Δημόσια επίπληξη.

 

Υπάρχει κάποια κατάλληλη στιγμή για να επιπληχθεί κάποιος δημόσια;

Γενικά το καλύτερο είναι να διδάσκει κανείς τους ανθρώπους συλλογικά, απ’ τον άμβωνα ή να χειρίζεται τα προβλήματα, ιδιωτικά, σε προσωπική βάση.

Δεν είναι σχεδόν ποτέ ωφέλιμο για τον ποιμένα να επιπλήττει κάποιον δημόσια, με το όνομά του. Ωστόσο, υπάρχουν περιπτώσεις, που είναι αναγκαίο να επιπληχθούν μπροστά σ’ όλους αυτοί που έχουν αμαρτήσει για να το μάθουν κι οι υπόλοιποι:

“Τους αμαρτάνοντας έλεγχε ενώπιον πάντων, δια να έχωσι φόβον και οι λοιποί” (Α’Τιμ.ε:20).

Αυτό δεν σημαίνει ότι κάθε φορά που κάποιος κάνει ένα λάθος ή δεν κάνει ό,τι θα έπρεπε να κάνει ο ποιμένας πρέπει να τον επιπλήττει δημόσια.

Γαλ.ς:1 “Εάν άνθρωπος απερισκέπτως πέση εις κανέν αμάρτημα, σεις οι πνευματικοί διορθόνετε τον τοιούτον με πνεύμα πραότητας, προσέχων εις σεαυτόν, μη και συ πειρασθής”. 

Έχουμε επίσης δει, ότι δεν αρμόζει σ' έναν εργάτη, (ή σε οποιονδήποτε άλλο) να θυμώνει, ή να γίνεται μνησίκακος και πικρός εναντίον κάποιου.

Η ανοιχτή επίπληξη είναι γι’ αυτούς που είναι ανοιχτά αμαρτωλοί και ανυπότακτοι.

Είναι απαραίτητο σε συγκεκριμένες περιστάσεις, όταν ένα άτομο έχει αποκοπεί ή πρόκειται ν’ αποκοπεί, εφόσον δεν μετανοεί.

Για παράδειγμα, αν κάποιος χωρίζει την εκκλησία ή στέκεται εμπόδιο στην κίνηση του Θεού, η δημόσια επίπληξη μπορεί να δικαιολογηθεί.

Δεν είναι απαραίτητο να γίνει γνωστή αυτού του είδους η επίπληξη όταν ένα άτομο πέσει σε αμαρτία και μετανοήσει. Μπορεί να ησυχάσει αν χρειάζεται, χωρίς να δοθεί κάποια δημόσια εξήγηση.

Γενικά, ένας εργάτης δεν πρέπει να επιπλήττει δημόσια εκτός και αν σκεφθεί το θέμα με προσευχή για κάποιο διάστημα και αισθάνεται ότι είναι αναγκασμένος από το Άγιο Πνεύμα να το κάνει.

Αυτού του είδους η ενέργεια έχει την θέση της μέσα στην εκκλησία και είναι σημαντική. Είναι η πιο δύσκολη, εφόσον το άτομο είναι ανυπότακτο και πιθανότατα θα παραμείνει έτσι.

Σ’ αυτή την περίπτωση οι οικογενειακοί δεσμοί και τα προσωπικά αισθήματα πρέπει να υποταχθούν στην κλήση του Θεού.

Η επανόρθωση και η επίπληξη είναι μέρη της διακονίας:

Β’ Τιμ.δ:2 κήρυξον τον λόγον, επίμενε εγκαίρως ακαίρως, έλεγξον, επίπληξον, πρότρεψον, μετά πάσης μακροθυμίας και διδαχής.

Ιωάν.ις:8 και ελθών εκείνος θέλει ελέγξει τον κόσμον περί αμαρτίας και περί δικαιοσύνης και περί κρίσεως·

Όπως φαίνεται από τις έννοιες αυτές αυτό είναι κάτι που γίνεται μερικές φορές κατ’ ιδίαν και μερικές φορές δημόσια.

