Το επόμενο
εκπληκτικό γεγονός ομιλίας σε γλώσσες το βρίσκουμε στην ιστορία των πρώτων
Εθνικών που έλαβαν το Άγιο Πνεύμα: «Ενώ
έτι ελάλει ο Πέτρος τους λόγους τούτους, επήλθε το Πνεύμα το Άγιον επί πάντας
τους ακούοντας τον λόγον. Και εξεπλάγησαν οι εκ περιτομής πιστοί, όσοι ήλθον
μετά του Πέτρου, ότι η δωρεά του Αγίου Πνεύματος εξεχύθη και επί τα έθνη· διότι
ήκουον αυτούς λαλούντας γλώσσας και μεγαλύνοντας τον Θεόν» (Πράξ.ι:44-46).
Οι Εβραίοι
χριστιανοί μαζί και ο Πέτρος, δεν περίμεναν να λάβουν αμέσως το Άγιο πνεύμα
αυτοί οι Εθνικοί, επειδή παραδοσιακά οι Εβραίοι πίστευαν ότι για να σωθεί
κάποιος πρέπει πρώτα να ασπαστεί τον Ιουδαϊσμό (Πράξ.ιε:1). Σε πείσμα αυτής της
ισχυρής προκατάληψης οι Εβραίοι που ήταν μαζί με τον Πέτρο, πιέστηκαν να
παραδεχτούν ότι ο Κορνήλιος και οι οικιακοί του έλαβαν το Άγιο Πνεύμα, επειδή
τους άκουσαν να μιλάνε σε γλώσσες. Αυτό ήταν το αναμφισβήτητο γεγονός της λήψης
του Αγίου Πνεύματος. Δεν υπάρχει αναφορά για γλώσσες φωτιάς ούτε για ήχο βίαιου
ανέμου, η ομιλία σε γλώσσες ήταν το τελειωτικό γεγονός.
Ο Πέτρος ανέφερε
αυτά τα γεγονότα στην εκκλησία της Ιερουσαλήμ λέγοντας: «Και ενώ ήρχισα να λαλώ, το Πνεύμα το Άγιον επήλθεν επ' αυτούς καθώς και
εφ' ημάς κατ' αρχάς» (Πράξ.ια:15). Η ομιλία σε γλώσσες ήταν το μοναδικό
κοινό σημείο ανάμεσα στο Πράξ.β και Πράξ.ι, αλλά ήταν αρκετό από μόνο του να
πείσει τον Πέτρο ότι οι Εθνικοί είχαν την εμπειρία της Πεντηκοστής.
Οι Εφέσιοι μίλησαν σε γλώσσες
Οι μαθητές
του Ιωάννη του Βαπτιστή στην Έφεσο, μίλησαν σε γλώσσες όταν βαπτίστηκαν με το
Πνεύμα: «Και αφού ο Παύλος επέθηκεν επ'
αυτών τας χείρας, ήλθε το Πνεύμα το Άγιον επ' αυτούς, και ελάλουν γλώσσας και
προεφήτευον» (Πράξ.ιθ:6).
Αυτή η
αναφορά φανερώνει ότι το βάπτισμα του Πνεύματος με την ομιλία γλωσσών είναι για
όλους τους πιστούς. Οι γλώσσες στις Πράξ.β & Πράξ.ι ίσως ερμηνευτούν σαν
σημεία που έγιναν μία φορά για τους Εβραίους και Εθνικούς πιστούς αντίστοιχα. Όμως
το Πράξ.ιθ δεν έχει να κάνει με κάτι σαν τα προηγούμενα, δεν έχει άλλη αξία από
το να εδραιώσει αυτή την εμπειρία σαν κανόνα για την εκκλησία της Καινής
Διαθήκης. Ο μόνος λόγος που ακολούθησαν οι γλώσσες σ’ αυτή την περίπτωση, ήταν
για να βεβαιώσουν αυτούς τους απλούς πιστούς, ότι είχαν λάβει την ίδια εμπειρία
με τους άλλους. Ότι αξία είχε η ομιλία σε γλώσσες τότε, έχει και σήμερα. Όποιο
λόγο είχε ο Θεός να δώσει στους Εφέσιους το σημάδι των γλωσσών, ο ίδιος λόγος
ισχύει και σήμερα.
Διαβάζουμε
ότι αυτοί οι Εφέσιοι προφήτευσαν αφού έλαβαν το Πνεύμα, αλλά αυτό δεν αποτελεί
σημείο όπως οι γλώσσες για τους παρακάτω λόγους: (1) Οι γλώσσες προηγήθηκαν της
προφητείας, άρα ήταν το αρχικό σημείο. (2) Σε καμιά άλλη περίπτωση βάπτισης με
Πνεύμα Άγιο δεν έχουμε αναφορά προφητείας, γι’ αυτό δεν είναι σταθερό σημείο.
(3) Οι γλώσσες εύκολα αναγνωρίζονται σαν κάτι το υπερφυσικό, θαυμαστό σημείο
ενώ η προφητεία δεν έχει την ίδια ανταπόκριση, ιδιαίτερα σ’ ένα άπιστο ακροατή.
