Το λεξικό μας εξηγεί «επί τινα χρόνον ή μετ’ άλλων διατρίβω επί
ξένης». Δηλαδή με τις βαλίτσες ανοιχτές και το νου στην πατρίδα, ζω προσωρινά
κάπου, που δεν είναι ο τόπος μου και το σπίτι μου.
2. Ποια τότε είναι η πατρίδα μας;
Στο Εφεσίους β, ο Παύλος μας θυμίζει όταν είμαστε - «χωρίς
Θεόν χωρίς Χριστόν και χωρίς ελπίδα», τότε που «ζούσαμε έξω από τις επαγγελίες»
και τα σχέδια του Θεού. Τότε, «εκ του κόσμου ήτε» (Ιωάννης ιε:19). Το πολίτευμά
μας και το περπάτημά μας ήταν «κατά τον άρχοντα του κόσμου» (Εφεσίους β:2).
Όμως ο Χριστός μας έκαμε «διά του σταυρού αυτού... συμπολίτες των άγιων και
οικείους τού Θεού» (16,19). Μάλιστα αναχωρώντας από τη γη, μας βεβαίωσε ότι «υπάγει
να μας ετοιμάσει τόπο και πάλιν έρχεται, να μας παραλάβει κοντά του» (Ιωάννης
ιδ:2). Συνεπώς, ο πιστός «δεν έχει εδώ πόλιν διαμένουσαν, αλλά την μέλλουσαν επιζητεί»
(Εβραίους ιγ:14). Τότε...
α. Σαν παρεπίδημος, δεν ρίχνω θεμέλια στον τόπο της παροικίας μου. Το «μη θησαυρίζετε στη γη, αλλά στον ουρανό» (Ματθαίος ς:19,20), παίρνει έτσι ένα ιδιαίτερο νόημα. Ξενοδοχείο προσωρινής διαμονής είναι το σπίτι μου και δεν πέφτω στην παγίδα του - «ο εσωτερικός λογισμός αυτών είναι ότι οι οίκοι αυτών θέλουσιν υπάρχει εις τον αιώνα» (Ψαλμός μθ;11).
β. Σαν παρεπίδημος, «απέχω από τις σαρκικές επιθυμίες, οίτινες στρατεύονται κατά τής ψυχής» (Α’ Πέτρου β:11). Τούτο σημαίνει ότι τα ενδιαφέροντα μου στην προσωρινή τούτη παροικία μου, διόλου δεν ταυτίζονται μ’ αυτά του κόσμου. Πλούσιο φαγητό, επιδεικτικό ντύσιμο, κοσμική διασκέδαση δεν με τραβούν. Στ’ αυτιά μόνιμα ηχεί το- «τα άνω φρονείτε, μη τα επί της γης» (Κολοσσαείς γ:2).
γ. Σαν παρεπίδημος, έχω την τοποθέτηση του Αβραάμ, που «προσδοκώντας την πόλιν της όποιας δημιουργός είναι ο Θεός», παρώκησε στη γη, «ως ξένην» - Εβραίους ια:8-10. Τόσο ξένο το περιβάλλον, που όχι σπάνια... με ξεχωρίζει, με διώκει, με μισεί ακόμη. Κι αυτό, δεν με ξενίζει. Δεν είμαι δικός τους. Είμαι, πάροικος.
δ. Σαν παρεπίδημος, όλο κοιτάζω τη θάλασσα, πότε θα 'ρθει το πλοίο. Πότε «φθάνει ο καιρός της αναλύσεώς μου» («ανάλυση» = ναυτ. Όρος - λύνω τον κάβο και σαλπάρω) – Β’ Τιμόθεο δ:6. Μάλιστα, «έχοντας τούτη την ελπίδα μέσα μου, αγνίζω τον εαυτό μου, καθώς Εκείνος είναι αγνός» (Α’ Ιωάννη γ:3). Τότε, που μετά «την απόθεση του σκηνώματος» (Β’ Πέτρου α:14), θα πάω «να σκηνώσω μετά του Θεού» (Αποκάλυψη κα:3).
ε. Σαν παρεπίδημος, μιλώ μ’ ενθουσιασμό για την αιώνια πατρίδα μου. Αγωνίζομαι να οδηγήσω ψυχές στο Χριστό. Και θα το επιτύχω όταν ζω στον τόπο τούτο της παροικίας μου σαν «πολίτης τ’ ουρανού» (Φιλιππησίους γ:20). «Έχοντας καλή διαγωγή μεταξύ των εθνών...». Μια τέτοια ζωή, θα κάμει πολλούς να πολιτογραφηθούν πνευματικά στην ουράνια πατρίδα.
Συμπέρασμα:
Την επιστολή του, από την οποία το σημερινό μας ανάγνωσμα, απεύθυνε ο Πέτρος «στους εκλεκτούς, που παρεπιδημούσαν σε διάφορους τόπους της διασποράς, όπως- Πόντο, Γαλατία, Καππαδοκία, Ασία» κλπ. (α:1). Γνώριζαν αυτοί όλοι, τι σήμαινε να ζεις σε ξένη γη, μακριά από την αγαπημένη σου πατρίδα. Κι εμείς όμως, σαν πιστοί, νιώθουμε, τη νοσταλγία της ουράνιας Πατρίδας. Ο Θεός «ετοίμασε σε μας πόλη» (Εβραίους ια:16). Ώσπου να πάμε εκεί «ας έχουμε καλή τη διαγωγή μας» στο περιβάλλον μας.