Εκτός από την δημόσια και ιδιωτική επίπληξη εξαιτίας αμαρτίας, μπορεί να είναι απαραίτητο για τον ποιμένα να επιπλήξει κάποιον που προκαλεί αναταραχή στις συναθροίσεις της εκκλησίας.

Αυτό συχνά μπορεί να αντιμετωπιστεί με διπλωματία, αλλάζοντας την σειρά της συνάθροισης, αλλά μερικές φορές το πρόσωπο που βρίσκεται εκτός ελέγχου πρέπει να επιπλήττεται άμεσα.

Ο ποιμένας έχει την εξουσία να το κάνει αυτό, ώστε όλα να γίνονται “ευσχημόνως και κατά τάξη” (Α’ Κορ.ιδ:33,40).

Πρέπει να διασφαλίζει ότι η λατρεία είναι εν Πνεύματι και εν αληθεία - σε συμφωνία με την κίνηση του Πνεύματος - και σε συμφωνία με την Γραφή.

Για παράδειγμα, δεν θα πρέπει να υπάρχουν περισσότερα από τρία μηνύματα σε γλώσσες ή προφητεία και ερμηνεία σε μια μεμονωμένη συνάθροιση και ο υπεύθυνος πρέπει να προσέχει ώστε να κρατείται αυτή η διδασκαλία (Α’ Κορ.ιδ:27-29).

Η επίπληξη συνδυάζεται και συνήθως είναι μέρος της κρίσης της εκκλησίας και της αποκοπής. Ο σκοπός όλων αυτών είναι να καθαριστεί η εκκλησία από αμαρτία και ανυπακοή και να αποτελέσει μάθημα για τους πιστούς.

Mη εγγίσητε τους κεχρισμένους μου και μη κακοποιήσητε τους προφήτας μου (Α’ Χρον.ις:22) 

Αυτό είναι ένα πολύ σημαντικό εδάφιο που έχει να κάνει με το θέμα της εξουσίας. Μας διδάσκει δύο πράγματα. Πρώτο, ότι πρέπει να σεβόμαστε τους ανθρώπους του Θεού. Όπως ήδη αναφέραμε, θα πρέπει να εκτιμούμε την θέση που κάποιος κατέχει.

Ο Θεός συχνά χρησιμοποιεί κάποιον με εξουσία για να εκπληρώσει το σχέδιό Του, ακόμα κι αν αυτός δεν κάνει πάντοτε το θέλημα του Θεού.

Ο Θεός διόρισε τον ειδωλολάτρη βασιλιά Κύρο να εκπληρώσει το σκοπό Του:

Ησ.μδ:28 ο λέγων προς τον Κύρον, Ούτος είναι ο βοσκός μου και θέλει εκπληρώσει πάντα τα θελήματά μου· και ο λέγων προς την Ιερουσαλήμ, Θέλεις ανακτισθή· και προς τον ναόν, Θέλουσι τεθή τα θεμέλιά σου.

Ησ.με:1-3 Ούτω λέγει Κύριος προς τον κεχρισμένον αυτού, τον Κύρον, του οποίου την δεξιάν χείρα εκράτησα, διά να υποτάξω τα έθνη έμπροσθεν αυτού· και θέλω λύσει την οσφύν των βασιλέων, διά να ανοίξω τα δίθυρα έμπροθεν αυτού· και αι πύλαι δεν θέλουσι κλεισθή. Εγώ θέλω υπάγει έμπροθέν σου και εξομαλύνει τας σκολιάς οδούς· θέλω συντρίψει τας χαλκίνας θύρας και κόψει τους σιδηρούς μοχλούς. Και θέλω σοι δώσει θησαυρούς φυλαττομένους εν σκότει και πλούτη κερυμμένα εν αποκρύφοις· διά να γνωρίσης ότι εγώ είμαι ο Κύριος ο καλών σε κατ' όνομα, ο Θεός του Ισραήλ.

