Είναι γεγονός. Το πρόσωπο του κόσμου μας αλλάζει. Η κλίμακα
της ζωής μας έχει ριζικά διαφοροποιηθεί. Το τηλέφωνο, η τηλεόραση, το αεροπλάνο
συρρίκνωσαν τον πλανήτη. Όλος ο κόσμος φορά τα ίδια «τζηνς», τρώει τα ίδια χάμπουργκερς,
ακούει την ίδια μουσική, διαβάζει τις ίδιες ειδήσεις στην εφημερίδα.
Τα σύνορα των χωρών έχουν περιορίσει το ρόλο τους στα
σχολικά βιβλία για διδακτικούς λόγους. Τρία βραβεία Νομπέλ, δυο Ιατρικής κι ένα
της Οικονομίας απονεμήθηκαν σε Γάλλους με αμερικάνικη υπηκοότητα. Εργάτες απ’
το Πεκίνο δουλεύουν για την κατασκευή γέφυρας στο Κουβέιτ που αναλαμβάνουν
Γάλλοι μηχανικοί. Η κρατική γαλλική Ρενώ πουλά στην Κίνα. Η Κίνα πληρώνει
μεγάλο μέρος της οφειλής με χοιρινό κρέας που η γαλλική κυβέρνηση με τη σειρά
της προωθεί στη Ρωσία. Η Μόσχα με τη σειρά της αναλαμβάνει χρέος της Γαλλίας
προς τις ΗΠΑ και το τακτοποιεί με αποστολή σταριού.
Κάποτε όλα τούτα ήταν μόνο συλλήψεις τολμηρής φαντασίας.
Σήμερα τα ζούμε. Τα προφητικά μηνύματα εκείνης της φαντασίας δεν ήταν ικανά
τότε να ταράξουν κανέναν για τις άμεσες συνέπειές τους.
Σήμερα όλοι μιλούν για Δον Κιχώτες που πολεμούν ανεμόμυλους.
Δεν τολμάμε να καμαρώσουμε. Δεν υπάρχουν περιθώρια αφού συχνά τα επιτεύγματά
μας στρέφονται εναντίον μας και ο άνθρωπος αποδεικνύεται ιστορικά αδύναμος να
χειριστεί το υπέρβαρος των ανακαλύψεων του για το μακροπρόθεσμο δικό του
συμφέρον και των άλλων.
Μιλούμε για πρόοδο. Με ευχέρεια και άνεση. Ριζικές αλλαγές
σε όλους τους τομείς. Η βιομηχανία ετοίμων ενδυμάτων σκότωσε τις μοδίστρες. Η
εφεύρεση της τυπογραφίας σκότωσε τους αντιγραφείς. Αλλά και ο ρυθμός της ζωής
άλλαξε. Μεγάλες ταχύτητες, πολλές ευθύνες, μεγάλος εκνευρισμός, στρες
καθημερινό. Μεγάλα κτίρια, μεγάλες πόλεις, μεγάλα σχέδια.
Όμως οι άνθρωποι δείχνουν το απροσδόκητα αντίθετο αποτέλεσμα
στα πρόσωπά τους. Έχουν φόβους, αγωνίες, ανησυχίες για το άγνωστο και αβέβαιο
μέλλον τους. Δείχνουν δυσαρεστημένοι, δείχνουν να υποφέρουν, δείχνουν πως η
πρόοδος κανέναν τελικά δεν ωφέλησε, αφού πρόσθεσε βάρος χωρίς να φέρει ανάσα
και ικανοποίηση, φόβους και αδυναμίες.
