Συχνά σταματάμε κάποιον που αρχίζει «να σας παρουσιάσω, τον...». Και του λέμε - «μη προχωρήσεις, είναι ασφαλώς ο αδελφός σου, δεν
έχει ανάγκη από συστάσεις». Ή «είναι ασφαλώς ο γιος σου, πιστό σου αντίγραφο».
Επειδή σήμερα για ν’ αποδείξουμε ότι είμαστε χριστιανοί, αναγκαζόμαστε να
επιδείξουμε την ταυτότητά μας... επειδή η αχτινοβολία της ζωής που θα 'κάνε την
επίδειξη της ταυτότητας μη αναγκαία είναι αμφίβολη και συσκοτισμένη... και επειδή
την πρώτη χριστιανική εποχή αυτό δεν συνέβαινε αφού οι γύρω άνθρωποι «επεγίνωσκον
αυτούς ότι συν τω Ιησού ήσαν» (Πράξεις δ:13), ανάγκη να δούμε ποια είναι τα
σημάδια αναγνώρισης του γνήσιου χριστιανού.
Α' ΠΟΙΑ, ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ:
1. Η καταχώρηση στα εκκλησιαστικά μητρώα, όταν μπροστά απ’
αυτή δεν προηγήθηκε η συγκλονιστική εσωτερική αλλαγή, που ο λόγος του Θεού τη
χαρακτηρίζει «καινή κτίσις» και «οίνος νέος εις ασκούς νέους» (Γαλάτες ς:15, Ματθαίος
θ:17). Να θυμηθούμε πως και ο Ιούδας ήταν στη συντροφιά του Χριστού, ακόμη δε
κάποιους που «εξ ημών εξήλθαν, άλλ’ ουκ ήσαν εξ ημών» (Α’ Ιωάννου β:19).
2. Η μαρτυρία των χειλέων. Τούτη είναι τόσο εύκολη, όσο και
ανέξοδη. Καθένας μπορεί να μάθει και να εξοικειωθεί με τη Βιβλική ορολογία,
έτσι που να κινείται άνετα στην εκκλησία που – ατυχώς - στη βερμπαλιστική
ομολογία περιορίζει το δικαίωμα εισόδου σ’ αυτή. Όμως, πώς να ξεχάσουμε τα «ου
πας ο λέγων μοι... ούτοι λέγουσι και δεν πράττουσι... δια των χειλέων με
τιμώσι» κλπ. (Ματθαίος κγ:3, ζ:21, ιε:8).
3. Ο δογματικός φανατισμός. Η ιστορία μας διδάσκει ότι οι
βασιλικότεροι των βασιλέων, οι ηρακλείς - όπως ονομάστηκαν - υπήρξαν συχνά οι
λιγότερο πιστοί στους κυρίους τους. Φανατισμός, δεν σημαίνει αφοσίωση αλλά... τύφλωση.
Δογματισμός δεν σημαίνει πάντα αλήθεια, αλλά... παρωπίδες. Ο Κύριος που για τη
γνησιότητα της σχέσης μας μαζί Του, είπε «ο μη ων μετ’ Εμού κατ’ Εμού έστιν και
ο μη συνάγων μετ’ Εμού σκορπίζει» (Ματθαίος ιβ:30), είπε για κείνους που χωρίς
να ’ναι εκκλησιαστικά δικοί μας εντούτοις κάνουν κάποιο έργο· «ος γαρ ουκ έστιν
καθ’ ημών, υπέρ ημών έστιν» (Μάρκος θ:40).
