Η περιοχή των σημείων, τα «σημεία των καιρών», όπως είναι
γνωστά, είναι δύσκολη και χρειάζεται προσοχή. Ποια σημάδια, πόσο βαραίνουν,
ποια τα στοιχεία αξιολόγησής τους; Δεν είναι καθόλου σταθερή βάση, όπως
πιστεύουν μερικοί. Παίζουν πάντα ρόλο υποβοηθητικό, στηρίζουν γεγονότα,
πλαισιώνουν με την παρουσία τους τις ιστορικές εξελίξεις.
Το ποια σημεία επιλέγουμε σαν βαρύνοντα στη μελέτη μας είναι
υποκειμενικό στοιχείο και συχνά αμφισβητούνται από τρίτους οι προτεραιότητες
που δίνουμε εμείς και οι αξιολογήσεις που κάνουμε.
Είναι ακόμα σημαντικό να θυμηθούμε πως σοβαρό ρόλο στην
περιοχή των σημαδιών παίζει η κατεύθυνση, ο στόχος δηλαδή που έχουμε
τοποθετήσει μπρος μας και πορευόμαστε να συναντήσουμε.
Για κάποιους το Τέλος σημαίνει μια τρανή απόδειξη της
αποτυχίας των πολιτικών συστημάτων που κυριαρχούν στον κόσμο μας και που οι
ίδιοι τα ένιωθαν πάντα αντίπαλα και προκλητικά. Για άλλους το Τέλος αποτελεί τη
φυσιολογική συνέπεια των ανθρώπινων αδυναμιών, της ατέλειας που έμφυτη
κυριαρχεί πάνω σε όλες μας τις ενέργειες και που ποτέ δεν ξεπεράσαμε.
Για άλλους το Τέλος θα γίνει δεκτό με χαρά, διότι τόχαν
προβλέψει και τώρα επιβεβαιώνονται τα όσα είχαν δημόσια υποστηρίξει, χωρίς ποτέ
να μπορέσουν να συλλάβουν τις σκληρές συνέπειες του Τέλους πάνω τους και γύρω
τους.
Μέσα στο λόγο του Θεού που μελετούμε και πιστεύουμε, υπάρχει
μια πλουσιότατη λίστα σημείων που αναφέρονται ότι θα πλαισιώσουν τον ερχομό του
Τέλους. Δύο είναι τα κορυφαία κεφάλαια που ασχολούνται σοβαρά με το θέμα και με
πλούσια στοιχεία, το 24ο κεφάλαιο του Ματθαίου και το 21ο κεφάλαιο του- Λουκά. Διάφορα
σκόρπια σημεία μέσα στο λόγο του Θεού θα συναντήσει ο μελετητής, που όλα μαζί
συναρμολογούν το στίγμα των ημερών μας, την προσέγγιση του Τέλους.
Θα αφήσουμε έξω τα γνωστά «σημεία των καιρών» που
συμπεριλαμβάνουν την πείνα, τα οικονομικά αδιέξοδα, τις επιδημίες, τους
σεισμούς, την οικολογική αναστάτωση. Κανένας δεν αμφισβητεί την πιστότητα και
την ακρίβεια των στοιχείων αυτών, που είναι μελετημένα και κάπως γνωστά σε
όσους ασχολούνται με το θέμα.
Ένα λιγότερο μελετημένο, αλλά πολύ σοβαρό και αποφασιστικό
«σημείο» αποτελεί η πολεμική της αλήθειας, που στις μέρες μας συντελείται σε
ευρύτατη κλίμακα. Ο λόγος του Θεού μας μιλάει πολλά χρόνια πριν από την εποχή
μας για ψευδόχριστους, ψευδοπροφήτες και για όλο το επιτελείο που στοχεύει στην
πλάνη, αν είναι δυνατόν και των εκλεκτών.
Πολλοί θα εμφανιστούν στον κόσμο μας μιμούμενοι τους
υπηρέτες της «χάρης του Θεού», «έχοντες την μορφήν ευσεβείας, ηρνημένοι δε την
δύναμιν αυτής». Κίνητρό τους είναι η προσωπική τους φιλοδοξία, η εξυπηρέτηση
της προβολής τους και πολύ συχνά η κοιλιά τους, όπως χαρακτηριστικά περιγράφεται
ότι θα είναι ο θεός τους.
Και είναι σημαντικό να θυμηθούμε ότι ο απ. Παύλος μιλάει
στους Γαλάτες για το «άλλο ευαγγέλιο», που είναι δυνατόν να γλιστρήσει ανάμεσά
τους, και που είναι ευαγγέλιο πλάνης και θανάτου. Λίγο πριν στην εκκλησία της
Κορίνθου στο γράμμα του ο απ. Παύλος μιλάει για «άλλον Ιησούν, άλλο πνεύμα,
άλλο ευαγγέλιο». Ο κίνδυνος της νοθείας της αλήθειας είναι μεγαλύτερος στις
μέρες του Τέλους παρά ποτέ. Και είναι κάτι που το βλέπουμε στις μέρες μας να
γιγαντώνει.
Μέσα στις σελίδες του λόγου του Θεού ανακαλύπτουμε μια πολύ
σημαντική έκφραση.
Το ευαγγέλιο της Βασιλείας του Θεού. Ίσως πολλοί από μας
ποτέ πριν δεν πρόσεξαν πως ο Ιησούς Χριστός ήρθε στον κόσμο μας να υπηρετήσει
και να εξαγγείλει το ευαγγέλιο της Βασιλείας (Μάρκος α:14, Ματθαίος δ:23).
