Οι σχέσεις του εργάτη με άλλους εργάτες
Είναι δυνατόν ένας εργάτης να έχει μια υγιή
σχέση μ’ ένα γειτονικό εργάτη, αλλά και οι δύο πρέπει να το θέλουν πραγματικά
και να δουλεύουν πάνω σ’ αυτό συνέχεια.
Πρέπει να υπάρχει μια κάλυψη σεβασμού και διάκρισης του ενός προς τον άλλο και μια επιθυμία να θυσιάσεις κάποια πράγματα για να εξασφαλίσεις και να διατηρήσεις αυτή τη φιλική διάθεση.
Θα πρέπει να είναι κανείς ιδιαίτερα
προσεκτικός για τα συναισθήματα του αδελφού του, όταν ένα μέλος απ’ την
εκκλησία του αδελφού τον πλησιάσει για ν’ αλλάξει συνάθροιση. Πρέπει να
καταλάβει την απογοήτευση του αδελφού του ποιμένα που η καρδιά του θ’ αναρωτιέται
γιατί αυτό το άτομο δεν θέλησε να παραμείνει στη συνάθροισή του. Θα πρέπει να
είναι ακόμα προσεκτικός για το γεγονός ότι όταν κάποιος φεύγει απ’ την εκκλησία
δημιουργεί ερωτηματικά ανάμεσα στα μέλη, που είτε λέγονται είτε δεν λέγονται.
Ο ποιμένας θα πρέπει αμέσως να κουβεντιάσει
με τον άλλο ποιμένα. Όταν όλα ξεκαθαρίσουν, τότε ο άλλος ποιμένας πρέπει να
δώσει ένα «γράμμα αλλαγής συνάθροισης».
Δεν είναι σωστό να δεχτείς ένα μέλος από άλλη
εκκλησία χωρίς να πληροφορήσεις τον ποιμένα γι’ αυτό. Μερικές φορές, είναι
καλλίτερα να συμβουλέψεις αυτό το άτομο να παραμείνει εκεί που είναι.
Ένας εργάτης πρέπει να είναι πάντοτε
ευγενικός, αλλά ποτέ υπερβολικά πρόθυμος να εξυπηρετήσει άτομα άλλης
συνάθροισης με την ίδια πίστη. Δεν πρέπει να γίνει κλέφτης προβάτων.
Ο αγρός είναι ο κόσμος, όχι μια άλλη
εκκλησία.
Η αποστολή μας είναι να θρέψουμε, όχι να
κλέψουμε το ποίμνιο. Μερικές φορές ένας ποιμένας μπορεί να ενθαρρύνει ένα πιστό
μιας άλλης εκκλησίας να επισκεφθεί τη δική του, δίχως βέβαια να του λέει ευθέως
να γίνει μέλος της δικής του εκκλησίας, αλλά αυτές οι τακτικές γρήγορα γίνονται
φανερές.
Σαν ποιμένας επί πολλά χρόνια, έχω καταλήξει
ότι είναι καλλίτερα να μην αναχαιτίζεις μια μετακίνηση κάποιου που θέλει ν’
αλλάξει εκκλησία. Έχω δει ότι μερικές φορές άτομα που δεν μπορούν να
συνεργαστούν μαζί μου σαν ποιμένας τους, τα πάνε καλά σε άλλες εκκλησίες.
Άλλωστε, ένας ποιμένας ποτέ δεν ξέρει τι
έχουν μάθει αυτά τα άτομα κάτω απ’ αυτόν. Μερικές φορές, μετά από πολλά χρόνια,
επιστρέφουν για να ζητήσουν συγνώμη για τη λάθος συμπεριφορά τους απέναντι στη
διακονία του. Ας μην κρατήσουμε κάποιον έξω απ’ τη Βασιλεία του Θεού εξαιτίας
ιδιοτελών συμφερόντων κι εγωισμών.
Μ’ ένα κόσμο που χάνεται γύρω μας και
χρειάζεται τον Σωτήρα, ας μην παγιδευόμαστε σε διαμάχες για κάποια
δυσαρεστημένα άτομα, όταν υπάρχουν τόσοι πολλοί που πρέπει να πλησιάσουμε. Στο
Σατανά αρέσει πάρα πολύ αυτό.
Μερικές φορές οι εργάτες ενεργούν λάθος σαν «κατακυριεύοντες την κληρονομίαν του Θεού»
(Α’ Πετρ.ε:3).
