Βράδυ παραμονή Πρωτοχρονιάς.

Βράδυ παραμονή Πρωτοχρονιάς.Γύρω από το μεγάλο τραπέζι στο κεντρικό σαλόνι του σπιτιού, μαζεμένα όλα τα μέλη, τελευταίοι απόγονοι της μεγάλης και ένδοξης οικογένειας «Ανοητίδου».

Όλο το ρετιρέ της επί της οδού Πλουτάρχου πολυκατοικίας, που κρατούσε ο μεγαλέμπορας Ανοητίδης, αστραποβολούσε. Παραμονή Πρωτοχρονιάς, βλέπεις.

Ο καινούργιος χρόνος να μας βρει φωτισμένους. Γύρω από το τραπέζι από τα δεξιά προς τα αριστερά ο κ. Ανοητίδης πατήρ, μεγαλέμπορας της Κεντρικής αγοράς, με το απαραίτητο για κάθε σοβαρό άνθρωπο προκοίλι, με το εξίσου χαριτωμένο προγουλάκι του και με ύφος ανθρώπου, που έφαγε τη ζωή με τη σέσουλα.

Ιανουάριος και ειδωλολατρεία

Ο Ιανουάριος είναι ο πρώτος μήνας του έτους κατά το Γρηγοριανό Hμερολόγιο. Πήρε το όνομά του από τον δισυπόστατο θεό Ιανό. Δεν είναι τυχαίο λοιπόν που η υποστατική καθολική εκκλησία θέσπισε σαν αρχή του έτους στο ημερολόγιό της τον Ιανουάριο (παπική βούλα 1581), αφού και ο Ιανός ήταν θεός κάθε αρχής στη ρωμαϊκή μυθολογία.

Είναι ο πέμπτος μήνας του χριστιανικού έτους, ενώ αντιστοιχεί κατά το πρώτο ήμισυ με τον Ποσειδεώνα και κατά το έτερο με τον Γαμηλιώνα του αρχαίου ελληνικού αττικού ημερολογίου, καθώς επίσης με τον Σαββάθ των Εβραίων και τον Τωβί των Αιγυπτίων.

Βράδυ παραμονή Πρωτοχρονιάς.

Γύρω από το μεγάλο τραπέζι στο κεντρικό σαλόνι του σπιτιού, μαζεμένα όλα τα μέλη, τελευταίοι απόγονοι της μεγάλης και ένδοξης οικογένειας «Ανοητίδου». 

Όλο το ρετιρέ της επί της οδού Πλουτάρχου πολυκατοικίας, που κρατούσε ο μεγαλέμπορας Ανοητίδης, αστραποβολούσε. Παραμονή Πρωτοχρονιάς, βλέπεις. Ο καινούργιος χρόνος να μας βρει φωτισμένους. Γύρω από το τραπέζι από τα δεξιά προς τα αριστερά ο κ. Ανοητίδης πατήρ, μεγαλέμπορας της Κεντρικής αγοράς, με το απαραίτητο για κάθε σοβαρό άνθρωπο προκοίλι, με το εξίσου χαριτωμένο προγουλάκι του και με ύφος ανθρώπου, που έφαγε τη ζωή με τη σέσουλα. 

«Στεφανώνεις το έτος με τα αγαθά Σου»

 Ο Ψαλμός ξε του Δαβίδ, δίκαια θα μπορούσε να ονομαστεί «Πρωτοχρονιάτικος».

Παρ’ όλο που οι Εβραίοι δεν θεωρούσαν σαν αρχή του έτους τον Ιανουάριο, αλλά τον Σεπτέμβριο, αυτό σε τίποτα δεν αλλάζει την αλήθεια πως, από όποιο σημείο και αν ξεκινήσει κανείς να μετράει, στην ίδια πορεία θα πορευτεί και τις ίδιες διαπιστώσεις θα κάνει. Ωστόσο υπάρχει τεράστια απόσταση από το πνεύμα με το οποίο γράφει εδώ ο Δαβίδ και εκείνο που συνήθως διέπει τους ανθρώπους. Αυτό μπορεί να το δει κανείς ιδιαίτερα όταν ανακοινώνονται τα Δελτία του Καιρού.

Βράδυ παραμονή Πρωτοχρονιάς.

Γύρω από το μεγάλο τραπέζι στο κεντρικό σαλόνι του σπιτιού, μαζεμένα όλα τα μέλη, τελευταίοι απόγονοι της μεγάλης και ένδοξης οικογένειας «Ανοητίδου». Όλο το ρετιρέ της επί της οδού Πλουτάρχου πολυκατοικίας, που κρατούσε ο μεγαλέμπορας Ανοητίδης, αστραποβολούσε. Παραμονή Πρωτοχρονιάς, βλέπεις. Ο καινούργιος χρόνος να μας βρει φωτισμένους. Γύρω από το τραπέζι από τα δεξιά προς τα αριστερά ο κ. Ανοητίδης πατήρ, μεγαλέμπορας της Κεντρικής αγοράς, με το απαραίτητο για κάθε σοβαρό άνθρωπο προκοίλι, με το εξίσου χαριτωμένο προγουλάκι του και με ύφος ανθρώπου, που έφαγε τη ζωή με τη σέσουλα. Δίπλα του το έτερο ήμισυ, με πέρλες στον πληθωρικό λαιμό της, με υπερβολικό ντεκολτέ – μόδα 52 – , με νύχια που θα τα ζήλευε κάθε αρπακτικό πουλί, καμάρωνε. Παραδίπλα, η νεαρά θυγατέρα Ανοητίδου, μια αραχνοΰφαντη ύπαρξη, ένα κοκτέιλ διαφόρων σταρ του Χόλυγουντ και με ύφος κουρασμένης από τις απολαύσεις της ζωής. Εν συνεχεία ο νεαρός βλαστός, καμάρι και ελπίδα της οικογένειας, με το τσιμπούκι στο στόμα φιλοσοφούσε. Ήταν πνευματικός άνθρωπος, θαυμαστής της τζαζ και της σάμπας. Είχε τάξει στον τρόπο της ζωής του να οινοπνευματοποιήσει τον ιδρώτα των άλλων, που μάζευε ο πατέρας του. Και τέλος η γιαγιά Ανοητίδου, με τα πρεσβυωπικά γυαλιά της, καμάρωνε τη φαμίλια.