Είναι κοινή διαπίστωση πως τούτο το ευαγγέλιο πολύ πρόσφατα άρχισε να
κηρύσσεται στον κόσμο μας και συχνά παραμένει μια άγνωστη και παραγνωρισμένη
περιοχή. Στη θέση της Βασιλείας των Ουρανών προοδεύει το κοινωνικό ευαγγέλιο,
που με γενικότητα και αοριστίες υπερτονίζει την αγάπη, επιδιώκει την ειρηνική
συνύπαρξη των ανθρώπων πάνω στη φλούδα της γης.
Στις μέρες μας σχεδόν όλες οι εκκλησίες κηρύττουν το δικό
τους ευαγγέλιο, οπωσδήποτε γύρω από το πρόσωπο του Ιησού, όχι όμως το ευαγγέλιο
της Βασιλείας. Αυτό το νόθο ευαγγέλιο καταλήγει σε ισχυρό πολέμιο της αλήθειας
στις καρδιές των ανθρώπων που «αγαπούν και προκρίνουν το ψέμα».
Αξίζει να σημειώσουμε εδώ ότι ο Ιησούς και το Πνεύμα της
Βίβλου μίλησαν και μιλούν για το Τέλος του κόσμου μας —του αιώνα μας— και όχι
του πλανήτη Γη, δηλαδή το Τέλος του πολιτισμού και των κοινωνιών που χτίσαμε οι
άνθρωποι εναντίον του Θεού και στην υπηρεσία του Σατανά, ο οποίος έχει το θρόνο
του πάνω σ’ ολόκληρη τη γη. Ας θυμηθούμε πως ο Σατανάς κέρδισε με απάτη και
δόλια συνεργασία με την πονηρή ανθρώπινη καρδιά τούτο το θρόνο στη γη, αλλά
πάντα με την ανοχή του ζωντανού Θεού.
Το Τέλος θα σημάνει ακριβώς τη λήξη της Βασιλείας του Σατανά
πάνω στη Γη, την καταστροφή όλων των συστημάτων ασέβειας και αθεΐας που
πρόκρινε και οικοδόμησε ο αμαρτωλός κόσμος μας σε στενή συμφωνία με το Σατανά
εναντίον του ζωντανού Θεού του ουρανού, όπου χρησιμοποιήθηκε ο άνθρωπος σαν
όργανο εξυπηρέτησης των σατανικών σχεδίων κατά του αιώνιου Θεού.
Στο σημείο αυτό πρέπει να σταθούμε λιγάκι. Ο κόσμος μας
πλάστηκε αρχικά με σοφία και αγάπη από τα χέρια του ζωντανού Θεού Δημιουργού.
Μετά πέρασε στην εξουσία του Σατανά, προσωπικού εχθρού του Θεού και όλα αυτά τα
χρόνια, από την πτώση του ανθρώπου (Γένεση β' γ') μέχρι σήμερα, χρησιμοποιήθηκε
για να «παράγει» εχθρούς του Θεού, πολέμιους των αιώνιων σχεδίων Του.
Ο πρώτος άνθρωπος που δημιούργησε ο Θεός, ο Αδάμ, απόρριψε
το «δένδρο της ζωής» και προτίμησε να απλώσει το χέρι του στο «δένδρο της
γνώσεως». Αυτή του η κίνηση ήταν μια ολοφάνερη τοποθέτηση εγωισμού και άρνησης
του ζωντανού Θεού. Η επιλογή αυτή δήλωνε τη διάθεση του ανθρώπου να γίνει αυτός
κύριος στη ζωή του, να οδηγείται από τις επιθυμίες του και τη λογική του. Από
τότε μέχρι σήμερα το ίδιο αυτό πνεύμα κυριαρχεί σε όλες τις συνειδήσεις των
κυβερνήσεων και των αρχόντων του κόσμου μας. Η άρνηση του Θεού, η συνειδητή
απόρριψη του νόμου Του, της αγάπης Του.
Τούτο ακριβώς το πνεύμα άνοιξε το δρόμο στο Σατανά να γίνει
αφέντης και εξουσιαστής στον κόσμο μας για τον «κοινό» σκοπό, την πολεμική του
ζωντανού Θεού. Το πού οδήγησε τον άνθρωπο αυτή η εγωιστική του επιλογή είναι
ένα τεράστιο θέμα γιομάτο πικρές απογοητεύσεις, χρεοκοπία, δράματα φοβερά, πολύ
αίμα και πολύ δάκρυ.
Στον προφήτη Ιεζεκιήλ (ς:6) διαβάζουμε, «κατά πάσαν
κατοίκησίν σας αι πόλεις θέλουσιν ερημωθεί και οι υψηλοί τόποι θέλουσιν
αφανισθεί...». Ποτέ στο παρελθόν δεν είχε ο άνθρωπος στη διάθεσή του όπλα για
τέτοιο μαζικό αφανισμό, μέχρι που η αποστασία του από το Θεό τον οδηγήσει στην
υδρογονοβόμβα, περίπου 50 χρόνια πίσω. Τώρα είναι όλα έτοιμα και θα
χρησιμοποιηθούν πολύ σύντομα όλα τα επιτεύγματα της τεχνολογίας του πολέμου.
