Υπάρχει αιωνιότητα

Είναι πλέον αναγνωρίσιμο από πολλούς. Ο άνθρωπος έγινε πανίσχυρος, αφού απόκτησε τη δύναμη να αυτοκαταστρέφεται. Ας πούμε ότι μοιάζει σαν να έφτασε στην κορυφή. Έγινε ο κύριος της ζωής του και του κόσμου του, κάτι που τόσο πόθησε όπως ξέρουμε όλοι. Όμως το ερώτημα το γεμάτο αγωνία είναι αν μπορούμε να ελέγξουμε τη δύναμη που αποκτήσαμε. Από χίλιες μεριές φοβισμένες φωνές ομολογούν πως η πορεία των πραγμάτων οδηγεί στο φρικτό ενδεχόμενο πως κάποτε θα χρησιμοποιηθούν όλα όσα σχεδιάστηκαν και αποκτήθηκαν. Έτσι έγινε και στο παρελθόν. Στον Β' παγκόσμιο πόλεμο χρησιμοποιήθηκαν όλα τα όπλα και τα πλέον μοντέρνα και τα «πιο αμυντικά»... έτσι κατέγραψε η Ιστορία.

Είμαστε ο πρώτος και ο μόνος πολιτισμός της Ιστορίας, γράφει ο Α. Μαλρώ, όπου ο άνθρωπος είναι ικανός να καταστρέψει τον πλάνη τη που κατοικεί. Ποτέ άλλοτε πριν ένας γήινος δεν θα διανοείτο μα ούτε και κατείχε τη δύναμη να ανατινάξει τη Γη.

Είναι καθαρό το μήνυμα των ημερών μας. Είναι καθαρό το ζύγωμα του Τέλους. Βέβαια τέλος θα πει και αρχή. Αυτά τα δυο πάντα μαζί πηγαίνουν.

Όμως όπως και να προσεγγίσεις το θέμα, αφού η καρδιά του ανθρώπου είπε όχι στο Θεό, καταλήγεις στο ίδιο τραγικό συμπέρασμα. Είπε όχι στη ζωή, στην αιώνια ζωή.

Τώρα φοβόμαστε το τέλος. Ιδροκοπάμε, αγωνιζόμαστε να αλλάξουμε την κοίτη του ποταμού που μας παρασύρει στο θάνατο, και το βλέπουμε.

Παρόλα αυτά επιμένουμε στην άρνηση.

Επιμένουμε στην πρόκληση και την «ύβρη». Στοχεύουμε να υποκαταστήσουμε τέλεια το Θεό με την τεχνολογία, την επιστήμη, την πρόοδό μας.

Μένουμε αμετακίνητοι στην απόφασή μας, «είπεν ο άφρων εν τη καρδία αυτού, δεν υπάρχει Θεός». Σπονδυλική στήλη της ζωής της αμαρτίας είναι η ασέβεια. Ο νόμος του Θεού, τα δκαιώματά Του, χωρίς καμία σημασία για μας. Η κατάληξη αυτού του δρόμου είναι ο θάνατος.

Φοβάται όποιος δεν είναι «νέος άνθρωπος» «νέο κτίσμα», λυτρωμένος του ουρανού.

Φοβάται όποιος ξέρει ότι σήμερα είναι καιρός ευπρόσδεκτος, σήμερα είναι ημέρα σωτηρίας, αλλά συνεχίζει ανέκφραστος το δικό του δρόμο της ασέβειας και της πρόκλησης.

Φοβάται όποιος ξέρει ότι υπάρχει αιωνιότητα, αλλά ο ίδιος προκρίνει την ηδονή και τα είδωλα της σάρκας.

Φοβάται και καλά κάνει, όποιος νοιώθει ότι ζυγώνει το Τέλος, και ξέρει πως μετά έρχεται η αρχή της αιώνιας απώλειας που είναι αιώνια, αλλά παρ’ όλα αυτά προκρίνει το σκοτάδι, επειδή αγαπάει τα «πονηρά του έργα».

Το γνώρισμα των ημερών μας μας δίνεται με πολύ όμορφο και αποκαλυπτικό τρόπο στον λόγο του Θεού. «Φιλήδονοι μάλλον παρά φιλόθεοι» (Β' Τιμόθεο γ:4). Αυτή η προσκόλληση του ανθρώπου στις επιθυμίες του, στη λατρεία της σάρκας, τον έκανε εχθρό του Θεού συνειδητό και μαχητικό. Μετά έρχεται ο φόβος. Φυσική συνέπεια. «Ελπίδα μη έχοντες» λέει το Πνεύμα του Θεού, και είναι τόσο πραγματικό.

