Το εφόδ (Έξ.κη:6-14)
Θ’ αφήσουμε τον ποδήρη χιτώνα γι’ αργότερα. Από την περιγραφή του, το εφόδ φαίνεται ότι ήταν ένα είδος γιλέκου ή περιβλήματος χωρίς μανίκια. Φοριόταν εξωτερικά σαν αμάνικο χιτώνιο που έφτανε κάτω από τη μέση. Όπως είπαμε, το μπροστινό και το πίσω μέρος ενώνονταν σε κάθε ώμο με ένα ονυχίτη λίθο που ήταν τοποθετημένος σε χρυσό οικίσκο. Τα ονόματα των δώδεκα φυλών του Ισραήλ ήταν χαραγμένα στους δύο λίθους, έξι ονόματα σε κάθε λίθο. Μας θυμίζει το χαμένο πρόβατο που όταν το βρήκε ο βοσκός του, το έφερε πίσω πάνω στους ώμους του.
Ο αρχιερέας πάντοτε μετέφερε αυτά τα ονόματα, τα οποία
αντιπροσώπευαν ολόκληρη τη συναγωγή του Ισραήλ.
Το εφόδ ήταν το κατεξοχήν ιερατικό ένδυμα και ήταν αχώριστα
ενωμένο με τις δύο επωμίδες με το περιστήθιο, για να μας θυμίζει ότι η δύναμη
του ώμου της ιεροσύνης και τα αισθήματα της καρδιάς της ήταν εξολοκλήρου
αφιερωμένα στα συμφέροντα εκείνων που αντιπροσώπευε και υπέρ των οποίων φορούσε
το εφόδ.
Αυτά μπορεί να ήταν τυπικά στον Ααρών, πραγματοποιούνται
όμως στο Χριστό: Η παντοδυναμία Του και η άπειρη αγάπη Του μας ανήκουν αιώνια
και αναμφισβήτητα. Ο ώμος που σηκώνει το σύμπαν, σηκώνει και το πιο αδύνατο
μέλος της εκκλησίας που είναι εξαγορασμένο με την τιμή του αίματος.
Η περίεργη ζώνη φαίνεται ότι ήταν κεντητή ή κοσμημένη με
εργόχειρο και ήταν πιθανόν προσδεμένη στο εφόδ στην περιοχή της μέσης.
(Έξ.κη:8). Ο χρυσός ήταν έντεχνα φτιαγμένος σε φίνες κλωστές και κεντημένος με
κυανούν, πορφυρούν, και κόκκινο (Έξ.λθ:3).
Το περιστήθιο
(Έξ.κη:15-29)
Το περιστήθιο, φτιαγμένο από το ίδιο φίνο λινό όπως και το
εφόδ, ήταν κεντημένο με περίτεχνη εργασία σε χρυσό, κυανού, πορφυρούν, και
κόκκινο. Ήταν διπλό για να φτιάχνει ένα τετράγωνο μιας σπιθαμής (περίπου 22,5
cm).
Ήταν στολισμένο με δώδεκα διαφορετικούς λίθους που ήταν
τοποθετημένοι σε τέσσερις σειρές από 3 λίθους η κάθε σειρά.
Τα ονόματα των δώδεκα φυλών του Ισραήλ ήταν χαραγμένα σ’
αυτούς τους λίθους, με ένα όνομα σε κάθε λίθο. Έτσι, ο αρχιερέας δεν μετέφερε
τα ονόματα των φυλών μόνο πάνω στους ώμους του, αλλά και στην καρδιά του.
