Ιούδ.α:3 Αγαπητοί, επειδή καταβάλλω πάσαν σπουδήν να σας γράψω περί της κοινής σωτηρίας, έλαβον ανάγκην να σας γράψω, προτρέπων εις το να αγωνίζησθε δια την πίστιν, ήτις άπαξ παρεδόθη εις τους αγίους.

Δευτέρα 24 Αυγούστου 2015

Ο υπομείνας έως Τέλους


Ένα πολύ σοβαρό γνώρισμα των ημερών μας είναι η άρνηση των ανθρώπων να ταπεινωθούν μπροστά στο Θεό και να αναγνωρίσουν τη δικαιοσύνη Του, αν και ταπεινώνονται καθημερινά από τα ίδια τους τα επιτεύγματα και την απόλυτη χρεωκοπία τους. Τα αδιέξοδα στην εποχή μας είναι θεόρατα, η απελπισία όλων τόσο φανερή, όμως αβοήθητος κι αν νιώθει ο άνθρωπος και προδομένος από τα ίδια του τα κατορθώματα, έχει αποστραφεί το Θεό και δεν θέλει να επιστρέφει με αναγνώριση σ’ Αυτόν.


Ο ξενοκρατούμενος αυτός κόσμος μας από τις δυνάμεις της άρνησης του ανθρώπου και του Σατανά, νιώθει ενοχλημένος από την παρουσία των λυτρωμένων του Χριστού, που η χάρη του Θεού τους παρέλαβε «νεκρούς όντας» από τα χέρια τη ς αμαρτίας και τους έκαμε «νέον κτίσμα».

Οπωσδήποτε αυτοί δεν θα περάσουν καλά εδώ κάτω.

Η παρουσία τους ενοχλεί, προβληματίζει και είναι και επικίνδυνη, γιατί μπορεί να οδηγήσει κι άλλες ψυχές από το θάνατο στη ζωή.

Ήδη η πολεμική εναντίον της αγιότητας και της αλήθειας έχει ξεκινήσει από πολλές μεριές ταυτόχρονα. Κάποτε με τη μορφή ωμής εναντίωσης στο άγιο και καθαρό, κάποτε με τη μορφή έντεχνα στημένης πλάνης με σκοπό να πλανήσει «ει δυνατόν τους εκλεκτούς».

Οπωσδήποτε σ’ έναν κόσμο βαριά και προχωρημένα μολυσμένο, όπου η αμαρτία «θέλει πληθυνθή» και η αγάπη των πολλών «ψυγήσεται», θα είναι πολύ δύσκολο να επιβιώσει και να μείνει κανείς αμόλυντος και ακέραιος μέχρι Τέλους. Πράγματι στις μέρες μας χτυπιέται το άγιο, το αγαθό, φοβερά. Ακόμα και μέσα στις εκκλησίες που στήθηκαν να λατρεύουν το ζωντανό Θεό, είναι πικρή διαπίστωση ότι το αγαθό και το άγιο υποχωρούν και αδυνατίζουν. Στη θέση τους κάποια «πολλά υποσχόμενα» κοινωνικά συστήματα προβάλλονται και σχεδιάζονται, ενώ ο Ιησούς είναι κλεισμένος απέξω και «κρούει τη θύρα».

Το παιχνίδι που ο Σατανάς έχει ξεκινήσει, τώρα φτάνει στο τέλος του. Είναι ολοφάνερο τούτο το σημείο, γιατί όλες οι εφεδρείες της ανομίας και της ασέβειας έχουν σχηματίσει ένα κράτος σκληρής και αδιαπέραστης άρνησης. Αποφασιστικό σημείο είναι το «αλάτι». Η δύναμη που αναστέλλει και συγκρατεί τη σήψη υποχωρεί και αδυνατίζει.