία. Δείχνει την τεράστια βαρύτητα της αμαρτίας.
Αποκάλυψη
κ:15
Και όστις δεν ευρέθη γεγραμμένος εν τω
βιβλίω της ζωής, ερρίφθη εις την λίμνην του πυρός.
Αποκ.ια:18 Εδώ λέει ότι ήλθε πλέον ο καιρός για
να κριθούν οι νεκροί κατά τα έργα τους, και να δώσει ο Θεός το μισθό στους
δούλους Του. Όπως είδαμε στο Ματθ.κε:41, η λίμνη του πυρός είναι ετοιμασμένη
για το Σατανά και τους αγγέλους του. Ποτέ δεν ήταν μέσα στην καρδιά, την
πρόθεση, το σχέδιο του Θεού για κανέναν άνθρωπο να πάει εκεί.
Στη Β' Πέτρ.γ:9 λέει ότι ο Θεός μακροθυμεί
και δεν θέλει να απολεσθεί κάνεις, αλλά όλοι να έλθουν σε μετάνοια και να
λάβουν τη σωτηρία Του. Αυτό μας δείχνει ότι γίνεται μια πραγματική μάχη. Θα
υπάρχουν ψυχές που θα βρεθούν στην κόλαση, ενώ δεν έπρεπε με κανένα τρόπο να
βρεθούν εκεί.
Θα υπάρχουν εκεί άνθρωποι που θα μπορούσαν να
μην ήταν εκεί, να είχαν πάρει τη σωστή απόφαση, να διαλέξουν το δρόμο του
Χριστού και να μείνουν σ' αυτόν. Μπορεί κάποιος να τους είχε μιλήσει για την
αγάπη του Θεού, άκουσαν για το Χριστό, όμως ποτέ δεν Τον δέχθηκαν στην καρδιά
τους.
Αυτή η σκέψη πρέπει να μας κάνει να μεγαλώσει
ο σεβασμός μας, ο φόβος μας, και η υπακοή μας προς το Θεό.
Ο Ιησούς είπε στο Ματθ.ι:28 «και μη φοβηθήτε από των αποκτεινόντων το
σώμα, την δε ψυχήν μη δυναμένων να αποκτείνωσι, φοβηθήτε δε μάλλον τον
δυνάμενον και ψυχήν και σώμα να απολέση εν τη γεέννη».
Να φοβηθούμε το Θεό με σοφό τρόπο, με
σεβασμό, όχι να τρέμουμε μπροστά Του. Και τότε αυτό θα μεγαλώσει την επιθυμία
μας να κερδίζουμε ψυχές στο Χριστό. Στις Παροιμ.ια:30 λέει ότι όποιος κερδίζει
ψυχές είναι σοφός.
Αποκ. κ:14 «και
ο θάνατος και ο Άδης ερρίφθησαν εις την λίμνην του πυρός». Αυτό σημαίνει
ότι το βασίλειο του θανάτου και το βασίλειο του Άδη υπάρχουν, και εδώ
αναφέρεται σ' αυτούς που βρίσκονται μέσα σ' αυτά τα βασίλεια ότι θα ριφθούν
μέσα στη λίμνη του πυρός. Ο θάνατος και ο Άδης δεν πρόκειται να τιμωρηθούν. Δεν
έχουν κάνει τίποτα. Είναι αφηρημένες έννοιες.