Β’ ΠΟΙΑ, ΕΙΝΑΙ:
Πολλές φορές θα ’χαν, φίλοι και εχθροί, απλοί άνθρωποι και
θρησκευτικοί ηγέτες, δει τη συντροφιά των δώδεκα με τον Κύριο. Ήταν αναμφίβολα,
μια ξεχωριστή ομάδα ανθρώπων. Τούτο το ξεχωριστό φαινόταν παντού στο δρόμο που περπατούσαν, στον τρόπο π’ άρχιζαν
το φαγητό
τους, στην
αντίδρασή τους
στις εξωτερικές
προσβολές, στην αντιμετώπιση του κινδύνου,
παντού. Ο Ιησούς και οι «συν τω Ιησού». Έτσι και τόσο, που κι όταν ο Ιησούς
έφυγε απ’ ανάμεσά τους, κοινό τους γνώρισμα ήταν «ότι συν τω Ιησού ήσαν». Αυτό,
αναλύεται σε μας ως εξής:
1. Κάποτε προσωπικά συναντήσαμε και συνδεθήκαμε με τον
Ιησού. Όχι - γεννηθήκαμε σε χριστιανική οικογένεια... γίναμε μέλη αυτής της
εκκλησίας... γνωρίζουμε τις Βιβλικές αλήθειες. Προσωπική συνάντηση, σημαίνει -
σταθμός, συγκλονισμός και μετάνοια, επίκληση του Σωτήρα και πίστη στο
εξιλαστήριο Του έργο.
2. Έκτοτε προσωπικά συμπορευόμαστε με τον Ιησού. Αυτό, που
λείπει σήμερα. Που ’χει υποκατασταθεί με τον εκκλησιασμό, τις συμβατικές
πνευματικές σχέσεις, εκφράσεις, χειρονομίες και τα όμοια. Η καθημερινή
πνευματική συμπόρευση με τον Κύριο, εάν έχει τα παρακάτω στοιχεία, θα
καλλιεργήσει και τα σημάδια αναγνώρισης από τους άλλους.
α. Η καθημερινή ζωντανή, προσωπική και μη τυποποιημένη
προσευχή. Πώς μπορεί να ’ναι Κύριός σου και να μη Τον ρωτάς καθημερινά, για το
ποιο είναι το θέλημά Του στη ζωή σου! Πώς μπορείς να περπατάς μαζί Του και να
μην Του ανοίγεις την καρδιά σου! Πώς μπορείς να 'χεις όνειρα και σχέδια ή
προβλήματα και φόβους και να μη Του τα λες σε προσευχή! Κι ενώ η προσευχή είναι
στοιχείο που καλλιεργεί τα σημάδια του «ήτο μετά τού Ιησού», αποτελεί
ταυτόχρονα και σημάδι αναγνώρισης. Ο Χριστιανός είναι προσευχόμενος άνθρωπος.
β. Η καθημερινή ουσιαστική, προσωπική μελέτη της Βίβλου, με
κίνητρο- τη γνώση και βίωση του θείου θελήματος στη ζωή σου. Τα επαναληπτικά «ο
πράττων... ο πράττων... ο πράττων...», προϋποθέτουν γνώση. Γνώση, για
συμμόρφωση. Γνώση, για συνεπές περπάτημα. Γνώση, για αντίστοιχη ζωή. Κι εδώ
πάλι, ενώ η Βιβλική μελέτη καλλιεργεί τα σημάδια του χριστιανού που μοιάζει στο
Χριστό, είναι ταυτόχρονα και σημάδι αναγνώρισης. Πόσες φορές οι οικείοι σου σ’
είδαν με τη Βίβλο στα χέρια;
γ. Η σεμνή κι όχι μεγαλόστομη μαρτυρία για τον Κύριο. Η
μεγαλύτερη ζημιά στην υπόθεση του Ευαγγελίου προκαλείται από τα... αναρμόδια
χείλη. Από την ασυνεπή ζωή. Από τις θρησκευτικές μεγαλοστομίες. Από κείνους που
μη διαθέτοντας το φως του «ούτως λαμψάτω» (Ματθαίος ε:16), καλά θα ’καναν να
κρατούσαν το στόμα κλειστό. Η μαρτυρία ας δίνεται με μετριοφροσύνη («ήμεν γαρ
ποτέ και υμείς ανόητοι», Τίτος γ:3), με αγάπη για τον αμαρτωλό (Μάρκος ι:20),
με λεπτότητα και χάρη.