Δεν θέλουν κανένα άλλο να πλησιάσει την
περιοχή επιρροής τους. Όμως θα ήθελαν πραγματικά ν’ αντικρίσουν τον Θεό,
υπεύθυνοι για τις χιλιάδες των ψυχών που δεν ευαγγελίστηκαν;
Απ’ την άλλη μεριά, υπάρχουν αυτοί που ποτέ
δεν βγαίνουν έξω να κερδίσουν χαμένες ψυχές, αλλά συνεχώς δημιουργούν
προβλήματα προσπαθώντας ν’ αρπάξουν άτομα από άλλες συναθροίσεις. Στον κόσμο
μας υπάρχουν πόλεις και χωριά με αρκετές χιλιάδες κατοίκους που ακόμα κανείς
δεν έχει πάει για να κηρύξει τον αληθινό Ιησού Χριστό και το ερώτημα που
δημιουργείται είναι, γιατί τόσοι εργάτες αισθάνονται βάρος ή την κλήση να πάνε
εκεί όπου ήδη υπάρχουν εδραιωμένα έργα;
Ρωμ.ιε:20 ούτω δε εφιλοτιμήθην να κηρύττω το
ευαγγέλιον, ουχί όπου ωνομάσθη ο Χριστός, διά να μη οικοδομώ επί ξένου θεμελίου·
Μάρκ.α:38 Και λέγει προς αυτούς· Ας υπάγωμεν
εις τας πλησίον κωμοπόλεις, διά να κηρύξω και εκεί· επειδή διά τούτο εξήλθον.
Τι πρέπει να κάνει ο ποιμένας όταν είναι
ανάγκη να επισκεφτεί στο σπίτι μέλη μιας γειτονικής συνάθροισης; Ένας ευθύς
ποιμένας ποτέ δεν θα προσβάλλει ή θα προσπαθήσει να σφετεριστεί την εξουσία που
δικαιωματικά ανήκει σε άλλον. Θα συναντηθεί με τον γειτονικό ποιμένα πριν απ’
αυτή την επίσκεψη και θα του επιτραπούν αρκετά πράγματα αν έχει την εμπιστοσύνη
του συνεργάτη του. Αν όμως γίνει γνωστός σαν «κλέφτης προβάτων» τότε οι πύλες
της επικοινωνίας σύντομα θα κλείσουν γι’ αυτόν.
Στις επισκέψεις σε νοσοκομεία, δεν είναι
σωστό να γίνεται πρακτική επισκεπτόμενος μέλη άλλης συνάθροισης της περιοχής,
εκτός αν ο ποιμένας του ασθενή ζητήσει αυτή την επίσκεψη ή δεν είναι διαθέσιμος
σε περιπτώσεις έκτακτης ανάγκης.
Η λεπτότητα, η προσοχή και η διάκριση σε
τέτοιες περιπτώσεις θα βοηθήσει τη διατήρηση και αύξηση των σωστών σχέσεων
ανάμεσα στους εργάτες.
Πώς μπορούν ν’ αποκατασταθούν διαφωνίες
μεταξύ τοπικών ποιμένων ή εκκλησιών σε θέματα σχεδιασμού, για παράδειγμα,
οργάνωσης μιας ειδικής συνάντησης;
Όλοι ξέρουμε ότι ένα ασυνήθιστο ή
πολυδιαφημισμένο πρόγραμμα σε μια εκκλησία θα ελκύσει άτομα απ’ τις άλλες
εκκλησίες. Η αντιζηλία κι ο ανταγωνισμός μπορεί να συμβεί προσπαθώντας να
εξασφαλίσει η κάθε εκκλησία γνωστούς ομιλητές. Όμως η αρμονία μπορεί να επιτευχθεί
και οι συγκρούσεις ν’ αποφευχθούν με το να γίνει ένα τοπικό συνέδριο εργατών
όπου οι ομιλητές θα συνεργαστούν και με το να υπάρχει αμοιβαία γνώση των
προγραμμάτων των άλλων εκκλησιών.
Εδώ χρειάζεται να ρωτήσουμε τους εαυτούς μας,
«Μή φύλαξ του αδελφού μου είμαι εγώ;» Και μετά, ας θυμηθούμε τα λόγια του Παύλου
στους Φιλιπ.β:3-4:
«μη πράττοντες μηδέν εξ αντιζηλίας ή κενοδοξίας,
αλλ' εν ταπεινοφροσύνη θεωρούντες αλλήλους υπερέχοντας εαυτών. Μη αποβλέπετε έκαστος
τα εαυτού, αλλ' έκαστος και τα των άλλων».