Μίλησε στον λαό Του μέσω του Αιγύπτιου βασιλιά Νεχαώ:

Β’ Χρον.λε:20-24 Μετά δε ταύτα πάντα, αφού ο Ιωσίας ητοίμασε τον οίκον, ανέβη Νεχαώ ο βασιλεύς της Αιγύπτου διά να πολεμήση εν Χαρκεμίς επί τον Ευφράτην· και εξήλθεν ο Ιωσίας εναντίον αυτού. Απέστειλε δε μηνυτάς προς αυτόν, λέγων, Τι είναι μεταξύ εμού και σου, βασιλεύ του Ιούδα; δεν έρχομαι σήμερον εναντίον σου, αλλ' εναντίον του οίκου, με τον οποίον έχω πόλεμον· και ο Θεός προσέταξεν εις εμέ να σπεύσω· άπεχε από του Θεού, όστις είναι μετ' εμού, και να μη σε εξολοθρεύση. Πλην ο Ιωσίας δεν απέστρεψε το πρόσωπον αυτού απ' αυτού· αλλά μετεσχηματίσθη, διά να πολεμήση εναντίον αυτού, και δεν εισήκουσεν εις τους λόγους του Νεχαώ, τους εκ στόματος του Θεού, και ήλθε να πολεμήση εν τη κοιλάδι Μεγιδδώ. Και ετόξευσαν οι τοξόται επί τον βασιλέα Ιωσίαν· και είπεν ο βασιλεύς προς τους δούλους αυτού, Εκβάλετέ με έξω, διότι επληγώθην βαρέως. Και εξέβαλον αυτόν οι δούλοι αυτού εκ της αμάξης, και επεβίβασαν αυτόν εις την δευτέραν αυτού άμαξαν· και έφεραν αυτόν εις Ιερουσαλήμ, και απέθανε· και ετάφη εν τοις τάφοις των πατέρων αυτού. Και πας ο Ιούδας και η Ιερουσαλήμ επένθησαν επί τον Ιωσίαν.

Ο Θεός έστειλε ένα πνεύμα προφητείας πάνω στον αποστατημένο βασιλιά Σαούλ:

Α’ Σαμ.ιθ:22-24 Τότε υπήγε και αυτός εις Ραμά και ήλθεν έως του μεγάλου φρέατος του εν Σοκχώ· και ηρώτησε, λέγων, Που είναι ο Σαμουήλ και ο Δαβίδ; Και είπον, Ιδού, εν Ναυϊώθ εν Ραμά. Και υπήγεν εκεί εις Ναυϊώθ την εν Ραμά· και Πνεύμα Θεού επήλθε και επ' αυτόν· και εξηκολούθει την οδόν αυτού προφητεύων, εωσού ήλθεν εις Ναυϊώθ εν Ραμά. Και εκδυθείς τα ιμάτια αυτού και αυτός, προεφήτευεν ενώπιον του Σαμουήλ κατά τον αυτόν τρόπον, και κατέκειτο γυμνός όλην εκείνην την ημέραν και όλην την νύκτα. Διά τούτο λέγουσι, Και Σαούλ εν προφήταις;

Επίσης έδωσε λόγο προφητικό στον υποκριτή Αρχιερέα Καϊάφα λόγω της θέσης που κατείχε. Ο Καϊάφας στην πραγματικότητα σχεδίαζε να σκοτώσει τον Ιησού και δεν κατάλαβε το νόημα των ίδιων των λόγων του, αλλά ο Θεός μίλησε μέσα απ’ αυτόν σε πείσμα του:

Ιωάν.ια:49-52 Εις δε τις εξ αυτών, ο Καϊάφας, όστις ήτο αρχιερεύς του ενιαυτού εκείνου, είπε προς αυτούς· Σεις δεν εξεύρετε τίποτε, ουδέ συλλογίζεσθε ότι μας συμφέρει να αποθάνη εις άνθρωπος υπέρ του λαού και να μη απολεσθή όλον το έθνος. Τούτο δε αφ' εαυτού δεν είπεν, αλλ' αρχιερεύς ων του ενιαυτού εκείνου προεφήτευσεν ότι έμελλεν ο Ιησούς να αποθάνη υπέρ του έθνους, και ουχί μόνον υπέρ του έθνους, αλλά και διά να συνάξη εις εν τα τέκνα του Θεού τα διεσκορπισμένα.