Όπως ο Ααρών έφερε συνέχεια τα ονόματά τους πάνω στην καρδιά
του κάθε φορά που πήγαινε μπροστά στον Κύριο για να κάνει την ετήσια εξιλέωση,
έτσι κι ο δικός μας Αρχιερέας έχει τους αγίους Του στην καρδιά Του. Γι’ αυτό,
είναι ο «δυνάμενος νά μάς φυλάξη απταίστους, καί νά μάς στήση κατενώπιον της
δόξης αυτού αμώμους εν αγαλλιασει» (Ιουδ.24). Οι πολύτιμοι λίθοι
συμβολίζουν τους αγίους: «καί θέλουσιν είσθαι εμού, λέγει ο Κύριος τών
δυνάμεων, εν τή ημέρα εκείνη, όταν εγώ έτοιμάσω τά πολύτιμά μου·…..»
(Μαλ. γ:17).
Το περιστήθιο ήταν δεμένο με το εφόδ με χρυσές αλυσίδες που
ήταν προσαρμοσμένες σε χρυσούς κρίκους στην κορυφή του περιστηθίου. Οι αλυσίδες
δένονταν με δύο οικίσκους στις επωμίδες του εφόδ. Το κάτω μέρος του περιστηθίου
ήταν δεμένο με το εφόδ με χρυσές αλυσίδες σε χρυσούς κρίκους στο κάτω μέρος του
περιστηθίου και προσαρμοσμένες στο εφόδ ακριβώς πάνω από τη ζώνη. Δεν έπρεπε
ποτέ να λυθεί από το εφόδ, αλλά πάντοτε να φοριέται με αυτό.
Η ιδιαίτερη υπεροχή ενός πολύτιμου λίθου φανερώνεται στο
ότι, όσο πιο ισχυρό είναι το φως που τον φωτίζει, τόσο πιο πολύ λάμπει. Το φως
δεν μπορεί ποτέ να θαμπώσει τη λάμψη ενός πολύτιμου λίθου, αντίθετα την
αυξάνει. Οι δώδεκα φυλές, ερχόταν μπροστά στον Κύριο με την τέλεια λάμψη και
την αναλλοίωτη ωραιότητα που η χάρη Του τις είχε τοποθετήσει. Ο λαός
αντιπροσωπευόταν μπροστά στο Θεό από τον αρχιερέα. Όποιες κι αν ήταν οι
αδυναμίες τους, τα σφάλματά τους ή οι μόχθοι τους, τα ονόματά τους έλαμπαν πάνω
στο περιστήθιο με μια λάμψη που δεν θαμπώνεται! Ο Κύριος τους είχε δώσει αυτή
τη θέση. Ποιος θα μπορούσε να τους βγάλει απ’ αυτήν;
Πόσο παρηγορητικό είναι για μας σήμερα, όταν δοκιμαζόμαστε,
πειραζόμαστε, περνάμε οποιαδήποτε δυσκολία, να σκεπτόμαστε ότι ο Θεός δεν μας
βλέπει παρά στην καρδιά του Ιησού! Στα μάτια του Θεού λάμπουμε παντοτινά με την
υπέρτατη λάμψη του Χριστού! Ο κόσμος δεν μας βλέπει έτσι, αλλά ο Θεός έτσι μας
βλέπει κι εδώ είναι όλη η διαφορά. Όταν οι άνθρωποι βλέπουν τα παιδιά του Θεού,
βλέπουν μόνο τις κηλίδες και τα λάθη τους, δεν μπορούν να δουν τίποτε άλλο. Δεν
μπορούν να δουν τους πολύτιμους λίθους που ακτινοβολούν. Βέβαια, οι Χριστιανοί
πρέπει να είναι προσεκτικοί ώστε να μη δίνουν στον κόσμο καμία αφορμή να τους κακολογεί. Οφείλουν να ζητούν «δι’
υπομονής έργου αγαθού» να «αποστομώνουν την αγνωσίαν των αφρόνων
ανθρώπων» (Ρωμ.β:7, Α’ Πέτρ.β:15).
Το περιστήθιο, φτιαγμένο από το ίδιο φίνο λινό όπως και το
εφόδ, ήταν κεντημένο με περίτεχνη εργασία σε χρυσό, κυανό, πορφυρό και κόκκινο.
