Η Βίβλος έχει πολλά να πει για τις αρμοδιότητες των ηγετών μέσα στην
εκκλησία (Εβρ.ιγ:17 & Α’Θεσ.ε:12-13). Αξίζει να σημειωθεί ότι αυτά τα
εδάφια ισχύουν τόσο για τις εξουσίες μεταξύ διαφορετικών εκκλησιών όσο και για
τις επιτόπιες εκκλησίες. Αξίζει επίσης να σημειωθεί ότι πρέπει να υπάρχουν
τρόποι να ξέρουμε το χαρακτήρα των ηγετών, και να εκτιμούμε αυτούς που είναι σε
θέση εξουσίας για χάρη του έργου το οποίο κάνουν. Δεν εκτιμούμε ούτε σεβόμαστε
έναν άνθρωπο αλλά εκτιμούμε και σεβόμαστε τη θέση του.
Κάποιος που είναι σε μια
θέση εξουσίας, δεν είναι θεός αλλά έχει λάβει την εξουσία απ’ το Θεό και τον
εκτιμούμε γι’ αυτό το λόγο (Ρωμ.ιγ:1, δες επίσης στο ίδιο κεφάλαιο 2-7). Αυτό
ισχύει για τους εργάτες και για τους αγίους, για την εκκλησία και για τα
κοσμικά ζητήματα. Φυσικά, υπάρχουν νόμιμοι τρόποι για να μετακινηθεί κάποιος
από τη θέση στην οποία βρίσκεται σύμφωνα με το θέλημα του Θεού, και θα
εξετάσουμε μερικές από αυτές τις περιπτώσεις παρακάτω: Υπάρχει ένα ακόμη εδάφιο
όπου τονίζεται πόσο αναγκαία είναι η εκτίμηση αυτών που είναι σε θέση εξουσίας.
“Οι καλώς προϊστάμενοι...και διδασκαλίαν”
(Α’Τιμ.ε:17). Ο σκοπός της εξουσίας στην εκκλησία είναι “για την τελειοποίησην των αγίων, δια το
έργο της διακονίας, δια την οικοδομήν του σώματος του Χριστού”
(Εφεσ.δ:11-12). Η δουλειά ενός ποιμένα είναι να “επιμένει, επιπλήττει, προτρέπει μετά πάσης μακροθυμίας και διδαχής” (Β’Τιμ.δ:2). Ένας άγιος ή ακόμα ένας εργάτης που δεν
λαμβάνει υπόψη του τη φωνή της εξουσίας βρίσκεται σε επικίνδυνο χώρο. Αυτοί που
“την δε εξουσίαν καταφρονούσι και τα
αξιώματα βλασφημούσιν” είναι οι αποστάτες για τους οποίους ο Ιούδας μιλάει
στο εδάφιο 8. Ο Πέτρος επίσης διδάσκει ενάντια αυτών που “καταφρονούσιν τις εξουσίες. Τολμηταί, είναι αυθάδεις, δεν τρέμουσι βλασφημούντες
τα αξιώματα και θέλουσι καταφθαρή εν τη ιδία αυτών διαφθορά, και θέλουσι λάβει
τον μισθόν της αδικίας αυτών” (Α’Πέτρ.β:10-13). Ένα σημείο των εσχάτων καιρών είναι μια επανάσταση και πρόκληση
στην εξουσία την δοσμένη από το Θεό, στα σπίτια, στην κοινωνία και στην
εκκλησία.(Α’Τιμ.γ:2,8).
Συμπέρασμα. Τι μπορούμε να
συμπεράνουμε από όλα αυτά; Ξέρουμε ότι ο Θεός έχει θέση εξουσία στην εκκλησία
(Α’ Κορ.ιβ:28). Έχει δώσει τα 5 χαρίσματα της διακονίας (Εφεσ.δ:11). Είναι
διαφορετικές θέσεις το καθένα και αποτελούνται από αυτούς που προφητεύουν, που
ποιμαίνουν, αυτούς που προτρέπουν και αυτούς που “κυβερνούν” (Ρωμ.ιβ:4-8). Αυτή
η εξουσία υπάρχει στην τοπική εκκλησία και επίσης επεκτείνεται πιο πέρα. Έχουμε
δει ότι η εκκλησία της Καινής Διαθήκης οργανώθηκε για να επιτύχει πολλούς
σκοπούς. Η εκκλησία έστελνε εργάτες να ερευνήσουν για τοπικές συναθροίσεις,
έστελνε ιεραποστόλους να ιδρύσουν νέες εκκλησίες, έστελνε εργάτες να διδάξουν
τοπικές συναθροίσεις, έπαιρνε αποφάσεις για δογματικές τοποθετήσεις
(φιλονικίες), οργάνωνε συλλογή χρηματικών προσφορών, έστελνε συστατικές
επιστολές για ευαγγελιστές, απομάκρυνε πιστούς που είχαν αμαρτήσει,
προειδοποιούσε τοπικές εκκλησίες σχετικά με ψευδοπροφήτες και έκρινε τους
ψευδοπροφήτες.
Καθώς έχουμε
δει, η εκκλησία έχει την εξουσία να πάρει απόφαση πάνω σε νέα θέματα που
αντιμετωπίζει από καιρό σε καιρό. Η εκκλησία της Κ. Διαθήκης διόρισε κριτήρια
αγιότητας για τους πιστούς από τα έθνη στις Πραξ.ιε μέσω ενός γενικού
συνεδρίου. Επίσης θέτει προδιαγραφές για τους αποστόλους, ιεραποστόλους,
εργάτες και διακόνους και επιλέγει ικανούς άνδρες για να πληρούν αυτές τις
θέσεις. Σημειώστε ότι ο Ιησούς δεν αναφέρθηκε επακριβώς σε πολλά απ’ αυτά τα
θέματα, αλλά η εκκλησία σαν σύνολο δημιούργησε και εξέδωσε τέτοιες αποφάσεις.
Στη σημερινή εποχή, η εκκλησία έχει ακόμα εξουσία να λύνει ζητήματα αγιασμού ή
να ορίζει την άγια ζωή πιο ειδικά σε σχέση με τις μοντέρνες συνθήκες. Για παράδειγμα,
η εκκλησία έχει εξασκήσει με ισχύ την παρρησία της παίρνοντας θέση ενάντια στο
κάπνισμα.