Οι διαφωνίες και οι έριδες καμιά φορά
υπερισχύουν ανάμεσα στους εργάτες γιατί δεν είναι αρκετά μεγάλοι και αρκετά
υπομονετικοί ώστε να καθίσουν κάτω μαζί και να συζητήσουν τις διαφορές τους
μέσα σ’ ένα πνεύμα αγάπης. Δεν υπάρχει τίποτα που να είναι άξιο να το κρατάει
κανείς, αν δεν μπορεί να υποφέρει τη λεπτομερή εξέταση μιας προσωπικής, φιλικής
συζήτησης.
Στη διακονία, χρειάζεται να κάνουμε
παραχωρήσεις επειδή ο Θεός έχει προικίσει τους εργάτες Του με μια ποικιλία
διακονιών. Ακόμα κι αν έχουμε τις ίδιες αλήθειες, η έμφαση στο κήρυγμα του κάθε
εργάτη μπορεί να διαφέρει τρομερά από κάποιου άλλου. Βασικά οι διαφορές είναι
στον τρόπο ιδιωτικής ζωής, στο ταπεραμέντο κτλ., που σημαίνει ότι πρέπει να
κάνουμε παραχωρήσεις σ’ αυτά τα θέματα στις μεταξύ μας σχέσεις.
Ακόμα και μ’ αυτές τις διαφορές, μπορούμε να
κρατάμε τις βασικές Βιβλικές αλήθειες πίστης. Πρέπει να υπάρχει ενότητα και μια
ευχάριστη συμπεριφορά ανάμεσα στους εργάτες που εργάζονται μαζί και όλοι μας
πρέπει να προσέξουμε πώς οικοδομούμε πάνω στο θεμέλιο (Α’ Κορ.γ:5-10).
Πολύ απ’ τη δουλειά μας θα φθαρεί, εκτός αν
μάθουμε να εργαζόμαστε αρμονικά και σε συμφωνία με το σώμα των εργατών και των
πιστών. Το να οικοδομούμε ένα έργο γύρω απ’ τον εαυτό μας, αντί πάνω στον Ιησού
Χριστό και να αρνούμαστε να εργαστούμε αρμονικά κάτω από μια υγιή σχέση, μάλλον
ετοιμαζόμαστε για πτώση και αποτυχία.
Είναι πολύ καλλίτερα να καθίσουμε κάτω με
τους αδελφούς και να συζητήσουμε πάνω σε κάποιο θέμα, παρά ν’ αρχίσουμε να
κακολογούμε και να σπρώχνουμε.
Ακόμα είναι άνανδρο να κρυβόμαστε πίσω από
ένα άμβωνα και να εξαπολύουμε κατηγορίες εναντίον κάποιου συνεργάτη μας με τον
οποίο διαφωνούμε, ενώ αποφεύγουμε μια προσωπική αντιμετώπιση μαζί του.
Συχνά αυτό συμβαίνει όταν κάποιος δεν είναι σίγουρος για τη θέση του. Προσπαθεί
να υψώσει τον εαυτό του, γκρεμίζοντας κάποιον άλλο. Μπορεί να λέει ότι
αγωνίζεται για την πίστη, αλλά στην πραγματικότητα αγωνίζεται για την προσωπική
του γνώμη. Όταν κάποιος δεν αισθάνεται σίγουρος για τη θέση του, χρειάζεται να
κάνει μια τίμια επανεξέταση του εαυτού του.
Γιατί αυτές οι ανοικτές επιθέσεις από τον
άμβωνα δεν είναι δικαιολογημένες;
Πρώτα, δεν είναι δικαίωμα των πιστών να
κρίνουν ένα εργάτη. Επιπλέον μια ανοικτή επίθεση εναντίον κάποιου άλλου εργάτη
καταστρέφει μέσα στις καρδιές των πιστών αυτό απ’ το οποίο πρέπει να εξαρτώνται
για να επιβιώσουν, το σεβασμό στη διακονία των εργατών.
Ακόμα αυτός ο τρόπος ενέργειας βάζει φόβους,
άγχος και δυσπιστία μέσα στο ποίμνιο. Όταν καταστραφεί η εμπιστοσύνη κάποιου
για τη διακονία, σπάνια αποκαθίσταται.
Υπάρχει χώρος γι’ ανοιχτή επιτίμηση, όταν
ενέχεται αμαρτία, αλλά και πάλι αυτό πρέπει να γίνεται από κάποιον διορισμένο
πρεσβύτερο (Α’ Τιμ.ε:20).
Ακόμα, κατηγορία εναντίον πρεσβυτέρου δεν
πρέπει να γίνεται δεκτή εκτός αν υπάρχουν δύο ή τρεις μάρτυρες (Α’ Τιμ.ε:19).
Δεν πρέπει να βασίζεται σε υποψίες και διαδόσεις.
