Αυτό είναι ένα πολύ σημαντικό θέμα διαχωρισμού από τον κόσμο. Ο Παύλος
εξηγεί αυτή τη διδασκαλία κάνοντας πέντε ερωτήσεις (Β’ Κορ.ς:14-16).
1.
Τίνα μετοχή έχει η δικαιοσύνη με την ανομία;
2.
Τί κοινωνία το φως προς το σκότος;
3.
Τίνα δε συμφωνία ο Χριστός με τον Βελίαλ; (όνομα
του Σατανά που σημαίνει άχρηστος).
4.
Τίνα μερίδα ο πιστός με τον άπιστο;
5.
Τίνα συμβίβασιν ο ναός του Θεού (το σώμα σου) με τα
είδωλα;
Από τη μια μεριά
είναι η δικαιοσύνη, το φως, ο Χριστός, η πίστη και ο ναός του Θεού. Από την
άλλη μεριά είναι η ανομία, το σκοτάδι, ο Σατανάς, οι άπιστοι και η ειδωλολατρία.
Αυτά τα πράγματα είναι αντίθετα και δεν μπορούν να έχουν ποτέ αρμονικές σχέσεις.
Γι’ αυτό το λόγο ο Θεός μας λέει: <Διά
τούτο εξέλθετε εκ μέσου αυτών και αποχωρίσθητε> (εδ.17). Αυτή η εντολή,
έρχεται μαζί με μια υπόσχεση αν την υπακούσουμε. Αν ξεχωριστούμε και αρνηθούμε
να ομοζυγούμε, ο Κύριος θα μας δεχθεί και θα γίνει Πατέρας μας. Θα είναι ο Θεός
μας και θα κατοικεί μέσα μας.
Ποιες είναι οι
πρακτικές συνέπειες αυτού του εδαφίου; Για να δούμε τί σημαίνει για μας, πρέπει
να καταλάβουμε τί σημαίνει ομοζυγώ και τί σημαίνει να είμαι άπιστος.
Ομοζυγώ σημαίνει
δένομαι μαζί ή ενώνομαι πολύ στενά. Στην πρώτη της σημασία η λέξη χαρακτηρίζει
ζώα, όπως βόδια, που σαν ζευγάρι δένονται μαζί για δουλειά.
Η σχέση της
ομοζυγίας αναφέρεται σε μια στενή, άμεση ένωση στην οποία ένα άτομο μπορεί
δραστικά να επηρεάσει ή να επιδράσει σ’ ένα άλλο. Σ’ αυτή τη σχέση το ένα άτομο
μπορεί να μιλά και να ενεργεί για λογαριασμό του άλλου κι ακόμα μπορεί να υπάρχει
μοίρασμα ευθυνών. Το πιο χτυπητό παράδειγμα που μας αφορά σήμερα είναι ο γάμος.
Σε ορισμένες περιπτώσεις, οι επαγγελματικές συνεργασίες μπορεί να υπάγονται
στην ίδια κατηγορία.
Ο γάμος είναι
σίγουρα μια σχέση ομοζυγίας, γιατί δυο άνθρωποι δεν μπορούν να συνάψουν μια πιο
στενή και άμεση σχέση. Αν αυτό το εδάφιο δεν αναφέρεται στο γάμο, τότε είναι
αδύνατο να σκεφθεί κανείς κάποια άλλη περίπτωση που θα μπορούσε ν’ αναφέρεται.
Ο γάμος είναι ένας δεσμός που διαρκεί μια ζωή, και ο Θεός βλέπει το ζευγάρι σαν
μια ενότητα, εκτός από θέματα προσωπικής σωτηρίας. Ο Παύλος εξηγεί ότι ένας
Χριστιανός είναι ελεύθερος να παντρευτεί, αλλά μόνο εν Κυρίω - δηλαδή μια
Χριστιανή και αντίστροφα. (Α’ Κορ.ζ:39)
Μια σχέση
υπαλλήλου - εργοδότη δεν είναι ομοζυγία, αλλά σχέση ανώτερου και κατώτερου που
σε κάποια στιγμή μπορεί να σταματήσει από το ένα ή το άλλο μέρος. Μια
επαγγελματική συνεργασιακή επιχείρηση ή μια συνεργασία μπορεί να είναι ομοζυγία
αν και οι δύο συνεργάτες έχουν τα ίδια ποσοστά ευθύνης και εξαρτώνται ο ένας
από τις πράξεις του άλλου. Ακόμα ομοζυγία είναι η συμμετοχή σε μυστική οργάνωση
που δένεσαι με όρκο.
Ορισμός του πιστού. Σαν πιστοί δεν μπορούμε να δενόμαστε με απίστους σε καμία απ’ αυτές
τις σχέσεις. Όμως, εγείρεται το ερώτημα, τί είναι αυτό που σύμφωνα με τη Γραφή
ορίζει κάποιον πιστό ή άπιστο; Πιστός δεν είναι κάποιος που απλά ομολογεί ή
διανοητικά εγκρίνει. Σύμφωνα με τη Γραφή, πιστός είναι αυτός που υπακούει στο
λόγο του Θεού (Α’ Ιωαν.β:3 & ε:1-3).
