Κάποτε ο Δαβίδ έπεσε σε μια χοντρή αμαρτία και το πιο απελπιστικό
ήταν ότι δεν το χε συναισθανθεί αμέσως, ούτε είχε εκφράσει τη μεταμέλειά του.
Γι' αυτό ο Θεός έστειλε τον Νάθαν μ’ ένα δυνατό κήρυγμα, αλλά ούτε τούτο άγγιξε
τον Δαβίδ. Ώσπου, η φωνή και το ύφος του προφήτη άλλαξε κι έγινε βροντή και
ταρακούνημα «συ είσαι o άνθρωπος» (Β’
Σαμουήλ ιβ:7).
Μια ίδια
βροντή ακούγεται
στα εδ.14-26
του Β’ κεφαλαίου
του Ιακώβου,
με σκοπό
το ταρακούνημα
και την αφύπνιση και τη συντριβή όλων που παίζουν με την πίστη, που την υποδύονται, που ντύνονται κίβδηλες κι απατηλές μορφές της. Θα μας τρομάξουν οι
βροντές του Ιακώβου! Θα μας πονέσει το μαστίγιό του! Ας το προσευχηθούμε, ενώ
από τις έξη καρικατούρες και παγίδες πίστης, θα οδηγούμαστε στη μία μόνη και
γνήσια.
1. «εάν λέγει τις ότι έχει πίστιν» (εδ.14).
Από το «λέγει τις» στο είναι, υπάρχει αναμφίβολα τεράστια
απόσταση. Τόση όση από τον μασκαρά στρατηγό, ως τον αληθινό στρατηγό. Και τούτο
είναι η πρώτη επικίνδυνη εκτροπή. Είμαι πιστός, είναι κάτι όχι τόσο που
λέγεται, όσο που φαίνεται. Φαίνεται, από μακριά. Φαίνεται πριν και χωρίς ν’
αναλάβει η γλώσσα τη διαβεβαίωση. Στο «λέγει τις», ισχύει το «όπου ακούς πολλά
κακαρίσματα, κράτει μικρό καλάθι». Στην εποχή μας που ο χριστιανισμός έχει
γίνει τόσο φλύαρος όσο ποτέ, ας προσέξουμε μήπως αυταπατώμεθα με το «λέγει τις
έχει πίστιν», αντί την αληθινή και γνήσια πίστη.
2. «πίστις, εάν μη έχει έργα» (εδ.17)
Τι θα ’λεγες, εάν είχες στον κήπο σου μια αχλαδιά σπάνιου
μάλιστα τύπου, που ποτέ της δεν σου ’δώσε ούτε ένα αχλάδι! Όσο μπορείς ένα
τέτοιο δέντρο να το ονομάσεις αχλαδιά, άλλο τόσο μια πίστη άεργη... μπορείς να
την ονομάσεις πίστη. Πού είναι λοιπόν τα έργα πίστης των πιστών; Πού είναι η
καρποφορία των «πιστών» (εντός εισαγωγικών); Αν η αξία του δέντρου μετριέται με
την καρποφορία του, τι να πούμε για τόσα γυμνά κλαδιά «πίστης», που πάνω τους
δεν έδεσαν ποτέ καρποί!..
3. «πίστις δαιμόνιων» (εδ.19)
Στην περίπτωση του Γαδαρηνού (Ματθαίος η:28-34), συναντάμε
δαιμόνια που πιστεύουν στο Χριστό και τη δύναμή του, που όμως «φρίττουσι», κατά
την έκφραση του Ιακώβου, αντί να λατρεύσουν. Πίστη εγκεφαλική μάλλον, παρά
καρδιάς. Πίστη στην ύπαρξη μάλλον, παρά στο πρόσωπο του Χριστού. Πίστη, που δεν
άγνισε καρδιές και δεν μετάλλαξε χαρακτήρες. Πίστη που την κουβαλάς στην τσάντα
σου, τη γράφεις στην ταυτότητά σου, τη χρησιμοποιείς μαζί με την κυριακάτικη
γραβάτα σου, μα που δεν άγγιξε ακόμη την καρδιά σου.
4. «Πίστις αργή» (εδ.20)
Ο άνεργος είναι ένα πρόβλημα κοινωνικό, γιατί θέλει να
εργαστεί μα η κοινωνία δεν βρίσκει να του αναθέσει έργο. Ο άεργος είναι μια
πληγή ηθική (μάλιστα ο πνευματικά άεργος), γιατί αυτός δεν θέλει να εργαστεί.