Αν ο Θεός χρησιμοποίησε αυτούς τους κακούς ανθρώπους εξ αιτίας της θέσης τους, πόσο πολύ περισσότερο μπορεί να χρησιμοποιήσει ένα ειλικρινή, τίμιο και θεοσεβούμενο εργάτη, έστω και όταν εμείς νομίζουμε ότι κάνει λάθη;

Δεύτερο, αυτό το εδάφιο απαγορεύει την ατομική ενέργεια εναντίον κάποιου που είναι σε εξουσία πριν ο Θεός τον μετακινήσει. Δεν είναι καθόλου Γραφικό για κάποιον να συνωμοτεί ή να επαναστατεί εναντίον κάποιου εργάτη που είναι σε εξουσία και έχει κληθεί από τον Θεό.

Ο Θεός επέβαλλε την εξουσία του Μωυσή στα μουρμουρητά του μεγαλύτερου αδελφού του και της αδελφής του, Ααρών και Μαριάμ, αλλά και στην επαναστατικότητα του Κορέ. Ακόμα κι όταν ο εργάτης έχει λάθος, είναι επικίνδυνο για κάποιον που είναι κάτω από την εξουσία αυτού του εργάτη να επαναστατήσει.

Ο Σαούλ είχε αποστατήσει και ο Σαμουήλ είχε χρίσει τον Δαβίδ να είναι ο επόμενος βασιλιάς, αλλά έστω κι έτσι ο Δαβίδ αρνήθηκε να αντιταχθεί στον Σαούλ.

Από ζηλοτυπία, ο Σαούλ προσπάθησε να σκοτώσει τον Δαβίδ κυνηγώντας τον συνέχεια. Σε δυο περιπτώσεις κατ’ αυτή την περίοδο ο Δαβίδ είχε την ευκαιρία να σκοτώσει τον Σαούλ, αλλά δεν το έκανε, αν και φαινομενικά θα είχε εκπληρώσει το θέλημα του Θεού. Όσο ο Σαούλ ήταν βασιλιάς, ο Δαβίδ σεβόταν την θέση του και το χρίσμα. Δεν έχει σημασία πόσο δίκιο νομίζεις ότι έχεις, είναι φοβερά επικίνδυνο να μουρμουρίζεις και να επαναστατείς ενάντια στην εξουσία που ο Θεός έχει βάλει πάνω σου.

Ωστόσο, μερικοί ηγέτες προσπαθούν να χρησιμοποιήσουν αυτό το εδάφιο για να εγκαθιδρύσουν ένα είδος δικτατορίας ή να αποφύγουν τον έλεγχο. Ξεχνούν ότι και αυτοί με τη σειρά τους (πρέπει να) έχουν κάποια εξουσία από πάνω τους δοσμένη από τον Θεό.

Όλοι πρέπει να υπακούμε σε μια ανώτερη εξουσία, όπως ήταν στην πρώτη εκκλησία:

Ρωμ.ιγ:1 Πάσα ψυχή ας υποτάσσηται εις τας ανωτέρας εξουσίας. Διότι δεν υπάρχει εξουσία ειμή από Θεού· αι δε ούσαι εξουσίαι υπό του Θεού είναι τεταγμέναι.