Στους Ρωμ.ι:16 μας λέει ότι αν υπάρχει έλλειψη υπακοής, αυτό συμβαίνει
λόγω έλλειψης πίστης. Σύμφωνα με το Ιωαν.ζ:38-39, ένας αληθινός πιστός της
Γραφής πρέπει να λάβει το Άγιο Πνεύμα. Σύμφωνα με το Μαρκ.ις:16-18 ένας πιστός
θα βαπτιστεί, κι ένα απ’ τα σημεία που θα ακολουθήσουν είναι οι νέες γλώσσες
που θα μιλήσει. Ο Κορνήλιος και οι οικιακοί του έλαβαν το Άγιο Πνεύμα, και σαν
απόδειξη μίλησαν γλώσσες αφού πίστεψαν στο κήρυγμα του Πέτρου (Πραξ.ι:44-48
& ια:17). Ο δεσμοφύλακας από τους Φιλίππους βαπτίστηκε γύρω στα μεσάνυχτα,
μετά που ο Παύλος του είπε να πιστέψει (Πραξ.ις:31-33).
Και φυσικά, το
να πιστέψεις είναι μια διαδικασία που ξεκινά με το που ακούς το λόγο του Θεού
και συνεχίζεται καθώς βαδίζεις με το Θεό. Όταν η Γραφή χρησιμοποιεί τον όρο
“πιστός” αναφέρεται σε κάποιον που έχει την εμπειρία του πλήρους σχεδίου της σωτηρίας
(Βλέπε Πραξ.β:38).
Υπάρχουν πολλές
περιπτώσεις που άνθρωποι έχουν πιστέψει μέχρι κάποιο σημείο, αλλά όχι μέχρι
εκεί ώστε να υπακούσουν στο σχέδιο του Θεού προς σωτηρία. Σαν αποτέλεσμα, δεν
μπορούν να ονομαστούν αληθινοί πιστοί. Παραθέτουμε εδώ μερικά παραδείγματα: Τα
δαιμόνια (Ιακ.β:19), πολλοί άνθρωποι στην Ιερουσαλήμ (Ιωαν.β:23-25), πολλοί
θρησκευτικοί ηγέτες (Ιωαν.ιβ:42), πολλοί θαυματοποιοί (Ματθ.ζ:21-23), ο Κορνήλιος πριν το κήρυγμα του Πέτρου
(Πραξ.ι:1-6 & ια:14), οι Σαμαρείτες πριν τον ερχομό του Πέτρου και του
Ιωάννη (Πραξ.η:12,16). Η σημασία αυτών των παραδειγμάτων είναι να δείξει ότι
ένα άτομο δεν είναι πιστός επειδή και μόνο λέει ότι πιστεύει στον Ιησού Χριστό.
Πρέπει να έχει το σωστό θεμέλιο (Ματθ.ζ:21-23). Πρέπει να υπακούει όλο το λόγο
του Θεού, και πρέπει να έχει τα σημεία που ο λόγος του Θεού λέει ότι ακολουθούν
τους πιστεύοντας. Δεν μπορούμε να ομοζυγούμε με τους αποκαλούμενους Χριστιανούς
αν δεν έχουν το σωστό θεμέλιο (τη βασική διδασκαλία) και δεν ζουν μια άγια ζωή.
Παραδείγματα από την Π. Διαθήκη. Ο λόγος που δεν μπορούμε να ομοζυγούμε με απίστους είναι ότι αυτό
οδηγεί σε συμβιβασμό με τον κόσμο. Σε κάθε γενιά, ο Θεός απαίτησε αποχωρισμό
από τον κόσμο. Ο Αβραάμ καλέστηκε έξω από τη πατρίδα του, τη συγγένειά του και
το σπίτι του πατέρα του (Γεν.ιβ:1). Έκανε σχέδια ώστε ο Ισαάκ να μην παντρευτεί
μια εθνική γυναίκα και ο Ισαάκ έκανε το ίδιο για τον Ιακώβ (Γεν.κδ:2-3 &
κζ:46 & κη:2). Ο Ησαύ λύπησε τους γονείς του επειδή παντρεύτηκε άπιστες
(Γεν.κς:34-35). Ο Θεός είπε στους Ισραηλίτες να αποφύγουν τα έθιμα των εθνών
και γάμους με άπιστα έθνη (Δευτ.ζ:3). Ο Βαλαάμ με πονηριά συνέστησε στους
Μωαβίτες να χρησιμοποιήσουν το γάμο και την ειδωλολατρία για να καταστρέψουν
τον Ισραήλ (Αριθμ.κε:1-3 & λα:16). Η αιτία της πτώσης του Σαμψών ήταν μια
Φιλισταία γυναίκα (Κριτ.ιδ:-23 & ις:4-5). Οι εθνικές γυναίκες του Σολομώντα
τον έκαναν να αμαρτήσει (Α’Βασ.ια:4-8). Ο Θεός έπρεπε να καθαρίσει τον Ισραήλ
από ανάγιους γάμους πολλές φορές πριν να μπορέσει να τους χρησιμοποιήσει σαν
έθνος (Αριθμ.κε Εσδρ.ι Νεεμ.ιγ:23-31). Έτσι βλέπουμε ότι η
διδασκαλία στην Β’Κορ.ς είναι απλά άλλη μια εφαρμογή της αρχής του ξεχωρισμού.
Δεν είναι μια νέα ιδέα, αλλά μια βασική αρχή μέσα σ’ όλο το λόγο του Θεού.
