1. Το μεγάλο παράδοξο
Οι αποστάσεις μίκρυναν, με τον πολιτισμό. Οι άνθρωποι
φτιάξανε μεγάλες πυκνοκατοικημένες πόλεις. Συχνά σε μια πολυκατοικία, ζούνε 40
και 50 οικογένειες. Μισό τούβλο, χωρίζει τη μια από την άλλη. Τα εμπορικά
κέντρα, φυτρώνουν σαν μανιτάρια σε κάθε γειτονιά. Παράλληλα, ο άνθρωπος
απομακρύνεται κι όλο απομακρύνεται, από τον συνάνθρωπό του. Άνθρωπος γεννιέται
ή πεθαίνει στο διπλανό διαμέρισμα κι ο διπλανός ούτε γνωρίζει ούτε μετέχει.
Κάποια αόρατα, πραγματικά όμως και παγερά τείχη, υψώνονται και χωρίζουν μεταξύ
τους τους ανθρώπους.
2. Το «μεσότοιχον τού φραγμού»
Στην προς Εφεσίους β:14, διαβάζουμε για ένα τείχος που η
αμαρτία ύψωσε ανάμεσα στον άνθρωπο και το Θεό, μ’ αποτέλεσμα να φέρει το
χωρισμό και την απομάκρυνση. «Οι όντες μακράν» (13), ενώ «εν αυτώ ζώμεν και
κινούμεθα και εσμέν» (Πράξεις ιζ:28). Έλλειψε η αγάπη και η υποταγή του
δημιουργήματος στο Δημιουργό, κι υψώθηκε το μεσότοιχο. Ο άνθρωπος οδηγημένος
από την αμαρτία του, «απεδήμησεν εις χώραν μακράν» (Λουκάς ιε:13).
3. Η απιστία κάνει τον άνθρωπο εγωκεντρικό
Όταν κέντρο και σημείο αναφοράς δεν είναι ο Θεός, γίνεται το
«εγώ» του ανθρώπου. «Φίλαυτοι, παρά φιλόθεοι», είναι ο Βιβλικός χαρακτηρισμός
(Β’ Τιμόθεο γ:1-4). Και η φιλαυτία, οδηγεί στον καβουκισμό και στην απομόνωση
από κάθε ουσιαστική πνευματική επικοινωνία και συμβίωση.
Είναι τότε, που το τρομακτικό αυτό κενό προσπαθεί ο άνθρωπος
να καλύψει με συμβατικές φιέστες, λεγάμενου κοινωνικού ή πολιτιστικού
περιεχομένου.
4. Στέγες και καρδιές
Στέγες μπορείς να συνενώσεις, όχι όμως και καρδιές. Νοικοκυριά
μπορείς να συγχωνεύσεις, όχι όμως και ζωές. Συγκολλήσεις είναι δυνατό να
πετύχεις, όχι όμως ταύτιση πνευματική. Γι’ αυτά όλα, υπάρχει μόνο ένας δρόμος.
Στο πλησίασμα του ανθρώπου στον άνθρωπο, οδηγεί το πλησίασμα του ανθρώπου στο
Θεό. Είναι ο μόνος, ευθύς και σύντομος δρόμος. Γενόμενος «οικείος του Θεού», γίνεσαι
ταυτόχρονα και «συμπολίτης των άγιων» (Εφεσίους β:19).
5. Το πρώτο βήμα (Ιάκωβος δ:8)
«Πλησιάστε στον Θεό και θα πλησιάσει σε σας». Η καρδιά με
μετάνοια και πίστη, ας πλησιάσει το Θεό. Κάμε έστω τα πρώτα δειλά βήματα.
Γιατί, ο Θεός είναι έτοιμος να κάμει τα πολλά, να καλύψει την απόσταση.
Θυμήσου, το - «έτι αυτού μακράν απέχοντος, έδραμεν όο πατήρ» (Λουκάς ιε:20).
Κάτω από τη στέγη σου, ατομική κι οικογενειακή, προσκάλεσε το Χριστό. Αγάπησέ Τον,
γιατί αυτός «πρώτος σε αγάπησε» (Α’ Ιωάννου δ:19). Όταν το κάμεις, δυο καρδιές
θα ’ρθουν όσο ποτέ άλλοτε κοντά, η μια με την άλλη.
6. Το δεύτερο βήμα (Ιωάννης ιγ:34)
«Αγαπάτε αλλήλους, καθώς Εγώ σας αγάπησα». Να, το κλειδί! Η
αγάπη. Φέρνει κοντά τις καρδιές. Όχι κάθε αγάπη, αλλά η αγάπη του Θεού. Γι’
αυτό, το ταξινομήσαμε σαν... δεύτερο βήμα. Αν το βάλεις πρώτο και παραγνωρίσεις
το αληθινά πρώτο, οικοδομείς χωρίς θεμέλιο. Αποτέλεσμα, τα συντρίμμια κι η
ομολογία - «ποτέ οι καρδιές των ανθρώπων τόσο μακριά η μια από την άλλη, όσο
σήμερα». Γιατί, ποτέ οι καρδιές των ανθρώπων δεν ήταν τόσο μακριά από το Θεό
όσο σήμερα.
7. Το τρίτο βήμα (Α’ Ιωάννου γ:16)
«Εμείς γνωρίσαμε και επιστεύσαμε την αγάπη πού ο Θεός έχει
για μας». Τούτη την ίδια αγάπη, ας τη συστήσουμε και στους άλλους. Σ’ όλους
εκείνους - κι είναι απελπιστικά πολλοί - που οι καρδιές τους είναι μακριά από
το Θεό. Σ’ όλους αυτούς που γνωρίζοντας την αγάπη του Θεού, θα πλησιάσουν το
Θεό και τους ανθρώπους. Έτσι που' «ποτέ άλλοτε οι καρδιές τους να μην έρθουν
τόσο κοντά στις καρδιές των άλλων ανθρώπων.
Συμπέρασμα:
Πόσο κοντά είμαστε στους ανθρώπους, είναι συνάρτηση του πόσο
κοντά είμαστε στο Θεό.
