«Και μη συγκοινωνείτε εις τα έργα τα άκαρπα του σκότους, μάλλον δε και ελέγχετε»
(Εφεσ.ε:11).
«Μη ομοζυγείτε με τους απίστους» (Β’ Κορ.ς:14).
Ο ξεχωρισμός απ’ τον κόσμο, είναι μια
συνιστώσα κλειδί του αληθινού αγιασμού. Σε προηγούμενα κεφάλαια είχαμε δει ότι
ο αγιασμός απαιτεί να ξεχωρίσουμε από συγκεκριμένες κοσμικές πρακτικές και
πράγματα που μας μολύνουν. Τώρα θα εξετάσουμε τις συνθήκες κάτω από τις οποίες
ο αγιασμός απαιτεί ξεχώρισμα από ορισμένους τύπους ανθρώπων.
Η Γραφή μας λέει ότι είναι σημαντικό τι
είδους παρέες και τι φίλους έχουμε (Παρ.κβ:24-25).
Αυτά τα εδάφια αντικρούουν αυτούς που νομίζουν ότι μπορούν να κάνουν παρέα με
όποιον θέλουν και συγχρόνως να διατηρούν τον αγιασμό τους. Αναπόφευκτα, οι
τρόποι και τα πνεύματα της παρέας σας θα σας επηρεάσουν. Ο Παύλος λέει με
έμφαση: <Μη πλανάσθε φθείρουσι τα καλά
ήθη αι κακαί συναναστροφαί> (Α’ Κορ.ιε:33). Με άλλα λόγια, οι κακές συναναστροφές θα διαφθείρουν τα καλά ηθικά
στοιχεία. Αν επιμένετε να έχετε στενές σχέσεις με κακούς ανθρώπους, έχετε και
τη Βιβλική εγγύηση ότι θα επηρεαστούν τα καλά ήθη σας.
Αυτό σημαίνει
ότι πρέπει να αποφεύγουμε κάθε επαφή με αμαρτωλούς; Όχι. Η Γραφή δίνει δύο λόγους γιατί δεν
μπορεί να γίνει αυτό. Όταν ο Ιησούς επικρίθηκε που έτρωγε με τελώνες και
αμαρτωλούς, εξήγησε ότι η αποστολή Του ήταν να τους σώσει (Λουκ.ε:30-32). Κατά
τον ίδιο τρόπο αν περιμένουμε να σώσουμε ψυχές, θα πρέπει να συνδεθούμε
μαζί τους μέχρι ένα βαθμό. Ο καλύτερος τρόπος για να σώσεις ψυχές είναι να
γίνεις φίλος τους. Ο δεύτερος λόγος είναι ότι αναγκαστικά υπάρχει κάποια επαφή
και σχέση με τους αμαρτωλούς λόγω της καθημερινής ζωής. Παρόλο που δεν είμαστε
από τον κόσμο, ακόμα ζούμε μέσα σ’ αυτόν. Ο Παύλος γράφει ότι δεν πρέπει να
κάνουμε παρέα ένα πόρνο, αλλά μετά εξηγεί ότι αυτό είναι αδύνατο να το
εφαρμόσουμε στις σχέσεις μας με τους ανθρώπους του κόσμου (Α’ Κορ.ε:9-10).
Έχοντας αυτό κατά νου, πρέπει να
καταλάβουμε ότι υπάρχουν ακόμα κάποιες περιοχές, που τραβώντας μια γραμμή
πρέπει να διαχωρίσουμε τη θέση μας. Σύμφωνα με την Εφεσ.ε:11 δεν μπορούμε να
συνεργούμε στα έργα του σκότους. Αυτό σημαίνει ότι δεν μπορούμε να
επιδοκιμάζουμε ή να συμμετέχουμε στην αμαρτία. Όταν οι γνωριμίες αρχίζουν να
εμπλέκονται με κοσμικές δραστηριότητες, εμείς πρέπει ευγενικά να αποσυρόμαστε.
Γι’ αυτό το λόγο θα υπάρχει πάντοτε ένα χώρισμα ανάμεσα στο Χριστιανό και στους
κοσμικούς φίλους του. Μπορεί να είναι καλοί φίλοι, αλλά μέχρι ένα ορισμένο σημείο.
Θα υπάρχει πάντα κάτι στο οποίο ο Χριστιανός δεν θα μπορεί να συμμετέχει, όπως
θα υπάρχει πάντα κάτι που ο αμαρτωλός δεν θα μπορεί να καταλάβει σχετικά με το
φέρσιμο του Χριστιανού.
Ένα γνωμικό λέει: “πες μου την παρέα
σου να σου πω ποιος είσαι”. Βλέπουμε λοιπόν ότι ένας Χριστιανός θα πρέπει να
είναι πολύ προσεκτικός στο πώς φαίνεται στα μάτια των άλλων εξ αιτίας των
σχέσεων που έχει. Θα πρέπει να το έχουμε υπόψη μας αυτό όταν κάνουμε φίλους ή
συμμετέχουμε σε ορισμένες δραστηριότητες.
Το συμπέρασμα είναι ότι οι Χριστιανοί
μπορούν να έχουν επαφή με τους αμαρτωλούς μέχρι ένα σημείο έτσι ώστε να τους
κερδίσουν στο Χριστό, ή για να μπορούν να ζήσουν μια κανονική ζωή σ’ αυτό τον
κόσμο. Οι περιορισμοί σ’ αυτές τις σχέσεις είναι ότι οι Χριστιανοί δεν μπορούν
να συμμετέχουν σε αμαρτωλές δραστηριότητες ή να ταυτίζονται πολύ στενά με το
κοσμικό φρόνημα. Επιπλέον σ’ αυτές τις γενικές θεωρήσεις, η Βίβλος δίνει
συγκεκριμένες οδηγίες σε δύο περιπτώσεις. Πρώτο, μας δίδεται η ρητή εντολή να
μην συναναστρεφόμαστε με όλους αυτούς που ονομάζουν τους εαυτούς τους
Χριστιανούς και συγχρόνως αμαρτάνουν σε συγκεκριμένες αμαρτίες. Δεύτερο, δεν
αρμόζει σ’ εμάς να ομοζυγούμε με απίστους. Ας εξετάσουμε αυτές τις περιπτώσεις.