Σημειώστε και την ιστορία που αναφέρεται στο Α’ Βασ.β:13-27. Ο Σολομώντας είχε εκλεγεί από τον Θεό να πάρει την θέση του Δαβίδ. Ο μεγαλύτερος μισό-αδελφός του Αδωνίας σχεδίαζε να γίνει βασιλιάς αν και ο Σολομών ήταν ο κεχρισμένος. Ο Αδωνίας συνέχισε να συνωμοτεί μαζί με τον Αβιάθαρ τον ιερέα και τον Ιωάβ τον στρατηγό. Ιδιαίτερα προσπάθησε να πάρει για γυναίκα του την γυναίκα του Δαβίδ. Το έθιμο τότε ήταν, η γυναίκα του μονάρχη που πέθανε να παραμένει χήρα ή να δίνεται σαν γυναίκα στον διάδοχο. Έτσι, ο Αδωνίας προσπαθούσε να καταστήσει τον εαυτό του σαν πραγματικό διάδοχο στα μάτια του λαού. 

Ο Σολομών το κατάλαβε, και σκότωσε τον Αδωνία και τον Ιωάβ. Επίσης μετακίνησε τον Αβιάθαρ από τη θέση του σαν ιερέα, αλλά δεν τον σκότωσε λόγω των υπηρεσιών που είχε προσφέρει στον Θεό και τον Δαβίδ. Σεβάστηκε την θέση του σαν ιερέα, αλλά τον μετακίνησε. Είχε σεβασμό, αλλά και κρίση.

Αυτό που πρέπει να καταλάβουμε είναι: Ο Σολομών είχε εξουσία να μετακινήσει τον Αβιάθαρ από το ιερατείο γιατί ο Αβιάθαρ είχε χάσει τα προσόντα του να είναι ιερέας ενεργώντας επαναστατικά. Ο Σολομώντας ήταν ο εκλεγμένος απ’ το Θεό ηγέτης του έθνους, κι έτσι είχε εξουσία να κρίνει τον Αβιάθαρ.

Μερικοί λένε ότι όταν ένας εργάτης τίθεται σε ησυχία, ή αποκόπτεται, ή κρίνεται κατά οποιοδήποτε άλλο τρόπο, η εκκλησία έρχεται σε σύγκρουση με το θέλημα και το χρίσμα του Θεού, κατά παράβαση του εδαφίου που αναφέραμε.

Ωστόσο, σύμφωνα με την Βίβλο, αυτοί που είναι σε εξουσία, έχουν την δύναμη να κρίνουν. Η εκκλησία δεν παίρνει το χρίσμα του Θεού, αλλά αυτό το άτομο με τις πράξεις του, έγινε ακατάλληλο γι’ αυτή την θέση.

Στην πραγματικότητα ο Παύλος καταφέρθηκε κατά της εκκλησίας των Κορινθίων επειδή δεν έκριναν την αμαρτία σε μια συγκεκριμένη περίπτωση. Τους ρώτησε μήπως δεν υπήρχε κανείς αρκετά σοφός για να κρίνει, κι αν όχι, ήθελε να μάθει πώς θα έκριναν αργότερα τον κόσμο (Α΄Κορ.ε:1-13 & ς:1-5).

Μόνο και μόνο επειδή κάποιος έχει χριστεί από τον Θεό για κάποια θέση, αυτό δεν σημαίνει ότι δεν μπορεί να μετακινηθεί απ’ αυτή την θέση.

Βέβαια είναι αλήθεια ότι κανείς δεν μπορεί να το κάνει αυτό μεμονωμένα, αλλά αυτή η εξουσία έχει δοθεί από τον Θεό στην εκκλησία.

Διαφορετικά, γιατί ο Θεός να δώσει προσόντα που απαιτούνται για κάποιες θέσεις όπως του ποιμένα και του διακόνου; Ο Ίδιος ο Θεός έθεσε κυβερνήσεις:

Α’ Κορ.ιβ:28 Και άλλους μεν έθεσεν ο Θεός εν τη εκκλησία πρώτον αποστόλους, δεύτερον προφήτας, τρίτον διδασκάλους, έπειτα θαύματα, έπειτα χαρίσματα ιαμάτων, βοηθείας, κυβερνήσεις, είδη γλωσσών.

