Το ποσοστό των αναποφάσιστων και ανένταχτων στη ζωή δεν
είναι μικρό, ώστε να το θεωρήσουμε αμελητέο και ανάξιο λόγου. Συχνά, αποτελεί
την πλειοψηφία. Είναι οι πιο πολλοί αυτοί που βαδίζουνε διατακτικοί, άβουλοι
και διχασμένοι ανάμεσα πίστης και απιστίας, ευσέβειας και κοσμικότητας. Καρδιές
τούτες που κατά κάποιο τρόπο αγαπούν το Θεό, μα που και ο κόσμος τις ελκύει
δυνατά. Κυριακάτικο κοστούμι γι' αυτούς ο χριστιανισμός, που στη διάρκεια της
εβδομάδας μένει κρεμασμένο στο ντουλάπι.
1. «Οι χωλαίνοντες
μεταξύ δύο φρονημάτων». Τους συναντάμε στο A’ Βας.ιη:19-39. Το «χωλαίνω» το νιώθεις,
μόλις βάλεις το ’να σου πόδι στην άσφαλτο και τ’ άλλο στο πεζοδρόμιο κι
αποφασίσεις να περπατήσεις έτσι. Θέαμα κωμικό, που γίνεται τραγικό, όταν
δοκιμάσεις να το εφαρμόσεις στην πνευματική ζωή. Καλός ο Θεός, καλός και ο
Βάαλ. Μπράβο στον κήρυκα και μπράβο στον αθεϊστή. Όμορφα να νιώθεις στο κήρυγμα
κι όχι άσχημα στο άντρο της ντίσκο. Παρέα με τον πιστό και με τον άπιστο.
Παιγνίδι, σε δυο πλάνα. Διελκυστίνδα, βασανιστική κι ατέλειωτη η ζωή.
2. Η πρόσκληση, για
την αποσαφήνιση θέσης. Ο Ηλίας στο περιστατικό μας, δεν είναι ούτε φορτικός
ούτε μονομερής. Δεν σε πιέζει ο Χριστός να Τον ακολουθήσεις. Να κρίνεις,
καλείσαι. Να συγκρίνεις και ν’ αποφασίσεις. Διάλεξε, ανάμεσα στα δυο αντίθετα
που παλεύεις να συγκρατήσεις στο χέρι σου. Γιατί, δεν μπορείς να βαστάς
ταυτόχρονα τη φωτιά και το νερό, το σκοτάδι και το φως, την αγιότητα και την
προστυχιά, «το Θεό και τον Βάαλ». Μη μοιάσεις με το παιδί που διηγείται ο
Αίσωπος, που βάζοντας το χέρι στο στενόλαιμο βάζο και φουχτώνοντας όσα κουκιά
μπορούσε, έκλαιγε γοερά, γιατί δεν μπορούσε μετά να το βγάλει έχοντας πείσμονα
φουχτωμένα τα κουκιά. Ή τα κουκιά ή την απελευθέρωση του χεριού. Ή το Χριστό ή
την αμαρτία.
3. Αναποφασιστικότητα,
η χειρότερη θέση στη ζωή. Τον κίνδυνο τούτο συνειδητοποιώντας ο Πέτρος, μας
προτρέπει να - «κάμουμε βέβαιη την κλήση και την εκλογή μας» (Β’ Πέτρου α: 10).
Ένιωσες την αμαρτωλότητά σου; Γνώρισες ότι ο Χριστός είναι Σωτήρας; Ότι,
δέχεται αμαρτωλούς; Τότε, τι κάθεσαι. Έλα σ’ Αυτόν με μετάνοια και πίστη και
υπόγραψε «συμβόλαιο ζωής μ’ Αυτόν». Γίνε δικός Του, τώρα και για ολόκληρη την
αιωνιότητα. Μη διστάσεις και μη ταλαντευτείς. Πες μαζί με τον Πέτρο· «’Ιδού ημείς
Κύριε, αφήκαμεν πάντα και σε ακολουθήσαμε» (Ματθαίος ιθ:27). Πες μαζί με τον
Παύλο - «θεωρώ τα πάντα σκύβαλα για να κερδίσω το Χριστό» (Φιλιππησίους γ:8).
