Πολλοί είναι πρόθυμοι να μιλήσουν και να γράψουν αυστηρά εναντίον των πάντων, όμως ενοχλούνται όταν αποκαλύπτεται κάτι που αφορά τη διαγωγή τη δική τους ή των φίλων τους.
Η ενόχληση αυτή προφανώς
φανερώνει μια άρρωστη κατάσταση, που κρύβεται κάτω από την επιφάνεια της
εξωτερικής καλής εικόνας του εαυτού μας, που καλλιεργούμε και θέλουμε να
προβάλλεται.
Άλλοτε αυτή η αντίδραση είναι ενστικτώδης και αρκετά δικαιολογημένη, επειδή οφείλεται σε περιορισμένη γνώση των πραγμάτων ή/και σε υπερβολική αγάπη και αφοσίωση σε πρόσωπα ή καταστάσεις.
Αυτό συμβαίνει ιδιαίτερα στην περίπτωση
εκείνων των πιστών, όπου οι ανθρώπινες σχέσεις ή η εξάρτηση από συγκεκριμένο
εκκλησιαστικό σύστημα αποτελεί τη συνηθέστερη μορφή όχι μόνο "εκκλησιαστικής"
αλλά και κοινωνικής ζωής. Κλασικό στοιχείο νηπιότητας, όμως δικαιολογημένο
μέχρις ενός σημείου.
Άλλες φορές, ωστόσο, η αιτία της
αντίδρασης οφείλεται απλά και μόνο σε σαρκικά αντανακλαστικά, όπως ακριβώς τα
βλέπουμε να εκδηλώνονται και στους χώρους της πολιτικής ή της αγοράς, όπου
δηλαδή βασιλεύουν τα συμφέροντα ή οι προσωπικές αντιπαραθέσεις.
Λέγοντας εδώ
"συμφέροντα" δεν εννοούμε οπωσδήποτε συμφέροντα οικονομικά, αφού
"το χρήμα πολλοί εμίσησαν, αλλά την δόξα ουδείς", όπως λέει ο λαός.
Τέτοιου είδους εκδηλώσεις,
βέβαια, διόλου δεν δικαιολογούνται στο χώρο των πιστών, ιδιαίτερα μάλιστα όταν
οι πρωταγωνιστές τους ανήκουν στην τάξη εκείνων που θέλουν να ηγούνται των
άλλων αδελφών.
Όπως και να έχει το πράγμα,
κάλλιστα θα ταίριαζε ν' απευθυνθεί η ερώτηση του Παύλου: «Εχθρός σας έγεινα λοιπόν,
διότι σας λέγω την αλήθειαν;» (Γαλ.δ:16).
Αν και επιθυμούμε να έχουμε τις
αγαθότερες των σχέσεων με όλους τους συγχριστιανούς μας, δυστυχώς υπάρχουν
περιπτώσεις που είναι αναγκαίο να αγγιχτεί η πληγή και αυτό βέβαια πονάει. Κάθε
φρόνιμος άνθρωπος, εξάλλου, φροντίζει πρώτιστα να θεραπεύσει την πάθησή του και
δεν θυμώνει με την ακτινογραφία που την αποκάλυψε!...
Σκοπός και στόχος μας σαν
χριστιανοί πρέπει να είναι «λέγοντας την αλήθεια με αγάπη, να μοιάσουμε όλο
και πιο πολύ στον Χριστό, που είναι η κεφαλή» του σώματος της Εκκλησίας
(Εφ.δ:15).
Εμείς δεν πιστεύουμε στο
"κουκούλωμα" των κακώς κειμένων. Αντίθετα τα φέρνουμε στο φως, με την
ελπίδα διόρθωσης. Οι χριστιανοί είναι άνθρωποι του Φωτός! Δεν είναι σωστό, λοιπόν,
"να κρύβουμε τα άπλυτά μας", αλλά πρέπει να σπεύδουμε να τα
καθαρίσουμε.
Δεν καταλαβαίνουμε τη
χριστιανοσύνη σαν μια υπόθεση συγκάλυψης "αδυναμιών" αλλά σαν μια
φανερή συμπόρευση προς την τελειότητα.
Αν
ύστερα από αυτά αποκτούμε και ορισμένους "εχθρούς", αυτό ίσως είναι
αναπόφευκτο, όμως δεν είναι λόγος για να εγκαταλείψουμε την αποστολή μας!