Είναι ο... εκκλησιαζόμενος. Αυτός π’ ακούει αυτούς που βγήκαν στον αγρό, τον
οποίο αυτός ούτε έχει στο νου του ποτέ να επισκεφθεί. Είναι, ο... «όλοι να
πολεμήσετε, όλοι να στεφανωθούμε». Πίστις αργή, χωρίς ιδρώτα και δίχως μεροκάματο.
5. «Πίστις ατελής» (εδ.22)
Να 'σαι οπαδός Αυτού που βροντοφώναξε «τετέλεσται», του «Αρχηγού
και Τελειωτή της πίστης» (Εβραίους ιβ:2) και να ’χεις πίστη ατελή! Δηλαδή πίστη
που δεν σ’ οδήγησε ούτε στη λατρεία του Θεού, ούτε στην υπηρεσία του συνανθρώπου.
Πίστη, που δεν σ’ έφερε ούτε στην προσευχή· «Κύριε, κατάρτισε τα υστερήματα της
πίστης μου» (Α’ Θεσσαλονικείς γ:10). Πώς μπορείς τη σχέση σου μ’ έναν τέλειο
Θεό, να την περιορίσεις σε μια ατελή κι αναιμική πίστη!..
6. «Πίστις νεκρά» (εδ.26)
Το πιο ακατανόητο είδος, κίβδηλης πίστης. Πίστις νεκρά,
δηλαδή χωρίς ίχνος ζωής. Έχει καμιά αξία!.. Διαφέρει πολύ από την απιστία!..
Αποτελεί μαρτυρία ή δυσφήμηση, στην υπόθεση του Χριστού!.. Πίστις νεκρά, είναι
ένα ρολόι που πέθανε η μπαταρία του και κρέμεται σαν αντίκα αμφίβολης αξίας
στον τοίχο. Πίστη που δεν αναπνέει, που δεν περπατάει, που δεν κουνιέται από τη
θέση της, που σε καμμιά ανάγκη δεν φώναξε· «παρούσα».
7. «Πίστις, συνεργός στα έργα μας» (εδ.22)
Εδώ, ο Ιάκωβος έρχεται στη γνήσια μορφή πίστης. Είναι αυτή
που εμπνέει και κινητοποιεί τη ζωή. Αυτή, που δραστηριοποιεί τον άνθρωπο σε
καλά έργα. Σε έργα που είναι καρπός της και απόδειξή της ταυτόχρονα. Σε έργα,
που την εκφράζουν και την εκδηλώνουν. Σε έργα, που φανερώνουν γύρω μας, αυτό
που υπάρχει μέσα μας. Ρίζες, που επειδή υπάρχουν και είναι ζωντανές, δίνουν βλαστάρια,
άνθη και καρπούς. Να, πνευματικές δραστηριότητες στις οποίες μπορεί -και
πρέπει- η πίστη να συνεργεί:
• «μένω έν Χριστώ» (Ιωάννης ιε:4), γιατί πιστεύω ότι χωρίς
την οργανική μου τούτη σύνδεση μαζί του, δεν μπορώ να φέρω καρπό.
• προσφέρω για τις ανάγκες του συνανθρώπου μου, γιατί
πιστεύω ότι τούτη είναι «θρησκεία καθαρά παρά τω Θεώ... να επισκέπτομαι ορφανά
και χήρες» (Ιάκωβος α:27).
• κηρύττω ή συνεργώ στους κηρύττοντες, γιατί πιστεύω πως οι
άνθρωποι χάνονται μακριά και χωρίς Χριστό.
• «σχεδιάζω μεγάλα πράγματα για το Θεό και περιμένω μεγάλα
πράγματα από τον Θεό», γιατί «πάντα είναι δυνατά στον πιστεύοντα» (Μάρκος θ:23).
Να, λοιπόν, πώς «η πίστη σου συνεργεί στα έργα και εκ των έργων
τελειούται», ολοκληρώνεται, αποδεικνύεται αν θέλετε. Να, γιατί αν δεν υπάρχουν
τα έργα της πίστης, πού είναι η πίστη!.. Τι είναι, πίστη!..
Συμπέρασμα:
Ο Χριστός διερωτήθηκε, αν όταν επιστρέψει στη γη θα ’βρει
την πίστη (Λουκάς ιη:8). Αναμφίβολα, εννοούσε τούτη τη γνήσια και μόνη π’
αξίζει το όνομά της, πίστη. Σ’ εμάς το καθήκον «εαυτούς εξετάζετε, εάν στεκόσαστε
(εί έστέ) στην πίστη» (Β’ Κορινθίους ιγ:5). Και ας επιμείνουμε με κάθε φροντίδα,
να «αγωνιζόμαστε τον καλόν αγώνα της πίστεως» (Α’ Τιμόθεο ς:12).