4. «Δέν άπεκρίθησαν
πρός αύτόν λόγον» (Α’ Βασιλέων ιη:21). Είναι το πιο θλιμμένο μοτίβο όλου
του περιστατικού. Κι όχι μόνον, αλλά και του κάθε κηρύγματος. Γιατί, ατυχώς, σε
κάθε κήρυγμα υπάρχουν οι ανέκφραστοι. Οι σιωπηλοί. Οι βουβοί. Η στιγμή που ο
κήρυκας λέει - ας ήτανε μια συνοφρύωση έστω, μια απόρριψη, παρά τούτη η
βουβότητα. Το τίποτα. Τα σφραγισμένα χείλη. Η πνευματική σφίγγα. Το «αυλό σας
παίξαμε και δεν εχορεύσατε, σας εθρηνωδήσαμε και δεν εκλαύσατε» (Ματθαίος ια:17).
«Οι δε, δεν απεκρίθησαν λόγον». Φίλε μου, μη φύγεις έτσι κι από τούτη την
ανάρτηση.
5. Τα «εάν τις», του
Χριστού. Προτάσσονται, σε κάθε πρόσκληση του Χριστού. «Εάν τις θέλει οπίσω
μου ελθείν» (Ματθαίος ις:24). «Εάν τις Εμέ διακονή» (Ιωάννης ιβ:26). Κανένας
εξαναγκασμός ή εκφοβισμός. Όμως «εάν Τον ακολουθήσεις», δεν πρέπει να
«χωλαίνεις» ανάμεσά Του και του κόσμου. Γιατί, δεν μπορείς να λατρεύεις «Θεόν
και Μαμμωνά» (Ματθαίος ς:24). Γιατί, « όποιος δεν είναι μαζί μου είναι εναντίον
μου και όποιος δεν συνάγει μαζί μου σκορπίζει» (Ματθαίος ιβ:30).
6. Πρόκληση, για...
σύγκριση. Κάποτε που οι πολλοί ακροατές του σκανδαλίστηκαν, ο Χριστός
προκάλεσε τους μαθητές του, ν’ αποσαφηνίσουν τη θέση τους, με το - «μήπως και
σεις θέλετε να υπάγετε;» (Ιωάννης ς:67). Δηλαδή, αυτοί οι αμφιρρέποντες κι
ανένταχτοι όταν ήρθε ο κόμπος στο χτένι, διάλεξαν την άρνηση και την απομάκρυνση.
Μήπως και συ;.. Μήπως είναι σαφέστερο το «όχι», από το «ναι και όχι»! Μήπως η
πιο επικίνδυνη θέση είναι αυτή του Εσκιμώου ψαρά που κρατώντας την πετονιά του
πάνω από την τρύπα του πάγου και νιώθοντας το κραχ και βλέποντας τη σχισματιά
ν’ ανοίγει, δίστασε να πηδήσει είτε από δω είτε από κει, μ’ αποτέλεσμα να πέσει
στο άνοιγμα του παγωμένου νερού και να πνιγεί!.. Μήπως!..
7. Μια υποδειγματική
αποφασιστικότητα. Αναφερόμαστε σ’ αυτή του Πέτρου «Κύριε, προς τίνα θέλομεν
υπάγει;» (Ιωάννης ς:68,69). Σε «γνωρίσαμε και σε πιστέψαμε». Κοντά σου...
• βρήκαμε συγχώρεση αμαρτιών,
• απολαύσαμε υιοθεσία με τον Πατέρα,
• γίναμε «αδελφοί» σου και «φίλοι» σου,
• έχουμε θεία κι ασφαλή ποίμανση,
• χαιρόμαστε «πάντα τα προς ζωήν και ευσέβειαν»,
• μας θερμαίνει η προσδοκία του ερχομού Σου,
• αποτελούμε μέλη της παγκόσμιας Εκκλησίας Σου.
Συμπέρασμα:
Στο τέλος του αναγνώσματος μας, διαβάσαμε· «ο λαός έπεσε
κατά πρόσωπο και είπε, ο Κύριος αυτός είναι ο Θεός» (Α’ Βασιλέων ιη:39). Ε,
τότε... «εάν ο Κύριος είναι ο Θεός, ακολουθείτε αυτόν» (Α’ Βασιλέων ιη:21).