και προϊσταμένους μέσα στην εκκλησία:

Ρωμ.ιβ:8 είτε προτρέπει τις, εις την προτροπήν· ο μεταδίδων, ας μεταδίδη εν απλότητι, ο προϊστάμενος ας προΐσταται μετ' επιμελείας, ο ελεών ας ελεή εν ιλαρότητι.

Γιατί το έκανε αυτό ο Θεός αν αυτή η κυβέρνηση κι αυτοί που προΐστανται δεν έχουν δύναμη και δεν μπορούν να εξασκήσουν την εξουσία τους;

Καταλαβαίνουμε ότι χρειαζόμαστε να ακολουθήσουμε το χρονοδιάγραμμα και την οδηγία του Θεού. Ωστόσο πρέπει επίσης να καταλάβουμε ότι ο Θεός έχει ήδη αποκαλύψει το θέλημά Του σχετικά με το τί πρέπει να γίνει σε κάθε περίπτωση.

Ιδιαίτερα έχει ήδη δηλώσει στην Βίβλο ότι όταν ένας ηγέτης αμαρτήσει ή αδυνατεί να κρατήσει τα προσόντα της διακονίας του, τότε είναι η ώρα γι’ αυτούς που είναι η εξουσία του να ενεργοποιηθούν.

Οι πιστοί δεν έχουν δικαίωμα να επαναστατήσουν, αλλά μπορούν να ενημερώσουν αυτούς που είναι σε θέση εξουσίας για την κατάσταση, κι αυτοί έχουν το δικαίωμα να κρίνουν το θέμα.

Έτσι, «Μη εγγίσητε τους κεχρισμένους μου» δεν δίνει το δικαίωμα σε κανένα εργάτη να αυθαιρετεί και να μην δέχεται έλεγχο ή μαθητεία. 

Αυτό δεν έσωσε τον Αβιάθαρ από το να εκδιωχθεί από το ιερατείο όταν επαναστάτησε. 

Ούτε εμπόδισε τον Έσδρα και το Νεεμία να μετακινήσουν από το ιερατείο ένα μεγάλο αριθμό ανδρών που δεν είχαν τα ανάλογα προσόντα:

 Εσδ.β:61-63 και εκ των υιών των ιερέων· υιοί Αβαΐα, υιοί Ακκώς, υιοί Βαρζελλαΐ, όστις έλαβε γυναίκα εκ των θυγατέρων Βαρζελλαΐ του Γαλααδίτου και ωνομάσθη κατά το όνομα αυτών. Ούτοι εζήτησαν την καταγραφήν αυτών μεταξύ των απαριθμηθέντων κατά γενεαλογίαν, και δεν ευρέθησαν· όθεν εξεβλήθησαν από της ιερατείας. Και είπε προς αυτούς ο Θιρσαθά να μη φάγωσιν από των αγιωτάτων πραγμάτων, εωσού αναστηθή ιερεύς μετά Ουρίμ και Θουμμίμ.

Νεεμ.ζ:63-65 Και εκ των ιερέων· υιοί Αβαΐα, υιοί Ακκώς, υιοί Βαρζελλαΐ, όστις έλαβε γυναίκα εκ των θυγατέρων Βαρζελλαΐ του Γαλααδίτου και ωνομάσθη κατά το όνομα αυτών. Ούτοι εζήτησαν την καταγραφήν αυτών μεταξύ των απαριθμηθέντων κατά γενεαλογίαν, και δεν ευρέθη· όθεν εξεβλήθησαν από της ιερατείας. Και είπε προς αυτούς ο Θιρσαθά, να μη φάγωσιν από των αγιωτάτων πραγμάτων, εωσού αναστηθή ιερεύς μετά Ουρίμ και Θουμμίμ.