Ήταν διπλό για να φτιάχνει ένα τετράγωνο μιας σπιθαμής (περίπου 22,5 cm). Ήταν
δεμένο με το εφόδ με χρυσές αλυσίδες που ήταν προσαρμοσμένες σε χρυσούς κρίκους
στην κορυφή του περιστηθίου. Οι αλυσίδες δένονταν με δύο οικίσκους στις
επωμίδες του εφόδ. Το κάτω μέρος του περιστηθίου ήταν δεμένο με το εφόδ με
χρυσές αλυσίδες σε χρυσούς κρίκους στο κάτω μέρος του περιστηθίου και
προσαρμοσμένες στο εφόδ ακριβώς πάνω από τη ζώνη. Δεν έπρεπε ποτέ να λυθεί από
το εφόδ, αλλά πάντοτε να φοριέται με αυτό.
Ουρίμ και Θουμμίμ (Έξ.κη:30)
Το περιστήθιο, καθώς ήταν διπλό, δημιουργούσε μια θήκη μέσα
στην οποία θα μπορούσαν να τοποθετήσουν τα Ουρίμ και Θουμμίμ (Έξ. κη:30). Η
Γραφή δεν προσδιορίζει τι ήταν τα Ουρίμ και Θουμμίμ, αλλά σαν ονόματα σημαίνουν
«φώτα και τελειότητες».
Τα χρησιμοποιούσαν κατά ένα τρόπο που δεν είναι ξεκαθαρισμένος, για να καθορίζουν το θέλημα του Θεού για τους ηγέτες Του και το λαό Του. Ήταν υπευθυνότητα του αρχιερέα του Ισραήλ να είναι πάντα σε επαφή με τον Κύριο για να οδηγεί και να συμβουλεύει το βασιλιά και το λαό σχετικά με το θέλημα του Θεού σε σημαντικές αποφάσεις. Όταν ο Μωυσής πλησίαζε στο τέλος της ζωής του, ο Θεός διάλεξε τον Ιησού του Ναυή για να τον διαδεχτεί σαν ηγεμόνας του Ισραήλ (Αριθ.κζ:15-23).
Ο Κύριος είπε στον Μωυσή: “Και θέλει παρασταθή ενώπιον Ελεάζαρ του ιερέως, όστις θέλει ερωτήσει
περί αυτού, κατά την κρίσην του Ουρίμ ενώπιον του Κυρίου κατά τον λόγον αυτού
θέλουσιν εξέρχεσθαι, και κατά τον λόγον αυτού θέλουσιν εισέρχεσθαι, αυτός και
πάντες οι υιοί Ισραήλ μετ’ αυτού, και πάσα η συναγωγή” (Αριθ.κζ:21).
Ο Ααρών είχε πεθάνει πριν το θάνατο του Μωυσή, και ο γιος
του ο Ελεάζαρ ήταν τώρα ο αρχιερέας (Αριθ.κ:23-29). Ένα άλλο παράδειγμα
χρήσης των Ουρίμ και Θουμμίμ βρίσκεται στο βιβλίο του Έσδρα β:63, “Και είπε προς αυτούς ο Θιρσαθά, να μην
φάγωσιν από των αγιωτάτων πραγμάτων, εωσού αναστηθή ιερεύς μετά Ουρίμ και
Θουμμίμ”. Αυτό ήταν μετά την Βαβυλωνιακή αιχμαλωσία, όταν ο Ζοροβάβελ είχε
οδηγήσει μια ομάδα από Ισραηλίτες πίσω στην Ιερουσαλήμ. Ο Ζοροβάβελ ήταν ο
κυβερνήτης (ο Θιρσαθά), αλλά μόνο ο αρχιερέας είχε την εξουσία από τον Κύριο να
μεταφέρει τα Ουρίμ και Θουμμίμ στην θήκη του περιστηθίου.