Φοβούνται όσοι δεν έχουν ελπίδα, δηλαδή ζωή. Ούτε ουρανό νέο, ούτε γη νέα να τους περιμένει.

Φοβούνται όσοι αγάπησαν το ψέμα γιατί τους βόλευε.

Φοβούνται αυτοί που έζησαν προκλητικά και αδίστακτα εναντίον του νόμου και της δικαιοσύνης του ζωντανού Θεού. Αυτοί που είπαν όχι στον Ιησού Χριστό, την αιώνια ζωή.

Και είναι βέβαιο πως γνωρίζουν πολύ καλά τι τους περιμένει στο αιώνιο μέλλον, αφού ήδη από τώρα έχει αρχίσει η αμοιβή να τους καταβάλλεται, η πρόγευση της αιωνιότητας που τους περιμένει. Το ραδιενεργό ιώδιο και το στρόντιο στην μπουκιά τους, οι ορμόνες και τα φάρμακα που τους γεμίζουν υπόνοιες και ανησυχίες, το AIDS που απειλεί αυτούς και τα παιδιά τους, ο έρπης των γεννητικών οργάνων που τους ταπεινώνει και κάνει αηδιαστική τη ζωή τους, οι τρυπημένες φλέβες σήμα κατατεθέν της νεολαίας τους. Και με όλ’ αυτά και έχοντας τόσο πολλά να μας απειλούν συνεχίζουμε να λέμε όχι στο Θεό, όχι στην αγάπη Του, όχι στα δίκαιά Του.

Και ζυγώνει το τέλος.

Και το φοβάσαι, γιατί θα σε φέρει πιο κοντά στην αρχή του αιώνιου θερισμού.

Κι έχεις δίκιο που φοβάσαι και σε δικαιολογώ απόλυτα, επειδή «πρέπει πάντες να εμφανισθώμεν έμπροσθεν του βήματος του Χριστού, δια να ανταμειφθεί έκαστος κατά τα πεπραγμένα δια του σώματος, καθ’ α έπραξεν, είτε αγαθόν, είτε κακόν».

Και το ξέρεις αυτό πολύ καλά.

Λοιπόν;

Από δω και πέρα δεν χρειάζεται να πούμε πολλά. Θα αντιγράψουμε μόνο ένα κομμάτι από την Ιστορία. Λέει τόσα πολλά και είναι αληθινό και γνήσιο. Ήταν η εποχή που ο λαός της Νινευή είχε φτάσει σε δυσθεώρητα ύψη πρόκλησης εναντίον του Θεού. Ήταν η ώρα του ξεσπάσματος της δίκαιης οργής του Θεού, η ώρα του θερισμού, όταν ο Βασιλιάς κατάλαβε το λάθος τους και ταπεινώθηκε με ένα τρόπο μοναδικό μέσα στο βιβλίο της Ιστορίας του κόσμου μας (Ιωνάς γ:8-10): «Οι άνθρωποι και τα κτήνη, οι βόες και τα πρόβατα να μη γευθώσι μηδέν... αλλ’ άνθρωπος και κτήνος να σκεπασθώσι με σάκκους και να φωνάξωσιν ισχυρώς προς τον Θεόν και ας επιστρέψωσιν έκαστος από της οδού αυτού της πονηράς και από της αδικίας ήτις είναι εν ταις χερσίν αυτών».

Αυτό το «ας επιστρέψωσι» είναι η ανάγκη του κόσμου μας σήμερα, η πραγματική ανάγκη του καθενός μας, η μόνη δύναμη που μπορεί να κατανικήσει το φόβο και την αγωνία του αύριο.

Επιστροφή και ταπείνωση στο ζωντανό Θεό.

Επιστροφή και αναγνώριση. Ο μόνος δρόμος για την καινούρια ζωή, την λυτρωμένη από το σκοτάδι, τη ζωή με τον αιώνιο χαρακτήρα, που είναι γιομάτη δόξα και αρχίζει για όσους το θελήσουν από τώρα, από εδώ κάτω, από τη γη της κατάρας και του θανάτου.