Οι Σαμαρείτες μίλησαν σε γλώσσες
Αυτά τα
εδάφια στις Πράξ.η σχετικά με τους Σαμαρείτες που έλαβαν το Άγιο Πνεύμα, δεν
λένε σαφώς ότι μίλησαν σε γλώσσες, δεν δίνουν κανένα σημείο λήψης του
Πνεύματος. Όμως, παρά την έλλειψη λεπτομερών περιγραφών, υπήρχαν κάποια αισθητά
σημεία. Το βάπτισμα του Πνεύματος ήταν αντικειμενικά ένα αξιοπρόσεκτο
φαινόμενο, το οποίο πιστοί και άπιστοι αμέσως αναγνώριζαν σαν υπερφυσικό. Είναι
λογικό να συμπεράνουμε ότι αυτό που έβλεπαν και άκουγαν ώστε να εκπλήσσονται,
ήταν η ομιλία σε γλώσσες.
(1) Παρά τα
θαύματα, τη χαρά, την πίστη, και το βάπτισμα στο νερό, όλοι ήξεραν ότι οι
Σαμαρείτες δεν είχαν λάβει ακόμα το Πνεύμα. Ο Φίλιππος, ο Πέτρος και ο Ιωάννης
περίμεναν κάποιο συγκεκριμένο σημάδι και ήξεραν ότι οι Σαμαρείτες δεν είχαν
λάβει το Πνεύμα εξαιτίας της έλλειψης αυτού του σημείου.
(2) Όλοι
ήξεραν ότι οι Σαμαρείτες έλαβαν το Άγιο Πνεύμα, τη στιγμή που ο Πέτρος και ο
Ιωάννης επέθεσαν τα χέρια πάνω τους. Πως; Θα υπήρξε ένα συγκεκριμένο σημάδι που
ο καθένας θα μπορούσε να το αντιληφθεί με σιγουριά. Επιπλέον αυτό το σημάδι
πρέπει να ήταν κάτι περισσότερο από ένα συναίσθημα, μια ομολογία πίστης, ή το
βάπτισμα στο νερό, γιατί όλα αυτά είχαν συμβεί νωρίτερα. Ούτε περίμεναν να δουν
κάποιο θαύμα, ή κάποιο πνευματικό χάρισμα να ενεργείται, γιατί θεραπείες και
εκβολές δαιμονίων είχαν ήδη συμβεί.
(3) Θα υπήρξε
κάποιο πολύ συγκεκριμένο σημείο, ώστε ο Σίμων ο μάγος να εντυπωσιαστεί τόσο και
να το επιθυμήσει. Ο Σίμων προφανώς ήθελε να αγοράσει και να χρησιμοποιήσει αυτό
το θαύμα στις παραστάσεις που έδινε. Ήθελε να μπορεί να βάζει τα χέρια του πάνω
σε ανθρώπους και να συμβαίνει το θαυμαστό σημείο που συνέβαινε σε κάθε βάπτιση.
Επαναλαμβάνουμε, το σημείο πρέπει να ήταν κάτι περισσότερο από χαρά, ομολογία
πίστης ή δοξολογία προς το Θεό, πράγματα που εύκολα μπορούν να πλαστογραφηθούν
και δύσκολα θα εντυπωσίαζαν ένα μάγο και το σκεπτικιστικό ακροατήριό του.
Επιπλέον, το σημείο αυτό εντυπωσίασε το Σίμωνα, όσο κανένα άλλο θαύμα.
Ο Παύλος μίλησε με γλώσσες
Στο Πράξ.θ
υποδηλώνεται ότι ο Παύλος έλαβε το Άγιο Πνεύμα αλλά δεν υπάρχει καμία περιγραφή
του γεγονότος και κατά συνέπεια δεν αναφέρεται ότι μίλησε σε γλώσσες. Ο Παύλος
όμως μίλησε πολύ συχνά για τις γλώσσες και σ’ ένα από τα τελευταία του γραπτά
λέει: «Ευχαριστώ εις τον Θεόν μου ότι
λαλώ πλειοτέρας γλώσσας παρά πάντας υμάς» (Α΄Κορ.ιδ:18). Αφού είχε διδάξει
ότι οι γλώσσες είναι από το Πνεύμα (Α΄Κορ.ιβ:8-10), είναι λογικό να
συμπεράνουμε ότι μίλησε με γλώσσες όταν βαπτίστηκε, όπως όλοι.
Όπως και η
περίπτωση των Εφεσίων, η ομολογία του Παύλου δείχνει ότι η ομιλία με γλώσσες
δεν ήταν κάτι που συνέβη μια φορά και δεν επαναλήφθηκε στην πρώτη
εκκλησία. Ο Παύλος, ένας Εβραίος, μίλησε
με γλώσσες πολύ αργότερα από την ημέρα της Πεντηκοστής και συνέχισε να μιλάει
την ώρα της λατρείας και της προσευχής καθ’ όλη τη διακονία του.
